Radeloos, werkgever belemmert herstel.

[ramona3]

Goede avond allemaal.
Ik zal me eerst even voorstellen, Ik ben Ramona en 19 jaar.
Ik loop sinds mijn 15e al bij verschillende hulpverleners.
Ik kreeg op die leeftijd de diagnose PTSS en depressie waar ik toen van ben ( wat later onvolledig bleek ) hersteld door therapie. Ik ben dus nooit volledig hersteld en een half jaar geleden ben ik dus weer ingestort. Dit gebeurde op mijn werk. Ik was toen net een halfjaar werkzaam. Ik zit nu dus in de ziekte wet. Diezelfde week ben ik hulp gaan zoeken en kwam uiteindelijk terecht bij PsyQ. Hier kreeg ik na onderzoek weer de diagnose depressie, en ik blijk ook wat problematiek te hebben wat betreft mijn persoonlijkheid. Ik ben inmiddels onder behandeling voor mijn depressie en ik krijg ook medicatie (citolapram 40 mg). Nu zit ik met een probleem waar ik enorm mee in mijn maag zit.
Toen ik in de ziektewet terecht kwam moest ik eens in de 4 weken bij de bedrijfsarts verschijnen. Ook werd van mij verwacht contact te houden met de werkgever. Dit liep in het begin goed, tot mijn toestand verergerde. Ik verscheen iedere keer keurig bij de berdrijfs arts, maar contact met mijn werkgever had ik niet meer. Ik stond doodsangsten uit om mijn telefoon op te nemen en mijn verhaal iedere keer te doen, hij vroeg dan hoe het ging met mij, en ik moest dan maar weer vertellen hoe slecht het met me ging. Hier hikte ik elke keer tegen aan en heb toen langere tijd geen contact meer gehad met de werkgever, naar buiten ging ik al helemaal niet meer dus langs gaan zat er ook niet in. Na een tijdje werd de drempel steeds hoger en is mijn moeder met mij naar mijn werk gegaan om de situatie uit te leggen. Hij had er alle begrip voor en ik deed de belofte om weer bereikbaar te zijn. Dit ging zoals het hoorde te gaan en ik kwam zelfs elke week langs om een kopje koffie te drinken met mijn werkgever en collega's. Het kopje koffie drinken viel al gauw weer weg omdat ik weer een dip had en ik niet alleen meer de straat op durfde. Het bleef nu dus bij telefonisch contact en dat ging gewoon goed. Ik begon in deze dip meer klachten te krijgen waaronder meer angst en geheugenverlies. Ik moest soms wel 4 keer per week ergens heen ( bedrijfsarts, psycholoog, psychiater, dokter.. noem maar op) Dit bleek allemaal even te veel te worden. Ik vergat afspraken en heb 2 keer bij de psycholoog gezeten en er werd mij toen gevraagd wat ik kwam doen. Kortom, ik haalde alles door elkaar, ik had totaal geen overzicht meer. Ik ben dus ook een keer niet verschenen bij de bedrijfsarts. Ik heb proberen uit te leggen aan verzuimreductie waarom dit was gebeurd maar er werd totaal niet naar me geluisterd, nieuwe afspraak en gewoon verschijnen de volgende keer. Dit was alweer een hele klap voor me want dit was een teken van afwijzing, een van mijn grootste problemen. De volgende keer zal ik er zijn. Dit gebeurde niet. Met mijn verwarde hoofd zat ik doodleuk bij de psycholoog. Ik was in de veronderstelling dat ik de volgende week bij de bedrijfsarts moest verschijnen, dat was dus vandaag. Hier kwam ik op maandag pas achter. Dinsdag ben ik met mijn moeder langs mijn werk gegaan, niet om te praten maar gewoon een rondje door de winkel, ze had wat nodig. Mijn bedrijfsleider was aanwezig en die vroeg waarom ik weer eens onbereikbaar was en waarom ik niet was verschenen bij de bedrijfsarts. Terwijl ik een poging deed om dit uit te leggen praatte hij dwars door mij heen en vertelde me dat dit niet meer kon gebeuren. Hij brabbelde wat over mijn psychische toestand en dat dit wel zo kon wezen maar dit kon echt niet (dit gebeurde midden in de winkel) Verslagen liep ik met mijn moeder naar de auto ( zij had niks mee gekregen van het gesprek ). Ik keek in mijn telefoon en ik bleek de dag ervoor dus een gemiste oproep te hebben gehad, dit was privé geweest en ik had ook geen voicemail bericht ontvangen. Dit hadden dus zomaar 10 verschillende mensen geweest kunnen zijn. Mijn werkgever had mij dus gebeld met privé, niks achtergelaten en direct verzuim gebeld om een notitie in mijn dossier te laten zetten dat ik weer eens onbereikbaar was. Die week belde mijn werkgever mij voor een afspraak aankomende dinsdag. Hij vertelde niet waar het over ging. Ik was die week flink ziek geworden ( waar ik nog steeds niet van hersteld ben) en vroeg of dit verplaatst kon worden naar vrijdag. In dat telefoon gesprek vertelde hij mij dat er wel degelijk wat gaande was wat mijn verzuim betreft, omdat ik niet was verschenen bij de bedrijfs arts tot 2 keer toe en ik weer eens niet bereikbaar was voor mijn werkgever. Pissig dat ik was nadat hij had opgehangen had ik die vrijdag dus een nieuwe afspraak. Die week kreeg ik een brief met de melding dat ik een boete kreeg voor het niet verschijnen, en een waarschuwing voor het onbereikbaar zijn voor de werkgever. Dit was echt een klap in mn gezicht. In die brief stond ook gelijk de nieuwe afspraak voor de bedrijfsarts. Ik kreeg een andere bedrijfsarts en dat spreekuur zou plaatsvinden in Delft. Dit is voor mij zo'n anderhalf uur reizen met het openbaar vervoer, en dit terwijl ik zonder begeleiding geen stap buiten zet. Ik kon wel janken, want het was onmogelijk voor mijn moeder om, om die tijd naar delft te reizen met de auto. Mijn moeder belde dus het nummer op waar je naar moest bellen om de afspraak eventueel te verzetten. Na 4 verschillende mensen aan de telefoon te hebben gehad, en een kwartier in de wacht te hebben gestaan kreeg ze iemand aan de telefoon die vertelde dat we dat met de werkgever moesten overleggen (????)! Omdat we die week toch een afspraak hadden bij mijn werkgever konden we dat gelijk eventjes vragen. Dit hebben wij dus gedaan, en mijn baas vertelde dat hij daar helemaal geen inzage in heeft en daar niet over beslist, en dat dat sowieso niet mogelijk zou zijn omdat ik al 2 keer niet ben verschenen. Oftewel, ik moest maar gewoon naar Delft gaan in mijn toestand. Toen ik dat te horen kreeg was ik al helemaal het spoor bijster. Gelukkig heb ik toch nog vervoer en begeleiding kunnen regelen naar delft toe en heb ik daar een spreekuur gehad. Wat ik ook vreemd vond is dat ik hier ineens mijn emailadres moest geven en mij de bijstelling werd toegestuurd wat nooit eerder is gebeurd. Van het hele verzuimreductie en de bedrijfsarts klopt dus niks.

