Hallo iedereen,
Ik en mijn vrouw zijn al 2.0 jaar samen. Mijn eerste lief op mijn 15de. Ik dacht altijd dat we ondanks mijn bipolaire stoornis en angststoornis een uitstekend huwelijk hadden.
Begin dit jaar is ze plots in huilen uitgebarsten dat ze dit niet meer kon. Het was een enorme s.hock. Ik heb me toen voor de eerste keer laten opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis om mijn sociale fobie te overwinnen en mijn vrouw meer te ondersteunen. Ik heb daar een goede tijd gehad en ik was klaar om een betere, wat zeg ik, de perfecte man te zijn.
Ik heb geen enkele familie of vrienden meer dus ik verstikte haar volledig met mijn zorgen en problemen. Ik kan vaak niet werken door deze stoornis dus dat maakt het financieel nog vervelender. Dus ik ben thuis alles op mij gaan nemen; huishouden, opvoeding kind, administratie, verbouwingen, maar ondertussen hield ik haar angstvallig in de gaten of ze tevreden was of niet. Elk smsje, blik of woord analyseerde ik. Er hing zo'n gespannen sfeer dat dit uiteindelijk niet verder kon.
Nu zitten we echter in een vreemde situatie dat we elkaar echt graag zien denk ik, maar ze zegt dat ze letterlijk niet weet of we samen moeten blijven. Enerzijds ziet ze mij graag, wil ze ons gezin niet opbreken en ons in de financiële miserie gooien. Maar anderzijds voelt ze zich ongelukkig en leeg en kan ze de energie niet meer opbrengen om begrip te hebben voor mijn ziekte.
Ik snap haar echt, maar ik weet ook niet meer wat te doen om het beter te maken, want ze wil echt alles proberen om het huwelijk te redden, maar we weten beiden niet wat. Uiteindelijk is het zij die moet beslissen, maar ik weet dat ze bezorgd is over mijn zelfredzaamheid, mocht ik alleen vallen, want ik heb op slechte momenten vaak ondersteuning nodig.
Iemand raad? Psychologen en dergelijke hebben we geprobeerd als koppel, maar ze is niet zo'n psycholoog minded persoon. Meer een typisch Vlaamse mentaliteit van niet "trunten" en doordoen.