Niets kunnen zeggen

[verstoppertje]

Hallo iedereen

Ik lees hier op het forum al een tijdje mee, maar zou nu ook een keer graag mijn probleem op tafel leggen. In de hoop dat iemand wel een oplossing weet.

Ik loop nu een klein jaar bij een psychologe (CGG), het is echt een geweldige vrouw die al geweldig veel geduld met mij heeft gehad. Het grote probleem is dat ik tijdens de sessies niets gezegd krijg. De allereerste sessie heb ik met mijn verlegen karakter nog wel iets gezegd, nadien is het steeds erger geworden. Het afgelopen jaar is het aantal worden dat ik daadwerkelijk gezegd heb op twee handen te tellen. Gelukkig zoekt zij mee naar oplossingen. Zo mag ik bijvoorbeeld al schriftelijk antwoorden op haar vragen (waardoor ik toch iets kan antwoorden) en haar ook mailen met iets over de afgelopen week, zodat we iets hebben om over te starten. Het probleem is daar wel dat ik al dicht sla bij het minste, bijvoorbeeld als ik geen pen vastheb, durf ik er geen te nemen, laat staan haar er een te vragen, dus dan kan ik plots niets meer doen, totdat zij er achterkomt waarom ik niet schrijf/antwoord (en dat is nogal lastig met een zwijgende cliënt).

De laatste keer had ik zelfs een tekst helemaal tot in de puntjes voorbereid, geoefend en al. Toch daar lukte het plots gewoon niet meer. Heb het ook een keer met steekwoorden geprobeerd,... maar niets lijkt te helpen. Het begint mij en waarschijnlijk ook haar behoorlijk te irriteren. Ik zou zo graag gewoon iets kunnen zeggen tijdens de sessies.

Zijn er mensen die hier nog problemen mee hebben (gehad)? Hoe kan ik toch tot spreken komen tijdens de sessies, want zo schiet het natuurlijk niet echt op!

Alvast bedankt !

[Minerva]

Ik zou zeggen, neem je stuk tekst mee. Leg het voor je neer en lees het op als het niet anders gaat.

[quest]

Hoi Verstoppertje,

Hoe kom je aan die enorme verlegenheid ? Is het in elk denkbare situatie of in bepaalde gevallen.

Groet Quest

[Radius]

Is het misschien de angst dat je bij anderen een verkeerd beeld van jezelf schetst die je tot zwijgen leidt? Als je een echte denker bent kan het goed zijn dat je te kritisch bent op de gedachten die je zou willen uitspreken, en vervolgens maar zwijgt omdat je denkt dat je het toch niet goed kan zeggen. Als dat zo is, probeer wat minder kritisch op jezelf te zijn en oefen desnoods door over het weer te praten. Dat klinkt misschien wat onbenullig, maar als je stap voor stap leert om wat contact met anderen te hebben/leggen dan boek je vanzelf vooruitgang. Als je jezelf jarenlang van anderen afgesloten hebt en altijd maar gezwegen hebt zit die gewoonte diep ingebakken en gebeurt het onbewust steeds weer. Het kost tijd en oefening om te leren communiceren.

[Janneke]

Hallo iedereen

Ik lees hier op het forum al een tijdje mee, maar zou nu ook een keer graag mijn probleem op tafel leggen. In de hoop dat iemand wel een oplossing weet.

Ik loop nu een klein jaar bij een psychologe (CGG), het is echt een geweldige vrouw die al geweldig veel geduld met mij heeft gehad. Het grote probleem is dat ik tijdens de sessies niets gezegd krijg. De allereerste sessie heb ik met mijn verlegen karakter nog wel iets gezegd, nadien is het steeds erger geworden.

