Is mijn zus gevaarlijk?(Teun 2011)

[Teun2011]

Dag mensen,
Ik wilde me graag voorstellen, dwz, mijn probleem voorleggen. Sorry dat ik een lange intro moet geven.

Ik ben 49 jaar, ik heb een erg prettig leven met fijne vrienden en een redelijk florissante carriere opgebouwd.
Mijn 1 jaar oudere zus is verslaafd geweest vanaf haar 16de tot een jaar of 7 terug, toen ze door een bijna fatale infectiewond gedwongen moest afkicken. Haar leven is verwoest en nu kan ze weinig meer.
Haar verslavingsperiode was, in een notendop, één poel van ellende. Resulterend in machteloosheid, pathologische leugens en aanvallen van razernij/agressie. Die aanvallen waren ook vaak tegen mij gericht. Dat was een van de redenen waarom ik geen geduld/gevoel/begrip meer voor haar kon opbrengen. Onze levens en levensinstellingen - ik werk hard voor mijn bestaan en aan mijn karakter - stonden lijnrecht tegenover elkaar.

Ik heb wel geprobeerd mijn ouders zoveel mogelijk te ontzien en heb ook haar de hand boven het hoofd gehouden, totdat haar problematiek voor iedereen zichtbaar was en ik het mijn ouders voorzichtig heb verteld.
Mijn ouders verexcuseren nu al haar daden omdat ze als verslaafde een psychologische ziekte heeft - dat streepje voor heeft ze herhaaldelijk tegen mij gebruikt, met infantiele klikspaanacties.
Het liefst zou ik haar niet meer zien, ik ben namelijk erg slecht in huichelen. Ze heeft ook andere mensen zwartgemaakt en de schuld van haar verslaving bij hen gelegd, en kwaad gesproken over mensen die ze door haar eigen manipulatieve gedrag van zich heeft vervreemd; die mensen hebben gelukkig die ruimte, maar het is mijn zus dus dat maakt ontlopen moeilijk. Ik weet dat ze met mij wil omgaan, maar ik geef niets meer om haar en vertrouw haar voor geen cent - ik wil me dus ook zoveel mogelijk van haar distantiëren; junks, ook ex-junks, kunnen streken hebben die niet meer zijn te herstellen.
Ik begrijp van mijn ouders dat ze haar als slachtoffer willen zien - de reden waarom hoef ik uiteraard niet uit te leggen - en ze weten dus ook niet alles. Dat zou een andere kijk op de zaak geven, maar ze hebben al genoeg te verduren gehad dus nee. En dat onbegrip levert soms moeizame knooppunten op. Temeer daar mijn ouders, elke keer dat ze naar me uithaalt, altijd haar kant kiezen.
Helaas kan ik haar niet definitief de rug toekeren, want dan zouden we als gezin niet meer kunnen functioneren (gescheiden zon- en feestdagen, van die moeizame situaties). Maar als ze ook maar ergens een kiertje vindt, zet ze er meteen een koevoet in om de zaken te manipuleren.
Ter illustratie: toen ik haar onverhoopt tegenkwam in de supermarkt (ze woont niet ver uit de buurt) bleef ik na het afrekenen expres een tijd wachten bij de kassa om haar gedag te kunnen zeggen, om tirades te omzeilen dat ik 'zonder afscheid wegliep'. Dat soort manipulatieve ongein dus.
Nu iets urgenters: onlangs kwam ik haar op straat tegen; ik had haast, zei vluchtig gedag en vond enkele dagen later een kaartje met scheldwoorden aan mijn adres. Gevolgd door een mailtje dat ze me nooit meer wilde zien. Ik reageer niet meer op dat soort caprices, in de hoop dat ze overgaan en om de zaak niet te laten escaleren. Ik begrijp dat ze gekwetst is dat ik geen contact met haar wil en haar toevlucht zoekt in woede om zich af te reageren. Mensen die zich het grootste gedeelte van hun leven aan het leerproces hebben onttrokken, gedragen zich nu eenmaal onvolwassen.
Omdat ik geen sjoege gaf, werden mijn ouders maar weer eens ingeschakeld. Dan moet je als vader kiezen (ik vermoed dat hij begrijpt dat er met haar toch niet te praten valt) dus ik was weer eens de klos. Hij verweet me dat ik op haar neerkeek, dat ze dat aanvoelde. Dat is volkomen waar; ik heb in de afgelopen 30 jaar voldoende taferelen aanschouwd om elk greintje respect voor haar te verliezen. Maar ik weet niet of mij dat valt te verwijten, als iemand zo'n rotzooi van zijn leven maakt en daar consequent anderen de schuld van geeft. Ter verheldering: het is niet mijn karakter, nee, om nooit bij mezelf te rade te gaan, maar ik had al verduidelijkt dat we een heel andere levensinstelling hebben. En ik heb ook een hekel aan haar gekregen omdat ze zo'n ontwortelende rol heeft gespeeld in ons gezin.
Maar dat de zaak weer eens op de spits werd gedreven en ik de pisang was, is haar blijkbaar niet genoeg. Nu belt ze me op onzalige tijdstippen en hangt snel op. Ik vraag me dus af in hoeverre haar machteloze woede nog schadelijker gevolgen kan krijgen. In het verleden is het herhaaldelijk voorgekomen dat ze me aanviel en bedreigde als ik me aan haar probeerde te onttrekken.

