mamadonna

hoe kind (5) vertellen over depressie

hier een vraag aan de psychologen onder u en studenten: hoe vertel ik mijn dochtertje van vijf dat mijn depressie niet aan haar ligt? ik ben donderdag opgenomen met suicidale neigingen, dat kan ik haar natuurlijk niet uitleggen, ook niet aan mijn asperger dochter van 12. die laatste begrijpt wel wat depressie inhoudt en dat het niet aan haar ligt (zegt ze!) maar mijn hart brak daarnet toen mijn kleintje moest huilen het afscheid van het bezoekuur en ze dus zei dat het kwam door haar dat ik hier zit. graag tips!
gr mamadonna
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: hoe kind (5) vertellen over depressie

Ik ben geen psycholoog noch student maar ik zou het in kindertaal zeggen dat het niet zo goed gaat met mamma. Dat mamma een tijdje bij doktoren moet blijven om beter te worden. Dat het gewoon een ziekte is waarvan je enkel kan genezen met hulp van de doktoren/instelling waar je nu zit en rust. Dat je heel veel van haar houdt maar helaas nu even niet bij haar kan zijn omdat je eerst beter moet worden. En dat het niet haar schuld is dat je daar zit maar vooral benadrukken dat het een ziekte is. En dat het niemands schuld is als iemand ziek is. (benoem evt. een voorbeeld waarbij zij zelf ziek was /werd).

Probeer het begrijpelijk te houden voor een vijfjarige en laat ze gerust vragen stellen. Beantwoord die dan op haar begripsniveau. Maak oogcontact en blijf op gelijke hoogte met haar. Dus ga door je knieen of zit samen aan een tafel als je dit doet. Of hou haar vast op je schoot als ze dat wilt. Knuffel haar en geef haar het gevoel dat de band die jullie hebben goed is. Vertel haar ook dat je heel veel nog steeds om haar en haar zus geeft en dat je heel graag beter wilt worden om weer een sterke en gezellige mamma te zijn voor haar en haar zus maar dat je dat nu dus even niet bent en kan zijn.

Geef je dochtertje de ruimte om haar emoties te uiten. Ze mag gerust verdrietig zijn en je missen. Maar stel haar gerust door er met haar over te praten, door haar vragen te beantwoorden en vooral ook eerlijk te zijn zodat ze je kan vertrouwen ondanks dat je er nu niet altijd bent.

Heel veel sterkte :knuffel:
Inzicht als Uitweg..
mamadonna

Re: hoe kind (5) vertellen over depressie

dank je wel voor je wijze woorden! ik heb het gelijk toegepast en ze ging net minder huilend weg! dat is voor mij ook een stuk makkelijker, als ze zo weggaan, want achterblijven is niet fijn...
ik heb ook van een vriendin die pedagoge is begrepen dat je het zo vaak moegelijk moet benadrukken dat het niet door haar komt. dat ga ik zeker doen. en ik kreeg de tip om haar een mee te nemen naar de 'dokter' zodat ze er een gezicht bij heeft.

verder heb ik het idee om er een boekje over te gaan maken als ik weer beter in mijn vel zit, daar zal vast een markt voor zijn! :D

gr mamadonna
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: hoe kind (5) vertellen over depressie

Nou goed zo. Ze zal ook even moeten wennen aan de nieuwe situatie maar zodra ze ziet dat je er voor haar bent op die momenten dat zij er voor jou komt en dat jullie dan toch dingen delen en vertelt hoe het met je gaat en zo en dat je nog steeds heel veel van haar houdt, dan zal ze het steeds meer gaan begrijpen.

Goed idee trouwens van dat boekje ! Zowel voor jezelf om je ervaringen te beschrijven en voor anderen om er hoop, moed en tips uit op te pikken later.

