Sinds begin dit jaar heb ik een relatie met mijn vriendin. Al vanaf het begin is het altijd al wat moeilijk geweest te bepalen hoe vaak we elkaar zien, zodat we er beide tevreden mee zijn. Ik ben iemand die ook graag alleen is, terwijl zij graag zo veel mogelijk samen is. De laatste tijd botst dit echter steeds meer, en lopen we steeds tegen het zelfde onoplosbare probleem aan: voor mij is het te veel, voor haar is het te weinig. Het voelt steeds zo dubbel, omdat ik ook vanuit beide probeer te kijken. Ik voel namelijk wat ik zelf voel, maar kan ook begrijpen dat het 'raar' is als het overkomt dat ik me vriendin niet zou willen zien. Het punt is ook niet dat ik niet bij haar wil zijn, maar dat ik ook zelf me dingen wil doen.
Het punt is dat we bijna elke week tegen ditzelfde aanlopen, en we ons dan vervolgens beide rot voelen. Het breekt me dat ik aan haar zie dat het haar pijn doet dat ik haar niet zo vaak wil/kan zien als zij zou willen. Maar ik weet ook dat ik me ook aan me eigen behoeften moet houden.
Ik vermoed dat er vanuit beide iets zit waardoor we het echt nodig hebben dat het op onze manier moet. Bij mij zit er denk ik een deel onrust in, en proberend rust te vinden in mezelf (ipv uit een vroegere eetstoornis en andere 'verkeerde' dingen die me rust gaven), en ook een deel me eigen leven willen hebben waarin ik ook me eigen dingen kan doen. Wat er bij haar zit weet ik niet precies, maar zij lijkt het nodig hebben mij juist wel veel te zien. Ik weet niet wat voor angst of behoefte daar misschien achter zit.
In ieder geval, is dit nu heel moeilijk omdat we ertegenaan blijven lopen. Waarschijnlijk moeten we het in een andere hoek zoeken, door inderdaad te achterhalen waarom het voor ons beide zo nodig is. Maar ik vroeg me af of iemand anders nog ideeen of iets toe te voegen heeft