Het is natuurlijk een lang verhaal in vogelvlucht, maar ik hoop dat er mensen zijn met ervaring die dit psychologische patroon herkennen en mij kunnen adviseren.

Bij voorbaar hartelijke dank.

[Minerva]

Tjee Teun heftig.. je zus is duidelijk erg goed in manipuleren. Ze heeft een heel repertoire met maniertjes om de dingen naar haar hand te zetten en zichzelf te ontslaan van elke verantwoordelijkheid voor haar gedrag. Erg is dat.. Jij bent er zo te lezen regelmatig het slachtoffer van en ik snap dat je je zoveel mogelijk distantieert. Ik zou dat zelf ook doen. Of ze nou psychisch ziek is of niet. Je kunt niet telkens jezelf laten dwingen om aardig tegen iemand te zijn die je jarenlang pijn heeft gedaan. Dat kunnen je ouders ook niet van je verwachten.

Ik zou in jouw situatie zoveel mogelijk afstand houden van haar. Zoals je nu eigenlijk al doet. De band verbreken wil je niet zeg je, gezien de familie verplichtingen. Maar dan zou ik het daar dan ook echt bij houden en verder je ouders uitleggen waarom je hiervoor kiest en dat ze daar respect voor dienen te hebben omdat jij een eigen individu bent met recht op een eigen mening en leven.

[Fritsje]

Ik zal nooit mijn familie de rug toe keren wat ze dan ook doen en hoe ze zich ook gedragen of hun leven indelen. Zelf heb ik een familielid die erg verstrooid is en onvoorspelbaar maar dat komt door zijn geschiedenis, erg hard en zeer zwaar. Ik vergeef hem voor zijn daden en zie hem als iemand waar ik voor moet zorgen en ik boven sta, zelfs al lijkt hij ouder en wijzer. Ook haal ik geen dingen in het verleden naar voren tenzij het nodig is of ik voel dat het goed is iets omhoog te halen om hem bij bezinning te krijgen of te herinneren aan bepaalde gebeurtenissen zodat hij niet vergeet hoe erg iets was en dat het voorbij is en er geen reden is om bvb agressief te reageren. Ik accepteer hem als wie die is geworden en is en dat is soms zwaar. Vooral met activiteiten waar mensen zien dat er iets niet helemaal goed zit in de hersenpan voelt het nog wel is ongemakkelijk, maar dan denk ik ach, mijn leven is tenminste niet eenzijdig en simpel. Maar het moeilijkste is denk ik toch het proberen te vergeven. Ik hoop dat je hier iets aan hebt, en heel veel sterkte!

Groetjes,
frits