Hey allemaal,
Ik weet niet zo goed waar ik het anders neer moet zetten aangezien het niet 1 specifiek probleem/ding is. Dus dan maar hier.
Ik raak de laatste tijd steeds meer gefrustreerd, kan bijna nergens meer echt van genieten. Ik doe men best dit niet de overhand te laten hebben, en me op de goede en leuke dingen te richten maar het is net alsof er een grote deur open is gegaan en die niet meer dicht wil.
Normaal kan het allemaal redelijk goed bolwerken met de stoornissen die ik heb. (adhd, borderline, hypomanie en lichte vorm van paranoia) Maar het lukt me gewoon niet meer. Ik voel me zo opgesloten qua persoonlijkheid, ik durf me niet meer te uiten of me te laten gaan. Terwijl ik daar toch altijd geen enkel probleem mee gehad heb. Sinds een maand opeens dus wel... Ook is het 1 grote chaos in mijn kop, krijg er geen rust in, kan me nergens op concentreren, men emoties gaan constant met me op de loop. Ik begin weer achterdochtig te worden, en erg onzeker.
Ook beginnen dingen uit mijn verleden weer de kop op te steken, zodra ik even een moment begin te ontspannen vliegen er allemaal herinneringen door men hoofd van dingen die ik het liefste vergeet en diep weg stop. Maar het zijn dingen waar ik gewoon met bijna niemand over kan praten of waar ik niet over wil praten omdat ik bang ben dat mensen raar over me gaan denken.
Ik heb sinds een paar maand weer een relatie en iedere keer als ik daar ben voel ik me alleen nog maar meer opgesloten, omdat ik me daar niet prettig voel en mijn vriend zich daar ook anders gedraagt dan hier bij mij. Dit heb ik al een paar keer aangegeven maar het is net alsof het niet doordringt ofzo. En ook hiermee weet ik niet zo goed wat ik er mee moet. Ik hou zielsveel van hem, maar het is allemaal zo dubbel. Hier doet ie lief, is hij knuffelig en praat hij veel met me en daar dus niet....
Ik zit gewoon in een diep conflict met mezelf, en ik wil zo graag weer mezelf zijn maar ik denk dat ik gewoon mijn identiteit kwijt ben geraakt na verloop van tijd. En ik weet dus niet hoe ik dit weer kan herstellen.
Ik moest het gewoon kwijt omdat ik hier met niemand over praat en het me erg dwars zit. Tnx voor het lezen van mijn berichtje, als iemand tips of ideeën heeft zijn ze welkom.
Groetjes Pluis
-
Pluisje1986
-
FlowerPower2020
- Berichten: 6775
- Lid geworden op: 30 jun 2013 21:54
- Locatie: Mentha Aquatica
Re: Erg gefrustreerd
Heel erg vervelend.. Pluisje. Het gevoel geen identiteit te hebben lijkt mij niet fijn.
Wat je schreef over je vriend dat hij zich anders gedraagd thuis, kan mij voorstellen dat dit verwarrend werkt. En ik kan mij goed voorstellen dat jij dat niet kan hebben op dit moment. Je schreef dat je het kenbaar hebt gemaakt. Vervelend als hij daar niet naar luisterde. Wat let je om het nogmaals uit te leggen en liefst op het moment zelf?
Ik wens je minder irritaties toe..
Wat je schreef over je vriend dat hij zich anders gedraagd thuis, kan mij voorstellen dat dit verwarrend werkt. En ik kan mij goed voorstellen dat jij dat niet kan hebben op dit moment. Je schreef dat je het kenbaar hebt gemaakt. Vervelend als hij daar niet naar luisterde. Wat let je om het nogmaals uit te leggen en liefst op het moment zelf?
Ik wens je minder irritaties toe..
Understand: you been understood
Re: Erg gefrustreerd
Het gevoel dat je je eigen identiteit kwijtraakt, is dat niet ergens toe te schrijven aan de verschillende diagnoses die je hebt gekregen? Ik kan me voorstellen dat als je vaker te horen krijgt: "dit ben jij", dat ten koste gaat van wie je werkelijk bent.
De vier diagnoses die je noemt zijn enkel een samenvatting van wat klachten waar je mee zit. Ze zijn bedoeld om hulpverleners te assisteren in het samenstellen van een behandelplan. Je zou hier niet te zwaar aan moeten tillen en het niet teveel benadrukken en overpiekeren.
