HighPhoenix

Sociale angst duwt me in het nauw

Hey,

Ik ben een jongen van 21, woon nog bij mijn ouders in een mooi huis in Zuid-Holland, heb een normaal sociaal leven en heb een handvol hobby's.

Ik heb naar mijn idee angst en stress gerelateerde problemen. Ik ben al sinds mijn 14de naar mijn idee aardig depressief en heb nooit dit van me af kunnen praten. Ben nooit behandeld geweest en alleen mijn ouders weten ervan, maar die kunnen me niet helpen en ik kan ook niet goed met hun praten. Deze depressie uiten zich in een raar eet- en slaappatroon, me nooit echt vrolijk voelen en vooral dat ik veel scenario's in mijn hoofd fantaseerde als ik alleen was. Ik merk dat ik veel in mezelf praat en elk mogelijk scenario bedenk van aangereden worden, een lichaamsdeel verliezen, helemaal de weg kwijtraken, met een psychiater praten of me ouders verliezen. Ik heb ook een tijd gekend dat een andere stem in mijn hoofd mij negatieve dingen liet doen op een laag niveau (verder niks groots dus).

Nu een aantal jaar later is er iets nieuws bijgekomen. Ik heb opeens ontzettende last van sociale angst. Ik wil eigenlijk nooit mijn kamer uit tenzij het echt moet. Ik durf niet te bellen, met vreemde mensen te praten, de deur open te doen. Alles in die trant eigenlijk. Als ik eenmaal met wat vrienden ben en bijvoorbeeld ga blowen(wat ik 4/5 per week doe) dan ben ik een stuk socialer. Het enige waar ik dan nog bang voor ben is een trilangst die ik naar mijn idee een half jaar geleden heb opgelopen. De angst uit zich in mentale vermoeidheid en lichamelijke klachten zoals: druk op de borst, zweterig, last van me darmen en trillen.

Mijn probleem waar ik momenteel het meeste mee zit is mijn schoolcarrière. Ik moet na de zomer stage lopen maar door al mijn angsten kan ik dit niet aan. Ik heb het al uitgesteld maar nu moet het toch echt gebeuren. Alleen omdat ik erg goed gepresteerd heb op school wordt er veel van mij verwacht voel ik. Niemand weet dat ik met deze problemen rond loop en kom er altijd met wat smoesjes onderuit. Deze smoesjes gaan mij alleen niet meer helpen als ik school weer ga uitstellen. Ik ben zeer bang op de manier hoe ik kan reageren als mensen er uiteindelijk achter komen. Al mijn handelen en persoonlijkheid acteer ik al deze tijd puur om mijn echte ware ik te verbergen.

Ik durf geen hulp te vragen en kan met niemand praten. Ik denk ook steeds meer over zelfdoding of automutilatie, maar ik zal vast wel weer een andere oplossing vinden. Moet ik me met mijn angst confronteren en proberen verder te leven of moet ik echt hulp zoeken? Sorry voor het lange verhaal, ik moest het even van me afschrijven. Bye
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Sociale angst duwt me in het nauw

HighPhoenix schreef:Hey,

Ik ben een jongen van 21, woon nog bij mijn ouders in een mooi huis in Zuid-Holland, heb een normaal sociaal leven en heb een handvol hobby's.
(...)
Ik durf geen hulp te vragen en kan met niemand praten. Ik denk ook steeds meer over zelfdoding of automutilatie, maar ik zal vast wel weer een andere oplossing vinden. Moet ik me met mijn angst confronteren en proberen verder te leven of moet ik echt hulp zoeken? Sorry voor het lange verhaal, ik moest het even van me afschrijven. Bye
Welkom High Phoenix,
de rottigste kneep staat geloof ik al in bovenstaand citaat: je bent - om wat voor reden dan ook - zo bang, dat je geen hulp durft te vragen.
Heel naar!
Maar bedenk wel: een goede huisarts zal je heus begirjpen als je dit voorlegt - en het hoort tot zijn/ haar werk, om ju dan naar een goede psychotherapeut door te verwijzen.
Dat lijkt me voorlopid wel voldoende confrontatie met je angst...!!!!
(Binnen zeer bepaalde grenzen kan confrontatie helpen. Zo ben ik een fan va emdr en daar zit een klein stukje confrontatie in. Forceren helpt nooit, dat maakt het juist erger - het is dus balanceren!)

