justme1979

in depressie gekomen door ADHD?

Hoi,

Poeh, waar moet ik beginnen. Bij het begin, maar ja wat is het begin.
Ik ga het proberen. Begin okt dit jaar ben ik na lang twijfelen naar de huisarts gegaan omdat ik al een hele tijd niet lekker in mijn vel zit.
Misschien zelfs wel een aantal jaren. Ik ben trouwens een vrouw van 32 jaar, al 11,5 gelukkig getrouwd en we hebben 3 kinderen. Vragenlijst moeten invullen en daar kwam uit dat ik een depressie heb, dit vond ik moeilijk om toe te geven, want eigenlijk kan ik alles en heeft iedereen problemen behalve ik, niet dus. Een aantal weken daarna mocht ik naar een psychiater zijn adviseerde mij om cipramil te gaan gebruiken, een paar weken over nagedacht en besloten het maar te gaan doen, want ik voel me gewoon niet goed. Na 5 weken voelde ik me nog steeds niet goed, eigenlijk nog erger dan voordat ik het erkend had(de depressie). Ik had al 2 gesprekken gehad bij de psychiater en ik moest mijn levensverhaal gaan opschrijven. Dit heb ik gedaan, vanaf mijn geboorte tot aan nu. Zal het verhaal nu maar niet gaan vertellen, want dan ben ik daar nog wel even mee bezig. Na aanleiding van mijn levensverhaal en de gesprekken zei ze dat ik beter kunnen stoppen met de ad omdat ze vermoedt dat ik ADHD heb en ze adviseerde mij om ritalin te gaan slikken. Dit slik ik nu sinds afgelopen vrijdag 3 keer per dag. Ik ben natuurlijk ook op internet gaan kijken en lezen en voor mijn gevoel vallen er een heleboel dingen op zijn plek. Ik heb in mijn leven een scheiding meegemaakt en onze moeder is toen 300 km verder weg gaan wonen. Wij zijn toen van mijn vader naar mijn moeder gegaan en toen weer terug bij mijn vader. Dit dacht ik allemaal heel makkelijk te hebben gevonden, maar tijdens het schrijven mijn levensverhaal kwamen er wel vervelende gevoelens boven.
Ik heb altijd gedacht dat ik positief was ingesteld, want ik vond het allemaal niet erg dat mijn ouders gingen scheiden, want dan had ik alles 2 keer en dat mijn moeder zo ver weg ging wonen vond ik ook "leuk" want dan mocht ik regelmatig lange treinreizen maken. Zo zijn er nog een aantal dingen in mijn volwassen leven gebeurd, zware zwangerschap van de eerste, die ook nog een maand in het ziekenhuis heeft moeten liggen en nog wat van die dingen. En daar heb ik het ook nooit moeilijk mee gehad, dacht ik, want ik loste dat in mijn hoofd wel op door "positief"te denken. Ik heb dus sinds een jaar of misschien 2 het gevoel dat mijn positief denken op is. Zou het dan kunnen komen doordat ik mijn hele leven in mijn hoofd heb beleefd en alles in mijn hoofd heb verwerkt(misschien door de ADHD) en dus eigenlijk niet met mijn gevoel heb geleerd om te gaan? Nu is het toch nog een heel lang verhaal geworden, hoop dat het een beetje duidelijk is.
Ik was trouwens als kind heel druk en mijn moeder heeft altijd gezegd, ik heb nog een oudere broer en zus dat ik voor 3 kinderen telde. Zo lang als ik me kan herinneren kan ik niet makkelijk in slaap vallen, omdat ik te druk ben in mijn hoofd of doordat ik de kriebels in mijn benen had. dit heb ik nu ook regelmatig en vooral als ik verplicht (vliegreis, lange autorit, als ik zelf niet rij, biosscoop en dergelijke dingen).
Ik ga nu maar even stoppen.

Bedankt voor het lezen, hihi

Groetjes renee
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: in depressie gekomen door ADHD?

