Wat kan ik doen? hoe kan ik er mee omgaan?

[Anomiempje123]

Ik ben een vrouw van 24jaar. Sinds mijn jeugd heb ik problemen gehad met mijn vader. Mijn vader is in zijn jeugd zwaar mishandeld geweest door zijn vader en zijn moeder heeft alles gezien maar nooit iets durven zeggen en er ook niks aan gedaan.

Op jonge leeftijd is hij dan in een instelling terecht gekomen en is dan ook altijd een rebel geweest. Op jonge leeftijd leerde hij mijn mama kennen. Zei is een heel verstandige en verantwoordelijke vrouw. Toen ze na een jaar al zwanger was van mij.. zijn ze getrouwd.

Mijn mama gaf alles wat ze had om haar kind gelukkig te zien en heeft door mijn jeugd door altijd een super mama voor me geweest.
Jammer genoeg heeft ze hierdoor haarzelf en mijn vader wat te kort gedaan. Alle aandacht ging naar mij en niet meer naar mijn vader. Ik denk dat hij daardoor lastig was tegenover mij.

Door de jaren door vanaf ik mij nog kan herinneren werd ik dagelijks door hem gepest. mij uitschelden,slaan,mijn opsluiten in de kelder enzo.. wel telkens als mijn mama niet thuis was. Elke keer dat ik het haar vertelde geloofde ze mij niet echt omdat hij tegenover haar zoiets nooit had gedaan.

Ik werd dan als de overdrijver gezien. Hoewel elk woord ik zei waar was... Had ik nooit een bewijs om mijn gelijk aan te tonen. Door mij jeugd door bleven de pesterijen duren en duren..
. Ik durfde er met niemand over praten en na een tijdje zei ik zelfs niks meer tegen mijn mama omdat ze me toch nooit geloofde. met ouder te worden werd het slaan minder enkel de emotionele pesterijen bleven duren.

Toen ik 18 werd kon ik het niet meer aan en ben met als uitvlucht dat ik zelfstandig wou zijn uit huis gevlucht. Ik ben toen alleen gaan wonen in een klein studiootje en na een tijdje heb ik een vriend leren kennen waarmee ik ging samen wonen. Na enkele jaren liep onze relatie stuk en het huis waarin we woonden kon ik niet alleen betalen dus ik moest verhuizen..

Ik was op dat moment net werkloos geworden en had al mijn spaargeld in het huis gestopt ik had dus geen poot meer om op te staan. Ik kon niet anders dan terug naar huis gaan wonen. ondanks het feit dat ik schrik had dat alles opnieuw zou beginnen had ik toch ook wel ergens een goed gevoel omdat mijn vader tijdens de periode dat alleen woonde erg was veranderd naar mij toe.

Ik kwam 1 a 2 keer per week opbezoek bij mijn ouders en hij was telkens super blij als ik er was. natuurlijk was dan maar een paar uurtjes dat ik er was. Nu woon ik al terug 6 maand thuis. En alles is terug zoals het was. Ik heb er opnieuw met mijn mama over gesprokken en haar alles verteld wat mij over de jaren is overkomen. Ze geloofd mij nu wel maar nog steeds geen bewijs en ze geloofd wel nog steeds niet dat het echt zo erg is. Ik heb nu onlangs een huis gehuurd maar kan er pas intrekken over een aantal maanden. Ik ben echt ten einde raad ik kan het emotioneel niet meer trekken! Ik kan niet vroeger weg en kan ook nergens anders naartoe. Ik weet echt niet meer wat ik kan doen. Hoe kun je met zo iemand omgaan? Wat kan ik doen om hem te doen stoppen? Praten heeft geen zin want dan word het erger. Iemand tips voor mij?

[Leeuwtjuh]

Kun je tijdelijk bij vrienden of familie logeren totdat je je eigen huis in kunt?

[scampsd]

Ik heb gehoord van vluchthuizen, voor vrouwen die door hun man mishandeld worden. Kan je daar niet terecht?

