Hoi,
Poeh, waar moet ik beginnen. Bij het begin, maar ja wat is het begin.
Ik ga het proberen. Begin okt dit jaar ben ik na lang twijfelen naar de huisarts gegaan omdat ik al een hele tijd niet lekker in mijn vel zit.
Misschien zelfs wel een aantal jaren. Ik ben trouwens een vrouw van 32 jaar, al 11,5 gelukkig getrouwd en we hebben 3 kinderen. Vragenlijst moeten invullen en daar kwam uit dat ik een depressie heb, dit vond ik moeilijk om toe te geven, want eigenlijk kan ik alles en heeft iedereen problemen behalve ik, niet dus. Een aantal weken daarna mocht ik naar een psychiater zijn adviseerde mij om cipramil te gaan gebruiken, een paar weken over nagedacht en besloten het maar te gaan doen, want ik voel me gewoon niet goed. Na 5 weken voelde ik me nog steeds niet goed, eigenlijk nog erger dan voordat ik het erkend had(de depressie). Ik had al 2 gesprekken gehad bij de psychiater en ik moest mijn levensverhaal gaan opschrijven. Dit heb ik gedaan, vanaf mijn geboorte tot aan nu. Zal het verhaal nu maar niet gaan vertellen, want dan ben ik daar nog wel even mee bezig. Na aanleiding van mijn levensverhaal en de gesprekken zei ze dat ik beter kunnen stoppen met de ad omdat ze vermoedt dat ik ADHD heb en ze adviseerde mij om ritalin te gaan slikken. Dit slik ik nu sinds afgelopen vrijdag 3 keer per dag. Ik ben natuurlijk ook op internet gaan kijken en lezen en voor mijn gevoel vallen er een heleboel dingen op zijn plek. Ik heb in mijn leven een scheiding meegemaakt en onze moeder is toen 300 km verder weg gaan wonen. Wij zijn toen van mijn vader naar mijn moeder gegaan en toen weer terug bij mijn vader. Dit dacht ik allemaal heel makkelijk te hebben gevonden, maar tijdens het schrijven mijn levensverhaal kwamen er wel vervelende gevoelens boven.
Ik heb altijd gedacht dat ik positief was ingesteld, want ik vond het allemaal niet erg dat mijn ouders gingen scheiden, want dan had ik alles 2 keer en dat mijn moeder zo ver weg ging wonen vond ik ook "leuk" want dan mocht ik regelmatig lange treinreizen maken. Zo zijn er nog een aantal dingen in mijn volwassen leven gebeurd, zware zwangerschap van de eerste, die ook nog een maand in het ziekenhuis heeft moeten liggen en nog wat van die dingen. En daar heb ik het ook nooit moeilijk mee gehad, dacht ik, want ik loste dat in mijn hoofd wel op door "positief"te denken. Ik heb dus sinds een jaar of misschien 2 het gevoel dat mijn positief denken op is. Zou het dan kunnen komen doordat ik mijn hele leven in mijn hoofd heb beleefd en alles in mijn hoofd heb verwerkt(misschien door de ADHD) en dus eigenlijk niet met mijn gevoel heb geleerd om te gaan? Nu is het toch nog een heel lang verhaal geworden, hoop dat het een beetje duidelijk is.
Ik was trouwens als kind heel druk en mijn moeder heeft altijd gezegd, ik heb nog een oudere broer en zus dat ik voor 3 kinderen telde. Zo lang als ik me kan herinneren kan ik niet makkelijk in slaap vallen, omdat ik te druk ben in mijn hoofd of doordat ik de kriebels in mijn benen had. dit heb ik nu ook regelmatig en vooral als ik verplicht (vliegreis, lange autorit, als ik zelf niet rij, biosscoop en dergelijke dingen).
Ik ga nu maar even stoppen.
Bedankt voor het lezen, hihi
Groetjes renee