Ik hou van mijn vriend, als van een beste vriend

[YutaYuneYunesson]

Ik vertel dit maar hier, ik wil het aan iemand kwijt, maar liever niet aan de mensen om mij heen.
Mijn vriend en ik zijn bijna 2 en half jaar samen en hebben een zogeheten LAT-relatie, we wonen niet samen, maar wel in dezelfde stad.
Ik ben bang dat ik nu toch echt zeker weet dat ik hou van mijn vriend zoals van een beste vriend.
Mijn vriend en ik lijken heel veel op elkaar, hebben dezelfde interesse en het zelfde gevoel voor humor.
Het is eigenlijk wel altijd leuk als we samen zijn, maar ik de gevoelens zijn al heel lang weg.
Ik voel mij niet meer tot hem aangetrokken, in zo verre dat ik eigenlijk nauwelijks naar hem kijk.
Als we seks hebben komt de opwinding pas bij mij als we al bezig zijn, eigenlijk is de seks niet eens samen, ik heb mijn ogen dicht en denk eigenlijk aan iets heel anders, iets dat mij opwind, maar waar hijzelf helemaal geen rol in speelt.
Denk dat ik met het laatste de mannelijke forum leden boos maak, het is denk ik toch wel de angst van veel mannen.

Ik heb deze gevoelens al heel lang, maar ik ben er nooit echt bewust van geweest.
Ik verklaarde het simpelweg als: de verliefdheid is overgegaan naar houden van, dat het helemaal niet erg is dat ik het zo voel, dat in elke relatie deze overgang vroeg of laat komt.
Maar ik ben bang dat dit niet het enige is dat speelt, mijn vriend heeft vele isseus, zowel lichamelijk als geestelijk en het lukt mij niet meer om daar empatie voor te hebben.
Het frusteert mij eigenlijk juist grotendeels en ookal probeer ik het verborgen te houden, dat lukt niet altijd.

Mijn vriend is nu 28 en begint sinds een aantal jaar geleden kalent te worden, hij heeft last van “ticks” die zich uiten als tikken met zijn hoofd en schraapgeluiden, daarnaast is hij gronisch verkouden en ligt zijn huis bezaait met snotdoekjes.
Naar eigenzeggen heeft hij een slechte huid en komt hij snel aan, hierzelf merk ik niet zoveel van.
Tijdens de seks raakt hij soms inpotent, omdat het druk in zijn hoofd wordt of omdat hij overhit raakt, in zo verre dat hij echt zijn huid voelt branden.
Zijn spychische problemen komen voort uit zijn ADHD, hij kan niet ordenen, heeft geen overzich over zijn huishouden en finacieen.
Zijn huis is een bende, overal ligt troep, een grote hoeveelheid aan spullen waar hij niets mee doet en vaak onuitgepakt overal en nergens onder de banken of hoeken van de kamer liggen.
Het huis is ook smerig, het kattengrind van zijn kattenbakken is versteend en de kattendrollen liggen daar bovenop en versprijt door de gang waar de kattenbakkenstaan.
Als je in een zonnestraal kijkt zie je daar kattenharen en stof dwarelen, tegenaan de servies kast liggen lege flessen en pizzadozen als een berg opgestapeld, waardoor je, als je iets uit de kast nodig hebt, over die berg moet hangen.
Post ligt daarnaast ook ongeopend hier en daar versprijt op tafel en op de grond.
(om maar even een beeld te scheppen over hoe het er bij hem thuis uitziet)

Over zijn fysieke problemen zit hij zelf ook ongeloofelijk in en uit dat door zelfdestructief gedrag.
Hij hongert zichzelf uit door niets te eten en verteld dat met trots, dan verteld hij mij bijvoorbeeld dat zijn broek weer past, omdat hij de afgelopen dagen niets heeft gegeten.
Ook komt hij vaker met het verhaal aanzetten dat hij zich ooit annorexia heeft aangepraat door overal in zijn huis briefjes op te hangen met “je bent dik”, dit verteld hij ook aan iedereen, hij voelt zich er trots bij, dat hij voor eigen psychiater kan spelen.
Hij is hierdoor ook wel vaker flauwgevallen in mijn bijzijn.
Maar ook pijnigt hij zichzelf door zijn vuisten tegen de muur te slaan, zichzelf te slaan, zijn handen onder een gloeiend hete kraan te houden, zo lang en hard te blijven snuiten in zijn zakdoekjes totdat zijn neus ervan gaat bloeden.
In het verleden had hij hardnekkige acne, dat heeft hij opgelost door met een scherp mes zijn huid weg te snijden en het in te smeren met pure alchohol.
Dat hij geen lidtekens eraan heeft overgehouden is een wonder.