Hoi Verstoppertje,
ten eerste k vraag me altijd af, waarom iemand een nck kiest. Is 'ik verstop me liever dan te praten' je grte probleem....?
Want dat zat ik me af t evragen... Wat het doel is/was van de therapie - en waarom jullie uberhaupt nog face tot face gesprekken hebben...
Ze zou ook kunnen voorstelen (jij kunt het ook voorstellen ) dat jullie gewoon een paar maanden alleen per mail contact hebben. Jij mailt - en op je vaste therapie tijd leest zij en antwoordt ze. Dan heb je zogezegd uren en uren de tijd, om val alles en nog wat aan haarvoor te eggen - en een mens kan veel tekst lezen in een korte tijd.
Als je (ook) met andere problemen zit - kan ze je per mail daar goed mee helpen (meedenken, tips geven, info feedback, etc.)
Als het grote probleem/doel nou precies was, dat je al zo verlegen bent, wordt dit uiteraard lastiger...

Het probleem is daar wel dat ik al dicht sla bij het minste, bijvoorbeeld als ik geen pen vastheb, durf ik er geen te nemen, laat staan haar er een te vragen, dus dan kan ik plots niets meer doen, totdat zij er achterkomt waarom ik niet schrijf/antwoord (en dat is nogal lastig met een zwijgende cliënt).

Heb je zelf een idee, waarom je zo snel dichtslaat...?

Of anders gezegd: hoe zou jouw ideale gesprekpartner er uit zien..? / Wat zou hij of zij moeten doen...?

Het begint mij behoorlijk te irriteren. Ik zou zo graag gewoon iets kunnen zeggen tijdens de sessies.

Okee - dat is zo. En pas op: doe iets met je woede, anders kan nou juist jouw eigen woede je nog verder blokkeren...! (Enne: geen woede op jezelf afreageren, he? Oma heeft gezegd!)
Hebben jullie daar over geschreven, over 'woede' en hoe jij met woede omgaat...?

Maar eigenlijk schreef je:

Het begint mij en waarschijnlijk ook haar behoorlijk te irriteren. Ik zou zo graag gewoon iets kunnen zeggen tijdens de sessies.

Let op de valkuil ""gedachten lezen"": OF zij net zo geirrteerd is als jij, dat weet je niet. Zij krijgt er voor betaald, het is haar werk. Voor jou is het bloed, zweet en tranen...

[verstoppertje]

Alvast bedankt iedereen voor jullie reacties en het feit dat jullie mee willen nadenken. Jullie hebben me wel wat stof gegeven om over na te denken, wat ik echt geweldig vind, maar kan jullie daar niet 1-2-3 op antwoorden. Ik ga eerst eventjes de tijd nemen om er een nachtje over te slapen en hoop morgen alle antwoorden te vinden. Nogmaals: BEDANKT !

[verstoppertje]

Ik zou zeggen, neem je stuk tekst mee. Leg het voor je neer en lees het op als het niet anders gaat.

Ook dat heb ik al een keer geprobeerd, mijn tekst echt meegenomen. Mijn psycholoog zei me nog dat ik het gewoon mocht voorlezen, maar zelfs dat leek (toen) te moeilijk.

Hoe kom je aan die enorme verlegenheid ? Is het in elk denkbare situatie of in bepaalde gevallen.

Gelukkig is het niet in elke denkbare situatie dat ik niets zeg. Het echt niets zeggen is eigenlijk alleen bij de psycholool. Natuurlijk zijn er nog veel meer situaties te bedenken waar ik amper iets zeg, maar daar valt het zo niet op omdat er dan wel anderen zijn om dat de camoufleren.

Is het misschien de angst dat je bij anderen een verkeerd beeld van jezelf schetst die je tot zwijgen leidt?

Nog niet eens dat ik een verkeerd beeld schets, eerder dat de ander een negatief beeld krijgt van mij (al is dat dan misschien wel de waarheid). En inderdaad de angst om fouten te zeggen, onduidelijk te zijn, niet juist te verwoorden,... maakt dat ik soms te lang twijfel om iets te zeggen en het uiteindelijk toch maar niet zeg.

Is 'ik verstop me liever dan te praten' je grte probleem....?
en waarom jullie uberhaupt nog face tot face gesprekken hebben...

