LianneK

Wat hebben deze symptomen voor betekenis??

Hallo,,
Ik ben een vrouw van 25
Mijn klachten zijn veel maar ik ga niet erover hebben want dan is mijn verhaal nooit af misschien.

Laatste tijd 4 a 5 maanden of meer heb ik nieuwe klachten bij gekregen waar ik geen verklaring voor kan vinden en dat is, als ik een klein meisje zie ( van zes jaar ofzo, jonger of iets ouder bv) krijg ik tranen in mijn ogen, en word plots emotioneel!. Als ik alleen thuis ben dan kan ik lekker huilen met veel verdriet en pijn maar het is mij een paar keer op het station overkomen, laatste keer nog twee dagen geleden. Ik zat in de trein en keek door het raam naar een kleine meisje van 6 ofzo, kreeg ik tranen, even later loopt er een jongentje met zijn mam langs, met een knuffel rugzak, alleen het ff kijken naar die rugzak maakte me weer emotioneel, ik probeer het zoveel in te houden als ik buiten ben, maar ik snap mijn reactie niet!? Ik reageer ook zo trouwens als ik iets hoor/zie over seksueel kindermisbruik.

Deze klachten zijn al tijdens mijn behandeling bij de ggz begonnen, waar ik mee pas gestopt ben. Zij gaven mij ook niet duidelijke antwoord, ik merkte alsof zij iets wisten/vermoedden maar wilden ze niet zeggen ofzo, de behandeling heeft meer dan jaar geduurd en heb ik geen diagnose kunnen krijgen. Omdat ik veel dwangmatig gedrag/ handelingen toon schrijf ik mijn verhaal nu hier ook! Maar sterker nog omdat ik altijd naar iets ergs verlangde voor mezelf(vind spannend), gedachten dat me iets mankeert of juist MOET mankeren ging ook dwangmatig veel dingen over psy. stoornissen lezen tijdens mijn therapie (omdat ik nooit een antwoord kreeg), tot ik over DIS te weten kwam! Sindsdien begon ik weer te denken/hopen dat ik het zou hebben! Gezien ik heel weinig weet over mijn jeugd, en in algemeen is mijn beleving, geheugen etc minder ik weet wel dat ik oorlog meegemaakt heb maar daar weet ik totaal niets van , sinds ik over DIS weet begon ik sommige vragen van mijn behandelaar te snappen en blijf denken/hopen dat ik het heb tegelijkertijd probeer ik het zoveel van me af te schudden want vroeger hoopte ik andere ernstige ziekte waarna bleek dat ik het niet had. Nu wil ik niet hetzelfde meemaken, want dit brengt mij alleen meer in verwarring en soms denk dat ik alleen maar fantaseer of hou niet/ niet genoeg van het leven.... is hier wel een verklaring voor, heb ik gelijk als ik aan dis denk, kloppen de symptomen??
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Wat hebben deze symptomen voor betekenis??

LianneK schreef: Laatste tijd 4 a 5 maanden of meer heb ik nieuwe klachten bij gekregen waar ik geen verklaring voor kan vinden en dat is, als ik een klein meisje zie ( van zes jaar ofzo, jonger of iets ouder bv) krijg ik tranen in mijn ogen, en word plots emotioneel!. Als ik alleen thuis ben dan kan ik lekker huilen met veel verdriet en pijn maar het is mij een paar keer op het station overkomen, laatste keer nog twee dagen geleden. Ik zat in de trein en keek door het raam naar een kleine meisje van 6 ofzo, kreeg ik tranen, even later loopt er een jongentje met zijn mam langs, met een knuffel rugzak, alleen het ff kijken naar die rugzak maakte me weer emotioneel, ik probeer het zoveel in te houden als ik buiten ben, maar ik snap mijn reactie niet!?
Hoi Lianne,
welkom op het forum...!
een echt antwoord kan ik je niet geven, want het enige wat ik van je weet, is dit ene bericht. Maar op zich klinkt het me redelijk "normaal" en bekend in de oren.
Wat me wel treft, is "dat je er geen verklaring voor kan vinden". Hoezo niet...? Is hier bij jou in therapie nooit over gesproken...?

