Laat ik allereerst zeggen dat ik zielsveel van mijn man houd, maar nu maakt hij zichzelf en dus mij ook gek. Begin januari kreeg hij klachten aan zijn keel. Moeilijk slikken en veel slijmvorming. Hij maakte zich best zorgen en is naar de dokter gegaan. Dit is op zich al heel wat want hij heeft een grote hekel aan doktersbezoek en is bang om, zoals hij het zelf zegt, in het medische circuit terecht te komen. De dokter gaf aan dat hij waarschijnlijk een virale keelontsteking had en zich geen zorgen moest maken. Als het na drie weken nog niet over was zou hij wel verder kijken. Het leek ook wat beter te gaan. Nu is het zo dat hij morgen toch weer naar de dokter gaat omdat hij, naast nog andere klachten, nog steeds angst heeft dat hij iets akeligs onder de leden heeft. De afgelopen weken krijg ik optimistische opmerkingen waarin hij aangeeft dat het slikken beter gaat, maar de volgende dag wordt er weer gezegd dat het niet zo is. Vervolgens vraagt hij aan mij of ik vind dat hij schor wordt, kortom hij is bang voor kanker.
Mijn man is van zichzelf behoorlijk zwartgallig en hij maakt zichzelf dus helemaal gek, ik word er ook zenuwachtig van.
Op zich ben ik blij dat hij weer naar de dokter gaat, want uiteindelijk is medisch onderzoek het enige wat uitsluitsel geeft wat hem wel of niet mankeert. Ik hoop echt heel erg dat er niets aan de hand is, maar ik maak me nu al zorgen als hij toch voor verder onderzoek naar een specialist moet. Dan moet hij het "medische circuit" in waar hij niet tegen kan. Ik houd m'n hart vast. Ik wil hem echt graag steunen, relativeren door te zeggen dat als je iets hebt
dit ook niet meteen inhoudt dat je kanker hebt en dat zekerheid beter is dan jezelf gek maken. Wil ook zijn gevoelens niet bagatelliseren. Hoe vang ik hem op zonder dat ik er zelf de zenuwen van krijg.