Daar sla je de nagel wel op de kop. Ik hou me inderdaad liever afzijdig/verstopt dan dat ik praat, bang om tijd/ruimte in te nemen van de ander, die hij beter zou kunnen gebruiken.
We hebben het inderdaad een keer over gehad (of zij toch). Haar idee is dat de gesprekken toch belangrijk blijven zodat ik ook dat kan oefenen, ondertussen mag ik haar mailen en die mail wordt ook tijdens de sessie besproken (door haar), dus dit is hetzelfde als ze me zou mailen. Op zich vind ik het nog wel ok dat ik elke week lang mag komen, het geeft me ergens zelfs wel een gevoel dat ik belangrijk genoeg ben om tijd voor te maken.
Het is inderdaad zo dat ik na een assertiviteitstraining doorverwezen ben omdat er teveel persoonlijke remmingen waren. Dus ik denk dat het leren praten zeker een belangrijk punt is in de therapie, daarom dat ik het ook zo graag wil!

Heb je zelf een idee, waarom je zo snel dichtslaat...?

Of anders gezegd: hoe zou jouw ideale gesprekpartner er uit zien..? / Wat zou hij of zij moeten doen...?

Ik spreek ook in andere situaties nooit over mijn ideëen ,gedachten gevoelens: bang om de ander daarmee te belasten/vervelen/... Het lijkt wel alsof ik het gewoon niet kan, over mezelf spreken.
Mijn ideale gesprekspartner zou dus ook alleen over zichzelf praten, zodat ik kan inschatten wat hij wel/niet graag hoort en zo eventueel hem daarin volgen (zelf een kleine annekdote aanvullen...). Ik luister liever, zodat ik een steun kan zijn voor de ander, dan dat ik de andere met mijn 'problemen' belast.

En pas op: doe iets met je woede, anders kan nou juist jouw eigen woede je nog verder blokkeren...! (Enne: geen woede op jezelf afreageren, he? Oma heeft gezegd!)
Hebben jullie daar over geschreven, over 'woede' en hoe jij met woede omgaat...?

Tussen de regels door hebben we dat wel even aangeraakt en inderdaad niet de juiste manier dus, maar momenteel is dat niet echt mijn hoofdzaak. Dat (ik) is niet belangrijk.

Nogmaals iedereen heel hard bedankt voor jullie reacties !!! (en sorry dat het zo'n lang bericht geworden is)

[Janneke]

Hoi Verstoppertje, ik begin achteraan

Nogmaals iedereen heel hard bedankt voor jullie reacties !!! (en sorry dat het zo'n lang bericht geworden is)

Niets te sorry!!!
Je hebt het volste recht, om hier een ellenlang verhaal neer te zetten (en het leuke is, dat je op een forum zo ongeveer per definitie niemand verveelt: er zijn geen verplichtingen en wie een lang of een "lang" stuk wil lezen, kiest daar zelf voor.)

Dat (ik) is niet belangrijk.

Hoezo dat dan...?

(Okee, we wonen met 7 miljard mensen op een ruimteschip - maar wat mij beteft zijn die alle 7 miljard even belangrijk...)

Mijn ideale gesprekspartner zou dus ook alleen over zichzelf praten, zodat ik kan inschatten wat hij wel/niet graag hoort en zo eventueel hem daarin volgen (zelf een kleine annekdote aanvullen...). Ik luister liever, zodat ik een steun kan zijn voor de ander, dan dat ik de andere met mijn 'problemen' belast.

...klinkt hier angst in door? Zo van: eerst goed de kat uit de boom kijken en dan (eventueel, als het vertrouwd is) meepraten.

Ik spreek ook in andere situaties nooit over mijn ideëen ,gedachten gevoelens: bang om de ander daarmee te belasten/vervelen/... Het lijkt wel alsof ik het gewoon niet kan, over mezelf spreken.

Of heb je ooit ongenadig op je donder gekregen, toen je opkwa voor jouw ideeen...?