Een verschijnsel dat normaliter voorkomt, bij mensen die bijv getraumatiseerd zijn, is dat als je geconfronteerd wordt met kinderen "op die leeftijd (dat er met jou nare dingen gebeurden)", dat emotionele reacties geeft.
En een van de eerste dingen die je in therapie hoort te "leren", is om de emotionele reacties als je bijv. in de trein zit te kunnen beteugelen. (En daarna, als je veilig en wel thuis bent of bij goede vrienden etc. - alsnog je tranen de vrije loop te laten: dat geneest, die tranen. Je hoeft het niet per se te zien als een nieuwe klacht.)
LianneK schreef:Ik reageer ook zo trouwens als ik iets hoor/zie over seksueel kindermisbruik.
ja, nou ben ik zelf incestvrouw - maar sexueel misbruik van kinderen is dermate walgelijk, dat ieder fasoenlijk mens daar sterke emoties over heeft.
LianneK schreef:Deze klachten zijn al tijdens mijn behandeling bij de ggz begonnen, waar ik mee pas gestopt ben.
Oejjj....
Dat je emoties heftiger worden in de eerste fase van een therapie, "dat kan gebeuren", maar als gezegd: daar hoort acuut beleid op gemaakt te worden, technieken leren, zodat de therapie zelf, maar dus ook "alles daarbuiten", veilig voor jou kan blijven.
(...en als jij het gevoel hebt, dat je wel emotioneler werd, maar dat je niets leerde, om het in de hand te houden, dan is dat op zichzelf voldoende reden om benen te maken en een deurtje verderop te gaan!!)
LianneK schreef:Zij gaven mij ook niet duidelijke antwoord, ik merkte alsof zij iets wisten/vermoedden maar wilden ze niet zeggen ofzo, de behandeling heeft meer dan jaar geduurd en heb ik geen diagnose kunnen krijgen.
HMPF!!!
Als jij graag een verhaal wil met kop en staart, wilt weten waar je aan toe bent, dan horen ze antwoord te geven. (Dat kan nog zijn:"We weten het niet exact, maar we denken in "die" en in "die" richting.)
LianneK schreef:Omdat ik veel dwangmatig gedrag/ handelingen toon schrijf ik mijn verhaal nu hier ook!
Heel vaak is "dwangen" een manier, om angst weg te duwen of om angst hanteerbaar te maken...!
LianneK schreef:Maar sterker nog omdat ik altijd naar iets ergs verlangde voor mezelf(vind spannend)
Als jij je fysiek hartstikke rot voelt, en de arts wuift het weg met "och, een koutje" - dan voel je je ook niet echt serieus genomen (en dus boos, of bang of hoe t maar uitkomt).
Dus als deze mensen er in zijn geslaagd, om jou een jaar (!) lang aan het lijntje te houden - dan is het logisch, dat ze allerlei emoties in jou hebben opgeroepen.
(En ten overvloede: dat is nadrukkelijk niet de bedoeling!! Zij zijn er, om te maken dat je je beter gaat voelen, niet om angst of wat dan ook aan te wakkeren.)
LianneK schreef:Gezien ik heel weinig weet over mijn jeugd, en in algemeen is mijn beleving, geheugen etc minder ik weet wel dat ik oorlog meegemaakt heb maar daar weet ik totaal niets van , sinds ik over DIS weet begon ik sommige vragen van mijn behandelaar te snappen en blijf denken/hopen dat ik het heb tegelijkertijd probeer ik het zoveel van me af te schudden want vroeger hoopte ik andere ernstige ziekte waarna bleek dat ik het niet had. Nu wil ik niet hetzelfde meemaken, want dit brengt mij alleen meer in verwarring en soms denk dat ik alleen maar fantaseer of hou niet/ niet genoeg van het leven.... is hier wel een verklaring voor, heb ik gelijk als ik aan dis denk, kloppen de symptomen??
Ik vind dis een fascinerend verschijnsel.
Ik vind het een zeer nadrukkelijke vorm van iets, dat (volgens mij) zo ongeveer alle mensen hebben: je bestaat als mens uit allerlei 'stukjes'.
En je kunt er voor kiezen, om alle stukken tegelijkertijd te voelen (maar dan komt er doorgaans weinig tot niets uit je handen) -
je kunt er ook (om allerlei redenen, waaronder trauma) voor kiezen, om bepaalde delen "in een laatje te duwen, dat je vervolgens op slot draait" - dat lucht op (maar kan ook nare bijverschijnselen hebben).
En de meeste mensen hebben wel contact met verschillende stukken - en de een houdt van tijd tot tijd een soort interne vergadering met een stevige voorzitter en dan worden er harde noten gekraakt en komt er een tijdje later een mooi compromis uit rollen -
anderen zijn non stop intern aan het ruzieen, zonder dat er heel veel helderheid ontstaat -
kortom, ieder mens gaat weer anders met die "delen" om.
En dat ik dis zo fascinerend vind, is nou krek, omdat de verschillende delen zo glashelder, hard zijn afgescheiden en uitgelijnd.
LianneK

Re: Wat hebben deze symptomen voor betekenis??