Sinds dit alles is mijn toestand alleen maar verergerd en heb ik er lichamelijke klachten bij gekregen. Ik heb nu dus de hele dag door hartkloppingen en is mijn hartritme verstoord. Ik wil het hier niet bij laten zitten. Ik heb altijd over mij heen laten lopen door mijn problemen, en dit vreet aan me. Ik word hier niet bepaald beter van en ik zak steeds verder weg. Ik weet me geen raad meer. Ik heb ook geen idee van de regeling en of ik ergens terecht kan voor dit probleem. Bij verzuim word er niet geluisterd naar mijn problemen en de bedrijfsarts wil mij zo snel mogelijk weer aan het werk hebben. En dan word mij verteld dat ik niet mee werk aan de re-integratie. Ik ben zo ver nu dat ik gedachtens heb liever dood te gaan dan ooit mijn werkgever nog te woord te moeten staan. Als ik dan de moed bij elkaar heb geraapt om het hem uit te leggen word ik in een hoek geschopt. Ik weet niet meer wat ik moet doen.
Heeft iemand hier alsjeblieft advies of raad voor mij wat ik het beste kan doen en of er iets bestaat voor dit soort situaties?
Het is een lap tekst, en misschien een beetje in wartaal, maar ik ben de laatste weken mezelf niet meer en ik ben het spoor bijster.