Ik hou me inderdaad liever afzijdig/verstopt dan dat ik praat, bang om tijd/ruimte in te nemen van de ander, die hij beter zou kunnen gebruiken.

Op zich is dit beleefd gedrag - maar je kunt daar oer onderhandelen. (langgaan bij een vriendin bij wie je toevallig in de buurt bent, aanbellen - en als ze opendoet, vragen of je gelegen komt.)

Op zich vind ik het nog wel ok dat ik elke week langs mag komen, het geeft me ergens zelfs wel een gevoel dat ik belangrijk genoeg ben om tijd voor te maken.

Idd: zo belangrijk ben jij!!!!

[Radius]

Je hoeft niet bang te zijn dat anderen negatief over je zullen denken. Dat doen sommige mensen toch wel, of je nu spreekt of niet, en dit belemmerd je er alleen in je zegje te doen.

Bij mij is het vaak zo dat als een sociale situatie waarin ik me bevindt niet aansluit bij wat ik te melden heb, ik mijn mond dicht houdt. Ik heb een bepaald beeld van de werkelijkheid met een ideaal waar ik naartoe wil streven. Ik bekijk per situatie of er een kans is dichterbij mijn ideaal te komen of niet, en als dat niet het geval is dan blijf ik stil.

Dat geldt zo voor veel mensen denk ik. Ze proberen in een gesprek toch ergens hun ideaalbeeld te laten doorschijnen en kijken of de andere gesprekspartner het met ze eens is, en of ze er dus een 'bondgenoot' aan hebben. Sommige mensen hebben een zeer vlotte babbel en kunnen een gesprek met meerdere gesprekspartners tegelijk een bepaalde kant op sturen om hun beeld zo op meerderen tegelijk te projecteren. Als dit soort personen aan het woord zijn zullen anderen minder snel geneigd zijn iets te zeggen.

Zo heb je in alle situaties waarin communicatie plaatsvindt een soort rangorde, waarin degene met zowel een duidelijk ideaalbeeld als een vlotte babbel in het voordeel is. De afwachtende persoon, die niet heel duidelijk zijn ideaalbeeld met het gespreksonderwerp weet te combineren, is in het nadeel wat betreft het beïnvloeden van mensen.

Dat betekent niet dat je niets te zeggen hebt of dat jouw mening er niet toe doet! Handig praten kun je leren. Als je een gesprek leert zien als een mogelijkheid mensen naar jouw hand te zetten, hoe bot dat ook mag klinken, èn je ontwikkelt een duidelijke filosofie en beeld van de wereld hoe JIJ wil dat die eruit zou zien, dan kom je misschien een stuk verder.

Mijn eigen filosofie is voor mij vrij duidelijk, namelijk dat de wereld vol lijdende wezens is, en dat we ernaar zouden moeten streven dat lijden op te heffen. Daarom volg ik een veganistisch dieet. Ook denk ik dat waar geluk niet bestaat, dat er slechts genot is, het tijdelijk opheffen van het lijden aan een begeerte. Daarop baseer ik mijn idee van goed en slecht: goed is het opheffen van lijden, slechts is het vervullen van begeertes als daarbij lijden teweeg wordt gebracht.

Lang heb ik evenals jij nooit geweten hoe ik mij ten opzichte van anderen een houding aan moest meten, simpelweg omdat ik geen benul van de wereld had en geen duidelijke levensfilosofie had. Ik heb nu nog steeds wel een ietwat afwachtende houding, maar daar is helemaal niets mis mee. Als de situatie zich aandient dan kan ik mijn zegje doen. Er zijn natuurlijk altijd anderen die een vlottere babbel hebben en gesprekken domineren, maar daar kun je vrede mee hebben.