Halloo,
Janneke schreef:Wat me wel treft, is "dat je er geen verklaring voor kan vinden". Hoezo niet...? Is hier bij jou in therapie nooit over gesproken...?
Er is wel over gesproken wanneer het begon me op te vallen en eigenlijk begon dat laatst paar maanden van mijn therapie maar, mijn behandelaar zei niets concreets erover behalve alles op papier noteren en luisteren, en vragen hoe ik me dan voel en wat ik voor me zie als ik zo reageer etc.. en eigenlijk ik heb een jaar alleen maar gepraat;) en zij luisteren en noteren maar, meer ook niet.
Janneke schreef:Een verschijnsel dat normaliter voorkomt, bij mensen die bijv getraumatiseerd zijn, is dat als je geconfronteerd wordt met kinderen "op die leeftijd (dat er met jou nare dingen gebeurden)", dat emotionele reacties geeft.
Nou, eigenlijk ik heb me altijd vreemd, onzeker, verlegen en ongemakkelijk gevoeld bij kinderen al voor de therapie, maar wanneer ik begon ook emotioneel van raken voel ik dan alsof er net zo'n kind in me zit die mee wil gaan spelen of verdrietig is en gevangen zit.
Janneke schreef:Als jij graag een verhaal wil met kop en staart, wilt weten waar je aan toe bent, dan horen ze antwoord te geven. (Dat kan nog zijn:"We weten het niet exact, maar we denken in "die" en in "die" richting.)
Dat horen ze wel te doen ja, maar doen ze niet! In ieder geval bij mij niet,in het begin alleen hoorde ik over adhd, depressie maar later toen bleek niet zo te zijn, heb ik meermaals gevraagd wat ik dan te horen kreeg was 'waarom wil je weten!" "diagnose is maar een naam voor groep symptomen meer niet' of 'dit is je persoonlijkheid' :-s hun antwoord heeft mijn vermoeden alleen maar versterkt over dis....?
Janneke schreef:Als jij je fysiek hartstikke rot voelt, en de arts wuift het weg met "och, een koutje" - dan voel je je ook niet echt serieus genomen (en dus boos, of bang of hoe t maar uitkomt).
Dus als deze mensen er in zijn geslaagd, om jou een jaar (!) lang aan het lijntje te houden - dan is het logisch, dat ze allerlei emoties in jou hebben opgeroepen.
Voor de duidelijkheid mijn verlangens en wensen voor erge dingen waren allang aanwezig voor de therapie, dus eigenlijk wat niet door hun komt, en wat mij toch doet denken aan dis!? Misschien heb ik het mis, geloof ik wel maar toch enerzijds (dwangmatig)juist weer niet.
Laatst gewijzigd door volhoudertje op 19 aug 2013 21:24, 1 keer totaal gewijzigd.
Reden: quotes hersteld en vormgeving aangepast
Gebruikersavatar
Radius
Berichten: 827
Lid geworden op: 05 aug 2011 21:53

Re: Wat hebben deze symptomen voor betekenis??

Als werkelijk een groot aantal sysptomen van DIS bij je geconstateerd is, hebben je hulpverleners geen reden om dit verborgen te houden. Het komt regelmatig voor dat een patient van verschillende stoornissen kenmerken vertoont, maar aan niet genoeg kenmerken voldoet om een specifieke diagnose te krijgen.

Inderdaad is het zo dat een diagnose eigenlijk slechts een naam is voor een verzameling symptomen. De diagnose is slechts bedoeld voor het uitstippelen van een behandelplan. Als ze je ten onrechte diagnosticeren met een specifieke stoornis, leidt dat tot een behandeling die misschien helemaal niet aansluit op jouw persoonlijke behoeften.

