Even vanuit een ander perspectief:
Ik zou er persoonlijk voor kiezen om in jouw situatie een willekeurig Europeaans land uit te kiezen, of iets waarbij de overstap minder een 'sprong in het diepe' lijkt, maar het lijkt mij toch wel een uitgesproken kans. MAAR; eerst even het praktische onzekere voor het onzekere: waarom ga je niet eerst een paar weken op vakantie voordat je die overstap permanent maakt? Wanneer het hier uitzichtloos LIJKT, kan een vakantie de boel toch aardig rechtzetten en jouw hoofd ordenen. Daarna kun je altijd nog besluiten om weg te blijven.
Het kan goed voor je zijn om eens op jezelf worden aangewezen in een ander land, met een andere cultuur, andere gebruiken en een andere taal. Op die manier moet je nadenken over wat je nou eigenlijk precies duidelijk wilt maken en goed aangeven wat je wel en niet wilt. Even afgezien van het feit dat je al dan niet dat vrijwilligerswerk gaat doen en of een relatie wel/niet een goed idee is; je bent er voor jezelf. Je hebt geen familie of vrienden waar je op terug kunt vallen, je bent uit je comfortzone en jij bent de enige die jouw welzijn kan garanderen.
Dit is voor mijn gevoel de beste leerschool die je kunt hebben en er is geen sprake van een 'succes of falen'. Je komt hoe dan ook jezelf tegen en alles wat je daaruit haalt is zelfkennis en zelfredzaamheid, waardoor je als het ware altijd de winnaar bent. Er is niemand die jou dicteert om iets te voelen of om maar mee te gaan in de stroming wanneer dit tegen ieder principe van jou indruist. Wat dat betreft is het dus een goede manier om je vrije wil te hervinden! Let wel dat alles in die situatie nieuw zal zijn en je niet zomaar een vangnet hebt, dus zorg er op zijn minst voor dat je altijd nog terug kunt keren naar familie/vrienden wanneer alles in de soep dreigt te lopen en je bang bent om 'kopje onder' te gaan.
Zo'n 'alles-verbranden-wat-achter-je-ligt-situatie' heeft mij in het verleden (tien jaar geleden) ontzettend goed gedaan. Het verbitterde was er al binnen een klein half jaar af en ik zag alles met open ogen tegemoet. Voor mijn gevoel ben ik vanaf dát moment pas echt gaan leven. Ondanks familie en sommige vrienden hier nog steeds kritiek op hebben, zou ik het direct weer doen zonder blikken of blozen en gewoon springen
Je weet namelijk wat je hier hebt en daar voel jij je MOMENTEEL/AL EEN TIJDJE niet tevreden mee. Je weet niet wat je terug gaat krijgen en als dat 'beter' is, dan ben je blij dat je het gedaan hebt en als het 'slechter' is, dan keer je met een opgelucht gevoel terug en waardeer je de dingen die je nu hebt en weet je dat dat niet vanzelfsprekend is. Het is dus ongeacht wat een win-winsituatie waar jijzelf als persoon profijt van kunt hebben.
En dat is dus alles los van het relatie-, en vrijwilligerswerk-gebeuren
(dat zou voor mij ook niet de hoofdzaak zijn)