Gebruikersavatar
Googke
Berichten: 6
Lid geworden op: 20 feb 2018 15:44

Angst en onzekerheid voor de toekomst

Dag iedereen die dit wil lezen. Ik ben Googke, 24 jaar en vecht ertegen om niet te zwelgen en verzuipen in m'n zelfmedelijden, negativiteit en angst voor de toekomst.

In navolging op het topic https://www.psycholoog.net/forum/viewto ... =3&t=22203 is het helaas slechter met me geworden. Ik ben slachtoffer geweest van een verkeersongeval met vluchtmisdrijf tot gevolg. Resultaat : een gebroken hand waar ik tot op de dag vandaag soms nog hinder van ondervind, een schedelbreuk met bloed in m'n hersenen, een gescheurde oor wat er bijna af was, botversplintering in m'n voet en kneuzingen over m'n hele lichaam waar ik serieus pijn van heb gehad. Ik was vooral opgelucht dat ik nog leefde, want bij de klap dacht ik dat ik doodging. Ergens was ik ook tevreden dat ik even werkonbekwaam was, want ik zat niet lekker in m'n vel. Tot op de dag van vandaag mag ik niet werken en het begint aan me te vreten.

Wel 1 groot lichtpunt: ik heb een vriendin sinds kort. Ik heb een heel grote steun aan haar gehad in m'n revalidatie. Echter is het allemaal niet vlekkeloos gegaan omdat ik alles aan het overdenken was richting haar, gezien zij al langere tijd verliefd op me was. Ik was het echter niet eerst. Ik heb de stap gezet om te zien wat het kon worden en heb er geen spijt van. Ja, ik heb wel tweemaal crisismomentjes gehad omdat ik zat te worstelen met gedachten en gevoelens.

De reden dat ik dit topic schrijf, heeft vooral te maken met m'n pessimistische blik op de toekomst. Op momenten dat ik het moeilijk heb, verzuip ik in m'n eigen negatieve gedachten en gevoelens. Ik praat erover met m'n vriendin en zij lijkt op dat vlak wel m'n tegenpool. Het lukt me gewoon niet om haar advies te laten doordringen. Het voelt alsof de duivel in m'n hoofd me wil laten geloven dat ik niks kan, er geen toekomst voor me is en ik jong zal sterven zonder dat ik het wil. Ik heb gewoonweg geen positieve blik op wat ik kan, wat echt heel killing is. Haar ouders met name haar vader brengt steeds het onderwerp ''werk zoeken'' naar boven en alles vat ik op een negatieve manier op. Het voelt alsof ik alles fake, ik de medische adviezen in de wind moet slaan en alles onder druk moet zetten. Vroeg of laat zijn ze mijn gedrag omtrent m'n situatie beu en sta ik er weer alleen voor. Gisteren en vandaag hebben we er nog ruzie over gehad waardoor ik totaal niet kon slapen en momenteel doodmoe rondloop. We hebben besloten elkaar vandaag niet te zien en ik heb opnieuw spijt van m'n woorden.

Ik ben tot nu toe in maand 6 van m'n werkonbekwaamheid en kan me niet van de indruk ontdoen dat terug werk zoeken erg moeilijk wordt. Ik zou graag bij de politie willen werken, maar hoe tegengesteld is dit? Een onzekere, pessimistische medewerker bij de politie gaat over de veiligheid van de maatschappij waken. Zicht op kwaliteiten heb ik gewoon niet, want ik heb geen kwaliteiten waarmee ik een inkomen kan verwerven.

Het positieve punt is wel dat ik afspraken heb met een neuropsycholoog. Die stoomt me opnieuw klaar adhv testen voor het werkgeheugen etc. Desondanks zijn m'n resultaten niet goed en het duurt gewoon te lang allemaal. M'n laatste ontmoeting was natuurlijk weer negatief beïnvloed door negatief nieuws omtrent m'n situatie : ik heb geen recht op vervangingsinkomen + m'n ouders krijgen geen kinderbijslag + ik geschorst word voor inschakelingsuitkering omdat ik nog geen volledig jaar gewerkt heb omdat m'n wachttijd verlengd wordt met 6 maanden tot na m'n 25ste verjaardag.

Door het ongeval besef ik wel dat ik nog wil leven, maar het is moeilijk om het onderwerp '' de dood'' uit het hoofd te bannen. Als ik ga slapen, als ik in het verkeer zit, berichten op het nieuws van ongevallen, hartfalen of zaken die een plotse dood veroorzaken. Ooit ook een film met als onderwerp de dood die ik in een lang verleden heb gezien, blijft in m'n hoofd spoken. Dit klinkt heel random, maar het is inmiddels een oncontroleerbare gewoonte geworden.

Ja hoor, ik heb moeite om vóór m'n ongeval hulp te zoeken. Ik ben naar een psycholoog geweest die me ook heeft doorgestuurd naar een psychiater. De psychiater zegt echter dat er voldoende positieve elementen zijn. Goed, ik nam dat wel aan. Achteraf gezien heeft de psycholoog geen meerwaarde geboden. Het was een vorm van contextuele therapie en dit jaar is er geen terugbetaling meer mogelijk. Helaas is ook dit uitgesloten.

Sorry voor de veel te lange klaagpost, maar het moest er even uit. Gefeliciteerd aan al diegen die het tot hier beneden volhielden.
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15116
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Angst en onzekerheid voor de toekomst

Googke schreef: 03 sep 2018 16:07 Sorry voor de veel te lange klaagpost, maar het moest er even uit.
Het is geen 'veel te lange' klaagpost, je hebt immiers voldoende reden om te klagen. Je hebt je verhaal op een heldere en overzichtelijke manier vorm weten te geven. Het sterke punt in je klaagpost is dat je ook een paar positieve punten benoemt.
Hierdoor zou ik zeggen dat het geen 'klaagpost' is maar een 'situatieschets'.

De lichtpuntjes in je leven zijn belangrijk om aan vast te houden. Dat je angst en onzekerheid voor de toekomst hebt, is volkomen begrijpelijk. Als je de kwaliteiten van je vrienden, de neuropsycholoog optimaal weet te benutten, moet het mogelijk zijn om aan een toekomst te werken. Vergeet vooral niet dat je zelf ook kwaliteiten hebt. In tegenstelling tot wat je over jezelf beweert, zijn die weldegelijk aanwezig, je moet ze enkel leren benoemen.

Kom gerust met een nieuwe 'situatieschets' als er nieuwe ontwikkelingen zijn. Die nieuwe schets mag best aan de lange kant zijn, dat is geen enkel probleem.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
Johanna
Berichten: 6
Lid geworden op: 07 sep 2018 16:11

Re: Angst en onzekerheid voor de toekomst

Ik ben het helemaal eens met hetgeen Volhoudertje schrijft. Blijf van je af praten, je doet het goed zoals je het doet, laat gewoon weten wat er speelt en schroom er niet voor. Wij zijn er met z'n allen om een ieder op zijn manier een lichtpuntje te geven en te hopen dat het een mensenkind kan helpen. Sterkte en blijf hopen, het kan echt gaan lukken, je moet het de tijd durven geven.

Groetjes,

Johanna
Groot is degene die een glimlach kan toveren op het gezicht van iemand die alles heeft verloren!

Terug naar “Stress, angsten en fobieën”