[Anomiempje123]

Het probleem is dat ik niet kan weggaan. Wat moet ik zeggen waarom ik Bvb bij mijn grootouders of vriending ga? Hij gaat weten dat het voor hem is dat ik weg ga. En dan weet ik sowieso dat dat het niet goed komt. Toen ik alleen ben gaan wonen heb ik gezegd dat ik op mijn eigen benen wou staan en daarom alleen wou gaan wonen. Het zelfde met mijn huis nu, eens ik er in kan is dat uitleg genoeg. Maar bij iemand anders gaan wonen.. Dat gaat hij zeker doorhebben. Dan gaat hij mij beginnen uitvragen waarom ik niet daar wil blijven en ik kan het niet zeggen want ik weet zeker wat er dan gaat gebeuren. Ik zou een manier willen om er nog een tijdje mee te kunnen leven. Zonder dat ik mezelf elke nacht in slaap ween en zonder elke dag schrik te hebben voor wat er nu weer gaat komen. Ik ben gewoon te zwak om mij te verdedigen. Ik weet niet hoe ik moet reageren als hij begint en meestal loop ik dan weg maar dan loopt het zeker verkeerd af. En gelijk wat ik zeg op zo een moment is toch verkeerd. Wat ik nu ondertussen probeer is om te vermijden dat ik met hem alleen ben. Ik kom maar thuis tegen dat ik zeker weet dat mijn mama gaat thuis en als ik thuis kom ga ik nu direct naar mijn kamer TV zien. Ik ben de afgelopen dagen gezegd dat ik hoofdpijn had en rustig wou TV kijken op mijn kamer. tot nu toe heeft dit gewerkt maar ik kan niet blijven liegen dat ik ziek ben natuurlijk. Wat ik mij afvraag is hoe je met iemand zo dominat kan omgaan. ik kan mij fysiek niet weren tegen hem en met woorden eigenlijk super maar als ik dat doe... Begint hij fysiek. Denken jullie dat het een goed idee zou zijn om samen met mijn mama eens met hem te praten en te vertellen hoe ik mij "eerlijk" voel? Ik zou graag hebben dat hij weet dat dit niet verder kan. Maar heb wel bang van de gevolgen als ik het ga zeggen. Daarom zou het goed zijn denk ik als mijn mama er bij is..

[scampsd]

Hey Anoniempje,
Ik wil je niet kwetsen, maar je maakt een denkfout: je bent een volwassen vrouw, en dus hoef je je niet te verantwoorden voor wat je doet. Maar ik besef dat zoiets extreem moeilijk is om te begrijpen, zeker in jouw situatie.
Daarom stel ik je ook voor om externe hulp te zoeken: vluchthuis, tele-onthaal, CAW, ...: dat zijn een aantal mogelijkheden in België, ik weet niet of jij Belgische of Nederlandse bent (hoef je ook niet te vertellen).
Eén ding moet je goed beseffen: NIEMAND heeft het recht je te mishandelen (of hoe je het ook noemt), voor geen enkele reden!
En wat je daar zegt:

Ik ben gewoon te zwak om mij te verdedigen.

Dit is een typische reactie voor meisjes/vrouwen die mishandeld worden, maar dit houdt geen steek: als boomlange gewezen gevechtsporter kan ik elke vrouw aan, maar ik weet zeker dat nooit, nooit een vrouw ook maar heeft gedacht dat ze te zwak is om zich tegen mij te verdedigen, gewoon omdat ik het nooit in mijn hoofd zou halen om een vrouw te mishandelen, en zo hoort het ook.

Zoek hulp, je bent het waard!

[Leeuwtjuh]

Het probleem is dat ik niet kan weggaan. Wat moet ik zeggen waarom ik Bvb bij mijn grootouders of vriending ga? Hij gaat weten dat het voor hem is dat ik weg ga. En dan weet ik sowieso dat dat het niet goed komt.

Nou mooi dat hij er dan achter zou komen. Laat hem maar weten dat jij wegens hem weg gaat. Vooral ook zeggen tegen je grootouders en/of vriendin. Misschien steekt hij er zelf nog iets bij op.

Wat ik mij afvraag is hoe je met iemand zo dominant kan omgaan.

Door je verantwoordelijkheden te nemen en te zeggen waar het op staat, voor je mening uit te komen en die mening te onderbouwen met alles wat je hebt. Door op een beleefde/beschaafde manier te zeggen wat je vind en een lijn trekken in normen en waarden wanneer jij vind dat dat nodig is. Verder duidelijke grenzen aangeven; tot hier en niet verder. 'Je hebt het verbruid, nu ben ik klaar met je en wil ik je even niet meer zien.' Door juist NIET in elkaar te kruipen/duiken en bang in een hoekje subassertief te gaan zitten zijn maar duidelijk voor jezelf op te komen.

ik kan mij fysiek niet weren tegen hem en met woorden eigenlijk super maar als ik dat doe... Begint hij fysiek.

