Gizgro

Zoon ADHD of toch niet? Wat nu?

Hallo allemaal,

Al jaren is het onduidelijk of mijn zoon ADHD heeft of niet. Hij wordt bijna 11 en gaat komend jaar naar groep 8. Al vanaf groep 1 valt hij op in de klas vanwege zijn pienterheid, maar ook vanwege zijn gedrag. Eerst door zijn onrust, friemelen en bewegen en toen hij wat ouder werd en dat ook ietsje minder werd, vanwege zijn impulsiviteit. Bijv. het antwoord op de vraag van de meester al roepen voor dat hij de beurt krijgt. In de afgelopen jaren hebben we op school veel gesprekken gehad en lijken de "problemen" zich bij vlagen voor te doen. Ook thuis hebben we natuurlijk gemerkt dat hij soms een andere aanpak en wat meer geduld en begrip nodig heeft dan je normaal gesproken zou verwachten. Natuurlijk zijn wij daar door de jaren heen aan gewend geraakt en valt je dat dus niet zo erg meer op. Intussen is hij (en dat is voor mij uiteraard het belangrijkste) altijd een vrolijk en gelukkig kind dat graag naar school gaat en veel vriendjes heeft. Op het sociale vlak is dan ook nooit een probleem geweest. Daarbij zijn zijn rapporten altijd meer dan keurig in orde. Toch hebben wij er twee jaar geleden in overleg met school voor gekozen om uit te vinden of hij ADHD heeft. Op school hadden ze namelijk het gevoel dat hij zelf soms last heeft van zijn impulsiviteit en chaotisch zijn.

Alle formulieren met bergen vragen ingevuld door school, wij als ouders en hemzelf. De conclusie van de kinderarts was dat hij waarschijnlijk wel ADHD heeft, maar dat hij een randgeval is waarbij niet alle kenmerken er zijn. Tja, dat hadden we zelf in middels ook wel bedacht :) Zij stelde een proefmedicatie voor, met name voor hem zelf om te ervaren hoe het zou kunnen voelen om wat meer orde en rust in je hoofd te krijgen. Dat was voor mij een goed argument om het inderdaad te doen. Hij was toen al oud genoeg om goed uit te leggen wat het met hem deed en of hij er blij mee zou zijn. Hij kreeg twee weken een ritalin variant en twee weken een placebo. De school, wij en hijzelf vulden per dag een evaluatie formulier in. In beide gevallen was geen verandering waar te nemen, ook niet voor hemzelf. Daarna kreeg hij nog eens twee weken medicatie, dubbele dosis. Wederom geen enkel resultaat. Het advies van de kinderarts wat toen om niet met medicatie door te gaan, hogere dosis was onverstandig. Wat dan wel? Zij vond dat we het er voorlopig bij moesten laten. Prestaties op school goed en kind gelukkig. Wij waren (en zijn) het daar natuurlijk helemaal mee eens.

Vandaag een gesprekje met de meester van onze zoon gehad. Het einde van groep 7 nadert en daarmee nog 1 jaar te gaan tot middelbare school. Een paar maanden geleden in het 10 minuten gesprek had hij al aangegeven dat het voor zijn beurt roepen in de klas nog steeds erg vaak gebeurd. Verder niet zo veel over gezegd. Vandaag dus telefoon en hij maakt zich toch zorgen over onze zoon. Met name omdat hij bang is dat hij zonder dat hij daar wat aan kan doen zal "verzuipen" als hij naar het middelbaar onderwijs gaat. Doordat er veel minder structuur is en er veel meer zelfstandigheid wordt verwacht met name qua organisatie van het huiswerk en overzicht over al de verschillende vakken enz.

Ik heb al vaker gedacht dat we op zoek moeten naar iemand (psycholoog of zo denk ik) die hem helpt beter te begrijpen hoe hij zelf in elkaar zit en die hem tips en trucks leert om om te gaan met zichzelf. Maar die misschien tevens ook leert hoe hij met zijn nieuwe situatie straks om moet gaan en hem daar op voorbereid. En natuurlijk wil ik daar zelf ook graag een rol in spelen.

Ik weet niet waar ik zo iemand gevonden krijg. Ik zie wel het een en ander over cognitieve gedragstherapie, maar dat gaat vooral over straffen en belonen enzo. Ik zoek meer iemand die hem begeleid als persoon. Daarbij rekening houdend dat hij geen klein kind meer is, maar ook nog geen volwassene.

Sorry voor het lange verhaal. Is dit herkenbaar voor iemand, heeft er iemend tips, ervaring of advies? Ik weet echt niet waar ik de hulp moet zoeken en ik wil me graag voorbereiden op het gesprek op school volgende week.

Groeten,
Jacqueline
Marcelsel

Re: Zoon ADHD of toch niet? Wat nu?

Wow wat goed! Het lijkt er op dat je een moeder bent die het snapt ;) Heb vertrouwen in je intuïtie want je zit echt goed. Ikzelf heb ADHD en ik zie het als een gave. ADHD ervaar ik als iets prettigs. Maar het is pas prettig als je de juiste omgeving hebt gecreëerd. Je zoon zal in de toekomst moeten leren de juiste keuzes te maken als het gaat om school, werk, relatie enz. In een goede omgeving kan een ADHDer uitblinken en vooral een vreselijk leuk leven hebben. Ik ben 37 maar ben ook nog een beetje kind, de behoefte om prikkels te ervaren maakt dat ik constant leuke dingen doe. Waar anderen saai op de bank zitten tv te kijken, doe ik de meest gekke maar vooral leuke dingen die mijn leven kleur geven.