Als je weet waar je naartoe wil, je hebt een duidelijke levensfilosofie en je weet hoe je jezelf moed in kan spreken om je zegje gezegd te krijgen, dan kom je echt een stuk verder. En laat anderen daarin lekker oordelen en denken. Als jij weet dat je goed bezig bent, en als je je ideaalbeeld nastreeft dan ben je dat mits het natuurlijk een goed ideaalbeeld is. De mensen die je daarop afrekenen weten niet beter, en zullen er ooit wel achter komen dat hun oordeel te voorbarig was.

[verstoppertje]

hallo iedereen, nogmaals bedankt voor de reacties !

Je hoeft niet bang te zijn dat anderen negatief over je zullen denken. Dat doen sommige mensen toch wel, of je nu spreekt of niet, en dit belemmerd je er alleen in je zegje te doen.

Klinkt allemaal wel logisch, vind het alleen zo een nare gedachte dat er sowieso mensen zijn die negatief over je denken. Probeer dat toch altijd tot een minimum te beperken hoor !
Ik vind het persoonlijk ook helemaal niet zo erg dat andere aan het woord zijn, voel me daar zelfs prettig bij. Maar soms heb je toch wel eens het gevoel dat je iets moet zeggen om erbij te horen, of dat je gewoon iets wil meedelen. Waarom doe ik dat dan toch niet?

Of heb je ooit ongenadig op je donder gekregen, toen je opkwam voor jouw ideeen...?

Nee niet dat ik mij herinner nee. Mijn broer is wel hoogbegaafd en ik heb altijd wel het idee gehad dat zijn ideeën sowieso beter waren, denk dat nog steeds nu. Dus als ik ergens een mening over nodig heb vraag ik het hem altijd. Zelf heb ik precies gewoon geen mening... dus hoe kan ik daar dan over praten?

Op zich is dit beleefd gedrag - maar je kunt daar over onderhandelen. (langsgaan bij een vriendin bij wie je toevallig in de buurt bent, aanbellen - en als ze opendoet, vragen of je gelegen komt.)

Lijken me allemaal grote en moeilijke stappen, maar hopelijk kan ik ze in de toekomst ook wel nemen. Ik begrijp wel wat je bedoeld, ik kan altijd eerst aftasten of het inderdaad wel uitkomt.
Bij mij loopt het nu voornamelijk mis als we al in gesprek zijn (of samen aan tafel zitten,...), dan heb ik het zelfs moeilijk om het woord te nemen. Want de tijd die ik daarvoor gebruik, zou waarschijnlijk beter gebruikt kunnen worden door anderen (die wel belangrijke dingen te vertellen hebben, nood hebben aan wat rust, hun verhaal kwijt moeten,...)

(Okee, we wonen met 7 miljard mensen op een ruimteschip - maar wat mij beteft zijn die alle 7 miljard even belangrijk...

Mij lijkt het eerder dat
- je echt belangrijke mensen hebt (denk aan president, paus,...)waar de wereld niet zonder kan,
- mensen die echt nut/belang hebben (grote wetenschappers, architecten,...) die echt iets betekenen voor de wereld,
- een hele boel werkende mensen (waar men stiekem ook niet zonder kan, als groep dan), maar die individueel niet veel voorstellen
- een hoop grijze muizen, die heel vervangbaar zijn en dus niet belangrijk zijn (ik dus !)
Het is wel zo dat ik bij elk van mijn vrienden/kennissen/... een reden kan bedenken waarom hun er zijn (vb. voor de kindjes, een belangrijke job, gewoon omdat ze geweldig zijn en hierdoor andere helpen,...) Maar bij mezelf kan ik al lang geen reden meer bedenken, ik ben gewoon 'overbodig' in deze wereld.
Klinkt misschien wel wat zwart/wit, maar zo zie ik het momenteel wel.

En het zijn die twee dingen misschien wel die het me zo moeilijk maken bij de psycholoog. Enerzijds dat ik niet over mezelf kan praten en anderzijds dat ik mezelf de moeite niet waard vind (en daardoor ook niet mijn gedachten/gevoelens/...)

[Janneke]

(Okee, we wonen met 7 miljard mensen op een ruimteschip - maar wat mij beteft zijn die alle 7 miljard even belangrijk...