Knap van je dat je daar aan denkt en toch ook het positieve en zinvolle probeert te halen uit een moeilijke situatie. Dat is juiste instelling en ik vind het het goed van je.
Inzicht als Uitweg..
Bonifacius78

Re: hoe kind (5) vertellen over depressie

Mmmm..toevallig. Ik was zelf 6 jaar toen mijn moeder voor het eerst werdt opgenomen ivm haar manische-depressiviteit. Mijn 3 jaar oudere broer (toevallig ook met Asperger) gaf er schijnbaar wel blijk van dat hij in de gaten had dat er iets niet klopte. Ik daarintegen kon er toen niet zo best mee overweg en heb nu nog therapie om een normaal gevoelsleven te kunnen ontwikkeling. 5 cq. 6 jaar oud is gewoonweg te jong om echt te begrijpen wat er gaande is, je let toch meer op het (onverspelbare) gedrag, de afwezigheid, de (natuurlijk niet bedoelde) onbetrouwbaarheid van je moeder. Het gebeurt bijna automatisch dat je op die leeftijd de zaken op jezelf betrekt, en jezelf de schuld geeft pijnlijke gebeurtenissen.

Ik moet dit even laten bezinken, kijken of ik nog iets kan toevoegen waarmee je je dochter kan helpen. Sterke Mamadonna.
mamadonna

Re: hoe kind (5) vertellen over depressie

hoi bonifacius,

"fijn" om te lezen hoe het voor een 6-jarige was die ervoor stond zoals mijn dochtertje nu. ze betrekt het inderdaad erg op zichzelf, geeft zichzelf de schuld, had verlatingsangst, was ook even boos op mij dat ik mezelf krabte op een bultje (daar wordt je ziek van mama, je moet wrijven, dan ga je weer weg...)alle emoties kwamen voorbij afgelopen weekend toen ik met verlof thuis was. was moeilijk voor haar en mij, maar wel goed van haar dat ze zich uit! ik denk echt dat zo'n boekje er moet komen. je hebt wel nijntje in het ziekenhuis, als het kind zelf wordt opgenomen, maar mama (of papa) in het ziekenhuis ken ik niet. ook bij "gewone" ziektes kan het gebruikt worden, lijkt me. zo is nu het idee, dus tips en ervaringen zijn welkom!
en nog even voor bonifacius: ik typte "fijn" tussen aanhalingstekens, omdat het duidelijk is dat je er nog steeds onder lijdt... ik wil jou ook veel sterkte wensen in je proces... en wat een toeval, een md moeder en asperger broer, ben erg benieuwd hoe jij je daartussen heb gemanouvreerd in je leven. gr mamadonna, oftewel miriam moeder van donna!
Bonifacius78

