Dag allemaal,
Ik ben een man van 44 jaar en heb sinds 5 jaar een relatie met een vrouw van 34.
Zij woont woont bij mij in, in mijn woning.
Mijn vriendin: Erg sociaal iemand die graag gezien is en steeds klaarstaat voor iedereen.
Bij haar opvoeding is er echter vanalles misgelopen. Haar ouders keken amper om naar haar en dronken veel. Na de scheiding van haar ouders heeft haar moeder een nieuwe vriend ontmoet en daar werd mijn vriendin vaak door geslagen en sexueel misbruikt. Althans, dat is wat mijn vriendin me verteld heeft.
Van deze 5 jaar loopt het eigenlijk al 4 jaar mis. Mijn grootste ergenis is dat ik haar niet meer echt meekrijg in de relatie. Zij is vaak alleen weg daar ze een enorme grote vriendenkring heeft. Als ik iets samen wil doen dan heeft ze meestal een uitvlucht klaar om het niet te moeten doen. Als we dan wel iets samen doen dan draait het meestal uit op ruzie omdat zij haar ding wil doen en zich niet profileert om iets te willen dat ik graag doe.
De laatste 4 jaar is krijg ik amper affectie of genegheid. Wij hebben ook al 4 jaar geen sexleven meer.
Volgens haar ligt dat omdat er vaak ruzie is waarbij ik dan steeds de oorzaak ben. Ik loop depressief en gefrustreerd rond.
Het is zo dat er de laatste 4 jaar vanalles beginnen mislopen. Ik sukkel van het ene negatief spiraal in het andere. Dit heeft me mijn job al gekost en hoop mensen uit mijn vriendenkring. Ik heb nog een bijberoep als brandweervrijwilliger maar ook daar loopt het niet meer. Geen zin om te oefenen, weinig beschikbaar om uit te rukken en feestjes interesseren me niet meer. Meer en meer collega,s beginnen zich te ergeren. Ik oefen dit bijberoep al 24 jaar uit en krijg vaak te horen dat ik niet meer ben wie ik ook was.
Momenteel volg ik volwassenonderwijs richting zorgkundige. Ook hier loopt het niet zoals het hoort. Ik ben onzeker, er met mijn gedachten niet bij. Vaak moet ik thuis studeren en dan maakt ze dikwijls ruzie omdat ik niet meehelp in het huishouden. Zelf doet ze ook niet veel want ze is vaak weg vooral in de weekenden. Ik probeer elke dag een beetje te doen zodat het niet opstapeld en dat werkt. Koken doe ik ook elke dag want als ik het niet doe, doet niemand het. Zij kan dat niet en wil het ook niet leren want koken interesseert haar niet.
Het laatste jaar is begint ze me ook meer en meer te domineren. Ik doe in mijn eigen huis niet meer wat ik wil. Een 3 weken geleden was ik ziek thuis en toen ze thuiskwam maakte ze ruzie omdat de verwarming opstond. Dat mocht niet. Ik mag me ook niet meer scheren in de badkamer want het lavabo raakt hier door verstopt. Dit om een aantal voorbeelden te geven.
Ik was vroeger iemand die optimistisch was, had zeer veel kenissen en vrienden. Was steeds te vinden voor grappen en grollen uit te halen. Ik was een fiere man die steeds goed voor de dag kwam en best wel veel aantrek had. Nu een hoop ellende die overigens met overgewicht kampt.
Toen mijn vriendin hier is komen inwonen stond ze erop om de renovatielening mee op haar naam te dragen zodat zij mee haar steentje kon bijdragen. Nu gezien had ik dat nooit mogen doen. Hier is ook vaak ruzie over omdat ik haar gedwongen zou hebben en dat ze vasthangt aan iets wat niet van haar is.
Ik voel me vreemd in mijn eigen huis, eenzaam in mijn relatie en onbegrepen.
Ik mag immers ook niet vinden dat ze te vaak weg is want dat komt over bij haar dat ik haar dingen wil verbieden. Ik wil dit helemaal niet. Ik snak gewoon om samen dingen te kunen doen en om het gevoel te hebben een relatie te hebben en gelukkig te zijn. Ik voel me vaak het vijfde wiel aan de wagen.
Ik heb een paar keer gedacht dat ik teveel verwachtte maar nu krijg ik vaker en vaker te horen van buren en andere mensen uit de straat " is ze weer eens alleen weg" of " laat ze u weer zitten".
Ik vraag me het meest af of de verandering in mijn gedragspatroon te wijten is aan mijn "relatie".
Ik bekijk dit vanuit mijn ooghoek en daarom misschien niet juist. Vandaar mijn vraag, of iemand van jullie als neutraal persoon eens een mening kan gevan.
Alvast bedankt