Introvert zijn

[tjeskoba]

Hallo,
Ik ben 24 jaar en héél introvert. Toen ik opgroeide heb ik veel problemen gehad met het feit dat ik zo introvert ben. In de loop van de jaren heb ik hier mee leren omgaan en proberen te accepteren dat ik zo ben. Mede dankzij medicatie, antidepressiva, die ik nog steeds neem nu. Zonder kan ik niet functioneren.
Ik heb een relatie en daar in ben ik minder introvert, durf ik redelijk open zijn en praat ik over alles.
Maar doordat ik zo introvert ben, ben ik alle vrienden die ik in mijn leven maakte, eigenlijk kwijt geraakt.
Sommige vriendschappen zijn verwaterd, andere vriendschappen zijn door de anderen bewust beëindigd omdat ik - naar hun mening - te weinig energie er in stak. Zij moesten altijd mij er toe zetten om een keer af te spreken, en voor mij was het dan een hele opgave omdat het mij zoveel energie kost.
Het liefst ben ik alleen, samen met mijn vriendin en hondje.
Ik heb veel 'solo'-hobbies: gitaar spelen, gamen, lezen, schilderen, wandelen met de hond, films kijken, vreemde taal bijleren...
Het enige waar ik nu wat mee zit is, zal het voor mij mogelijk zijn om ooit vrienschappen te hebben?
Soms ben ik bang, dat als ik mijn partner zou verliezen, ik helemaal alleen achterblijf. Dat beangstigd mij ook.
Langs de ene kant heb ik wel contact nodig, langs de andere kant is het een last voor mij.
Het is moeilijk om mensen te ontmoeten met dezelfde mindset als mij, ik hou liever van diepgaande gesprekken dan gesprekken over het weer...
Soms vraag ik mij af, zijn er nog mensen zoals mij? Of ben ik zo een uitzondering van de mensheid...

[Memories]

Tjeskoba schreef:

Het enige waar ik nu wat mee zit is, zal het voor mij mogelijk zijn om ooit vrienschappen te hebben?

Dit is wat mij vooral opviel. Misschien heb je iets aan het volgende: Liefdesrelaties beginnen vaak als vriendschappelijk en ze hebben vaak ook een vriendschappelijke basis. (Tenminste, dat lijkt mij, omdat je anders niet kunt bouwen.) Voor het gemak ga ik er even vanuit dat de liefdesrelatie die je nu hebt ook begonnen is als een vriendschap.
Dat zou dus betekenen dat het voor jou ook mogelijk is om vriendschappen te sluiten, ook al heb je daar veel moeite mee.

[Minerva]

Ik heb een relatie en daar in ben ik minder introvert, durf ik redelijk open zijn en praat ik over alles.
Maar doordat ik zo introvert ben, ben ik alle vrienden die ik in mijn leven maakte, eigenlijk kwijt geraakt.
Sommige vriendschappen zijn verwaterd, andere vriendschappen zijn door de anderen bewust beëindigd omdat ik - naar hun mening - te weinig energie er in stak. Zij moesten altijd mij er toe zetten om een keer af te spreken, en voor mij was het dan een hele opgave omdat het mij zoveel energie kost.

Het klinkt een beetje alsof je eerst wel vrienden had, ondanks je introversie maar nu niet meer. Wanneer is dit gebeurd? Hoe komt het dat je vriendschappen die je had opgebouwd opeens verwaterde? Wat is er toen gebeurd?

Het laat in ieder geval zien dat je wel in staat bent om vriendschappen op te bouwen en relaties te onderhouden ondanks je introversie. Er speelt echter nu iets waardoor je steeds meer vrienden verliest?

[volhoudertje]

Maar doordat ik zo introvert ben, ben ik alle vrienden die ik in mijn leven maakte, eigenlijk kwijt geraakt. Sommige vriendschappen zijn verwaterd, andere vriendschappen zijn door de anderen bewust beëindigd omdat ik - naar hun mening - te weinig energie er in stak.

Eigenlijk is dat best wel raar, dat jouw 'vrienden' bepalen op wat voor manier jij contact moet onderhouden met mensen in je omgeving, toch? Introvert zijn hoeft geen probleem te zijn, er zijn wel meer mensen die graag alleen zijn en hun vriendenkring bewust klein en overzichtelijk houden.

