Kan een psycholoog mij helpen?

[ziel]

Ik wil weten of een psycholoog me zou kunnen helpen met het volgende. Ik ben al een tijdje van de anti-depressiva & anti-psychotica af. Volledig clean dus. Voor de buitenwereld ben ik een successvol persoon. Ik ben 25j m, heb een goede job, ben zelfstandig, heb vrienden.

Mijn leven is op dit moment één grote zoektocht. Mijn emoties zijn aangetast door de consumptie maatschappij. Ik heb weinig of geen empathie en ben onzeker, al kan ik dat meestal wel verbergen. Als ik iets wil, dan wil ik het nu, en daarom ligt de kans dat ik financiele problemen oploop hoog. Ik probeer mijn sexualiteit constant te bewijzen door onbeschermde sex met vrouwen te hebben, hoewel ik mezelf helemaal niet hoef te bewijzen tegenover mijn vrienden. Een echte relatie heb ik nog nooit gehad.

Mijn emoties zijn één grote warboel. Ik weet niet wanneer ik wat moet voelen. In de week werk ik en in het weekend lig ik in bed met een kater. Ik snap de wereld en mensheid niet. Dit is nog maar een deel vd problemen.

Achtergrond: Deppressie met psychotische trekjes (visuele hallucinaties). Na 5 jaar gestopt met medicaties op eigen houtje.

Wat kan ik doen voor de bom barst?

[Zoeza]

Het enige advies wat ik je kan geven is contact opnemen met een psycholoog. Sterkte!

[Mickey~]

Ik zou ook eens contact opnemen met degene die je de medicijnen destijds voor heeft geschreven?
Wat was er de reden van dat je ze op eigen houtje af hebt gebouwd? Had je nadeel van je medicijnen?
Het zou best kunnen als je weer medicijnen krijgt, en dan in combinatie met therapie, dat het snel weer beter met je gaat.

[Janneke]

Mijn leven is op dit moment één grote zoektocht.

Hoi Ziel.
'zoektocht' kan een uiterst positieve aangelegenheid zijn, maar wat je verder zoal vertelt, klinkt niet fijn. (Vgl: je kunt op survivaltocht in de Ardemmen, maar ECHT als alleen en verlaten persoon in de jungle - dat wil niemand.)

Mijn emoties zijn aangetast door de consumptie maatschappij.

Op zich geloof ik graag, dat dat kan - maar wat is er dan zoal gebeurd?
Voel je je weggegooid als een waardeloos leeg blikje cola? Zo ja, door wie dan...?
Wat mis je in je leven?
Heb je een idee, wat je wel zou willen?

...en 30 jaar terug had ik gezegd: wellicht heb je niet zoxzeer behoefte aan een psycholoog, maar aan een goede dominee. Iets moderner: een zielzorger.

Ik heb weinig of geen empathie en ben onzeker, al kan ik dat meestal wel verbergen.

Lastige zaak... Jij verbergt je emoties - daar kun je goede redenen voor hebben.
Maar als je je emoties verbergt. word je ook niet (of niet snel, niet makkelijk, etc.) door anderen "gevonden", je ontloopt contact. Dat KAN zinnig zijn, maar eenzaamheid IS een vloek. En een logisch gevolg van jouw "gedrag".
(Ik vind het woord gedrag soms wat problematisch. Als jij om een goede reden je emoties verbergt, heeft het weinig zin het over jouw verbergen te gaan hebben. Doe liever iets aan die reden, zou ik zeggen en leuter niet over logisch "gedrag".)
En in de wereld 'van de maskers' is empathie een lastige zaak...

Als ik iets wil, dan wil ik het nu, en daarom ligt de kans dat ik financiele problemen oploop hoog.

Dit is een heel concreet probleem, waar een psycholoog goed mee aan de slag kan.

Ik probeer mijn sexualiteit constant te bewijzen door onbeschermde sex met vrouwen te hebben, hoewel ik mezelf helemaal niet hoef te bewijzen tegenover mijn vrienden. Een echte relatie heb ik nog nooit gehad.

Hm, interessant - hoezo "hoef" je het niet te bewijzen - maar ben je in feite toch de hele tijd iets aan het bewijzen...?
Wat gebeurt hier nou...?
(En ff heel grof: als je een mooie dame vooral ziet als een trofee om je vrienden van 'wat-dan-ook' te overtuigen, ben ik niet verbaasd, dat de schone dame jou niet wil voor een goede relatie. Want bot en kort gezegd, was zij niet om haarzelf interessant, maar om iets aan "derden" te bewijzen.)

Mijn emoties zijn één grote warboel.

Wellicht een soort uitgestelde puberteit? Vertraagd door psychische problemen en wat al niet?Nu bezig om jezelf te otdekken? Dat IS simpelweg een lastig proces! (Ook wel mooi, als het een beetje gaat lukken en de janboel wat overzichtelijker wordt.)

Ik weet niet wanneer ik wat moet voelen.

Ho! Stop! Wacht...
Niets moet.
Ja, wil je makkelijk mee kunnen in "de stroom" van een vriendenclubje dat verder niet zoveel moeite doet voor elkaar, dan heeft het zin om sociaal wenselijek antwoorden te geven. Dan moet dat. Om sociaal wenselijk gedrag te vertonen.
Het IS makkelijk, als je de kunstjes kent, dat klopt. Maar realiseer je ook, dat dat trucjes zijn.
Wat JIJ, als uniek mens ervaart, valt per definitie buiten wat "men" zoal ervaart. Een boel ervaringen kunen we als mens gemeenschappelijk hebben, maar "het palet" van ieder mens is nu eenmaal uniek.
Voor mij is echte vriendschap, dat de mensen om me heen bereid zijn, om op het moment dta ze in mijn verhaal denken "Oh, Janneke zal wel opgelucht zijn" te blijven luisteren, als ik vertel dat ik me nou krek op dat moment ontzettend schuldig ging voelen.... (Ook als ze dat zelf "nooit zo zouden ervaren". Dat verschil vind ik dan wel weer grappig en daar leer je dan weer van.)

In de week werk ik en in het weekend lig ik in bed met een kater. Ik snap de wereld en mensheid niet. Dit is nog maar een deel vd problemen.

Achtergrond: Deppressie met psychotische trekjes (visuele hallucinaties). Na 5 jaar gestopt met medicaties op eigen houtje.

Wat kan ik doen voor de bom barst?

[/quote][/quote]
..en wat je depressie betreft, die heb je ook in soorten en maten. Heb je een idee, hoe je in jouw depressie verzeild bent geraakt? Ging er iets aan vooraf, of kwam het als een donderslag bij heldere hemel...?
En min of meer hetzelfde geldt voor hallucinaties. Het is een heftig symptoom - maar wel een symptoom van iets. Soms van een lichamelijke aandoening, die je kunt laten onderzoeken. Soms van een trauma. Soms van weer iets anders. Heb je daar een idee over...?