Hoi
Ik ben een 38 jarige vrouw, getrouwd, nog geen kinderen, 2 honden en werk als adm bediende.
Hobby's : sport, lezen, honden, cello, twijfelen en nadenken...
Korte achtergrond : opgegroeid enkel door mijn vader, moeder zelfmoord gepleegd toen ik 6 jaar was. reden : manische depressie...
Al mijn leven lang onzeker geweest, angst om nieuwe zaken te ondernemen, twijfelen over van alles en nog wat, maar eigenlijk wel een optimistisch persoon bij mensen die ik héél goed ken (vader en echtgenoot dus)
Eigenlijk geen echte vrienden, behalve kennissen waar we echt niet veel mee afspreken.
Mijn man en ik zijn ook al 6 jaar bezig om een gezin te stichten, waaronder 3 jaar in medische behandeling (IVF) waar het emotioneel toch ook soms zwaar is.
Nu zit ik in een fase van mijn leven dat ik ook steeds het gevoel heb dat ik onvoldoende kennis heb en mij in vergelijking met anderen soms 'dom' en onbekwaam voel. Dit resulteert natuurlijk in een beetje obsessief gedrag waarin ik mezelf opleg om bepaalde studies te gaan volgen. Nu ben ik al 3 jaar bezig met cello (opleiding duurt 9 jaar) puur om een instrument te leren zodat mensen opkijken naar me en zeggen 'amai, kan jij cello spelen?'...deels vind ik het ook wel leuk om cello te leren, maar de les waarin ik samenzit met de prof vind ik om te sterven. Ik zit zo strak als iets achter die cello, bang om te missen, bang om te beginnen beven (met als result dan ik natuurlijk begin te beven)...eigenlijk 'haat' ik dat deel van de opleiding. Thuis oefen ik ook bijna nooit als mijn man thuis is, uit angst dat hij zal zeggen dat het niet goed is of uit angst dat ik zal missen...
Ik werk als adm bediende (A2) en vergelijk me ook constant met mensen die een A1 hebben. Veelal heb ik het gevoel dat ik beter een A1 zou volgen zodat mensen meer zouden opkijken naar me en ik me dan ook minder dom zou voelen.
Nu ben ik ook weer bezig met een opleiding hondentrimmen en heb ik mijn ok gegeven om stage te gaan volgen 1 namiddag in de week, maar eigenlijk weet ik niet goed of ik dit ooit wel zelfstandig zal doen? Ruimte heb ik ten eerste niet, en wat dan men mijn huidige job...
Door al die opgelegde 'opleidingen' en het moeten lezen van boeken en dergelijke meer begin ik in tijdsnood te geraken waardoor ik nog meer stress krijg...
Eigenlijk weet ik niet wat ik graag zou willen doen in mijn leven en daar baal ik van. De ene moment wil ik hondentrimmer worden, de andere keer denk ik om een A1 te doen, dan weer wil ik nog iets anders....pfft om zot van te worden.
Zelf heb ik ook nog last gehad van obsessief gedrag en obsessieve gedachten, maar deze zijn voorlopig onder de controle. Ik neem momenteel 10mg Citalopram per week nog (vroeger nam ik dit dagelijks).
Mijn man ik zo chill, is content met zijn job, zijn hobby's, waardoor ik precies overkom als een stresskip.
Wie herkent dit en wat doe je eraan?
Zelf ben ik ook een zeer grote dierenvriend, hou enorm van dieren (soms meer dan van mensen), ben ook supergevoelig, kan een zéér kort lontje hebben, ben supereerlijk en verlang dit ook van anderen en ben enorm angstig dat mensen mij een saaie vinden of dom of wat dan ook waardoor ik altijd stress heb bij sociale contacten..