Gebruikersavatar
Helga
Berichten: 1
Lid geworden op: 05 jan 2017 10:58

Zou ik BDD (Body Dysmorphic Disorder) kunnen hebben?

Beste forumgenoten,

Ik ben een vrouw van 26 jaar, en momenteel heb ik de diagnose gegeneraliseerde sociale fobie gekregen, waarvan de angst om bekeken te worden en bloosangst de belangrijkste deelcomponenten zijn. Ik vertoon ook vermijdingsgedrag en alle kenmerken van een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, iets waarvan een psychiater gezegd heeft dat het ook op mij van toepassing zou kunnen zijn. Maar sinds een tijdje vraag ik mezelf af of BDD niet de achterliggende oorzaak zou kunnen zijn van al m'n angsten, m'n stress en het gedrag dat ik vertoon.

Al sinds ik klein ben (kleuter) ben ik onzeker in het contacten leggen met anderen en vind ik het moeilijk om bekeken te worden. Ik herinner mij dat ik als 5-jarige in de klas een liedje moest zingen terwijl de anderen naar mij zaten te kijken, en dat ik dat toen al vreselijk vond. Voor de rest werd in de kleuterschool de aandacht niet zo vaak op mij gericht, dus viel die schooltijd al bij al nog mee. Ik had veel last met de overgang naar de lagere school. Het leren lezen en rekenen, het luidop moeten lezen en klassikaal oplossen van oefeningen, de voortdurende stress dat er aandacht op mij gevestigd zou kunnen worden vond ik vreselijk, en ik ging toen vaak op het ziekenbedje liggen. 's Morgens huilde en rebelleerde ik omdat ik niet naar school wou. Overdreven stil zijn en niet durven spreken in de klas omdat ik geen blikken op mij gevestigd wilde hebben, zijn een rode draad doorheen mijn hele schoolcarrière. Als ik dan wel moést spreken omdat ik werd aangeduid of een spreekbeurt moest geven, werd ik elke keer vuurrood. Ik heb zelfs spreekbeurten gewoon niét gedaan en 0 gekregen, omdat ik niet durfde. Ik kon die aandacht en blikken op mij gericht niet aan. Dit was ook tijdens mijn hogere studies zo, en dat heeft mij veel punten gekost.

Dus zolang ik het mij kan herinneren, vind ik vreselijk om bekeken te worden. Bekeken worden staat bij mij synoniem voor 'beoordeeld worden', en dan meer bepaald 'negatief beoordeeld worden'. Vanaf het begin van mijn tienerjaren ben ik mij heel zelfbewust geworden van mijn uiterlijk, ben ik mezelf (m'n gezicht) heel lelijk gaan vinden. Vandaag is de spiegel zowel een vriend als een vijand. Om één of andere reden kijk ik vaak in de spiegel en soms alles wat reflecteert zoals ruiten, etalages, spiegels in winkels, het schermpje van mijn smartphone, een lepel als ik aan het afdrogen ben, de ruiten van de trein... en dat enkel om dan vast te stellen dat ik mezelf afzichtelijk vind. Hoe lelijker ik mezelf vind, hoe vaker ik dat lijk te doen (soms heb ik die indruk).

Langs de andere kant haat ik het ook om in spiegels te kijken. Gaan passen in een winkel vermijd ik zoveel mogelijk omdat ik weet dat er weer van die akelige spiegels hangen, en zelfs naar de kapper gaan vind ik afschuwelijk omdat ik dan naar mezelf moet zitten kijken en de hele tijd moet aanzien hoe afzichtelijk ik ben (daarna voel ik mij weken slecht). Af en toe moet ik bewust tegen mezelf zeggen: niét in de spiegel kijken! Ik vind het vreselijk om bekeken te worden, omdat ik er dan van uitga dat mensen mij beoordelen, en er automatisch van uitga dat zij in zichzelf denken hoe lelijk ik wel niet ben. Ik schaam mij echt voor hoe ik er uitzie, en als ik bekeken word of dénk bekeken te worden, word ik vuurrood. En dat vuurrood worden kan zo ineens gebeuren, als ik in een drukke trein zit, op straat, als ik voorbij terrassen moet wandelen,...heel gênant. Ik laat nooit foto's nemen, omdat ik mezelf op foto's niet kan aanzien. Ik zou een omweg nemen of terugdraaien om te vermijden dat mensen naar mij kijken, volle bussen die voorbij rijden vind ik verschrikkelijk,... Omdat ik prikkelbare darmsyndroom heb let ik hard op mijn eten, wat ook een positief effect heeft op mijn huid. Daardoor ben ik in dat 'op mijn eten letten' heel hardnekkig, soms echt bang om een bepaald iets te eten uit schrik dat ik er niet ga tegen kunnen en je dat aan mij gaat zien.

