Dat hoor ik vaker, en ik snap dat je dat zou zeggen. Maar ik denk dat dat een rol is die ik speel.. ik hoor van de mensen die echt dichtbij me komen dat ze op dat vlak toch regelmatig een stuk missen.. Dingen die ik zelf voel zijn soms zo overweldigend en de dingen van anderen lijken niet binnen te komen..Memories schreef: ↑01 okt 2017 19:00Dat is interessant, want ik denk juist dat het andersom is.En daarmee zeg ik niet dat ik de enige ben, maar mijn empatisch vermogen en relativeringsvermogen zijn niet zo goed, waardoor al mijn eigen gevoel altijd zoveel meer binnenkomt dan het leed van anderen.. Iets waar ik me ook weer rot over voel..
Mijn beste vriendin heeft bijvoorbeeld morgen de uitslag van een onderzoek van een plek in haar borst en in plaats van me daar zorgen over te maken, zit ik te freaken over K en al die rotzooi..
Het beeld wat ik van mezelf heb, en wat ik naar anderen uitstraal klopt gewoon regelmatig niet. En ik denk dat dat ook voor een groot deel is wat voor problemen zorgt.. Maar het gaat altijd ongemerkt, want hoe *ken* je jezelf nu echt? En dat maakt me ook verdrietig: dat je een heel stuk persoonlijkheid hebt wat je misschien weghoudt, niet durft te laten zien of zelf durft te zien.. Ik moet dan denken aan de angst die ik heb voor mijn spiegelbeeld.. Het klontert allemaal samen, maar ik krijg het niet voor elkaar om dingen te doorbreken of beter te maken..