Politie bellen. Zeggen dat hij van je af moet blijven. Zeggen dat je het niet meer pikt, dat je hier een lijn trekt en dat hij dat moet respecteren. Laat hem maar 1x fysiek geweld plegen tegenover jou; dat is gelijk de eerste en de laatste keer waar je bewijs van hebt dat hij jou zoiets heeft aangedaan en maak daar gelijk korte metten mee. Het is niet oké om geslagen te worden.

Denken jullie dat het een goed idee zou zijn om samen met mijn mama eens met hem te praten en te vertellen hoe ik mij "eerlijk" voel? Ik zou graag hebben dat hij weet dat dit niet verder kan. Maar heb wel bang van de gevolgen als ik het ga zeggen. Daarom zou het goed zijn denk ik als mijn mama er bij is..

Als je denkt dat je moeder aan jouw kant staat; zeker doen. Maar pas wel op; man en vrouw kunnen ook een eenheid, een front, tegen jou gaan vormen.

[Janneke]

Ik ben gewoon te zwak om mij te verdedigen.

Ja, nare mensen zijn er op uit, om dit gevoel bij jou wakker te roepen.
En - uit het feit, dat er lessne ijn in dinen zols zelfverdediging, kun ejafleidne, dat dat dingen zijn, die je moet leren. Boffers van kinderne leren dat gewoon in hun opvoeding, anderen gaan dus op cursus, maar niemand is compleet self made in dit soort dingen.

Het probleem is dat ik niet kan weggaan.

Drie tegen 1: dit is waarschijnlijk ook een gevoel, waaran hij wil, dat jij dit voelt. (Puur feitelijk heb je benen, kunje lopen - waar je ej zorgen om maakt, is wat hij dan gaat doen, zoals jou tee verantwoording roepen. Dat gaat veel meer over manipulatie dan iets anders.)

Wat moet ik zeggen waarom ik Bvb bij mijn grootouders of vriending ga? Hij gaat weten dat het voor hem is dat ik weg ga.

Ik kan me levendig voorstellen, dat dat een wezenlijke breuk is - en dat dat voor jou voelt als een diep ravijn.
(rationeel gezien is het gewoon veel fijner, als je uit zin drecte invloedssfeer zou zijn.)

En dan weet ik sowieso dat dat het niet goed komt.

Eh - dat hangt ook af, vanwat je zoal onder 'goed' verstaat.

Toen ik alleen ben gaan wonen heb ik gezegd dat ik op mijn eigen benen wou staan en daarom alleen wou gaan wonen. Het zelfde met mijn huis nu, eens ik er in kan is dat uitleg genoeg. Maar bij iemand anders gaan wonen.. Dat gaat hij zeker doorhebben. Dan gaat hij mij beginnen uitvragen waarom ik niet daar wil blijven en ik kan het niet zeggen want ik weet zeker wat er dan gaat gebeuren.

Er is een strategie, die bij assertiviteitscursussen 'misten' wordt genemd. Je vertelt hem de waarheid, maar dus wel heel mistig. "Tja, ik wilde graag op eigen benen" - dat is niet gelogen. "Ik heb er de leeftijd voor". "Dit voelt voor mij beter."
...maar misschien stuurt hij er op aan, dat hij jou iets kan laten zeggen, wat hij dan weer in zijn voordeel (en jouw nadeel!!!) kan uitleggen.
De truc van misten is dus, dat je dat dus glad voorkomt.

en als ik thuis kom ga ik nu direct naar mijn kamer TV zien. Ik ben de afgelopen dagen gezegd dat ik hoofdpijn had en rustig wou TV kijken op mijn kamer. tot nu toe heeft dit gewerkt maar ik kan niet blijven liegen dat ik ziek ben natuurlijk.

Eh - het is idd smokkelen met de waarheid, dat wel. Maar deze situatie is wel ziekmakend....
Dus veel op je kamer blijven - waarom ook niet...?

Wat ik mij afvraag is hoe je met iemand zo dominat kan omgaan. ik kan mij fysiek niet weren tegen hem en met woorden eigenlijk super maar als ik dat doe... Begint hij fysiek.