Mij lijkt het eerder dat
- je echt belangrijke mensen hebt (denk aan president, paus,...)waar de wereld niet zonder kan,
- mensen die echt nut/belang hebben (grote wetenschappers, architecten,...) die echt iets betekenen voor de wereld,
- een hele boel werkende mensen (waar men stiekem ook niet zonder kan, als groep dan), maar die individueel niet veel voorstellen
- een hoop grijze muizen, die heel vervangbaar zijn en dus niet belangrijk zijn (ik dus !)
Het is wel zo dat ik bij elk van mijn vrienden/kennissen/... een reden kan bedenken waarom hun er zijn (vb. voor de kindjes, een belangrijke job, gewoon omdat ze geweldig zijn en hierdoor andere helpen,...) Maar bij mezelf kan ik al lang geen reden meer bedenken, ik ben gewoon 'overbodig' in deze wereld.
Klinkt misschien wel wat zwart/wit, maar zo zie ik het momenteel wel.

En het zijn die twee dingen misschien wel die het me zo moeilijk maken bij de psycholoog. Enerzijds dat ik niet over mezelf kan praten en anderzijds dat ik mezelf de moeite niet waard vind (en daardoor ook niet mijn gedachten/gevoelens/...)

Er lopen een aantal verschillende betekenissen van 'belangrijk' door elkaar.
Ik vind de paus wel een goede voorbeeld.
Is de paus belangrijk...? Als hij gewoon in 1517 wereldwijd was afgeschaft, had dat heel veel oorlogen en ketterverbrandingen gescheeld. Dat het Vaticaan ook nu allerlei instanties de hand boven het hoofd houdt waar ik niet vrolijk van word (van Mussolini tot corrupte banken aan toe, er zijn diplomatieke kanalen als staat, terwijl het geen democratie is, etc.etc.) Dus ja, op zich is de paus wel "belangrijk", de man heeft macht en niet zo'n klein beetje ook. Waar hij geen verantwoording over hoeft af te leggen - en dat is te merken aan de geschiedenis.
We zouden wereldwijd dus erg goed zonder kunnen. (Ten dele is deze uitspraak een waardeoordeel: maar ook een nuchtere constatering. Er is geen enkele noodzaak, dat een kerkleider 'wereldse' macht zou moeten uitoefenen, laat staan zonder gecontroleerd te worden.)
En in die zin is hij dus niet belangrijk: hij is niet nodig. In grote delen van de wereld wordt de paus gezien als de leider van een miniatuurstaatje die verder een godsdienst belijdt, waar men niets mee heeft. Zou dat worden afgeschaft, draait de wereld gewoon verder zonder hem.

En ik snap wel, dat als het om macht gaat, jij onderaan de pikorde staat. (Een griezelige plek, vind ik dat....!)

Als het gaat om 'belang hebben, echt iets betekenen' wordt het nutuurlijjk ingewikkeld: wie zegt, wat wel en niet belangrijk is...? Mij lijkt dat een valkuil.
an de week had ik het met een vriendin over een bepaalde sportfiguur. Qua sport: "het is een spelletje, de wereld kan best zonder topsport" - heel simpel. (Er zijn zat grote problemen op dit ruimteschip aarde met haar 7 miljard bewoners, en topsport lost die problemen zelden op, draagt er eerder aan bij.) Maar om je als mens zo nadrukelijk, tientallen jaren te focussen op in feite 1 ding - dat geeft wel een hele goede, 'ambachteijke' training aan de ontwikkeling van je karakter - en dat is wel degelijk waardevol. (Vind ik.)