HighPhoenix schreef:Ik heb naar mijn idee angst en stress gerelateerde problemen. Ik ben al sinds mijn 14de naar mijn idee aardig depressief en heb nooit dit van me af kunnen praten. Ben nooit behandeld geweest en alleen mijn ouders weten ervan, maar die kunnen me niet helpen en ik kan ook niet goed met hun praten.
Naar hoor - al 7 jaar min of meer alleen met die ellende!
HighPhoenix schreef:Deze depressie uiten zich in een raar eet- en slaappatroon, me nooit echt vrolijk voelen en vooral dat ik veel scenario's in mijn hoofd fantaseerde als ik alleen was. Ik merk dat ik veel in mezelf praat en elk mogelijk scenario bedenk van aangereden worden, een lichaamsdeel verliezen, helemaal de weg kwijtraken, met een psychiater praten of me ouders verliezen. Ik heb ook een tijd gekend dat een andere stem in mijn hoofd mij negatieve dingen liet doen op een laag niveau (verder niks groots dus).
Sommige psychiaters zijn heel aardig, hoor!
HighPhoenix schreef:Nu een aantal jaar later is er iets nieuws bijgekomen. Ik heb opeens ontzettende last van sociale angst. Ik wil eigenlijk nooit mijn kamer uit tenzij het echt moet. Ik durf niet te bellen, met vreemde mensen te praten, de deur open te doen. Alles in die trant eigenlijk.
De ellende is ook, dat angst waar niets tegen gedaan wordt, de neigingheetf steeds verder uit te breiden.
Aanpakken is dus het parool!
HighPhoenix schreef:Mijn probleem waar ik momenteel het meeste mee zit is mijn schoolcarrière. Ik moet na de zomer stage lopen maar door al mijn angsten kan ik dit niet aan. Ik heb het al uitgesteld maar nu moet het toch echt gebeuren. Alleen omdat ik erg goed gepresteerd heb op school wordt er veel van mij verwacht voel ik. Niemand weet dat ik met deze problemen rond loop en kom er altijd met wat smoesjes onderuit.
De volgende stap kan een doktersverklaring zijn, dat je vanwege medische redenen een half jaar niet studeert en geen stage loopt.
Hoe en wat gat verder niet echt iemand anders iets aan.
HighPhoenix schreef:Deze smoesjes gaan mij alleen niet meer helpen als ik school weer ga uitstellen. Ik ben zeer bang op de manier hoe ik kan reageren als mensen er uiteindelijk achter komen. Al mijn handelen en persoonlijkheid acteer ik al deze tijd puur om mijn echte ware ik te verbergen.
...en idd: de ellende is, dat zodra mensne gaan voelen, dat het smoesjes zijn, de rapen gaar zijn. Dan verlies je je aanzien. Stel je min of meer expliciet 'dat er een medische reden is' - dan houd je respect.

Sucses!
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Sociale angst duwt me in het nauw

HighPhoenix schreef:Hey,

Ik ben een jongen van 21, woon nog bij mijn ouders in een mooi huis in Zuid-Holland, heb een normaal sociaal leven en heb een handvol hobby's.

