Ten eerste wil ik iets kwijt over hem als persoon. D. is een heel lieve, behulpzame jongen, erg intelligent (IQ > 130) en sociaal. Hij perfectionistisch, stelt hele hoge eisen aan zichzelf maar ook aan de mensen om hem heen (vaak zo hoog dat ze niet te halen zijn of voor anderen niet zo belangrijk of zelfs irrelevant zijn), dit leidt vaak tot teleurstellingen voor hem. Een goede communicatie vindt hij heel belangrijk, kan erg geirriteerd raken als mensen naar zijn mening niet bij het onderwerp blijven waarover het ging. Vind vaak dat mensen niet naar hem luisteren en hem niet uit laten spreken, maar heeft niet in de gaten dat hij dit zelf ook absoluut niet doet. Wordt kwaad als je hier iets van zegt. In zijn verhalen treed hij vaak erg in details. Het is vaak moelijk om zijn aandacht te krijgen, is dan inzichzelf gekeerd, lijkt niets te horen of niet tot hem door te dringen, heeft dan vaak ook een afwezige blik in zijn ogen. Verder is het voor hem erg moeilijk om op tijd op een afspraak te komen, plant dingen veel te krap in. Dit gaat echter steeds beter. Heeft wel een soort van dagplanning nodig, heeft vaak het gevoel tot niets te komen. En functioneert het beste (naar zijn zeggen) met iemand om zich heen. Dit uit zich bijvoorbeeld in dat hij overdag vaak laat opstaat, dan naar zijn idee tot niks komt (doet echter vaak vele kleine klusjes in en om het huis en met zijn computer). En wilt dan vanalles met mij samen doen als ik van mijn werk thuis kom
Verder wil ik graag iets vertellen over zijn "hoofd"probleem, welke naar mijn idee invloed heeft op zijn concentratie en aandacht, op zijn verdere functioneren.
Zolang ik D ken heeft hij last van "anderen", vooral 1 persoon een oude vriend van hem die ook D heet. Dit heeft hij niet in een constante frequentie. In het begin van onze relatie woonde hij nog op kamers daar had hij heel veel last, is toen hij bij mij kwam wonen een hele tijd minimaal geweest (was toen veel in de tuin bezig wat naar mijn idee ontspannen werkte en zijn gedachten verzette), de laatste tijd (afgelopen twee weken) gaat het echter weer slecht, heeft heel veel last en ervaart dit ook enorm vervelend voor hem hoeft het op deze manier niet meer, zegt hij zelf.
Ik vind het erg moeilijk om een omschrijving van zijn klachten te geven. Maar ik doe toch een poging:
Als hij last heeft, veranderd vaak de blik in zijn ogen en is hij niet/bijna niet te bereiken. Hij zegt/vraagt dan vaak op een kwade toon dingen als:
* "Wie ben ik? Ik ben toch D"
* "Ik heet toch niet (zegt dan naam van die oude vriend of een andere vriend waarvan hij last heeft)"
* "Wat die, die (dood op zijn engels), ik krijg heel de tijd die, die door. Hij moet me met rust laten"
Het is dan niet dat hij niet weet wie hij is maar naar eigen zeggen "krijgt hij dan door/of hoort hij" die naam van die vriend en zoekt hij bevestiging bij mij dat hij ook daadwerkelijk D is en niet die ander.
Verder heeft hij het er soms over dat hij b.v. "storing"
ontvangt als ik b.v. in zijn buurt ben, beschuldigd mij er dan van dat ik anderen gebruik van mij laat maken om negatieve dingen aan hem door te geven, hem te storen, ik hoef dat volgens hem dan wel niet bewust te doen. Tegenwoordig krijg ik overal de schuld van als dingen niet gaan zoals hij het liefste zou zien (bv als de uitslag van een voetbalwedstrijd van het maakt niet uit welke club niet zo is als hij had gehoopt), hij vind dat ik hem stoor in zijn zijn. Mag niet meer langs hem slapen want ik beinvloed hem negatief enz enz. Ik zouhem nie tgenoeg steunen want dan zou alles perfect verlopen. Verder legt hij alle verantwoordelijkheden bij mij (dat zijn kamer moet worden opgeruimd, dat hij moet studeren enz. enz) als dat niet gebeurt is dat mijn schuld ens.
Zijn probleem is volgens hem dat mensen zijn goede ideeen en intelligentie gebruiken op een negatieve manier en dan zijn naam eronder zetten of positief gebruiken en dan hun eigen naam eronder zetten. Zich voordoen als hem. Aan zijn innerlijk kindje komen. Dat mensen met slechte bedoelingen heel ver komen en hij tot niets komt, wordt hierdoor heel kwaad.
Dat hij de regels niet weet om het spel goed te spelen en daarom zo veel last heeft van die anderen, dit verwijd hij zijn ouders. Dat mensen die hem kunnen helpen, dat hun hulp bij die anderen terecht komt en niet bij hem voor wie die hulp eigenlijk bestemd is.
Ik denk dat hij schizotypisch is, iemand ervaing mee. En hoe kan ik het beste hiermee omgaan?