Genoeg reden om voorzichtig te zijn met diagnoses en meer nadruk te leggen op het vinden van een geschikte behandeling die gericht is op het aanpakken van jouw klachten. Veel sterkte en succes.
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Wat hebben deze symptomen voor betekenis??

LianneK schreef:mijn behandelaar zei niets concreets erover behalve alles op papier noteren en luisteren, en vragen hoe ik me dan voel en wat ik voor me zie als ik zo reageer etc.. en eigenlijk ik heb een jaar alleen maar gepraat;) en zij luisteren en noteren maar, meer ook niet.
Hoi LIanne,
brrrr....! Goed, dat je daar weg bent. Bij een intake heeft dit zin. Zowel de eerste paar gesprekken dus - of de eerste minuten van een (willekeurig welk) gesprek.
Maar daarna heeft het beslist zin, als een hulpverlener ook eens wat terugzegt, anders zit jij als mens maar een beetje 'in de leegte' te praten...!
Not to mention, dat je in de eerste fasen van je therapie allerlei technieken aangereikt hoort te krijgen, hoe je je eigen emoties wat kunt dempen, jezelf kunt troosten, bemoedigen, etc.
LianneK schreef:Nou, eigenlijk ik heb me altijd vreemd, onzeker, verlegen en ongemakkelijk gevoeld bij kinderen al voor de therapie, maar wanneer ik begon ook emotioneel van raken voel ik dan alsof er net zo'n kind in me zit die mee wil gaan spelen of verdrietig is en gevangen zit.
Okee - dit kan nog van alles betekenen. Kinderen zijn doorgaans erg direct en spontaan en als je bijv. opgevoed bent met veel nadruk op "dit hoort zus" en "als dit, dan moet je dat doen" dan sta je idd met lege handen bij die hummeltjes.
En dat je van binnen een klein kind voelt, dat mee wil spelen: dat is alleen maar heel erg goed en mooi. (En als het een beetje kan: gewoon doen! "Pret voor 2!")
LianneK schreef:in het begin alleen hoorde ik over adhd, depressie maar later toen bleek niet zo te zijn, heb ik meermaals gevraagd wat ik dan te horen kreeg was 'waarom wil je weten!" "diagnose is maar een naam voor groep symptomen meer niet' of 'dit is je persoonlijkheid' :-s hun antwoord heeft mijn vermoeden alleen maar versterkt over dis....?
In times of trouble: 1 ding tegelijk!
Ik vind het verre van netjes, dat ze de dingen zo "naar je terugspelen" (waarom wil je het weten?) - Je hebt daar nota bene recht op!
En dat "gemist" (mistige communicatie, alles veralgemeniseren) is ook niet fraai. (Op zich is een DSM etiketje idd een groep symptomen bijeen, dat klopt.)

Maar ze kunnen nog -tig redenen hebben, om zich zo mallotig te ge/misdragen. Bijv. dat ze het zelf ook gewoon niet weten (maar dat liever niet zeggen, want dan voelen ze zich afgaan als een gieter).
:evil: Maar een mag hulpverlener nooit zijn eigen gevoel "ik wil niet afgaan" belangrijker vinden dan het gevoel van de client, die terecht wil weten waar ze aan toe is!
LianneK schreef: Voor de duidelijkheid mijn verlangens en wensen voor erge dingen waren allang aanwezig voor de therapie, dus eigenlijk wat niet door hun komt
Accoord.
Het hoort ;) zogezegd thuis in het rijtje symptomen (dat uiteindelijk het DSM etiketje oplevert).
Ook dwangmatigheid kan in dat rijtje thuis horen (vaak is het een manier om "geen angst te hoeven voelen".)

Dissociatie bestaat in vele vormen en maten en ook mensen die niet in therapie zijn, omdat ze dat niet nodig hebben doen het van tijd tot tijd. (Allerlei dingen zoals concentratie, hypnose, meditatie zijn ook verwant aan dissociatie- en worden dagelijks door miljoenen mensen gedaan, omdat het nuttig en prettig is.)
En dat je allerlei, in het plaatselijk jargon "sub-persoonlijkheden" in jezelf voelt, is op zich alleen maar makkelijk. (Bijv. dat kleine kind van binnen - en als je "vanuit je eigen kind" gaat spelen met een ander kind, wordt het echt leuk.)
In zichzelf is het compleet normaal. (Ook als die delen van jouzelf van tijd tot tijd fikse ruzie hebben!)

Terug naar “Overige problemen”