Beste lezers,
Ik ben een jongen van 23 en in het laatste half jaar is ontzettend veel gebeurd in mijn leven. Dit heeft gelukkig een positieve lading, maar toch gebeuren mij de laatste weken dingen waar ik even geen raad mee weet. Ik ga proberen het verhaal zo duidelijk mogelijk te formuleren, ondanks dat het redelijk complex in elkaar ligt.
Vorig jaar heb ik een meisje leren kennen, die mij sinds eind vorig jaar zo goed heeft laten voelen dat ik ontzettend veel van haar ben gaan houden. Heb haar ontmoet via het bedrijf van mijn oom, en heb een geweldige tijd met haar sindsdien. Toch ging het afgelopen jaar niet goed met haar en kwam ze thuis te zitten met een burn-out, en dat op 16-jarige leeftijd. Toch gaf het mij kracht om haar voor zover ik kon te helpen en bijvoorbeeld leuke dingen met haar te doen en vooral veel te praten. Haar thuissituatie is namelijk ook niet altijd even rustig, met vier jongere broertjes en haar ouders.
Zo ben ik in haar gezin en familie eigenlijk heel goed opgenomen, en kwam ik daar graag ondanks dat we gewoon vrienden zijn. Ik heb nog nooit zo'n gastvrije familie meegemaakt, en voel me snel thuis in haar omgeving.
Er zijn veel dingen gebeurd de laatste tijd. Ik nam haar zo nu en dan een dagje mee om te relaxen en even de zinnen op iets anders te zetten. Ook heb ik haar laatst meegenomen op een zonvakantie, waar ze ontzettend van opgeknapt is, wat mij heel goed doet. Ook in deze vakantie hebben we veel gepraat over haar problemen en zijn er veel dingen duidelijk geworden. Blij dat ik haar ook op dat gebied beter leerde kennen, wist ik niet wat de toekomst ging brengen.
Ze is iemand die gelovig is, en door haar bezoeken aan een kerkgemeenschap ben ik uiteindelijk ook gelovig geworden. Dit is een prachtig iets, en is een van de beste dingen die mij de laatste tijd is overkomen. Zodoende ben ik door haar eigen familie ook geaccepteerd als 'iemand die bij de familie hoort'. Althans, dat voelt zo voor haar familie, maar minder voor haar gezin.
In haar gezin en familie is veel gebeurd, iets waar ik helemaal niks van af wil weten maar mij wel zorgen baart. Nadat ik een goed gesprek met haar heb gehad over hoe het zit tussen ons en ze dingen aan gaf waar ze moeite mee had, ben ik de volgende dag na de kerkdienst (zonder haar) naar een familielid van haar gegaan. Gewoon, omdat ik uitgenodigd werd en omdat ik zelf niet in de tuin kan zitten en van de zon kan genieten.
Nu komt het, dit gaf haar een beklemmend en onbehagelijk gevoel. Hier hebben we ook over gepraat en zij meent dat ik in haar 'persoonlijke domein' kom, een gebied waar het vertrouwd is. Dat ik 'door haar heen' naar haar familie ga voelt dus niet goed voor haar. Ik zit namelijk in de 'vriendschappelijke kring' en niet de kring van gezin en familie. In mijn ogen moet het kunnen, en is het iets wat gewoon voor de gezelligheid is bedoeld, en totaal niet om informatie te gaan claimen of iets dergelijks. Het gaat haar om de 'achterdeur' die ik gebruik volgens haar.
Ik heb het idee dat haar moeder hier achter zit, want zo'n verhaal kan bijna niet alleen van haarzelf komen. Ze wordt erg gestuurd door haar ouders hierin. Mede doordat ik het idee heb dat haar ouders bang zijn dat ik, iemand die eigenlijk best dichtbij is, dingen te horen krijg waarvan ze het niet van willen. Ik vul dit in, maar ken haar ouders ook wel goed genoeg dat ik weet dat ze op een bepaalde manier is opgevoed dat naar mijn idee niet helemaal 'gezond' is.
Nu weet ik niet hoe ik met deze situatie om moet gaan. Ik wil haar ontzettend graag helpen maar ik denk niet dat ik haar in kan laten zien dat het allemaal niet zo beladen moet zijn als zij denkt. Ze heeft er erg veel moeite mee en ik ook. Iets waar we niet over uitgepraat raken maar ik uiteindelijk wel iets wel beslissen wat voor ons beiden goed voelt. Maar om mij te verbieden naar haar familie te gaan?
Graag hoor ik hoe jullie hierover denken en hoe ik het beste kan aanpakken...
Bedankt!