levensdoel?

[Guofan]

Hoi
Ik ben een 38 jarige vrouw, getrouwd, nog geen kinderen, 2 honden en werk als adm bediende.
Hobby's : sport, lezen, honden, cello, twijfelen en nadenken...

Korte achtergrond : opgegroeid enkel door mijn vader, moeder zelfmoord gepleegd toen ik 6 jaar was. reden : manische depressie...
Al mijn leven lang onzeker geweest, angst om nieuwe zaken te ondernemen, twijfelen over van alles en nog wat, maar eigenlijk wel een optimistisch persoon bij mensen die ik héél goed ken (vader en echtgenoot dus)
Eigenlijk geen echte vrienden, behalve kennissen waar we echt niet veel mee afspreken.
Mijn man en ik zijn ook al 6 jaar bezig om een gezin te stichten, waaronder 3 jaar in medische behandeling (IVF) waar het emotioneel toch ook soms zwaar is.

Nu zit ik in een fase van mijn leven dat ik ook steeds het gevoel heb dat ik onvoldoende kennis heb en mij in vergelijking met anderen soms 'dom' en onbekwaam voel. Dit resulteert natuurlijk in een beetje obsessief gedrag waarin ik mezelf opleg om bepaalde studies te gaan volgen. Nu ben ik al 3 jaar bezig met cello (opleiding duurt 9 jaar) puur om een instrument te leren zodat mensen opkijken naar me en zeggen 'amai, kan jij cello spelen?'...deels vind ik het ook wel leuk om cello te leren, maar de les waarin ik samenzit met de prof vind ik om te sterven. Ik zit zo strak als iets achter die cello, bang om te missen, bang om te beginnen beven (met als result dan ik natuurlijk begin te beven)...eigenlijk 'haat' ik dat deel van de opleiding. Thuis oefen ik ook bijna nooit als mijn man thuis is, uit angst dat hij zal zeggen dat het niet goed is of uit angst dat ik zal missen...

Ik werk als adm bediende (A2) en vergelijk me ook constant met mensen die een A1 hebben. Veelal heb ik het gevoel dat ik beter een A1 zou volgen zodat mensen meer zouden opkijken naar me en ik me dan ook minder dom zou voelen.

Nu ben ik ook weer bezig met een opleiding hondentrimmen en heb ik mijn ok gegeven om stage te gaan volgen 1 namiddag in de week, maar eigenlijk weet ik niet goed of ik dit ooit wel zelfstandig zal doen? Ruimte heb ik ten eerste niet, en wat dan men mijn huidige job...

Door al die opgelegde 'opleidingen' en het moeten lezen van boeken en dergelijke meer begin ik in tijdsnood te geraken waardoor ik nog meer stress krijg...

Eigenlijk weet ik niet wat ik graag zou willen doen in mijn leven en daar baal ik van. De ene moment wil ik hondentrimmer worden, de andere keer denk ik om een A1 te doen, dan weer wil ik nog iets anders....pfft om zot van te worden.

Zelf heb ik ook nog last gehad van obsessief gedrag en obsessieve gedachten, maar deze zijn voorlopig onder de controle. Ik neem momenteel 10mg Citalopram per week nog (vroeger nam ik dit dagelijks).

Mijn man ik zo chill, is content met zijn job, zijn hobby's, waardoor ik precies overkom als een stresskip.
Wie herkent dit en wat doe je eraan?

Zelf ben ik ook een zeer grote dierenvriend, hou enorm van dieren (soms meer dan van mensen), ben ook supergevoelig, kan een zéér kort lontje hebben, ben supereerlijk en verlang dit ook van anderen en ben enorm angstig dat mensen mij een saaie vinden of dom of wat dan ook waardoor ik altijd stress heb bij sociale contacten..

[volhoudertje]

Hobby's : sport, lezen, honden, cello, twijfelen en nadenken...

Welkom op ’t forum, Guofan. Twijfelen en nadenken, wat een leuke hobby’s zijn dat! Gelukkig hoef je daar geen opleiding voor te volgen.
Jammer dat je zo veel bevestiging van anderen nodig hebt, een mens is meer dan de optelsom van het aantal gevolgde opleiding. En wat het vinden van een levensdoel en niet weten wat je wilt betreft, is ‘gelukkig zijn’ niet het belangrijkste doel om na te streven?