Toch is het zo dat veel mensen in vriendschappelijke relaties bepaalde verwachtingspatronen koesteren. Meestal vinden mensen het wel prettig als ze af en toe een beetje aandacht krijgen, of het idee hebben dat de ander interesse toont. Relaties zijn eigenlijk net plantjes die je af en toe water moet geven, anders drogen ze uit.
Als je bepaalde relaties wilt behouden is het toch wel handig om af en toe iets van je te laten horen.

[tjeskoba]

Dit is wat mij vooral opviel. Misschien heb je iets aan het volgende: Liefdesrelaties beginnen vaak als vriendschappelijk en ze hebben vaak ook een vriendschappelijke basis. (Tenminste, dat lijkt mij, omdat je anders niet kunt bouwen.) Voor het gemak ga ik er even vanuit dat de liefdesrelatie die je nu hebt ook begonnen is als een vriendschap.
Dat zou dus betekenen dat het voor jou ook mogelijk is om vriendschappen te sluiten, ook al heb je daar veel moeite mee.

Mijn partner was eerst ook een gewone vriendin. Maar niet zo een hele close vriendin, omdat ik altijd een soort afstand hou van mensen, daar ben ik mezelf bewust van gewonden. Ik durf me niet volledig te laten zien omdat me dat een soort van angst geeft. Mijn partner is nu ook mijn beste vriendin, we doen alles samen en kennen elkaar heel goed. We wonen ook samen en hebben net een gelijkvloers appartementje gekocht.

Het klinkt een beetje alsof je eerst wel vrienden had, ondanks je introversie maar nu niet meer. Wanneer is dit gebeurd? Hoe komt het dat je vriendschappen die je had opgebouwd opeens verwaterde? Wat is er toen gebeurd?

Het laat in ieder geval zien dat je wel in staat bent om vriendschappen op te bouwen en relaties te onderhouden ondanks je introversie. Er speelt echter nu iets waardoor je steeds meer vrienden verliest?

Vrienden van de middelbare school zijn weggevallen toen ik naar de hogeschool ging en al mijn energie naar mijn studie ging. Ik heb verpleegkunde gestudeerd en was voor mij een hele zware studie door de stages, die kostte mij meer (sociale) energie dan ik eigenlijk had. Ik ben daar mezelf zo vaak tegen gekomen en was een echte lijdensweg. Mijn doorzettingsvermogen heeft mij er door geholpen. Mijn doorzettingsvermogen is zowel een sterkte als een zwakte, omdat ik mezelf hierdoor dikwijls voorbij loop - waardoor mijn depressieve gevoelens weer naar boven komen.. Met andere woorden: ik had geen energie meer over voor sociale activiteiten buiten mijn studie.

Na mijn studie ben ik als verpleegkundige gaan werken. Ik moet hard werken en als ik thuis kom ben ik dood op. Ik heb geen energie meer over voor vrienden. Ik heb dan rust nodig en heb nood om alleen te zijn, alleen van mijn hondje en mijn vriendin kan ik dan genieten. Op mijn vrije dagen gaat mijn energie naar mijn vriendin, dan proberen we samen iets leuks te doen. Naar de film, wandelen, op bezoek bij familie, iets gaan eten, winkelen,... Bijgevolg blijven er geen vrije dagen meer over om vrienden te onderhouden. Ik werk nu 2 jaar en heb eigenlijk geen vrienden meer. Mijn vriendin zelf heeft ook niet echt vrienden, is ook een beetje introvert maar niet zo erg als ik.

[Memories]

Voel jij je prettig bij hoe het nu gaat rond je werk? Mij lijkt het niet zo gezond om eigenlijk elke dag doodmoe thuis te komen en naast het uitrusten eigenlijk te weinig tijd voor andere dingen te hebben? Of zie jij dat anders? Ben je tevreden met de baan die je nu hebt? Is dat altijd de richting die je op wilde met alle uren die je nu werkt? Natuurlijk vergt werken ook inspanning... dat hoort erbij... maar een doodmoe gevoel telkens is volgens mij toch wel een ander verhaal...?