In complete tegenstelling tot wat Scamps meldt: ook tegen een karate (of whatever) kampioen kun je je verweren. Ook die kampioen heeft zwakke plekken in zijn lichaam en voorbij een bepaalde grens hoef je niet eens meer volgens de regels van karate oid te vechten, maar is het je wettelijke recht, die ander pijn te mogen doen. Dan telt dat karatekampioenschap lang zo zwaar niet meer. Verder is je fysiek verdedigen vooral een kwestie van handig zijn en oefenen - niet van kracht of lichaamslengte.

Wat me wel treft, is dat je schrijft, dat je je met woorden super kan weren.
Zo klinkt de rest van je posting eerlijk gezegd niet. Maar ik kan me wel voorstellen, dat als hij het verbal niet aankan, hij gaat meppen. Een paar mooie karateblocks kunnen hun diensten bewijzen - en als hij dan pas echt woest wordt, ga jij hem fysiek pijn doen. Terwijl je ondertussen zegt, dat je dit dus NIET wil. Dat hij moet stoppen. - En dan maak je je uit de voeten, zodra dit kan. (Anders blijven pijn doen en zeggen, dat dit de weg niet is. Dat klinkt tegenstrijdig, maar dat lijkt maar zo. Hij gebruikt geweld, jij verweert je, met als doel, jezelf heel te houden, hem tijdelijk te stoppen en zelf weg te kunnen.)(Bijv.: hij grijpt je bij je haar: jij draait zijn oorlel om, tot hij loslaat. Soms is dat de enige 'taal' die iemand verstaat op zo'n moment. Maar zeg voor alle duidelijkheid: ''laat me los, ik wil niet vechten!'' Want zoalng iemand je bij je haar beetheeft, heb jij niet alleen pijn, maar kun je ook niet weg. Dan mag je pijn terug doen, als je het niet met geweldloze woorden of met blikken kunt.)

Denken jullie dat het een goed idee zou zijn om samen met mijn mama eens met hem te praten en te vertellen hoe ik mij "eerlijk" voel? Ik zou graag hebben dat hij weet dat dit niet verder kan. Maar heb wel bang van de gevolgen als ik het ga zeggen. Daarom zou het goed zijn denk ik als mijn mama er bij is..

Het is ook, hoe groot de kans is, dat hij als een fatsoenlijk mens zal reageren. Idealiter zegt hij, dat hij het allemaal niet snapte, dat hij dit hee erg vindt, dat hij het graag anders zal willen gaan doen in de toekomst.
Hoe kleiner die kans, hoe beter het is dat hij jouw zieleroerselen niet weet. (Mijn ervaring met nare mensen is nl, dat daar gebruik van wordt gemaakt, dwz: in zijn voordeel en in jouw/ mijn nadeel. Een naar mens kan dus maar beter niets van mij weten - of zo weinig mogelijk.)

[GeenPijn]

Sorry maar toen ik bij met een paar mooie karate blokken kwam moest ik lachen. Als je je wilt leren verdedigen ga dan niet op een verdedigingssport, de naam zegt het al sport, regels. Een echt gevecht kent geen regels, niks sportiefs aan. Ik ken genoeg mensen die met hun karate en taekwondo wel even het mannetje te zijn. Wat keken die gek op toen die finaal in de grond werden gestampt door brute kracht en hun mooie bewegingen niets uit bleken te halen.

Verder is het bewezen dat onderdanig gedrag naar buiten toe irritatie en dominant cq pestgedrag oproept, dus in die mate heeft ook de gepeste een rol hierin, ik ben het dan ook niet eens met de schuld maar steeds bij die ander willen leggen.

