Sunflower schreef:
Je slaat in je reactie de spijker op z'n kop. Het verminderen van stress, zonder het aanpakken van het echte probleem is niet altijd effectief. Eergisteren kan voor mij het moment dat ik besefte dat ik veel te hard aan het werken ben. De overtuiging dat het eigenlijk nooit goed genoeg is, ligt hier bij mij aan ten grondslag. Eergisteren zat ik achter de computer op school, toen ik ineens in huilen uitbarstte. Op dat moment geeft ik allerlei irrationele gedachten als: 'Je bent waardeloos en zwak.', 'Je kunt geen relaties in stand houden.', 'Je bent traag.', 'Je bent laks.', 'Niemand vindt je goed genoeg.'. Op een gegeven moment gingen deze over in zelfmoordgedachten. Ik ben naar huis gegaan en ben ik mijn bed gaan liggen. Gisterenochtend besefte ik me dat ik me had overwerkt, dat mijn arousalniveau zo was gestegen dat al mijn emoties er tegelijk uitkwamen. Blijkbaar heb ik alle stresssignalen gemist. Het zal voor mij nog een grote klus worden om beter in contact te komen met wat ik precies voel. Vanaf kind af aan heeft deze strategie me geholpen om minder stress te ervaren, maar dat werkt nu niet meer.
Hartstikke goed (hoe rót het ook op dat moment is) dat er ergens toch een inzicht is geweest. -Dat zou een stapje kunnen zijn naar: En nu ga ik het toch echt anders doen!!!
Maar dan nu de misschien moeilijke vraag, hoezo zou het dan nooit goed genoeg zijn? Je bent een harde werkster, en nu besef jij, dat het eigenlijk momenteel veel te hard is, je bent volgens mij iemand die veel voor anderen doet en overheeft, zelfs als je denkt dat je nóg meer zou kunnen doen, wat op een gegeven moment kan uitlopen op chaos en gekkenwerk.
-Want hoe graag je er ook voor anderen wilt zijn, daar is ook een balans voor nodig. Balans tussen jezelf en anderen. Ook eens een keertje nee zeggen. (Hoe moeilijk dat misschien ook voor je is...) Maar er is een troost: dat kan je oefenen. Je zal zien dat hoe regelmatiger je het gaat oefenen, hoe gemakkelijker het zou kunnen gaan. Ook omdat jij weet waarom je doet wat je doet. (En dat is dan niet gemeen of egoïstisch. Dat is de ruimte voor jezelf nemen. Ruimte die je voor een ander "ter beschikking stelt" mag je zelf ook gebruiken.)
Maar.... hoe zit dat nu.... zijn die gedachten nog zo aanwezig als op dat moment op school? Want dat zijn hele vervelende gedachten en gedachten die je eigenlijk de grond in stampen. Je doet jezelf pijn met die gedachten. Je drukt jezelf volledig ermee omlaag. Terwijl dat zo zonde is. En als jij je niet lekker in je vel voelt, kan ik mij voorstellen dat alles teveel kan worden. Wat ik mij dan afvraag, werd je op het moment van je verdriet getroost? Is er iemand geweest die je troost bood? Even een schouderklopje of over de rug wrijven of gewoon naast je stond en er was voor jou?
-Als jij je rot voelt kunnen gedachten escaleren in je hoofd. Dat kan overigens ook met gevoelens. Ik hoop van harte, dat de zelfmoordgedachten, gezakt zijn.
Want dat is toch een fase waarin het belangrijk is dat je aan de bel trekt. (Of in ieder geval de tijd neemt, om op dat moment of achteraf te bekijken van: Waar komt dat nu opeens vandaan en wat kan ik anders doen de volgende keer, waardoor het niet of minder uit de hand loopt? Het is goed om te evalueren en desnoods samen met een ander.)
En hartstikke rot, dat het allemaal in één keer kwam, maar ergens hoop ik ook, dat er een soort van opluchting is. "Het is eruit, hopelijk kan ik nu verder." Of iets wat erop lijkt.
Je hebt de signalen eerder gezien dan ik. Vaak lukt het me goed om terug te kijken naar dit soort moment. Toch ben ik me niet niet bewust van deze signalen. Ik ben hard bezig om hier grip op de krijgen.
Goed dat je ermee aan de slag bent gegaan! (En ook al is op een harde manier ermee aan de slag gaan prima, hard ermee bezig zijn, kan opzich ook op een zachte(re) manier voor jezelf.) Voorbeeldje: Soms is het zo dat een zachte kussen beter is dan een stuk hout wat harder is. Het is beide goed, maar toch is het een goed punt om te kijken wat op momenten even prettiger is. Eigenlijk heb jij daarin ook een keuze. "Wil ik het deze keer aanpakken op de harde maar zachte werk manier, of wil ik het deze keer aanpakken op alleen de harde werk manier?" En vergeet niet dat even niets doen, ook werken is aan jezelf.
Ik ben vaak buiten voor een wandelingetje in het park en mijn nagels hebben inmiddels al drie keer een andere kleur gekregen deze week. Het klopt inderdaad wat je zegt. Deze momenten zijn zeer belangrijk. Het zorgt vaak ook voor een relativeer momentje en dat ik beter in contact kom met mijn gevoelens. Dit zal ik ook zeker blijven doen. Bedankt voor je moot geformuleerde berichtje.
You can do it! [045] En hopelijk heb je iets aan de berichten, die van mij maar zeker ook die van anderen.)