Re: hoe kind (5) vertellen over depressie

Hoi Miriam,
Mijn reactie was dan ook niet bedoeld als “fijn”, want er is gewoonweg niet zoveel fijns aan. Zoals ik ook al in het pb’tje aangaf is denk ik een van de belangrijkste dingen dat je ook op latere leeftijd nog navraag doet bij je kinderen en er aandacht aan besteed. Ook als jij persoonlijk dan misschien al lang zover bent dat je de stemmigsstoornis onder controle hebt.
Kijk ieder persoon reageert uiteindelijk anders, dus er is geen enkele aanleiding om te denken dat het hetzelfde zal lopen bij Donna natuurlijk! Maar ik denk dat het wel goed is dat ik je mijn ervaring meegeef, om in ieder geval de ernst van deze situatie waarin jouw kinderen verkeren te duiden.
Ik reageerde destijds door mezelf klein te maken en mijn moeder (en overige gezinsleden) zoveel mogelijk te ontlasten, zelfs toen ik op een LOM school terecht kwam en ik me echt doodongelukkig voelde deed ik net of alles helemaal top was met me…op een gegeven moment kon ik dat zo goed dat je jezelf en je omgeving voor de gek kan houden...maar al de stress uitte zich toch wel, vechtpartijtje op school, altijd buikpijn..zo extreem dat ik 's avonds een gebalde vuist in mijn maag propte om in slaap te kunnen vallen, op jonge leeftijd in eens gordelroos over mijn hele rug (overigens sinds dien nooit meer zijn fysieke pijn ervaren...of ik in de fik stond, nie normaal) en andere stress gerelateerde shit.
Het uiteindelijk gevolg was dat ik toen ik een jaar of 27 was, en het met mijn moeder al lang weer veel beter ging (gaat gelukkig nu nog steeds prima met haar overigens), ik helemaal vastliep en toch echt aan mezelf moest toegeven dat ik geen idee had wie ik nou eigenlijk helemaal was.
Sterker nog...alle cognitieve functies waren minder (als nu), ik had continue een soort van static noise in mijn hoofd en was ik eigenlijk altijd opgefokt....altijd stress. Daardoor lukte alles mij minder, ik studeer nu, naast mijn baan, aan de Open Universiteit, dat kon ik 5 jaar geleden gewoonweg echt niet.
Ik had nooit geleerd om naar mijn eigen behoefte en wensen te luisteren, ik was eigenlijk altijd bezig om mezelf zo te gedragen, zoals ik dacht dat andere van mij zouden verwachten....dodelijk vermoeiend.
Na bijna 5 jaar therapie ben ik al heel veel opgeschoten, ik weet veel beter wie ik ben, ben weer gaan studeren, begin steeds meer leuke “echte” contacten te krijgen...alleen tja...echte nabijheid he...relaties....dat kan ik dus nog niet zo goed..zit toch ergens iets in mij wat zo hard gekwetst is dat het zegt...”ja dus echt niet meer hé! Hier komt niemand meer in de buurt”. En tja....dat zorgt voor een nogal eenzaam bestaan kan ik je vertellen.
Oh ja...en mijn broer....is mijn broer, hou van hem zoals hij is, het enige wat ik daar aan over heb gehouden is dat ik Aspies eigenlijk altijd erg goed aanvoel en begrijp...en dat ik mezelf ook wel eens afvraag waarom wij “normalen” allemaal van die moeilijke sociale regels hebben verzonnen...regels die ik dus door jaren en jaren (ongewild) analyseren erg goed ken en weet te bespelen....het mes snijd aan twee kanten en zo....
Nogmaals, misschien is jouw Donna wel veel sterker als mij, en komt ze hier zonder schrammetje uit, maar belangrijk is gewoon dat je ook nog op latere leeftijd nagaat of ze er echt niet onder geleden heeft.
Groetjes,
Remco
mamadonna

Re: hoe kind (5) vertellen over depressie

hoi,

het kind is intussen 7 en ik ben al weer 2 maanden opgenomen met een fixe depressie. deze keer heb ik een dagboek bijgehouden in kindertaal!!! speciaal voor Donna, maar wie weet wordt het wel eens uitgegeven (mijn droom. dat ik dan tenminste ergens goed voor ben geweest).
ze vraagt nu volop over depressie en of zij het ook kan krijgen, of het ooit overgaat, enz. in het boekje hoop ik antwoorden te geven.
ik ben er nu mee opgehouden, het werd me te zwaar want er zijn een paar klotedingen gebeurd de afgelopen tijd. onze lievelingskat is na een ziekbed van 1,5 week doodgegaan en twee dagen later ineens ons konijn. tel daar de "gezellige" kerstdagen bij op en oud en nieuw en dan heb je gewoon te veel afleidende dingen voor een boekje over een depressieve moeder... dan wordt je haast vanzelf depressief als je het leest! het moet een boekje worden voor het hele jaar en geen zwart kerstverhaal!!!
het gaat trouwens intussen na die twee maanden opname en 2 nieuwe medicijnen al beter met me. nu nog stopppen met roken en afvallen (ben 30 kilo aangekomen sinds 3 jaar) en dan ben ik bijna perfect!

Terug naar “Map 'Psychologie'”