M'n gezicht en de schaamte ervoor is iets wat me eigenlijk voortdurend bezighoudt, automatisch, in eender welke sociale situatie waarin ik kom. Als puber had ik een hele slechte huid, en dan ben ik weleens 'lelijk' genoemd. Maar langs de andere kant beweerde iemand eens 'dat ik niet knap ben, maar ook niet lelijk' (wat ik niet geloofde), heeft iemand die haar eigen neus lelijk noemde eens tegen mij gezegd 'jij hebt een normale neus!', heeft er iemand uit het niets eens gezegd dat ik mooie wimpers heb ('Precies een model!'), en heb ik op de trein eens van een wildvreemde die over mij zat zijn telefoonnummer gekregen toen ik uitstapte (Ik vraag me nog altijd af waarom!), en elke kapster die mijn haar onder handen neemt zegt dat ik mooi haar heb en dat ze zo'n haar ook wel zou willen (en dan denk ik: je mag het hebben!!). Ik zou graag in de spiegel willen kunnen kijken zonder mezelf afzichtelijk te vinden, maar mezelf nog 'normaal' kunnen vinden. Want héél af en toe denk ik weleens: ik heb geen defecten in m'n gezicht, ik heb twee normale ogen, een neus die blijkbaar normaal is, een normale mond, blijkbaar zie ik er nog vrij normaal uit. Niet knap, maar normaal. Zo
zou ik mezelf graag zien. Maar zo zie ik mezelf niet, ik vind dat ik er op één of andere manier anders uitzie dan andere mensen. Het mezelf afzichtelijk vinden en bang zijn dat andere mensen dat ook vinden, heeft enorm veel invloed op mijn leven, op elk vlak. Ik ga contacten uit de weg, ik kan niet ondernemen wat ik zou willen ondernemen, ik ben halverwege met m'n masterjaar gestopt aan de universiteit, de liefde daar begin ik niet (meer) aan omdat ik denk dat niemand mij ooit zou willen, ik heb moeite met het vinden van werk,...

Dit is 'kort' uitgelegd m'n huidige situatie. Ik merk dat ik bij een psychiater of therapeut elke keer graag zou willen zeggen dat ik problemen heb met mijn uiterlijk maar dat ik dit nooit durf, omdat ik bang ben dat ik hen geneer. Dat ik hen in een situatie breng waarin zij zich verplicht voelen tegen mij te zeggen: 'je bent niet lelijk', terwijl ze in zichzelf denken 'ja, die is echt wel lelijk!'. Maar langs de andere kant besef ik ook elke keer: doordat ik dat niet durf zeggen, hou ik iets belangrijks achter en wordt het probleem nooit helemaal blootgelegd en begrepen. Ik ben beginnen vermoeden dat ik misschien wel eens BDD zou kunnen hebben. Dat ik mij in mijn hoofd overdreven veel bezighoud en zorgen maak over mijn uiterlijk en hoe anderen daar over denken. En dat ik misschien daardoor bang ben om bekeken te worden, zo snel/vaak rood word uit schaamte als ik bekeken word, een algemene sociale fobie heb, ontwijkend gedrag vertoon, alleen wil werken,...

Wat denken jullie?
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15115
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Zou ik BDD (Body Dysmorphic Disorder) kunnen hebben?

Helga schreef:Ik merk dat ik bij een psychiater of therapeut elke keer graag zou willen zeggen dat ik problemen heb met mijn uiterlijk maar dat ik dit nooit durf, omdat ik bang ben dat ik hen geneer. Dat ik hen in een situatie breng waarin zij zich verplicht voelen tegen mij te zeggen: 'je bent niet lelijk', terwijl ze in zichzelf denken 'ja, die is echt wel lelijk!'. Maar langs de andere kant besef ik ook elke keer: doordat ik dat niet durf zeggen, hou ik iets belangrijks achter en wordt het probleem nooit helemaal blootgelegd en begrepen. Ik ben beginnen vermoeden dat ik misschien wel eens BDD zou kunnen hebben. Dat ik mij in mijn hoofd overdreven veel bezighoud en zorgen maak over mijn uiterlijk en hoe anderen daar over denken. En dat ik misschien daardoor bang ben om bekeken te worden, zo snel/vaak rood word uit schaamte als ik bekeken word, een algemene sociale fobie heb, ontwijkend gedrag vertoon, alleen wil werken,...
Wat ik kenmerkend vind aan de laatste alinea van je bericht is, dat je in een paar zinnen de hele problematiek samenvat: je bent dingen voor een ander aan het invullen. Dat doe je in extreme mate, je probeert zelfs voor je psychiater te denken! Maar gelukkig heb je ook in de gaten dat het beter is om de problemen die je met je uiterlijk te maken hebben wèl met je psychiater of therapeut te bespreken.
Of je werkelijk BDD hebt kan alleen beoordeeld worden als je het ter sprake brengt, maar ik zou niet teveel nadruk leggen op een eventuele diagnose.
Het is zeker belangrijk om alles bloot te leggen en te bespreken wat tot het ontstaan van je algemene sociale fobie heeft geleid.
* Liebe Macht Frei *

Terug naar “Stress, angsten en fobieën”