Gebruikersavatar
JohnL
Berichten: 7
Lid geworden op: 02 okt 2014 09:35

Mijn verhaal (bindingsangst)

Ik wil een poging doen om een situatie waar ik nu in zit zo goed mogelijk uit te leggen.

Eind juli heb ik (28) met een meisje (23) afgesproken 's avonds laat die ik enkele maanden eerder had ontmoet op café. We kenden mekaar nauwelijks buiten enkele chatgesprekken waarin ik had aangegeven dat ze me op een bepaalde manier interesseerde en dat ik haar wilde ontmoeten. Dus dat geschiedde die avond. We hebben een terrasje gedaan en nadien nog tot diep in de nacht op straat met een drankje gepraat over onszelf en gelachen. Ik kan het niet verklaren maar ik voelde naarmate het gesprek verder ging dat ze een bepaalde gloed over zich had, dat ze ooit enorm gekwetst is geweest.

De dag(en) nadien volgden er tientallen sms berichten waarin we mekaar beter leerden kennen, zij zocht en vroeg me dingen over mezelf en zelfs naar wat ik in iemand zocht. Ik heb haar die vraag ook gesteld of ze ooit iets had meegemaakt in haar leven dat haar getekend had omdat ik dat aanvoelde maar dat wimpelde ze op een humoristische manier af. Enkele dagen later zijn we iets gaan eten en belandden we weer met een drankje op straat en ging het ook over diepere dingen in ons leven. Over gevoelens werd er nooit gepraat .. Tot ze vrij diep in de nacht plots zei dat ze inderdaad iets had meegemaakt vroeger. Wat later waren we over de sterren aan het praten en kwam ik op het idee om bij een volgende afspraak een avondje naar de sterren te kijken op een rustige plek die ik goed ken en ik heb haar dat ook voorgesteld. Ik wou het wat aankleden als verrassing en de volgende dagen maakte ik er in het sms-verkeer dan ook werk van om haar nieuwsgierigheid op te wekken. Ook nu leek het in haar sms'en alsof ze die emotie niet wilde laten zien maar ik voelde dat die aanwezig was.

Ze had me ondertussen al wel verteld dat ze erg gesloten was en dat ze als het ware een ijskoningin kon zijn, ze gebruikte de term "emotieloos wezen" al wel eens. En dat ze bindingsangst heeft.

Toen die avond was aangebroken en ik haar op de afgesproken plaats ging ophalen werd het voor mij allemaal spannend. De verrassing was compleet voor haar, samen een zonsondergang kijken met een drankje en een hapje. Een heel leuke avond waarin we veel gepraat hebben en hoe later het op de avond werd hoe rijkelijker de drank ging vloeien. Ze vertelde me persoonlijkere dingen. De eerste kus volgde dan ook en bijna zijn we intiem geweest, op haar initiatief. Tegen de ochtend werden we arm in arm wakker in de open natuur en ze zei me plots dat "ze zo verliefd zou kunnen worden". Het was een magische avond. Enkele dagen later zagen we elkaar opnieuw en wist ze van die avond enkele dingen niet meer door de drank zei ze, zo ook die zin hierboven tussen aanhalingstekens. Ze schrok en zei al lachend dat we het rustig aan moesten doen, waar ik zeker mee akkoord was, we kenden mekaar een week immers.

Het sms-verkeer bleef dagelijks in stand en we hebben mekaar nog meerdere keren gezien, al bleef het vaak bij 1 of maximum 2 keer op de week. Half augustus is ze dan een dag/nacht aan zee geweest toen ik daar op vakantie was. Ze wist dat er ook familie van me aanwezig was en nadien vertelde ze me dat dat haar in het begin afschrikte maar achteraf toch haar gevoel had versterkt om te zien hoe ik in aanwezigheid van familie was. Toen ik nog steeds aan zee was en zij thuis is er weer zo'n avond geweest dat we aan het sms'en waren, het ging van elkanders meest gênante momenten vertellen tot zelfs het uiten van gevoelens. Ik heb dit rechtuit gedaan terwijl zij het op haar typische, voorzichtige manier deed wat ik helemaal niet erg vond. Ondanks dat we 2 weken na die magische avond waren herhaalde ze dat wat ze me toen had gezegd over dat verliefd zijn wel eens waar zou kunnen zijn. Ook merkte ik dat ze soms wel eens over 'later' sprak: samen naar een dansschool, plannen maken voor volgende week mee naar haar training te gaan, afspreken om de volgende week naar mij te komen,...