Eigenlijk spelen er dan een aantal dingen... en het introvert zijn... en je baan opzichzelf wat je e3rg veel energie lijkt te kosten.

[tjeskoba]

Voel jij je prettig bij hoe het nu gaat rond je werk? Mij lijkt het niet zo gezond om eigenlijk elke dag doodmoe thuis te komen en naast het uitrusten eigenlijk te weinig tijd voor andere dingen te hebben? Of zie jij dat anders? Ben je tevreden met de baan die je nu hebt? Is dat altijd de richting die je op wilde met alle uren die je nu werkt? Natuurlijk vergt werken ook inspanning... dat hoort erbij... maar een doodmoe gevoel telkens is volgens mij toch wel een ander verhaal...?

Eigenlijk spelen er dan een aantal dingen... en het introvert zijn... en je baan opzichzelf wat je e3rg veel energie lijkt te kosten.

Op zich doe ik mijn baan wel graag... het geeft me het gevoel dat ik toch nog iets nuttigs doe nl andere mensen helpen.
Het sociale vraagt natuurlijk veel energie.. Ik heb verpleegkunde gestudeerd owv de werkzekerheid in deze moeilijke economische tijden. Vaste job met een goed loon.. Dat heb ik ook weer nodig om me goed te voelen.. Anders had ik bijvoorbeeld nooit een appartement kunnen kopen. Ik heb veel zekerheid nodig in mijn leven... Ik ben van 38u/week naar 32u/week gegaan om mezelf iets meer rust te geven en mijn loon het toelaat...

[tjeskoba]

Het liefst zou ik maar 20u/week willen werken, dat zou perfect zijn, maar het leven is duur, en onhaalbaar financieel...

[Memories]

Het is in ieder geval goed dat je de uren hebt teruggebracht naar 32u, omdat je het gevoel hebt dat nodig te hebben.

[Minerva]

Vrienden van de middelbare school zijn weggevallen toen ik naar de hogeschool ging en al mijn energie naar mijn studie ging. Ik heb verpleegkunde gestudeerd en was voor mij een hele zware studie door de stages, die kostte mij meer (sociale) energie dan ik eigenlijk had. Ik ben daar mezelf zo vaak tegen gekomen en was een echte lijdensweg. Mijn doorzettingsvermogen heeft mij er door geholpen. Mijn doorzettingsvermogen is zowel een sterkte als een zwakte, omdat ik mezelf hierdoor dikwijls voorbij loop - waardoor mijn depressieve gevoelens weer naar boven komen.. Met andere woorden: ik had geen energie meer over voor sociale activiteiten buiten mijn studie.

Na mijn studie ben ik als verpleegkundige gaan werken. Ik moet hard werken en als ik thuis kom ben ik dood op. Ik heb geen energie meer over voor vrienden. Ik heb dan rust nodig en heb nood om alleen te zijn, alleen van mijn hondje en mijn vriendin kan ik dan genieten. Op mijn vrije dagen gaat mijn energie naar mijn vriendin, dan proberen we samen iets leuks te doen. Naar de film, wandelen, op bezoek bij familie, iets gaan eten, winkelen,... Bijgevolg blijven er geen vrije dagen meer over om vrienden te onderhouden. Ik werk nu 2 jaar en heb eigenlijk geen vrienden meer. Mijn vriendin zelf heeft ook niet echt vrienden, is ook een beetje introvert maar niet zo erg als ik.

Het klinkt best wel stressvol allemaal. Je studie en later je werk vragen eigenlijk al veel van jouw dagelijkse energie. Het restje energie wat nog overblijft besteed je aan je relatie en dan is de accu leeg en je tijd is op. Wil je een sociaal leven opbouwen met vrienden dan zal je keuzes moeten maken en andere dingen wat minder moeten doen. Je kan niet alles tegelijk doen want het is net als met geld.. je kan het maar 1x uitgeven. Dat geldt ook voor je levensenergie. Trek je je energetische bankrekening elke keer leeg dan levert dat op den duur ook problemen op want het voorbij lopen van jezelf is een valkuil. Zeker als je zegt dat je depressieve gevoelens daarmee naar boven komen.

De vraag is waar wil je op investeren? Wat vind je werkelijk belangrijk in je leven? Wat wil je nog wel doen en wat wil je niet meer doen?