Je bent nog steeds jezelf, welke oordelen anderen ook over je hebben. Verlies van identiteit bestaat niet. Jouw keuzes in dit leven zijn gebaseerd op jouw eigen persoonlijkheid, of die keuzes nu gemakkelijk of moeizaam gemaakt worden. Een persoonlijkheid kan vermoeid en lusteloos raken, maar kan onmogelijk verdwijnen terwijl het lichaam nog in leven is.
Wat betreft je vriend kan ik me zo voorstellen dat hij tegenover zijn familie zijn tedere kant niet wil tonen.
Veel sterkte en succes.
De vier diagnoses die je noemt zijn enkel een samenvatting van wat klachten waar je mee zit. Ze zijn bedoeld om hulpverleners te assisteren in het samenstellen van een behandelplan. Je zou hier niet te zwaar aan moeten tillen en het niet teveel benadrukken en overpiekeren.
Je bent nog steeds jezelf, welke oordelen anderen ook over je hebben. Verlies van identiteit bestaat niet. Jouw keuzes in dit leven zijn gebaseerd op jouw eigen persoonlijkheid, of die keuzes nu gemakkelijk of moeizaam gemaakt worden. Een persoonlijkheid kan vermoeid en lusteloos raken, maar kan onmogelijk verdwijnen terwijl het lichaam nog in leven is.
Wat betreft je vriend kan ik me zo voorstellen dat hij tegenover zijn familie zijn tedere kant niet wil tonen.
Veel sterkte en succes.
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
Neem waar, de vreugde in het absolute
Re: Erg gefrustreerd
Hoi Pluisje,
wat mij het meeste trof in je bericht was:
En wat je verder schrijft, dat je moeilijk kan genieten van dingen, dat snap ik ook wel (eerst moeten er nog "achterstallige" emoties uit. En als die 'in de weg zitten', lukt genieten niet meer (als dat aan de orde zou zijn) en steken allerlei andere dingen ook weer prompt de kop op. "Geen wonder", maar wel heel triest, dat dingen zoals concentratie dan ook niet meer lukken.
En wat me trof:
Onverwerkte rommel komt bij voorkeur in dit soort periodes naar boven. Eenvoudig advies, snel gezegd: "verwerken!"
Maar echt eenvoudig is het uiteraard niet: zo te lezen schaam je je en dat is een hele nare emotie...!!!
(De aloude theorie is, dat die herinneringen "wegdrukken" energie kost - en die energie heb je nu vele minder. Dus komen de krengen spoken, bovenop al het andere. Een nieuwerwetsere theorie heeft het over "stress sensibilisatie": er is steeds meer stress, dat proces begon ooit, ergens mee - en voorbij een bepaald punt roept "stres ding nummer 1" acuut stredding 2 en 3 wakker, die op hun beurt weer 4, 5 en 6 oproepen, etc.)
En over stress gesproken...
(Er kunnen nog allerlei verklaringen voor zijn, van heel onschuldig tot akelig, maar momenteel tast je in het duister. Bijv.: bij zijn familie "gelden nu eenmaal regels, dat je je gevoel niet toont". Die rare families heb je.)
Geen wonder, maar wel heel triest, dat je hier onzeker van wordt! Ook heel erg jammer, dat je wel het gesprek daarover bent aangegaan (chapeau!) - maar dat hij geen sjoege geeft.
Tja - wat je daar nou mee aanmoet...????
(Welke vriend die een knip voor de neus waard is, laat zijn vriendin nou zo "zwemmen"? Of schaamt hij zich ook weer op zijn beurt voor het gedrag oid. van zijn familie?)
Wat je schreef over je emoties die je niet meer durft te uiten en de rotherinneringen die de kop weer opsteken, dat kan ik idd goed plaatsen als "een conflict in jezelf" - maar deze alinea is volgens mij toch echt een conflict met een ander mens. (Nota bene je geliefde, wat het allemaal nog veel gevoeliger en ingewikkelder en stressvoller maakt!!!!)
En vooral, omdat je hier met niemand over praat.
Nou kun je helaas niet bij iedereen echt terecht voor dit soort heftige dingen - dat is jammer.