[Anomiempje123]

Iedereen bedankt voor de reacties.. Ik heb besloten nog even op mijn tanden te bijten tot ik verhuis. En indien er nog eens iets gebeurd waarbij hij mij fysiek aanvalt.. Ga ik die tijd nog bij mijn grootouders wonen. Dan heb ik onmiddelijk ook een goeie reden waarom ik vertrek. En in tussentijd ga ik proberen om iets meer mijn mening te zeggen gewoon wat minder bang te hebben van hem. Want ik word elke nacht meermaals wakker van angst. Hartkloppingen, ijskoud,gloeiend heet,steek in de borststreek,kort van adem enzo.. Ik ben die dingen zo bue en ik weet dat als ik ga blijven zwijgen dat ik die dingen ga blijven hebben. Ik kan natuurlijk niet naar hem gaan en zeggen weet je wat: Al heel mijn leven dat gepest ik ben het bue je moet er nu mee stoppen.. Hij gaat me is goed uitlachen en zeggen dat hij nooit zoiets zou doen en BLA BLA BLA. Dus vanaf nu als hij dingen zegt om mij aan te vallen of te kwetsen of als hij begint mij te verwijten zonder reden. Ga ik er op in en zeg ik dat dit gedrag niet kan en vraag ik hem waarom hij zo doet. Wat heb ik nog te verliezen.. Int slechtste geval klopt hij mij bond en blauw en ga ik gewoon naar de politie. (dan heb ik bewijs) En in het beste geval begrijpt hij dat hij verkeerd is.. Niet dat ik hiermee alle voorgaande jaren misserie kan vergeten maar het kan de komende maanden toch vergemakkelijken Ik laat het zeker nog weten ...

[scampsd]

Ik wens je véél sterke!

[Anomiempje123]

Gisteravond (geluk bij ongeluk) Begon hij er terug aan. Vrienden van mijn ouders waren op bezoek toen ik thuis kwam. Ik ging er even bij zitten om hallo te zeggen en was vanplan om dan naar mijn kamer te gaan. Toen ik net neerzat zei mij vader stil (zodat niemand het zou horen) tegen mij ga nu is cola halen voor mij en mijn bezoek. Waarop mijn antwoord was waarom doe je dat nie zelf, ik begrijp niet waarom ik er moet omgaan terwijl je er zelf aan denkt en er even ver afzit dan mij.(niet dat het erg is om even cola te gaan halen, maar moet het altijd van mijn kant komen?) Toen was hij natuurlijk pised off omdat ik niet gewoon had gedaan wat hij vroeg. En opnieuw stil (dat niemand het kon horen) zei hij stomme rotten tamzak! en die blik.. vol haat. Ik dacht nu is het de moment nu zijn er mensen bij. Dus ik zei durf je dat nu nog is herhalen maar dan luid genoeg dat iedereen het kan horen! Iedereen zweeg opeens en keek raar naar hem. zijn antwoord was nee da ga ik niet doen.. Maar wil je eens cola gaan halen voor ons.. Dan keek opeens iedereen terug naar mij.. Ik afgedruipt en dan maar cola gaan halen... hoe stom maarja wat moest ik anders doen.. Weer mislukt dus. Ben dan direct erna in mijn bed gekropen (super vroeg) maar opeens stond hij daar aan mijn bed.. Waarom heb je zo gereageerd.. Wa is da met u.. Ik dacht wa maakt het uit.. En zei als jij zo blijft doen tegen mij, mij een continu een slecht gevoel geven, mij verwijten, continu opmerkingen maken op alles wat ik doe. Ik ben da zo bue. En als ik het probeer te zeggen en staat u nie aan dan krijg ek slaag dus wa voor zin heeft et eigelijk dat ik dit nu zeg.. Kom sla maar hé! Toen kwam mijn mama op de kamer binnen en is hij gewoon naar beneden gegaan zonder dat hij heeft kunnen reageren. Ik verwacht mij vanavond aan het ergste. Maar ik blijf wel verder doen. Deze keer geef ik niet op tot de dag dat hij het snapt.. (Ookal komt die niet )En nog even doorbijten en ik kan verhuizen

[Janneke]

Goed gedaan hoor!!!

Ik hoop, dat een en ander met een sisser afloopt.

Zo nee: vallen er klappen: met de blauweplekken meteen naar de politie (of de arts, en vraag of de arts foto's wil maken/ gedetailleerde beschrijving geven). En daarna naar je grootouders.

[Anomiempje123]

Er is dit weekend het 1 en ander gebeurd.. niet zo goed afgelopen! Maar geen blauwe plekken en ik woon nu bij mijn grootouders Dus het zal allemaal wel goed komen nu. Bedankt allemaal voor de steun!

[Janneke]

Jippie - het is je gelukt: je bent ''dat huis'' uit (thuis, dat was helaas het woord niet meer) - dat scheelt idd bakken en bakken stress!!!