Danisha

De stap zetten naar een psychiater.

Hallo,

Jaren heb heb ik een 'stem' in mijn hoofd, die verteld wat ik moet doen.
het begon heel onschuldig, maar ik merk dat deze stem mij steeds meer onder controle krijgt
en het niet meer zo onschuldig is en het zelfs gevaarlijk kan zijn. En op een of andere manier kan ik geen nee zeggen tegen deze stem. Alleen durf ik de stap niet te zetten om met iemand te praten. het is toch een soort van schaamte, denk ik. daarom heb ik dit al heel lang uitgesteld maar ik kom steeds meer in de knoop met mezelf. heeft iemand tips, zodat ik deze stap durf te zetten en met een gespecialiseerd iemand kan praten? of moet ik eerst met iemand uit mijn omgeving praten of kan ik dit zelf oplossen..
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: De stap zetten naar een psychiater.

Danisha schreef:maar ik merk dat deze stem mij steeds meer onder controle krijgt en het niet meer zo onschuldig is en het zelfs gevaarlijk kan zijn.
Ik denk dat dit toch wel voldoende reden moet zijn om de stap te zetten? Je weet denk ik zelf ook wel dat je dit zelf niet kunt oplossen.
Praat er gerust over met iemand in je omgeving, die je kunt vertrouwen, bijvoorbeeld je huisarts.
Succes, Danisha.
* Liebe Macht Frei *
Danisha

Re: De stap zetten naar een psychiater.

Klopt, bedankt. Maar heb het altijd eng gevonden om met mensen te praten over zulke dingen. Dus voor mij is het nogal een stap. Zeker omdat ik niet weet wat me te wachten staat.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: De stap zetten naar een psychiater.

Hoi Danisha,
ik heb ook zo'n soort stem gehad en zo te lezen is het jou in je eentje niet gelukt. Dat is beslist geen schande - stemmen zijn ingewikkeld. Het wil beslist niet zeggen, dat je gek zou zijn of gaat worden en een psychiater is ook niet nodig, maar een psycholoog is wel handig.
(Een psychiater is een arts en bij sommige hersenziektes komen ook stemmen om de hoek kijken, dan hebben medicijnen soms zin. Maar een stem die "macht over jou wil" is een psychologische kwestie, geen ziekte. En dat kun je het beste met een psycholoog oplossen.)

Stemmen bestaan doorgaans uit "afgesplitste" delen van jouzelf. Voor een deel bijv. "alles wat je moeder zegt en jij niet wilt horen" (om hetzij goede, hetzij minder ideale redenen!) een stem kan je angsten bespelen, je gedachten bekritiseren - kortom: zo'n ding kan een veelkoppig monster worden.
Dat afsplitsen is geen heftige ziekte oid, maar iets, wat we van tijd tot tijd allemaal doen. Bijv. je kunt goed tekenen, maar besluit, om een poos niet te tekenen, want je bent druk met andere zaken. Dat kan een zinnige beslissing zijn, maar "dat deel van jou, dat graag tekent" kan daar boos van worden - en jou 'aan de kop gaan zeuren', bijvoorbeeld in de vorm van een stem.
Het ding 'de baas worden' kan heel goed, maar kost wel het een en ander. (Negeren werkt doorgaans niet en er tegenin gaan is ook niet altijd makkelijk en je kunt valkuilen tegenkomen.) En: die delen van jezelf, die je had "afgesplitst", moet je weer in bezit gaan nemen. (Dus in het voorbeeld van 'ik ga een tijd niet tekenen' "moet" je weer gaan tekenen, gewoon, omdat dat een deel is van jouzelf.) Zoiets heet in plaatselijk jargon een subpersoonlijkheid en vele therapieen werken er mee (zoals bijv. Gestalt of voice dialogue of transactionele analyse).
Na verloop van tijd wordt die stem dan minder belangrijk en verdwijnt doorgaans vanzelf weer.