Maar je hebt als mens met zoveel stress en emoties en onzekerheid wel iemand nodig, die jou kan steunen en je begrijpt (of tenminste moeite voor je doet, om je te begrijpen).
wat mij het meeste trof in je bericht was:
Dat lijkt me heel erg naar: dat je wel emoties voelt, maar dat om een of andere reden niet kunt/wilt/ durft / etc. te uiten.Pluisje1986 schreef: Ik voel me zo opgesloten qua persoonlijkheid, ik durf me niet meer te uiten of me te laten gaan. Terwijl ik daar toch altijd geen enkel probleem mee gehad heb. Sinds een maand opeens dus wel...
En wat je verder schrijft, dat je moeilijk kan genieten van dingen, dat snap ik ook wel (eerst moeten er nog "achterstallige" emoties uit. En als die 'in de weg zitten', lukt genieten niet meer (als dat aan de orde zou zijn) en steken allerlei andere dingen ook weer prompt de kop op. "Geen wonder", maar wel heel triest, dat dingen zoals concentratie dan ook niet meer lukken.
En wat me trof:
Pluisje1986 schreef:Ook beginnen dingen uit mijn verleden weer de kop op te steken, zodra ik even een moment begin te ontspannen vliegen er allemaal herinneringen door men hoofd van dingen die ik het liefste vergeet en diep weg stop. Maar het zijn dingen waar ik gewoon met bijna niemand over kan praten of waar ik niet over wil praten omdat ik bang ben dat mensen raar over me gaan denken.
Onverwerkte rommel komt bij voorkeur in dit soort periodes naar boven. Eenvoudig advies, snel gezegd: "verwerken!"
Maar echt eenvoudig is het uiteraard niet: zo te lezen schaam je je en dat is een hele nare emotie...!!!
(De aloude theorie is, dat die herinneringen "wegdrukken" energie kost - en die energie heb je nu vele minder. Dus komen de krengen spoken, bovenop al het andere. Een nieuwerwetsere theorie heeft het over "stress sensibilisatie": er is steeds meer stress, dat proces begon ooit, ergens mee - en voorbij een bepaald punt roept "stres ding nummer 1" acuut stredding 2 en 3 wakker, die op hun beurt weer 4, 5 en 6 oproepen, etc.)
En over stress gesproken...
Persoonlijk vind ik het heel raar gedrag.Pluisje1986 schreef:Ik heb sinds een paar maand weer een relatie en iedere keer als ik daar ben voel ik me alleen nog maar meer opgesloten, omdat ik me daar niet prettig voel en mijn vriend zich daar ook anders gedraagt dan hier bij mij. Dit heb ik al een paar keer aangegeven maar het is net alsof het niet doordringt ofzo. En ook hiermee weet ik niet zo goed wat ik er mee moet. Ik hou zielsveel van hem, maar het is allemaal zo dubbel. Hier doet ie lief, is hij knuffelig en praat hij veel met me en daar dus niet....
(Er kunnen nog allerlei verklaringen voor zijn, van heel onschuldig tot akelig, maar momenteel tast je in het duister. Bijv.: bij zijn familie "gelden nu eenmaal regels, dat je je gevoel niet toont". Die rare families heb je.)
Geen wonder, maar wel heel triest, dat je hier onzeker van wordt! Ook heel erg jammer, dat je wel het gesprek daarover bent aangegaan (chapeau!) - maar dat hij geen sjoege geeft.
Tja - wat je daar nou mee aanmoet...????
(Welke vriend die een knip voor de neus waard is, laat zijn vriendin nou zo "zwemmen"? Of schaamt hij zich ook weer op zijn beurt voor het gedrag oid. van zijn familie?)
Wat je schreef over je emoties die je niet meer durft te uiten en de rotherinneringen die de kop weer opsteken, dat kan ik idd goed plaatsen als "een conflict in jezelf" - maar deze alinea is volgens mij toch echt een conflict met een ander mens. (Nota bene je geliefde, wat het allemaal nog veel gevoeliger en ingewikkelder en stressvoller maakt!!!!)
En vooral, omdat je hier met niemand over praat.
Nou kun je helaas niet bij iedereen echt terecht voor dit soort heftige dingen - dat is jammer.
Maar je hebt als mens met zoveel stress en emoties en onzekerheid wel iemand nodig, die jou kan steunen en je begrijpt (of tenminste moeite voor je doet, om je te begrijpen).