Ook mijn verhaal

[Bob01]

Graag wil ik mijn verhaal even kwijt aan jullie. Niet om een reactie, mag wel natuurlijk, maar meer om mijn hart even te luchten.
Ik ben een man (54) en ben in 2009 gescheiden en heb geen kinderen. Sinds die tijd merk ik aan mijzelf dat ik mijzelf niet meer helemaal kan geven in een relatie. Er blijft een bepaalde reserve in mijn systeem ingebouwd. Door heel veel te geven in een relatie is de aandacht op de ander gericht en niet meer op mij. Dit geeft mij lucht om het zo maar te zeggen. Echter, na zoveel jaar, merk ik dat ik mij steeds eenzamer ga voelen. Daardoor ga ik steeds meer geven om maar niet op te vallen.
Ik ben al bij enkele psychologen geweest voor dit issue maar niets heeft nog geleid tot resultaat helaas. Je moet open staan voor een relatie en vallen en opstaan hoort erbij krijg ik steeds maar te horen.
Op dit moment ben ik manverzorger voor mn vader, mijn zus kan dat niet want die woont in het buitenland. Mooi om te doen maar ook hier is weer sprake van heel veel geven (met heel veel liefde doe ik dat natuurlijk) maar weinig terugkrijgen.
Soms ben ik zo moe, dood moe en dan vind het heerlijk om in het donker in bed te liggen, alleen.
Ik heb wel een LAT relatie maar ik merk dat er een afstand is tussen ons. We hebben het leuk maar het diepere gevoel is er niet.
Heb op dit moment geen idee en geen fut waar en hoe dit zal eindigen. Maar echt veel vind ik er niet meer

[volhoudertje]

Eenzaamheid door teveel te geven, zo zou je jouw verhaal kunnen samenvatten. Maar de vraag blijft waarom jij denkt dat je in een relatie veel moet geven? Je zegt hier zelf over dat je door heel veel te geven in een relatie de aandacht niet meer op jou, maar op de ander gericht is.

Voor de meeste mensen geldt dat een relatie is gebaseerd op gelijkheid, ook wat aandacht en ‘geven’ betreft. Ik zou zeggen dat je door veel te geven juist ook veel neemt. Is het echt zo fijn om je op te offeren en weinig terug te krijgen? Zoals jij het beschrijft lijkt het eerder op een vorm van vluchten. Je wilt binnen een relatie geen aandacht en ook niet opvallen. Als je het zo beschrijft verbaast het me niet echt dat jij daar een gevoel van eenzaamheid aan overhoudt. En misschien voelt de ontvangende partij zich wel net zo eenzaam en mis je in je huidige relatie daarom een dieper gevoel.

Of voel je een afstand in je huidige relatie omdat je een puf meer hebt om je verschuilen? In dat geval zou ik bijna denken dat het geod is dat het kwartje eindelijk een beetje begint te vallen. Laat de ware Bib maar eens zien en wees niet langer bang.