Ik ben al meer dan 15 jaar samen met mijn vrouw van wie ik heel veel houd. We hebben 2 prachtige kinderen. Ikzelf ben een laatbloeier maar mijn vrouw heeft 3 lange relaties gehad voor mij. Ik tobde in mijn twintiger jaren met mijn zelfbeeld waardoor ik geen echte vriendinnetjes heb gehad. In mijn jeugd had ik een jaar lang een vriendinneje maar die wilde niet met mij naar bed.
De laatste weken spoken de relaties van mijn vrouw obsessief door mijn hoofd. Ik heb af en toe een goede dag of een paar uur maar verder voelt mijn leven volledig ontwricht door de beelden die door mijn hoofd spoken en ben ik vaak erg ongelukkig en radeloos. Ik denk daarbij aan de intimiteit die ze met andere mannen heeft gehad tot aan hele voor mij pijnlijke details toe. Het ontwricht mijn leven volledig en in de ergste momenten zie ik niet hoe ik hier ooit uitkom. Ik ben heel eerlijk tegen mijn vrouw en ze kent mijn probleem. Ze heeft me meerdere keren verzekerd dat ik de liefde van haar leven ben en dat ze niet vergelijkt en dat de seks met mij erg fijn is en dat ze niet beter heeft gehad. Dat doet me dan tijdelijk goed maar vanzelf komen de beelden weer en ga ik weer malen malen malen.
Ik heb 1 gesprek gehad met een psycholoog waar in eerste instantie een slecht zelfbeeld naar voren komt. Daar is geen reden voor. Ik ben gezond, sportief, slank, zie er goed uit, heb een goede carriere, draag mijn steentje bij in de samenleving, ik heb gevoel voor humor. Rationeel mag dat waar zijn, toch dringen de beelden uit haar verleden zich onbedwingbaar aan mij op.
Misschien is de onzekerheid die ik vroeger had weer terug. Mijn onvermogen om relaties aan te gaan heeft maken met mijn zelfbeeld welke werd gevoed door scheve tanden die ik op min 29e recht heb laten zetten en een flinke binding met mijn moeder. Die band is sterker geworden nadat mijn vader overleed toen ik zestien was. Ik was zonder twijfel moeders liefste. Mijn moeder is 3 jaar geleden overleden en daar heb ik nog steeds verdriet van. Misschien omdat ik nu wees ben dat mijn fundament weg is en ik onzeker word. In die buien voel ik me inderdaad niet als iemand waar vrouwen naar zouden kijken.
Ik hoop door dit te delen en eventuele reacties een begin te kunnen maken met hier van af te komen. Momenteel ben ik bij vlagen radeloos en depressief. Slapen gaat erg moeizaam al helpt een Oxazepam pilletje van de dokter wel om wat uurtjes te pakken. Maar dit is niet een situatie die ik vol kan houden en het heeft ook zijn weerslag op mijn gezin. En ik vrees bij vlagen ook voor mijn relatie ook al zijn we verknocht aan elkaar en is zij de vrouw die ik wil en niemand anders. Maar voor mij is het momenteel erg pijnlijk dat zij vriendjes heeft gehad en seksuele relaties. Terwijl dat jaren lang geen issue was ook al heb ik de ex vriendjes nooit een leuk onderwerp gevonden. Ik kan er niks tegenover stellen. Ik kan haar vorige seksuele relaties niet relativeren omdat ik die niet heb gehad.
Ik ben benieuwd naar reactie.