heehoi

Mijn probleemleven :(

Hallo, ik ben nieuw hier xd.

Ik ga hier zo een beetje mijn levensverhaal schrijven, dus als je van lezen houdt..

Ik ben een 14 jarig meisje en ik hou van voetbal. Ik denk dat als je mij zou zien dan denk je 'Oh dat is gewoon een normaal kind.' Maar ja... Don't judge a book by its cover.

Als klein kind was ik opzicht best gelukkig. Was alleen best wel dik.. Maar werd niet heel veel gepest of zo. Pas een paar jaar later ging alles mis.

Mijn broer gamed de hele dag en is heel agressief, hij schreeuwt heel veel en ik was best bang van hem. Mijn ouders deden er niet veel aan, die zijn eigenlijk gewoon heel slecht in opvoeden.

Mijn vader is heel zuinig, koopt nooit nieuwe kleding behalve als het écht nodig is. Hij is ook de enige die werkt in mijn gezin.

Mijn moeder was dus de hele tijd alleen thuis, want wij waren op school en mijn vader werkte. Dat was volgens mij ook de reden dat ze gek werd. Ja, werkelijk gek! Ze dacht dat mijn vader vreemd ging en zei de hele tijd dat ze wilde scheiden van hem (ze zei het alleen maar, het is nooit echt gebeurd), ik als kind uit groep 6/7/8 was natuurlijk heel verdrietig dat ze zo raar deed en zulke dingen zei. Ook dacht ze dat de buren haar bespioneerde en meer van dat soort dingen. Ze had dus een soort van hele rare buien. Maar soms deed ze ook weer heel normaal. Ik weet nog ik zat bij haar in de auto. En ze begon heel lelijk over mijn vader te praten. Ik stapte gewoon letterlijk de auto uit. :( Ik dacht dat het nooit ophield.

We waren met sinterklaas bij mijn opa en oma (die wisten nog nergens wat van af). Zei ze opeens dat ze wilde scheiden. Me hele avond was verpest. Maar eigenlijk was ik wel blij dat mijn opa en oma het wisten. Die vertelde het aan mijn tante en oom, en daar kon ik dan ook heel vaak terecht als ik het moeilijk had. Ik logeerde daar vaak en mijn neefjes en nichtjes zijn heel aardig. Op een gegeven moment hebben mijn tante en oom, mijn moeder, een soort van gedwongen naar een inrichting te gaan.

Ze werd weer een beetje normaal, zoals ik haar kende voordat ze 'gek' werd.. :) Mijn leven was weer een beetje normaal eigenlijk. Behalve dat ik een poedel heb die de hele tijd blaft en irritant is (mijn moeder houdt van poedels) En ik schaam me vooral voor me moeder (ze is best dik). Ik neem dus bijna nooit vrienden mee naar huis.

Ik maak me dus de hele tijd druk. Over wat mensen van mijn familie vinden, wat ze van mij vinden. En wat ik moet doen als ik een vriendje krijg, moet ik hem dan voorstellen aan mijn gekke familie? Dan knapt ie gelijk op me af denk ik. Ik word er zo gek daarvan, ik maak me veel te veel zorgen! Ik denk dat ik daarom besloten heb om dit allemaal op te schrijven. Ik hoop dat ik dit allemaal achter me kan laten, zonder zorgen. Maar ik weet niet hoe, wat moet ik doen?????

Ik wil je in ieder geval bedanken dat je de moeite heb genomen om dit allemaal te lezen. [045]

xxxx
TheEmperor85

Re: Mijn probleemleven :(

Hallo 'heehoi', welkom op het forum

Dat is best heftig, wat je moeder (en daardoor jullie ook) is overkomen. Kan me voorstellen dat je daar erg mee zat. Gelukkig dat de kliniek haar goed heeft kunnen helpen. En ook fijn dat je ouders nogsteeds samenzijn (toch?)

Het klinkt misschien raar,maar het is eigenlijk heel normaal dat je je schaamt voor alles en iedereen, op jouw leeftijd. Er zijn weinig jongens en meiden van 14 die zich niet schamen voor hun te dikke, of te dunne, of te strenge, of te hippie-achtige, of te *vul maar in* ouders. Dat is echt heel normaal. Als je 14 bent zeggen ouders altijd precíes de verkeerde dingen in het bijzijn van je vrienden, of ze doen gek, of ze stellen zich aan etc. Ik kan je beloven: dit gevoel gaat vanzelf weg. Als je wat ouder wordt interesseert het je niet meer zo, hoe je ouders zijn. En op den duur leer je ze te accepteren hoe ze zijn. :)

Maar schrijf het hier maar allemaal lekker van je af. Daar is dit forum ook voor bedoeld. occasion14

Terug naar “Ouders & gezin”