Nou. Daar gaan we dan. Laat ik beginnen met te zeggen dat dit voor mij een hele serieuze zaak is. Het valt me op dat mensen vaak denken 'oh daar heb je er weer een'. Maar... verliefdheid is geen vanzelfsprekendheid bij mij. Ik ben zelf iemand die het nodige voor haar kiezen heeft gehad en daar aardig mee door het leven weet te wandelen. En over gevoel ben ik heel serieus.
Maar nu loop ik toch tegen iets aan wat ik lastig vind. En omdat ik het juist wil begrijpen, een kans wil geven.... zet ik het neer in de hoop dat er mensen zijn die mij wat meer inzicht kunnen verschaffen. Ik hoop echt enorm op jullie begrip.
Ik ben nu ruim een jaar verliefd op iemand met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. En die liefde gaat diep, heel diep. Ik heb deze gevoelens aan deze persoon geopenbaard via een mooi stukje schrijfwerk. Toen wist ik nog niet dat dit speelde. Ik heb daar een antwoord op gehad dat het gevoel niet wederzijds was. Ok. Dat is het risico van liefde. Deze persoon raakte me veel aan, op manieren die niet meer weg te schrijven zijn als vriendschappelijk. Ook het gedrag, woorden en betrokkenheid geven een heel duidelijk beeld. Omdat ik me heel goed realiseer dat ik door een roze bril kijk, heb ik mijn vriendin erbij betrokken. Ik wil namelijk niet in een situatie belanden dat ik een soort van 'ik wil het zo graag dus is het zo'-denkwijze kom. Maar ook van haar kant, de observaties, de aanrakingen, het gedrag en vooral hoezeer de persoon in paniek raakt in sommige situaties over mij laten er geen twijfel over bestaan. Maar ja..... ops.... angst, onzekerheid, bang voor afwijzing en dus is het een constant spelletje tussen aantrekken en afstoten. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ook ik ooit de diagnose heb gekregen nog net voor ik wegging bij de psychiater waar ik toen zat. De reden daarvoor was omdat hij me teveel met zijn neus in zijn laptop en DSM zat en mij amper aankeek. Het hele gesprek door. Ik ben niet in zo'n zware mate gediagnosticeerd, maar het zit er wel. En begrijpelijk want ik heb genoeg redenen om zo te zijn.
Maar goed, het gevoel is er, het gevoel is sterk. Ik heb er een lange tijd voor genomen om het kwijt te raken, maar dat lukt me niet. Het gevoel zit diep. Inmiddels leerde ik dus over die diagnose. Persoonlijk maakt het mij niet uit. Ieder is voor mij uniek op zijn eigen manier en zolang de wil er is bij beiden, kan ik er ook iets mee. Ik zie zichtbaar dat deze persoon er ook mee worstelt, maar ik kan er niets aan doen. Behalve moed houden.
Is er iemand die me meer inzicht in deze stoornis kan verschaffen? En hoe ik er mee om moet gaan? Ik zie niemand ooit als kansloos, maar wat handvatten zou op zich prettig zijn. Ook om mezelf te beschermen, want ook ik ben onzeker en ook ik ben kwetsbaar natuurlijk.
Alvast dank voor jullie moeite.