Beste forum members,
Ik zit regelmatig met een vreemd gevoel, wat ik onderstaand zo goed mogelijk ga proberen te omschrijven.
In het algemeen ben ik gewoon gelukkig, heb ik veel vrienden en kan ik eigenlijk echt niet klagen. Ik kende tot nog toe geen al te grote tegenslagen in mijn leven en ben succesvol op school. Desondanks, krijg ik keer op keer te maken met een soort van stress wanneer ik in een grote groep mensen terecht kom waar ik niet 'weg' kan: meer specifiek in studentenaula's (ook al zit ik ondertussen in mijn Master Rechten en studeer ik dus al lang verder), in bijvoorbeeld een kerk... Maar op kot of op stap in studentencafés (waar het krioelt van de mensen) ervaar ik dit gevoelsprobleem niet.
Wanneer ik in een aula zit, wil ik altijd helemaal aan het uiteinde van de rij zitten (ZEKER NIET centraal, zodat ik 'opgesloten' zit). Liefst van al ook nog vanachter in de aula, zodat ik dicht bij de deur of een uitgang zit. Als ik in een kerk zit (wat op zich niet vaak voorkomt), wil ik ook zo ver mogelijk naar achter zitten. Een soort van claustrofobie, hoor ik sommige al denken. Maar dat is het volgens mij echt niet, in een stampvolle lift zitten vind ik bijvoorbeeld helemaal niet erg.
Het lijkt gewoon mis te gaan als ik 'verplicht' word om ergens te zitten en niet zelf kan beslissen om op te staan wanneer ik dat wil. Zo kan ik me dus echt uren slecht voelen in een aula tijdens de les: denk hierbij aan stressgevoelens, buikpijn, zweten, zenuwachtigheid,... Het hoogtepunt van die slechte gevoelens zijn op dagen dat ik weinig geslapen heb, de dag ervoor ben gaan feesten en het is pas helemaal erg als ik examens moet maken (tegenwoordig neem ik voor mijn examen een kalmeringsmiddel, imodium en een dafalgan). Diezelfde gevoelens komen op als ik niet weg kan uit een kerk. Ik zit dan constant met de gedachte in mijn hoofd: 'Wat als ik nu dadelijk hier neerval of me nog slechter ga voelen....?' - 'Wat als....' - 'Wat als.....' Gelukkig overwin ik quasi elke keer wel gewoon die moeilijke momenten en blijf ik, ondanks het rotgevoel, toch zitten (want zomaar opstaan zou ook vreemd zijn natuurlijk, en zo wil ik ook weer niet overkomen tov anderen).
Ik denk dat dit gevoel is ontstaan omdat ik als kind (al is dat ondertussen al lang geleden) x aantal keer flauwgevallen ben. Thuis eens, maar ook op publieke plaatsen. Die angst zit er precies nog altijd in. Maar enkel als ik me 'opgesloten' voel.
Wie o wie begrijpt wat ik bedoel (want het is niet zo simpel uit te leggen) en kan me eventueel helpen?
Alvast bedankt!