Hoi Renee,
Mij klinken die kleine stukjes levensverhaal die je hier vertelt, in de oren als dat jij een typische overleefster bent. Daarmee bedoel ik, dat je iemand bent, die haar kiezen (noodgedwongen!!) op elkaar zet, doorgaat alsof er niets aan de hand is etc. - want voor jouw gevoelens is er helaas geen aandacht.
Als overlevingsstrategie: je kunt beslist stommere dingen doen. Maar: als je het te lang doet, pleeg je een soort roofbouw op jezelf - en dat kan zich idd "wreken" in de vorm van een depressie.
:knuffel:
En ik herken idd het rottige gevoel van "Sh*t, ik ben toch iemand, di e altijd alles aan kan...??? Heb ik nu problemen...?" :knuffel:
Ik ben niet tegen pilletjes die een depressie wat verzachten, maar laten we het beestje wel bij de naam noemen: symptoombestrijding. En als het zo is, dat jij een geschiedenis hebt, waarin jouw gevoelens niet belangrijk waren, kan het ook een herhaling van dat patroon zijn... "Pilletje slikken en weer braaf meedoen!"
justme1979 schreef:Ik heb in mijn leven een scheiding meegemaakt en onze moeder is toen 300 km verder weg gaan wonen. Wij zijn toen van mijn vader naar mijn moeder gegaan en toen weer terug bij mijn vader. Dit dacht ik allemaal heel makkelijk te hebben gevonden, maar tijdens het schrijven mijn levensverhaal kwamen er wel vervelende gevoelens boven.
:knuffel:
justme1979 schreef:Ik heb altijd gedacht dat ik positief was ingesteld, want ik vond het allemaal niet erg dat mijn ouders gingen scheiden, want dan had ik alles 2 keer en dat mijn moeder zo ver weg ging wonen vond ik ook "leuk" want dan mocht ik regelmatig lange treinreizen maken.
:knuffel: Ja - je kunt stommere dingen denken en doen - maar zo denkt een overleefster. Qua instelling prima - maar je loopt het risico je gevoel te ontkennen.
justme1979 schreef:Zo zijn er nog een aantal dingen in mijn volwassen leven gebeurd, zware zwangerschap van de eerste, die ook nog een maand in het ziekenhuis heeft moeten liggen en nog wat van die dingen. En daar heb ik het ook nooit moeilijk mee gehad, dacht ik, want ik loste dat in mijn hoofd wel op door "positief "te denken. Ik heb dus sinds een jaar of misschien 2 het gevoel dat mijn positief denken op is.
:knuffel: Zwaar hoor!
justme1979 schreef: Ik was trouwens als kind heel druk en mijn moeder heeft altijd gezegd, ik heb nog een oudere broer en zus dat ik voor 3 kinderen telde. Zo lang als ik me kan herinneren kan ik niet makkelijk in slaap vallen, omdat ik te druk ben in mijn hoofd of doordat ik de kriebels in mijn benen had. dit heb ik nu ook regelmatig en vooral als ik verplicht (vliegreis, lange autorit, als ik zelf niet rij, biosscoop en dergelijke dingen).
Er is een oefening, die je voor de grap kunt doen. Zorg goed voor jezelf: misselijk worden is niet de bedoeling!
Je draait 1 of 2 of 3 keer om je as - 10 seconden stil staan en dan evenveel rondjes terug draaien.
Soms is het even passen en meten welke vorm voor jou het beste werkt - het doel is dat je rustiger wordt in je hoofd. (Als het voor jou werkt, werkt het plm. een half uur. Tijdens een intercontinentale vlucht kun je je bewegen, in de bioscoop kan het tijdens de pauze, dan is het het eerste half uur makkelijker - en als je niet zelf rijdt, zul je ;) de chauffeur lief moeten aankijken....)
Laatst gewijzigd door Anonymous op 14 dec 2011 13:33, 1 keer totaal gewijzigd.
Reden: Quote gefixed
justme1979

Re: in depressie gekomen door ADHD?

Hoi,

Bedankt voor je reactie!

We zijn nu alweer een tijdje verder en het gaat gelukkig al wel een stuk beter. Ben nu dus al een aantal weken ritalin aan het slikken en heb daar dus wel baat bij. Kan nu de dingen (in het huishouden en voor mijn eigen bedrijfje) veel gerichter en geconcentreerde doen.
Helemaal goed gaat het natuurlijk nog net, ben net ongesteld geweest en dan voel ik me echt niet lekker, behalve de buik en rugpijn zit ik dan gewoon niet lekker in mijn vel.
ik probeer nu voor mezelf alles met regelmaat te doen. Ben benieuwd hoe lang ik dat vol houdt.....Ik ga nu weer even gauw verder met de badkamer schoonmaken, want ik kwam even naar beneden om schoonmaakdoekjes te halen....

Groetjes

Terug naar “Aandachtsproblemen (en ADHD)”