Mensen die zich in Nederland onveilig op straat voelen en ook nog gaan zeuren en overdrijven, dat noem ik AANSTELLERIJ. Je hoeft me niet gelijk te geven of mijn ongelijk te bewijzen, maar dit komt door mijn referentiekader en de plek waar ik ben opgegroeid. Het gaat erom dat je begrijpt waarom ik zo erover denk, niet of ik gelijk heb. Dan bezit je zelf dus ook geen inlevingsvermogen, of niet genoeg. Dat ik vind dat vrouwen zelf hun discriminatie in de hand werken door zelf depressief te raken nadat iemand het woordje ''hoer'' gebruikt, valt ook te verklaren waarom ik zo erover denk. Toen ik opgroeide zag ik vrouwen als KRIJGERS, en dat beeld is me altijd bijgebleven, dus wanneer ik hier meisjes zo hoor zeuren dan denk ik inderdaad ''give me a break... kom op...'' Alweer gaat het er niet om of ik gelijk heb of niet, maar het gaat erom dat het te verklaren is waarom ik dat vind. Een beetje inlevingsvermogen zou al helpen.
Ik ben daar opgegroeid in mijn eerste 10-11 levensjaren, waarin je het meeste van cultuur in je opgenomen krijgt. Ik heb ook veel Nederlandse normen en waarden in me opgenomen, maar je kan me moeilijk kwalijk nemen dat ik andere ideeën heb. Ik zeg niet dat ik gelijk heb over alles wat ik zeg, maar iedereen heeft een eigen referentiekader.
Nog even voor de duidelijkheid: ik zie vrouwen als sterk, zelfstandig, onafhankelijk, vechters, bijzonder. Ik behandel vrouwen alsof ze bijzonder goed zijn.
Ik word wel eens verdrietig erover omdat ik mijn land mis, en het niet kunnen herinneren hoe mijn jeugdvriendin heette en hoe haar gezicht was maakt het alleen maar erger. Het is zo raar, ik kan alles van haar herinneren, haar haren, lichaamsbouw toen, lengte, huidskleur, behalve haar naam en gezicht. Ik laat mezelf echter niet lang verdrietig zijn. Ik verdring mijn emoties. Als ik voel dat er tranen kunnen komen, dan ''zet ik mijn gevoelens uit.'' Mijn hart is in het land van Hashem, het land dat Hashem aan ons heeft beloofd en ook heeft gegeven. Toen ik onder behandeling was bij een psycholoog en psychiater vonden ze het heel lastig om te achterhalen wie ik was in het begin, omdat ik mezelf kwijt was leek het wel en niet veel over mezelf kwijt wilde: ik was gesloten.Minerva schreef:Mooi hoe je hier op jezelf reflecteert. Dit laat zien dat je psychisch wel de connectie kan maken tussen gevoel en verstand. Je gemis is groot, je verdriet hierover zo te lezen ook. Laat je dat verdriet toe? Mag jij hierover van jezelf verdrietig zijn? Het is jammer dat je gemis zo groot en stressvol is dat je de naam, het gezicht en de herinnering van je jeugdvriendin niet meer terug kan halen. Alles zit heel diep weggestopt, waarschijnlijk onder een dikke laag redenaties en angst voor al die pijnlijke gevoelens. Ik snap heel goed dat jij gevoelloos worden als de beste optie zag. Het is bijzonder pijnlijk allemaal om zo je vertrouwde omgeving waar je bent opgegroeid, je vrienden, vriendin en alles te moeten missen. Je hebt daar al heel vroeg je kwetsbare "ik" achter moeten laten, je jeugd eigenlijk verloren...Het lijkt alsof mijn gevoelens in Israël zijn achtergebleven. Ik mis mijn jeugdvrienden daar, maar mijn vrienden in Nederland mis ik nooit (op een paar uitzonderingen na). Ik krijg soms nostalgie naar, op dat moment mijn beste vriend, een jeugdvriendin. Ik weet haar naam niet meer en ik kan haar gezicht niet meer herinneren, en dat doet me pijn. Het enige wat ik nog weet is dat ik haar naam heel mooi vond en dat het met een bloem heeft te maken. Ik zou er alles voor over hebben om me haar naam weer te herinneren en me haar gezicht te herinneren. Niet om haar op Facebook op te zoeken (ik gebruik namelijk geen Facebook), maar het zou me gelukkig laten voelen. Dit zijn momenten wanneer ik gevoelens voel.
Kortom, ik zag het als de beste optie om gevoelloos te worden.