Ik heb naar mijn idee angst en stress gerelateerde problemen. Ik ben al sinds mijn 14de naar mijn idee aardig depressief en heb nooit dit van me af kunnen praten. Ben nooit behandeld geweest en alleen mijn ouders weten ervan, maar die kunnen me niet helpen en ik kan ook niet goed met hun praten. Deze depressie uiten zich in een raar eet- en slaappatroon, me nooit echt vrolijk voelen en vooral dat ik veel scenario's in mijn hoofd fantaseerde als ik alleen was. Ik merk dat ik veel in mezelf praat en elk mogelijk scenario bedenk van aangereden worden, een lichaamsdeel verliezen, helemaal de weg kwijtraken, met een psychiater praten of me ouders verliezen. Ik heb ook een tijd gekend dat een andere stem in mijn hoofd mij negatieve dingen liet doen op een laag niveau (verder niks groots dus).
Je hebt nog nooit een behandeling gehad maar je hebt het over angst, stress, depressie, eetstoornissen, dwanggedachten etc.?
Nu een aantal jaar later is er iets nieuws bijgekomen. Ik heb opeens ontzettende last van sociale angst. Ik wil eigenlijk nooit mijn kamer uit tenzij het echt moet. Ik durf niet te bellen, met vreemde mensen te praten, de deur open te doen. Alles in die trant eigenlijk. Als ik eenmaal met wat vrienden ben en bijvoorbeeld ga blowen(wat ik 4/5 per week doe) dan ben ik een stuk socialer. Het enige waar ik dan nog bang voor ben is een trilangst die ik naar mijn idee een half jaar geleden heb opgelopen. De angst uit zich in mentale vermoeidheid en lichamelijke klachten zoals: druk op de borst, zweterig, last van me darmen en trillen.
Sociale angst en blowen helpt er verder ook niet zo aan om beter te worden. De fysieke symptomen die je beschrijft doen denken aan een angststoornis cq paniekstoornis.
Mijn probleem waar ik momenteel het meeste mee zit is mijn schoolcarrière. Ik moet na de zomer stage lopen maar door al mijn angsten kan ik dit niet aan. Ik heb het al uitgesteld maar nu moet het toch echt gebeuren. Alleen omdat ik erg goed gepresteerd heb op school wordt er veel van mij verwacht voel ik. Niemand weet dat ik met deze problemen rond loop en kom er altijd met wat smoesjes onderuit. Deze smoesjes gaan mij alleen niet meer helpen als ik school weer ga uitstellen. Ik ben zeer bang op de manier hoe ik kan reageren als mensen er uiteindelijk achter komen. Al mijn handelen en persoonlijkheid acteer ik al deze tijd puur om mijn echte ware ik te verbergen.
Jij hebt nogal wat te verbergen als ik het verschil zo lees tussen wat je werkelijk ervaart en wat de omgeving van je verwacht. Dat legt de lat enorm hoog voor jou en maakt je zo te lezen ook faalangstig.
Ik durf geen hulp te vragen en kan met niemand praten. Ik denk ook steeds meer over zelfdoding of automutilatie, maar ik zal vast wel weer een andere oplossing vinden. Moet ik me met mijn angst confronteren en proberen verder te leven of moet ik echt hulp zoeken? Sorry voor het lange verhaal, ik moest het even van me afschrijven. Bye
Je dreigt door je angsten, je sociaal isolement en het verwachtingspatroon van je omgeving nu tot wanhopige reacties als gedachten over zelfdoding en automutilatie. Alleen je angst confronteren is naar mijn idee onvoldoende want er zit zoveel meer onder wat je eerst zal moeten uitwerken waarna je angst vanzelf zal verminderen. De angst is een symptoom van dieper liggende problematiek.. geen oorzaak.

Knap dat je hier wel kwam praten .. hulp vragen lijkt me wel belangrijk voor jou want hier kom je zomaar niet alleen uit.
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
pearlharbor95
Berichten: 14
Lid geworden op: 26 aug 2013 17:39

Re: Sociale angst duwt me in het nauw

Erover praten met een psycholoog zou ik sowieso adviseren. Daarnaast alle gedachten die ke hebt opschrijven, dan heb je een beter overzicht en kun je misschien de oorzaak vinden van je angst.

Succes!

Terug naar “Stress, angsten en fobieën”