Het belangrijkste wat jij als moeder kan doen is inzien dat je zoon wellicht anders is, maar dat zijn ADHD geen handicap is. ADHD is anders zijn dan de gemiddelde mens. De gemiddelde mens domineert de maatschappij en is ook bepalend als het gaat om de kaders van die maatschappij. Zoals je wellicht doorhebt is die maatschappij aardig aan het doorslaan. ADHDers hebben hier wel last van waardoor ze moeilijk mee kunnen komen.

Het is de belangrijk om OUT OF THE BOX te denken. Denk niet binnen de kaders van de maatschappij maar denk daarbuiten. Niets is te raar. Jouw zoon heeft waarschijnlijk veel kwaliteiten. Een aantal daarvan zijn juist zo goed ontwikkeld door zijn ADHD. Er zijn veel sites die juist de positieve kant van ADHD benoemen. Probeer ze te ontdekken bij je zoon en kijk in welke situaties die het best tot zijn recht komen. Ik zal een paar voorbeelden geven die waarschijnlijk voor jouw zoon van toepassing zijn.

- Jouw zoon doet het erg goed bij een positieve benadering. Hij is erg gevoelig voor afwijzing. Afwijzing zorgt ervoor dat hij verkrampt, soms zelfs boos word en uiteindelijk ten koste gaat van prestaties. Bij een positieve benadering stijgt je zoon boven zichzelf uit.

- Je zoon kan helemaal in iets opgaan. Als hij dat doet geeft hij zich helemaal, is dan heel secuur en creatief. Zijn plan is gemaakt en doordacht. Probleem is alleen dat hij geen aandacht meer heeft voor al die andere dingen die ook "moeten".

-Hij is vreselijk sociaal, voelt anderen feilloos aan en kan zelfs hiermee spelen, ik bedoel daarmee, zijn houding, hetgeen hij zegt enz bewust inzetten om anderen een bepaald gevoel te geven.

-Hij weet van een schijnbaar slechte situatie, iets goeds te maken. zijn insteek is vaak positief. Hij stapt snel over dingen heen en zoekt weer een positieve weg om verder te gaan.

Ik weet niet zeker of ze allemaal van toepassing zijn, maar veel ervan wel.

Trek je niets aan van de regels van de maatschappij maar kijk waar hij zich het prettigst voelt en probeer dan de maatschappij wat te buigen zodat er ruimte ontstaat voor jouw zoon. Om een voorbeeld te geven, ik heb een baan waarbij mijn collega's en manager hebben geaccepteerd dat ik wel eens wat te laat kom. Plannen is namelijk niet mijn sterkste kant ;) Onze maatschappij zegt,....altijd op tijd komen (echt iets nederlands overigens), en ik heb hem in mijn geval omgebogen, ipv dat ik mij aanpas heb ik ervoor gezorgd dat de maatschappij zich aan past aan mij. Want wat is nou echt het probleem, stort de wereld in als je wat te laat bent, doe ik mijn werk minder goed?, veroorzaakt te laat komen een ernstige ziekte?, Stopt het leven van een ander als ze vijf minuten langer moeten wachten op mij?

Mijn dochter heeft ook adhd, op school doet ze het niet zo best. De grootste zorg van school zijn haar prestaties want die zijn onder het gemiddelde. Twee weken geleden trad ze op in een playbackshow waar het hele dorp aanwezig was. Helemaal alleen op het podium. Ze had zichzelf opgegeven, zelf de muziek uitgezocht en het dansje erbij verzonnen. En dat alles voor een meisje van net 9 jaar. Volledig comfortabel op het podium, genietend van het applaus. Ze werd eerste. Maakt ik me zorgen om die cijfers???? Echt niet, mijn dochter komt er wel. Ik ga inzetten op wat ze kan, en wat ze niet kan.....ach waarom zou ik haar plagen met iets wat ze nooit echt zal beheersen. Ik verwacht dat ze op school haar best doet, maar thats all ;)

Succes,

en mocht je nog eens wat willen kletsen...... ik ben te bereiken op msn ;)

marcelenannet@hotmail.com
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Zoon ADHD of toch niet? Wat nu?

Gizgro schreef: Op school hadden ze namelijk het gevoel dat hij zelf soms last heeft van zijn impulsiviteit en chaotisch zijn.
Ik heb al vaker gedacht dat we op zoek moeten naar iemand (psycholoog of zo denk ik) die hem helpt beter te begrijpen hoe hij zelf in elkaar zit en die hem tips en trucks leert om om te gaan met zichzelf.
Ik weet niet waar ik zo iemand gevonden krijg. Ik zie wel het een en ander over cognitieve gedragstherapie, maar dat gaat vooral over straffen en belonen enzo. Ik zoek meer iemand die hem begeleid als persoon. Daarbij rekening houdend dat hij geen klein kind meer is, maar ook nog geen volwassene.
Hoi Jacqueline,
jouw berichtje deed me denken aan dit verhaal:
http://www.novreflextherapie.nl/REAC/rb2011007.html
Wellicht dat die reflextherapieiets voor jullie is...?

Terug naar “Aandachtsproblemen (en ADHD)”