Beste allemaal,
Na me zojuist aangemeld en voorgesteld te hebben- met de deur in huis- mijn 'ding'.
Ik heb kort geleden het contact met mijn moeder verbroken. Eigenlijk niet met de intentie om dit definitief te doen, maar omdat ik even rust wil. Wat ik heel fijn vind, wat dat betreft is het oke zo. Maar ook omdat het een patroon is waar ik uit wilde stappen en gaar duidelijk wilde maken dat ze te ver gaat. Maar, in alle rust ben ik bang dat ze niet kan reflecteren en weet ik totaal niet hoe het verder moet. Ook over mezelf nagedacht, mijn aandeel en proberen kritisch te zijn op mezelf. Met de conclusie dat ik door dit alles steeds weer op mezelf als jongere terug geworpen wordt. Het patroon is dus nog hardnekkiger dan ik me eerder bewust was. Voor mij komt het neer op steeds afwijzen, dat wat ik als jongere al steeds heb ervaren. Ik wil dat niet meer. Het lastige is dat ik een contact op afstand prima vind, maar zij me juist daar verwijten over maakt. Zij wil dus kennelijk iets anders van de relatie. Mijn gevoel zegt dan: je bent dus weer niet goed genoeg als dochter. Vroeger is er veel gebeurd, maar ik heb als volwassene al lang mijn eigen leven. Ik merk dat bij mij de rek eruit is. Wat ze nu doet is niet dramatisch, maar ik wil het niet meer, die negativiteit, kritiek en afwijzing. Inderdaad, ik ben soms afstandelijk, dat heeft zijn redenen en geschiedenis. Ze snapt het niet. Denk niet dat ze het gaat snappen. Ik kan haar niet veranderen, alleen hoe ik ermee omga. Maar hoe? Ik weet het niet ...ik weet echt niet hoe vanuit hier verder...