Als hij dit soort buien heeft kan ik mijzelf niet echt een houding geven, het raakt mij wel dat hij er zo mee zit en zich zo machteloos voelt, uiteraard maak ik mij ook zorgen om hem.
Ik probeer hem te adviseren, de dingen uit zijn hoofd te praten, te zeggen dat ik het niet erg vind dat hij die kwalen heeft.
Maar tevens borellerd er ook frustratie in mij op, vaak heb ik het gevoel dat hij mij opzettelijk psychisch mishandeld, door die dingen voor mijn neus te doen, alsof hij een reactie wil uitlokken, maar mij in een machtelose positie plaatst, omdat hij toch niet luisterd en blijft doen wat hij doet.

Over zijn psychische problemen voelt hij zich dan weer totaal niet schuldig, de troep in zijn huis komt door zijn ADHD of door zijn vrienden, die zijn de boosdoender van zijn troep.
Na twee jaar tijd heeft hij eindelijk in een serieus gesprek toegegeven dat hij geen motivatie heeft om zijn leven te verbeteren, want hij woont toch alleen.
Ook heeft hij daarbij toegegeven dat hij zich geen 28 jaar voelt, maar 19 jaar oud en dat hij zich pas volwassener zal gaan opstellen als het echt moet, als wij bijvoorbeeld gaan samen wonen en kinderen krijgen.
Maar helaas houdt hij die mening niet aan, op opmerkingen geeft hij vaak creatieve verklaringen als: het maakt niet uit dat er troep ligt voor die kast, want ik haal daar toch niets uit, want ik eet niet, het maakt niet uit dat de wc vies is, want ik poep alleen op mijn werk.

Door dit alles zie ik geen toekomst beeld met hem, het maakt mij zelfs angstig, ik ben blij dat we nog niet samenwonen en een kind met hem, dat zie ik mij eigenlijk helemaal niet voor me.
Hij blijft me steeds beloven dat het allemaal wel goed komt, dat hij aan zichzelf gaat werken als het zo ver is, op het moment dat het echt nodig is.
Maar ik zie niets in die beloften, want hoe kan ik er nou op bouwen dat het gebeurt, als hij mij nu niet kan laten zien dat hij dat kan?

Ik besef mij, dat het beter is om het uit te maken.
Maar ik wil hem helemaal niet kwijt, ik hou van hem als mijn beste vriend, maar of wij vrienden blijven nadat het uit is, dat lijkt mij een moeilijke opgaven, zeker als er een nieuwe liefde komt.
Misschien moet ik ook wel toegeven dat ik bang ben om weer alleen te zijn, niet dat ik bang ben dat er geen nieuwe liefde meer gaat komen, maar wel voor het weer opnieuw opbouwen van vertrouwen.
Maar waar ik voornamelijk bang voor ben is dat hij zichzelf iets zal aandoen, hij heeft het vermoeden als dat ik hem niet meer aantrekkelijk vind, dat zal zeker tespraken komen van zijn kant.

[volhoudertje]

Door dit alles zie ik geen toekomst beeld met hem, het maakt mij zelfs angstig, ik ben blij dat we nog niet samenwonen en een kind met hem, dat zie ik mij eigenlijk helemaal niet voor me.

Dat is een belangrijk inzicht. Je beseft je ook dat het beter is om het uit te maken. De angst om weer alleen te zijn lijkt me van ondergeschikt belang, jouw situatie kan er namelijk alleen maar op vooruit gaan als je een eind hebt gemaakt aan deze moeizame relatie.

[YutaYuneYunesson]

Bedankt volhoudertje.

Ik heb die angst aan de kant gezet, ik moet nu helemaal niet denken aan een andere relatie, dat komt ooit wel weer.
Maar nu heeft dat zoiezo geen zin, ik moet eerst weer tot mezelf komen =)
Hij weet nu hoe ik erover denk en morgen spreek ik hem, ook ben ik erachter gekomen dat hij best manipulerend is, hij zegt mij dingen die erop neer komen: dat als ik niet verder ga met hem, ik met niemand verder zal gaan. Dat ik het verschil niet zou zien tussen houden van en vriendschap en dat ik dat in de volgende relatie ook zal krijgen en dat alle dingen die wij samen hebben, ik bij niemand anders meer ga vinden.
Ook beweert hij dat hij zichzelf al aan het verbeteren is, dit heeft hij eigenlijk altijd gedaan als ik het wilde beëindigen en zo bleef ik ook steeds bij hem. Ik weet nu dat het niet waar is wat hij zegt, hij wil gewoon koste wat het kost dat het niet uit gaat, ook al is dat omdat ik bang ben om alleen te blijven of slechts medelijden met hem heb.

[Radius]

Wat een nare vent, zeg. Als hij werkelijk van je hield zou hij je toch het allerbeste gunnen. Goed dat je je besluit hebt genomen, want zo te zien is hij je liefde niet waard.