Een week later kwam zij voor de eerste keer bij me thuis, ik had het huis 2 weken voor me alleen. Ik had gekookt, heb haar die avond verwend met een voetmassage, we hebben wat gedronken en ze is blijven slapen. De dag nadien hebben we mekaar op 3u na niet gezien en ben ik opnieuw bij haar blijven slapen. Een dag later opnieuw. En die laatste dag vertelde ze me dat ze de de volgende week opnieuw naar de psycholoog zou gaan omdat ze ook met wat dingen kampte. En dan volgde een periode waarin ik niet wist wanneer ik ze ging zien en sloeg mijn verlatingsangst toe. Ik heb 4 dagen een bijzonder slecht gevoel gehad.

Ik kwam toen op het idee om haar te laten zien hoe ik van die afgelopen weken had genoten door elke dag een briefje bij haar te droppen met een nummer en enkele woorden. Het nummer stond voor het aantal weken dat we aan het afspreken waren en de woorden waren die indruk die mij die week nagebleven was. telkens dropte ik die briefjes wanneer ze niet thuis was, ik had met haar dan ook op de 5e dag, een vrijdag, van het briefjes sturen afgesproken om alles uit te leggen en het 6e briefje persoonlijk af te geven, mocht ze pas na middernacht open doen. Maar op die vrijdag, de dag dat ze naar de psycholoog was geweest, stuurde ze me na haar afspraak een sms met de vraag wat eigenlijk de bedoeling was van die avond want dat haar beste vriendin, ook haar vertrouwenspersoon die alles van haar weet, iets wou gaan drinken. Ik reageerde verbouwereerd maar ze zei dat het niks met mij te maken had en dat ze haar eigen weg moest zoeken. Ze zei me ook dat ze hoopte dat ik niet negatief dacht alsof ik op de tweede plaats kwam en dat ze niet wou bedoelen dat ze me niet wou zien maar dat het een beperkte tijd ging zijn die avond. Dus ik ben naar haar thuis geweest, we hebben wat gedronken en wat later die avond toonde ze me op eigen initiatief een gedichtenboek van zichzelf waarin ze gedichten uit haar jeugdige jaren had geschreven (10 jaar tot 15 jaar), ze vertelde ook dat ze een ernstige eetstoornis heeft gehad ... Ik was in mezelf blij dat ze die dingen durfde zeggen omdat dat voor haar een grote stap is om zich te openen.

En van toen af merkte ik dat ze me wat begon weg te duwen .. sms'en werden korter en oppervlakkiger, we zagen mekaar nog maar 1x per week en telkens lag dat aan haar werk (wat soms wel klopte door lastige shiften) maar toch merkte ik dat de angst er begon in te sluipen aan de kenmerken. Ikzelf werd er ook onrustiger door omdat ik in mezelf wist wat er aan het gebeuren was maar niet goed wist hoe ik het moest aanpakken omdat we mekaar amper zagen en langs sms over zo'n onderwerp beginnen is helemaal moeilijk.

Tijd verstreek en een weekje later op zaterdag 13/09 had ik al aangegeven dat ik 's avonds geen plannen had maar in de vooravond naar een feest van het werk moest. Toen ik rond 8u vroeg wat haar plannen voor die avond waren zei ze dat ze een film ging kijken met mij .. Ik begreep het even niet maar ik ben weer bij haar blijven slapen en dat moet zowat de meest intense nacht geweest zijn die we hadden. Ook weer na enkele drankjes ... Waar ze ook vertelde dat ze naar de psycholoog ging om het over haar ouders te hebben, die zijn namelijk gescheiden maar haar opvoeding is in de vorige weken ook wel eens aan bod gekomen en die was vrij abstract.

