Het is voor mij de eerste keer dat ik mijn verhaal op papier zet. Eerder heb ik op fora als dit wel vergelijkbare verhalen gelezen, maar ze wijken toch altijd een beetje af van mijn situatie (o.a. omdat ik een man ben en mijn probleem vaker bij vrouwen voor lijkt te komen). Daarom heb ik besloten om te schrijven wat er bij mij speelt, in de hoop dat lezers het verhaal herkennen en suggesties hebben over stappen die ik kan ondernemen.
Mijn verhaal is het volgende: tot mijn 18e levensjaar was ik kerngezond. Een ziekenhuis bezocht ik alleen voor anderen en ook mentaal had ik geen problemen. Tot ik op een dag de bus pakte naar mijn oma – een rit van zo’n 75 minuten – en na een half uur opeens ontzettend nodig naar het toilet moest. Aangezien ik niet een half uur kon wachten op een nieuwe bus besloot ik te blijven zitten; tenslotte was ik voor het nemen van de bus nog wel geweest en het kon niet dat ik dan een half uur later alweer zo nodig moest. De drie kwartier daarna waren zeer traumatisch: ik raakte vreselijk in paniek en heb me letterlijk in allerlei bochten moet wringen om te voorkomen dat ik een ongelukje zou krijgen. Het was voor mij de eerste keer dat ik echt in paniek was; mijn eerste angstaanval.
In de drie maanden daarna werd het steeds slechter: ik moest steeds vaker naar het toilet en kon op een gegeven moment niet langer dan een half uur ergens zijn zonder naar het toilet te moeten. Zeer lastig natuurlijk wanneer je studeert en lange colleges hebt. Om maar niet te spreken over gebruik maken van openbaar vervoer zonder toilet. De situaties waarin ik niet uit kon zonder dat dat ongemakkelijk of gênant was stapelden zich op en resulteerden keer op keer in een angstaanval. Omdat ik hiervoor nooit wat had, was de stap om naar de huisarts te gaan blijkbaar vrij groot. Ik ontkwam er natuurlijk toch niet aan en ben direct doorgestuurd naar het ziekenhuis. De hele medische geschiedenis is niet zo heel relevant, maar er bleek daadwerkelijk iets in mijn blaas te zitten, waardoor ik niet goed uitplaste en er heel veel achterbleef in de blaas (waardoor hij altijd vol was). Ik heb een kuur gekregen en na afloop was het probleem inderdaad verdwenen.
Het probleem is nooit meer teruggekomen, maar ik bleef wel met een ander probleem zitten. Het gevoel van aandrang was door het traumatische half jaar direct gekoppeld aan angst/paniek. Mijn vertrouwen in mijn blaas was tot het nulpunt gedaald. Dit werd versterkt door drie blaasontstekingen die ik in de zeven jaar daarna heb gehad. Het gevolg is dus dat ik nog steeds last heb van paniekaanvallen wanneer ik te lang niet naar het toilet kan. Dit komt natuurlijk zeer vaak voor in het dagelijks leven: tijdens vergaderingen, tijdens het winkelen, bij concerten, noem maar op. Natuurlijk zijn er vaak wel mogelijkheden om te gaan, maar vaak is het toch ongemakkelijk en je wil niet degene zijn die altijd maar op het toilet zit. Het vreemde is ook dat ik best weet dat mijn blaas op dit moment prima functioneert: als ik thuis ben of ergens anders waar ik rustig naar het toilet kan, houd ik het makkelijk vier tot zes uur op.
Ik heb, verdeeld over verschillende jaren, hulp gezocht bij een psycholoog. Met EMDR-behandelingen is de ergste paniek en zijn de zwaarste angstaanvallen verleden tijd. Met cognitieve gedragstherapie heb ik een stok achter de deur om mezelf te blijven uitdagen. Dat doe ik dan ook, zo ben ik gisteren naar een klassiek concert geweest dat 1,5 uur duurde, zonder naar het toilet te gaan. Op zich ben ik daar dan tevreden over, maar vanaf halverwege het concert komt de onrust dan op en na het einde ben ik wel de eerste die het toilet bereikt. Het gaat dus wel, maar met heel veel moeite. Zodra er aandrang komt en een toilet is moeilijk bereikbaar, komt er onrust. Om aandrang te voorkomen probeer ik van alles: ik drink geen koffie meer en minder frisdrank, ik slik Vesicare (wat gebruikt wordt bij een gevoelige blaas), maar het helpt maar heel beperkt. Gevolg is dat ik situaties mijd waarin ik niet makkelijk naar het toilet kan (hoewel ik mezelf dwing ze wel aan te gaan) en dat ik in mijn hoofd buitenshuis áltijd bezig ben met: ‘waar is eventueel het toilet?’
Misschien is het wel een utopie om terug te komen in de situatie van voor mijn 18e. Aandrang, mijn blaas en onrust blijven misschien altijd wel bij elkaar horen. Toch hoop ik zo dat er mensen zijn die een vergelijkbaar probleem hebben gehad maar daar een goede oplossing voor hebben gevonden. Ik sta voor van alles en nog wat open, maar hulpmiddelen (zoals plaszakken) wil ik niet aan. Dan ben ik namelijk symptomen aan het bestrijden, terwijl ik juist hulp nodig heb om de kern van het probleem aan te pakken. Alle tips zijn verder welkom, ik ben erg benieuwd!