Omgaan met wroeging/spijt

[Alex_83]

Hallo,

De reden dat ik dit post is omdat ik al jaren 'kapot ga' aan gevoelens van wroeging.

Ik ben nu in de 30 maar toen ik 20/21 was, was ik een extreem onzekere jongen zonder enige positieve seksuele ervaringen.
Ik raakte in die tijd bevriend met het zusje van een collega, die vele jaren jonger was dan ik. 14 om precies te zijn.
In het begin hield ik haar op afstand, vond ik haar zelfs vervelend maar er ontstond een band, haast als broer en zus.
We waren er jaren lang voor elkaar op de moeilijke momenten en steunden elkaar.

Toen een van mijn zoveelste pogingen tot een relatie hopeloos faalde, was zij mijn luisterend oor. Ze was verrassend volwassen voor haar leeftijd, hoe ze voor me klaar stond en me opving.

Ik voelde me labiel maar gehoord en geliefd en toen heb ik haar gezoend. Ze zoende terug en ondanks dat het toen al compleet verkeerd voelde, gebeurde het nog een paar keer.
Ik raakte in de war wat ik voor haar voelde nu er een fysieke grens was overschreden.
Er is verder nooit sprake geweest van seksuele handelingen en we hielden op met het gezoen, zonder er echt over te praten.

Hierna hebben we nog jaren een vriendschap onderhouden, tot ze plots op een dag deze beëindigde.
Ze beschuldigde me van misbruik van een machtspositie, als oudere jongen. Ze nam het woord misbruik niet in de mond maar insinueerde hier wel naar.
Ze was woedend op me zei ze, en eiste dat ik al het contact met haar zou verbreken en nooit meer een poging zou ondernemen het te herstellen.

Ik was in eerste instantie gekwetst en beledigd, aangezien ik enorm veel tijd en liefde in haar had geïnvesteerd en altijd klaar stond wanneer ze me nodig had.
Met de jaren kwam echter het besef dat ze gelijk had en kwam de wroeging.

Ik heb sindsdien enorm hard aan mezelf gewerkt en heb jaren lang veel therapie gehad.
Ik voel me een ander mens, ver van wie ik toen was, en heb nu een relatie met de vrouw van m'n dromen.

Toch blijft het, ondanks therapie, altijd aan me knagen en voel ik me verschrikkelijk schuldig.
Zeker nu het elke dag gaat over '#metoo' word ik er telkens mee geconfronteerd dat ik ook zo'n schoft ben geweest.

Ze is inmiddels verder gegaan met haar leven en heeft een gezin.

Tot op de dag van vandaag durf ik niet goed naar de wijk waar ze woont of de plekken waar ze vroeger vaak kwam, bang dat ik haar tegen kom. Ik zou me dan schamen en ik wil geen oude wonden bij haar open maken.

Ik zou haar zo graag willen laten weten hoe vreselijk het me spijt en hoe ik soms kapot ga/mezelf compleet gek maak met gevoelens en gedachten van wroeging.
Maar ik moet ook respecteren dat ze me gevraagd heeft nooit meer contact te zoeken. Deze spijtgevoelens zijn mijn probleem en wie weet is zij wel vrolijk verder met haar leven aan het gaan en herinner ik haar aan dingen waar ze helemaal niet bij stil wil staan.

Hoe deal ik met mijn wroeging?
Ik hoop dat iemand wijze woorden heeft voor mij.

Dank voor je tijd en eventuele reactie.

[volhoudertje]

Zeker nu het elke dag gaat over '#metoo' word ik er telkens mee geconfronteerd dat ik ook zo'n schoft ben geweest.

Het is goed dat jij je beseft dat je niet met een veel te jong meisje hebt moeten zoenen, maar je moet ook niet te hard over jezelf oordelen,
Je was een onzekere jongen en je hebt in de afgelopen jaren flink aan jezelf gewerkt.
De tijd heeft voor haar ook niet stil gestaan, het is tijd om het verleden achter je te laten.

Wat veel mensen in een dergelijke situatie doen is een brief schrijven, gericht aan degene van wie je vergeving wenst. Het is een ritueel,
waarbij het niet de bedoeling is dat je de brief ook verstuurt, of op een andere manier openbaar maakt, maar dat je de brief weg legt en
voorgoed afstand neemt van de gebeurtenis uit het verleden. Sommige mensen verscheuren of verbranden de brief ook als die af is.

Probeer het eens, zou ik zeggen.

[FlowerPower2020]

Hoi Alex_83,

Welkom bij het forum.

Wat naar dat je hiermee zit, met die wroeging. Ook al omdat het al een tijdje geleden is dat het is gebeurt. Tussen de regels door, zie ik dat het een grote rol speelt in je leven. Je schrijft dat je in therapie erover hebt gehad. Hoe reageerde de therapeute? Vond die ook dat je wroeging moest hebben? We maken allemaal fouten. Als je geen enkele fout mag maken, hoe kan je jezelf dan verbeteren? Leven is fouten maken en lering uit trekken. Een ezel stoot zich over het algemeen.. niet aan dezelfde steen.. (en die ezel daar bedoel ik jou niet mee, een soort van spreekwoord/gezegde).

Ik voelde me labiel maar gehoord en geliefd en toen heb ik haar gezoend. Ze zoende terug en ondanks dat het toen al compleet verkeerd voelde, gebeurde het nog een paar keer. Ik raakte in de war wat ik voor haar voelde nu er een fysieke grens was overschreden. Er is verder nooit sprake geweest van seksuele handelingen en we hielden op met het gezoen, zonder er echt over te praten.