Voor mij werd het moeilijker en moeilijker de dagen erna tot ik op een dag besliste van haar een dagje of 2 niet te sms'en om haar wat rust en ruimte te geven. Na welgeteld anderhalve dag sms'te ze zelf naar mij .. Ze vroeg hoe het met me was en of ik eerlijk kon antwoorden waarom ik al een tijdje (1,5 dagen) niks van me had laten horen. Ik Antwoordde eerlijk dat ik haar wat ruimte wou gunnen maar dat ik vaak m'n gsm vast had om toch maar iets te sturen naar haar. Verderop die avond werd het duidelijk dat ze al iets gedronken had, wat ze zelf ook later toegaf, en dat ze met twijfels over alles zat, dat ze stress had door het werk en door de hogeschool die net begonnen was. Ze zei dat ze twijfels had door zichzelf, ze bekende ook dat ze me graag ziet maar dat ze niet verliefd was. Ze zei dat het feit dat ze me graag ziet een goed teken is maar dat die verliefdheid niet kwam ietsje minder was en dat haar hoofd en hart met elkaar in conflict liggen. Ik heb haar gezegd dat ik weet dat ze met angsten zit en dat ze daardoor nu alles in twijfel trekt maar dat ze nu echt op haar gevoel moet voortgaan en die angsten haar gevoelens niet mogen blokkeren en dat dit enkel haarzelf ten goede komt. Ze zei dat ze hoopte dat ik niet te hard op haar gehoopt had, ook dat ze ooit eens verliefd is geweest en dat die persoon haar heel hard gekwetst heeft maar "dat ze daardoor niet veranderd is". Ik heb geprobeerd haar op alle mogelijke manieren gerust te stellen en te zeggen dat ik er voor haar ben en dat ze in het haar leven moet gaan voor de dingen waar ze zich goed bij voelt. Haar antwoord was dat ze er niet zo voor kon gaan als ze niet goed wist wat ze wou ..

De dag erna heb ik nogmaals geprobeerd om af te spreken en erover te praten maar dan had ze al plannen zei ze. Ik heb dan 2 dagen gewacht om nog van me te laten horen, op een avond stuurde ik haar opnieuw en kreeg ik geen antwoord. De dag erna in de ochtend volgde een enorme klap: ze stuurde dat ze goed had kunnen nadenken en dat ze me had gezegd dat die verliefdheid maar niet kwam en dat ze denkt dat ze dat ze sinds 2 weken iemand had leren kennen, de vriend van een vriendin van haar toen, bij wie ze dat wel zou kunnen hebben. Sinds mijn laatste ontmoeting met haar had ze geen contact met die jongen meer gehad dus zou ze op 6 dagen na een paar gesprekken dat gevoel gekregen hebben ... Ze benadrukte dat ze me niet aan het lijntje wilde houden en dat ze me absoluut niet wilde kwetsen en dat het niks verandert aan het feit dat ze me graag heeft. Ze gaf ook aan dat ze er nog met me over wilde praten maar dat ze op korte termijn weinig tijd had hiervoor. Ik ben hier ook dieper op ingegaan en heb een verhaal verteld over iemand waar ik enkele maanden eerder mee afsprak maar waaar mijn gevoel veel minder was als nu, dat meisje had toen bindingsangst en ze deed exact hetzelfde met me al heeft zij me nadien opnieuw opgezocht en alles over haar angst verteld behalve waardoor het geworteld zit. Op dat verhaal reageerde mijn "vriendin" nogal geprikkeld .. Ze vond het niet leuk dat iemand de kenmerken van bindingsangst bij haar zag, ook al had ze me zelf verteld dat ze er last van had, en dat ze die plakker kreeg. Ik heb haar verzekerd dat ik haar nooit zo heb bekeken en dat is werkelijk zo. Opnieuw zei ze dat ze me helemaal niet wilde kwetsen maar dat ze aan dat gevoel niks kon doen en het liever zelf in de hand wou hebben. Ook zei ze dat ze ni heel even egoïstisch ging doen en op die ingeving van haar wou voortgaan.