Stap naar de huisarts en vraag om een psycholoog die kaas heeft gegeten van macht en die kan werken met wat in het jargon heet "subpersoonlijkheden".

Sucses!
Danisha

Re: De stap zetten naar een psychiater.

bedankt Janneke, maakt een hoop duidelijk.
Na jaren zou het fijn zijn om mijn eigen gedachtes te kunnen sturen en afscheid te nemen van deze stem. Ik ben nog thuiswonend, en mijn ouders hebben ook wel in de gaten dat mijn gedrag anders is dan andere 19-jarigen, en met een omweg proberen ze dingen los te krijgen. maar wederom uit schaamte heb ik er nooit wat over gezegd. Ik weet dat de huisarts een geheimhoudingsplicht heeft, maar ik wil niet dat mensen denken dat ik gek ben. De reden waarom ik het jaren heb volgehouden is omdat ik er op een gegeven moment mee heb leren leven, toen het nog wat onschuldig was. Maar hoe verder dit zich ontwikkeld, hoe meer ik bang ben dat het uit de hand gaat lopen. Alleen wil niet dat mijn ouders denken dat ik een of andere gestoorde gek ben. Iemand tips, hoe ik er over kan praten. Of kan ik beter recht naar de huisarts gaan en ze gewoon nog niet inlichten?
Gebruikersavatar
Radius
Berichten: 827
Lid geworden op: 05 aug 2011 21:53

Re: De stap zetten naar een psychiater.

Het zou mijns inziens inderdaad wijs zijn er eerst met je huisarts of vertrouwenspersoon over te spreken alvorens het je ouders te vertellen. Wees niet bang voor de stem. Welke dreigementen deze ook uitspreekt, er kan je niets overkomen tenzij je het zelf aanricht. Het enige dat de stem kan is je bang maken en aansporen tot gedrag. Als je niet doet wat de stem zegt kan die alleen proberen je banger te maken met als doel zijn of haar wil uit te voeren. Blijf volhouden en laat je niet manipuleren door loze dreigementen. Veel sterkte en succes.
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: De stap zetten naar een psychiater.

Danisha schreef:bedankt Janneke, maakt een hoop duidelijk.
:)
Danisha schreef:Na jaren zou het fijn zijn om mijn eigen gedachtes te kunnen sturen en afscheid te nemen van deze stem.
...en dat kan heel goed!
Danisha schreef:Ik ben nog thuiswonend, en mijn ouders hebben ook wel in de gaten dat mijn gedrag anders is dan andere 19-jarigen, en met een omweg proberen ze dingen los te krijgen. maar wederom uit schaamte heb ik er nooit wat over gezegd. (...) Alleen wil niet dat mijn ouders denken dat ik een of andere gestoorde gek ben.
Ja, groot gelijk dat je dat niet wilt..! Je hoeft ze wellicht niet te vertellen, dat je die stem hebt, als je zegt, dat je naar ee sycholoog wilt, zijn ze waarschijnlijk opgelucht. (Ze gaan dan van "...er is iets met haar...!" naar "Okee, ze doet er iets tegen".)
Danisha schreef:Ik weet dat de huisarts een geheimhoudingsplicht heeft, maar ik wil niet dat mensen denken dat ik gek ben. De reden waarom ik het jaren heb volgehouden is omdat ik er op een gegeven moment mee heb leren leven, toen het nog wat onschuldig was. Maar hoe verder dit zich ontwikkeld, hoe meer ik bang ben dat het uit de hand gaat lopen.
...maar je zult in elk geval de psycholoog moeten vertellen, dat je die stem hoort - en de huisarts moeten vertellen, dat er dingen niet lekker lopen. Ook de huisarts hoeft net niet per se alles te weten: maar beschrijf iets van je gedrag, zeg dat er dingen zijn, waar je je erg voor schaamt en zeg, dat je graag naar een psycholoog wilt.

Terug naar “Overige problemen”