Initiatief komt van twee kanten. Jij zoende haar. Zij zoende je terug. Daarna gebeurde het nog een keer en daarna niet meer. Als het geforceerd was (wat ik niet lees) had ze je niet vrijwillig teruggezoend lijkt mij, als zij het als geforceerd had gevoeld had ze je ook een klap kunnen verkopen of weg kunnen lopen. Het wordt lastig of geheimzinnig als er verder niet over wordt gepraat.

Hierna hebben we nog jaren een vriendschap onderhouden, tot ze plots op een dag deze beëindigde.
Ze beschuldigde me van misbruik van een machtspositie, als oudere jongen. Ze nam het woord misbruik niet in de mond maar insinueerde hier wel naar. Ze was woedend op me zei ze, en eiste dat ik al het contact met haar zou verbreken en nooit meer een poging zou ondernemen het te herstellen.

Is er daarvoor iets voorgevallen? Ik zou ook raar opkijken als zoiets "zomaar ineens" gebeurde. Het kan ook zijn dat zij verder wou of dat ze een vriend had.

Ik was in eerste instantie gekwetst en beledigd, aangezien ik enorm veel tijd en liefde in haar had geïnvesteerd en altijd klaar stond wanneer ze me nodig had. Met de jaren kwam echter het besef dat ze gelijk had en kwam de wroeging.

Ik kan mij die reactie wel voorstellen. Zou ik ook zijn. Stond ze eigenlijk wel klaar voor jou? Of kwam het allemaal van één kant?

Ik heb sindsdien enorm hard aan mezelf gewerkt en heb jaren lang veel therapie gehad. Ik voel me een ander mens, ver van wie ik toen was, en heb nu een relatie met de vrouw van m'n dromen. Toch blijft het, ondanks therapie, altijd aan me knagen en voel ik me verschrikkelijk schuldig.
Zeker nu het elke dag gaat over '#metoo' word ik er telkens mee geconfronteerd dat ik ook zo'n schoft ben geweest.

Je schrijft dat je heel hard aan jezelf hebt gewerkt. Je hebt alle recht om trots op jezelf te zijn. Je hebt jezelf ook ontwikkeld. En dat geknaag zou ik loslaten. Ik zou mij vooral niet richten tot dat #metoo. Zij heeft haar zegje gedaan. Zij is in een andere situatie en jij bent in een andere situatie. Na zoveel jaar zou ik haar niet opzoeken, maar ook geen plaatsen mijden waar zij is geweest. Zij is ook verder gegaan met haar leven (hoop ik), zij kan ook wel ergens spijt van hebben. Je zult haar misschien ooit eens tegenkomen. Zij kan niet in jouw geheugen kijken en jij niet in de hare. Misschien zal ze er iets van zeggen, misschien zal ze iets uitleggen, maar misschien ook niet. Dat is iets wat jij nu niet in kan schatten. Ik zou het los laten.

Ik zou haar zo graag willen laten weten hoe vreselijk het me spijt en hoe ik soms kapot ga/mezelf compleet gek maak met gevoelens en gedachten van wroeging. Maar ik moet ook respecteren dat ze me gevraagd heeft nooit meer contact te zoeken. Deze spijtgevoelens zijn mijn probleem en wie weet is zij wel vrolijk verder met haar leven aan het gaan en herinner ik haar aan dingen waar ze helemaal niet bij stil wil staan.

Tip van één de forumleden die ik wel eens heb zien langs komen. Schrijf een brief aan haar gericht, schrijf alles op wat jij wilt opschrijven. Doe de brief in een enveloppe, doe hem dicht. Bewaar het of verbrand het. Zodat je dit van je hebt afschreven en je weer kan richten op het vandaag of het morgen. Je hebt zo hard aan jezelf gewerkt, het zou zonde zijn om hier mee te blijven rondlopen, met een spook uit het verleden.

[Alex_83]

Koen & Volhoudertje, het is nu laat en ik heb niet echt de tijd voor een lange reactie (die komt nog) maar ik wilde jullie vast bedanken voor jullie woorden.

Het heeft vanavond na het delen op het forum alleen maar nog meer door m'n hoofd gespeeld en jullie reactie geeft me wel wat peace of mind. Bedankt.

[volhoudertje]

Initiatief komt van twee kanten. Jij zoende haar. Zij zoende je terug. Daarna gebeurde het nog een keer en daarna niet meer. Als het geforceerd was (wat ik niet lees) had ze je niet vrijwillig terug gezoend lijkt mij, als zij het als geforceerd had gevoeld had ze je ook een klap kunnen verkopen of weg kunnen lopen.

Nee Koen, dat doet er helemaal niet toe. Wat je nu noemt is het meest gedateerde flauwekul argument, het hoort in de vorige eeuw thuis hoort.
Het kletspraatje "initiatief komt van twee kanten, jij zoende haar, zij zoende je terug, " hoort hier helemaal niet opgevoerd te worden.
Natuurlijk was het wel in bepaalde opzichten geforceerd, een jongen van 21 hoort gewoon geen meisje van 14 te zoenen, de topic starter had dat zelf overigens al lang in de gaten. Je hebt als 21 jarige man een duidelijke voorsprong op een meisje van 14 en dan is het gewoon misbruik maken van je positie.

"Als zij het als geforceerd had gevoeld had ze je ook een klap kunnen verkopen of weg kunnen lopen." Ben je werkelijk zo naïef om dat te geloven, Koen? Natuurlijk is een meisje van 14 totaal overdonderd als dat gebeurt. Het is gewoon foute boel om als volwassen man aandacht te vragen van een puber meisje en dan er ook nog mee te gaan zoenen. In je jonge leven mag je fouten maken, dat beseft Alex_83 zich gelukkig ook.