Een dag later heb ik haar laten weten dat ik toch nog een diep gevoel voor haar heb en dat dit helemaal niet snel gaat veranderen eens ik zo'n gevoel heb. Komt helemaal niet vaak voor bij mij. Tot slot zei ik haar dat ik er altijd voor haar zal zijn.

Lang verhaal, ik weet het. Ik heb met die kennis die bindingsangst heeft vaak gepraat en dit verhaal ook verteld en zij herkent zowat alles wat erin voorkomt uit haar eigen situatie. Ik heb raad gevraagd maar ik ben teneinde raad nu .. Het vreet zo hard aan me dat ze nu misschien met iemand anders bezig is terwijl ik een gevoel heb dat er voor ons kansen op slagen zijn, een heel sterk buikgevoel dat me nooit beliegt zeg maar. We konden mekaar lezen, we zagen aan elkanders lichaamstaal of we met iets zaten, zij maakte enkele keren de opmerking dat het leek alsof we familie waren vanwege onze manier van denken die heel sterk op elkaar lijkt. Maar toch lijkt het alsof ik te dicht kwam en zij op het moment van twijfel toch liever de deur dichttrok en dat maakt het voor mij moeilijk omdat het voor mij onrechtvaardig overkomt en ik het van haar kant toch begrijp maar niet in haar hoofd kan kijken om te zien wat het moet zijn om door zo'n angst overvallen te worden en haar hiermee te helpen. Ze maakte vooruitgang naar mijn gevoel door kleine dingen van zichzelf prijs te geven.

En dat is mijn probleem .. ik weet niet wat ik nu het beste doe maar 1 ding staat vast: Ik voel mijn gevoel en dat wil haar niet opgeven.
Gebruikersavatar
JulianC
Berichten: 2225
Lid geworden op: 24 sep 2009 17:16

Re: Mijn verhaal (bindingsangst)

Lang, maar duidelijk. Ik vind het lastig om te reageren, want ik denk niet dat je veel meer kan doen dan dit eigenlijk. Je hebt duidelijk gezegd wat je vindt en voelt.

Dat ze geprikkeld reageerde op dat verhaal kan ik me wel goed voorstellen, als iemand mij zou 'labelen' met bindingsangst zou ik ook zoiets hebben van 'ga weg', of het waar is of niet.

Maar goed, misschien heeft ze wat tijd nodig. Ik zou het niet meer gaan pushen dan dat je nu al gedaan hebt, als je haar de ruimte geeft is de kans op succes groter. Als je voelt wat jij voelt, is dat echter niet zo simpel, want het is lastig om dan af te gaan zitten wachten.

Toch, als ze ook maar iets van hetzelfde voor jou voelt, kan het nog wel goedkomen. Ze zal echter zichzelf hierin moeten helpen, dat kun jij niet voor haar doen.

Dit soort situaties kunnen een hoop stress in je hoofd opleveren en ik wens je dan ook veel sterkte toe!
You'll get over it. One day.

"Je moet het zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen.."
Gebruikersavatar
JohnL
Berichten: 7
Lid geworden op: 02 okt 2014 09:35

Re: Mijn verhaal (bindingsangst)

Het is nu een tweestrijd in mijn hoofd: enerzijds wil ik haar echt de ruimte geven, ook al heeft ze gezegd dat ze iemand anders zou zien. Al zou, en ik zeg zou, dit misschien ook wel een uitvlucht kunnen zijn. Anderzijds wil ik haar ook niet het idee geven dat ik haar opgeef door niets van me te laten horen, ik wil nog steeds het gevoel geven dat zij nu de enige voor me is zodat dat een positief effect op haar heeft. Ook al vraag ik me vaak af in welke mate ik in haar hoofd zit ...

Het is donders moeilijk.

Terug naar “Stress, angsten en fobieën”