Al een lange tijd loop ik met gevoelens van eenzaamheid en sociale-vervreemding.
Buiten mijn werk heb ik haast geen contact met mensen terwijl dit het belangrijkste in mijn leven is.
Ooit besloot ik eens om met collega's uit eten te gaan, dat is nu zes jaar geleden, en het is er nog steeds niet van gekomen. ik voel mezelf wel gemotiveerd omdat ik door iets met hen te ondernemen, het een begin zou kunnen zijn van het opbouwen van betekenisvolle relaties. Toch voel ik mezelf telkens opgelucht dat ik niks heb ondernomen omdat de ander mij kan raken op het moment dat er bijv. een keer ruzie is, een vriendschap zou bijv. gebruikt kunnen worden als drukmiddel tegen mij. Wanneer ik dus in feiten niks met de ander heb kan ik dus tijdens een ruzie oprecht zeggen dat ik überhaupt niks met hem of haar had. Deze afstand is dus veilig.
Ook raak ik snel in paniek wanneer er agressief wordt gereageerd, in fantasie zou ik de ander dan het liefst zodanig tegemoet treden dat die persoon helemaal stijf van angst staat, dat ik dus als het ware een soort macht over de ander heb, de ander kan mij dan dus niks aandoen want ik sta boven hem.
Dat brengt mij gelijk bij mijn ideeën over bijv. politiek waarvan ik vindt dat de democratie achterhaald is in onze harteloze, koude kapitalistische samenleving, waarvan ik vindt dat alleen goed ontwikkelde mensen de vrijheid die dit met zich mee brengt aan kunnen. Het klinkt misschien extreem maar ik ben dus meer in voor een soort dictatoriaal regime waarbij een groep "veilige" goed ontwikkelde mensen met harde hand heersen over al het dierlijke en ontembare gedrag wat met de "onveilige" en gewetenloze mens samenhangt.
Toch voel ik mezelf vooral eenzaam en angstig voor de wereld om me heen, ik heb het gevoel dat dit vooral in het onbewuste speelt.
Ik ben bang om het niveau van mijn type mensen niet te kunnen bereiken waardoor ik als het ware zonder identiteit blijf zitten, de ander is immers (voor mijn gevoel) onderdeel van wie ik ben of beter gezegd, mijn ideale wereld waar ik mijn identiteit aan ontleen.
Ik maak een duidelijk verschil tussen wat ik noem "lagere zielen" en de "verheven medemens". Waarbij de verheven mens staat voor medemenselijkheid, warmte, een goede emotionele-intelligentie, empathie en het principe van "vrijheid eindigt waar dat van de ander begint". de lagere ziel staat voor het ontembare, het dierlijke, het beest zeg maar het agressieve en de onveiligheid, het instinctieve.
Ik heb het gevoel dat hoe langer ik eenzaam en ongelukkig blijf, mijn visie op de wereld en de mens steeds extremer en gevoellozer wordt.