Als kind verloor ik mijn moeder op 3-jarige leeftijd, ik groeide op met 3 mannen, mijn vader verwaarloosde mij, een broer mishandelde mij psychisch en lichamelijk(zijn frustraties door verlies uitwerken op mij, denk ik) de oudste heeft zelfmoord gepleegd.
Ik blijf en blijf er maar over nadenken of het zo goed is om dit te onthouden, helemaal vergeten lukt natuurlijk nooit, alleen, tegenwoordig hoor je zoveel over mishandelde en sexueel misbruikte kinderen.
Soms denk ik, weet je, zo erg was het nog niet, je hebt het overleefd, een andere keer denk ik, niet eerlijk, ik heb niet de kans gekregen tot een normaal leven want dit blijft in je onderbewuste zitten.........
Er is een tijd geweest, toen ik jonger was, om dit te proberen te vertellen aan mensen, maar nu denk ik, what is the point, mensen gaan je misschien lager inschatten, je zien als een mens met problemen en wat levert dat dan op, niks natuurlijk.
Je komt ze wel tegen, aan mensen die je een minimum vertelt er er meteen kunnen uithalen, wauw, en jij bent nu wie je nu bent (uiterlijke schijn.)
Psychologisch gezien moet je misschien alles weer bovenhalen maar daar heb ik absoluut geen zin meer in, alles herbeleven, no way, oké, het mag dan misschien een verstopte lade zijn, ik weet wat er in zit, maar ik wil ze in geen geval nog openen. Ondertussen ken ik mezelf, wéét ik wélk effect het op me heeft en kan ik het benoemen.........
Als kind 'speelde' ik psycholoog voor mezelf, ik stelde mezelf vragen en een rationeel deel van mezelf antwoordde daarop. Ging redelijk goed hoor, zo had ik een goed inzicht in, wat is de volgende stap, vanwaar vertrek je hier en mijn keuzes waren navenant.
Daarom mijn vraag, is het altijd zo goed om alles weer boven te halen?
Geen zin om boven te halen hoeveel slaag ik heb gehad en de onbestaande redenen ervan, geen zin om te gaan nadenken hoe ongewenst ik wel was, hoe ik gehaat werd en welk leven ik wél had gehad mocht mijn moeder blijven leven. (studeren, materieel welgesteld, toekomst...)