En ten dele is het ook, hoe je jezelf opstelt. Nu gaat het bij jou er niet om, dat jij belangrijker zou zijn dan een ander - eerder het tegenovergestelde. Mogelijk ben je door je (over)sociale houding wel degelijk belangrijk voor anderen. En sowieso: ik denk, dat ieder mens uniek is - en dat er iets is, dat alleen door jou in deze wereld gezet kan worden. Hoe concreet dat is en wat het precies is en of het 1 ding of of wat dan ook, dat weet ik niet.
(Wees alleen wel heel ethisch met jezelf. Wie altijd allen maar geeft, raakt uitgeput en dat is - net zoals de uitputtig van de bronnen van moeder aarde - niet te verantwoorden.)

Mijn broer is wel hoogbegaafd en ik heb altijd wel het idee gehad dat zijn ideeën sowieso beter waren, denk dat nog steeds nu. Dus als ik ergens een mening over nodig heb vraag ik het hem altijd. Zelf heb ik precies gewoon geen mening... dus hoe kan ik daar dan over praten?

Misschien dat hj als hoogbegaafde een goed overzicht kan hebben van bepaalde problemen in 3 seconden. (Maar meer ook niet.)
...een mening is altijd, wat JIJ ergens van vind.
Okee - in sommige gevallen mag dat totaal oninteressant zijn. Maar juist als je met vrienden bent, zullen je vrienden willen weten, hoe jij ergens over denkt, van vindt, bij voelt. Gewoon, omdat ze in jou als mens geinteresseerd zijn. Heus waar!

[verstoppertje]

Ik kom hier elke dag terug even kijken, lees jullie teksten nog een keer door. Er zit zoveel waarheid in zegt mijn verstand, maar mijn gevoel wil nog totaal niet mee!

Ik wil reageren, jullie bedanken, maar weet niet wat te zeggen en sluit teleurgesteld weer mijn venster. Ik zou jullie zo graag laten weten dat ik het fijn vind dat jullie reageren, maar toch lukt het me niet. Ik weet niet wat te zeggen en dan blijft het stil ! Ik zou zo graag vertellen wat het met mij doet om die dingen te lezen, waar ik over denk, waar mijn twijfels liggen, maar ik weet het zelf gewoon niet. Ik weet precies niet meer wie ik ben, wat ik wil,... ik ben gewoon in de war.

Blijkt dat zelfs schriftelijk reageren te moeilijk wordt, wat nu? Ik zou zo graag veranderen, maar het lukt met niet, ik weet niet hoe, het lijkt wel of ik het niet kan !

Zelfs nu ik besloten heb toch eindelijk een antwoord te geven, komt er niets zinnig uit, wat heeft het voor zin?

Het spijt mij !

[Radius]

Er is niets om spijt van te hebben. Jij probeert aan jezelf te werken, en dat is neem ik aan voor iedereen op dit forum al genoeg reden om trots op je te zijn. Het menselijk gedrag zit nu eenmaal niet altijd ogenschijnlijk logisch in elkaar, en daarom is het soms moeilijk je eigen bizarre gedrag te doorgronden.

En dat er niets zinnigs uit je antwoord komt is niet waar, er zijn genoeg mensen die het op prijs stellen dat je je waardering uitspreekt. Het is jammer dat je het gevoel hebt niet vooruit te komen. Maar als je het even niet meer weet kun je je altijd nog even met de stroom mee laten voeren. Inspiratie komt vanzelf, als je ertoe geprikkeld wordt. Iedereen heeft bepaalde voorkeuren, dus ik denk dat als iemand op je af komt en dreigt je een klap te geven dat jij wel kenbaar maakt dat je dat liever niet hebt. Je zal misschien een erg teruggetrokken en afwachtende houding hebben, als het er echt op aan komt heb jij ook je voorkeuren, en zal je die als het moet wel uiten.

[Janneke]

Hoi Verstoppertje,
verder sluit ik me geheel en al bij Radius aan. Je doet je best. Dat is toch schitterend...?
(De britten zeggen dan "You cannot do more than your best".)

....en ooit had ik yogales bij iemand die constant riep (...nu ja, overdrijven is ook een vak...)

"Jij doet wat jij kunt en de rest is niet interessant".

(= Of de buurman het wellicht 'beter' doet - niet aan de orde.)