[Minerva]

Wat jammer dat je de dingen die je doet, doet omdat je zo graag bekwaam gevonden wilt worden, iemand waar mensen tegen op kijken. Het legt zo'n druk op jou als je op deze manier een "hobby" hebt. Het is dan geen "willen" meer maar het wordt een "moeten". Als in: het moet goed zijn, het moet foutloos gaan, het moet een hoog niveau hebben, het moet zinvol zijn, ik moet er wat mee doen etc.etc.

Als je zoveel moet van jezelf, dan legt dat een enorme druk op en dat "verpest" eigenlijk alles wat je onderneemt en maakt dat je er niet meer zo van kan genieten (of helemaal niet meer van kan genieten). Je lijkt de lat zo hoog te leggen voor jezelf, je denkt heel negatief over jezelf als in "dom en onbekwaam" en dan ben je heel streng voor jezelf en hou je jezelf pas voor dat je een goed (of beter?) mens bent als je eerst dit of dat goed kan.. het liefst op het hoogste niveau.

Echter dom of niet.. het zijn valkuilen. Ik weet dat zelfs hele beroemde actrices als Jodi Foster elke keer bang zijn om niet goed genoeg te zijn, om dadelijk door de mand te vallen. Ze spelen op het hoogste niveau in films, zijn geweldige acteurs en actrices, slepen oscars binnen maar de twijfel, angst en het piekeren blijft... ze voelen zich niet goed genoeg, vinden anderen altijd beter... dat zit in hun zelf.. en kan met geen opleiding verholpen worden.

Ga met je hulpverlener werken aan de oorzaak van je onzekerheid, aan je negatieve gedachten over jezelf.. dat negatieve zelfbeeld. Spoor de oorzaak op en neutraliseer het.. werk aan het jezelf beter voelen zonder dat je er verder ook maar iets voor hoeft "te behalen".. Ieder mens is uniek en heeft kwaliteiten.. daar hoef je geen hoge opleiding voor te hebben, het gaat er om of je in jezelf gelooft en dat kan zien van jezelf en die ander.

[risingphoenix]

Ik las jouw verhaal en voel met je mee.

Op een aantal zaken na, zou ik het zelf geschreven kunnen hebben; zowel qua karakter als qua interesses zijn wij, denk ik, elkaars gelijke
Ik herken: het je 'dom en onbekwaam' voelen erg goed, het graag doen van dingen maar het tegelijkertijd jezelf een enorme druk opleggen o.a. doordat je gaat vergelijken, de tijdsnood die je ervaart, het op zoek gaan naar iets dat je én graag doet, én goed kan om zo de zin aan je leven te kunnen geven, de enorme behoefte om je waardig te voelen...

Ik ben zelf ook nog steeds (heel hard) zoekende.
En ik heb er ook nog chronische gezondheidsproblemen bij, wat het er niet makkelijker op maakt.

Echte raad kan ik jou dus zelf niet geven.
Alleen een gemeende [AAI]

[YutaYuneYunesson]

Hallo Guofan

Wat ik uit je verhaal opmaak is dat je een minderwaardigheidscomplex hebt, je hebt het idee dat andere mensen beter zijn dan jij en andere mensen jou ook als minderwaardig zien, vandaar dat je wil bewijzen dat het niet zo is.

Vroeger heb ik deze gevoelens ook gehad, wat voor mij de omkeer heeft gemaakt is dat ik op een gegeven moment inzag dat ik aan mezelf hogere eisen stelde dan aan andere. Ik moest leren inzien dat ik gewoon een mens ben en net als ieder anders mens niet perfect ben. Ook heb ik mezelf moeten leren mijzelf te accepteren voor wie ik ben en niet meer te streven naar de persoon die ik wil zijn.

Dit alles is niet in één keer geleerd, dat heeft zijn tijd nodig.
Wat je moet beseffen is dat er zoveel mensen op de wereld zijn, ieder met zijn eigen imperfecties en talenten.
Het is onmogelijk dat jij daar niet tussen behoord, dat je een hogere baan moet hebben of een instrument moet bespelen om geaccepteerd te worden is een illusie, er is niemand die dat van je vraagt of van je verwacht.
Het hele idee is eigenlijk dat je beter wil zijn dan andere en dat klinkt misschien hard en bevooroordeeld, maar stel jezelf eens de vraag of jij dezelfde verwachting van andere hebt als van jezelf, het antwoord is waarschijnlijk nee.
Laat dit inzinken, je hoeft niet 150% te presteren, 100% is genoeg dat is voldoende dat is haalbaar.
Eis niet zoveel van jezelf, denk aan de dingen waar jijzelf gelukkig van wordt, denk verder niet na over wat andere van je vinden. Wat jij doet kan nooit minder of vreemder zijn dan wat andere mensen doen