Alvast heel erg bedankt.

[Amanda3785]

Hoi Ramona,

Hé wat een situatie zeg.

Als ik het zo lees dan werken zowel je werkgever als de arbo-dienst niet mee. Is het misschien een idee om naar je eigen huisarts te gaan? Dat je via hem een doorverwijzing krijgt naar een psycholoog (een die niet via de arbo-dienst loopt en dus onafhankelijk is). Je kan dan aan je huisarts of de psycholoog vragen of zij willen bemiddelen in de situatie.

Een arbeidsdeskundige is geen arts (of bedrijfsarts). Een huisarts en/of psycholoog kan daarentegen veel beter jouw situatie inschatten. Zij zouden kunnen aangeven dat jouw 'onbereikbaarheid' geen onwil is maar te maken heeft met jouw angsten en de misverstanden met het geheugenverlies en de verwarring.

Wellicht dat je werkgever en de arbo-dienst dan een beter idee krijgen van wat er speelt. Mocht je echt problemen blijven ondervinden met de arbo-dienst dan kan je een verzoek indienen voor een andere arbeidsdeskundige en/of bedrijfarts. Je moet dan wel goed onderbouwen waarom je dat verzoek indient, maar als ik dat zo allemaal lees, lukt dat wel. Op dit moment zorgen zij (de arbo en je werkgever) er nu voor dat je alleen maar zieker wordt en belemmeren zij dus jouw herstel. Willen zij dat je zo snel mogelijk weer aan het werk gaat, dan is het alleen maar in hun belang om akkoord te gaan met het verzoek.

Ik begrijp hoe frustrerend het is om iedere keer hetzelfde verhaal te moeten vertellen en er totaal niet in serieus genomen te worden. Ik heb dat zelf ook meegemaakt. Maar wat mij heel erg heeft geholpen is stug vol te blijven houden en daarmee extra testen af heb gedwongen...
Ik was zwaar depressief en had sociale angsten, maar de Gemeente vond dat ik maar op een sociale werkplaats moest gaan staan. Ik heb tig keer hetzelfde verhaal verteld en ook gewoon gezegd dat het niet ging en dat ik het dus ook niet ging doen. Toen hebben ze een onafhankelijke psycholoog ingeschakeld die mij uitgebreid heeft geïnterviewd. Een dag later kreeg ik een telefoontje van de Gemeente die zich uitgebreid verontschuldigde. Soms moet je dus even niet bang zijn voor de gevolgen maar even alleen denken aan jezelf en wat jij aan kan.

[Janneke]

Hoi Ramona,
wat een verschrikkelijk stel misselijke streken van je werkgever...!!!
Ik hoop, dat je lid bent van een vakbond, want het is wel tijd voor juridische stappen. (Als je vandaag lid wordt van een bond, kunnen ze je in elk geval advies geven.)
Gezien je diagnose (post traumatische stress, depressie en "persoonlijkheidsstoonis") slaat het nergens op, dat je werkelijk iedere week contact zou moeten hebben - en hoort en compassie te hebben voor geheugenproblematiek, die kan optreden bij de verschillende ellende. (Dat "je hersens stil staan" en je weinig tot niets kunt onthouden, weinig overzicht hebt, is helaas normaal. Mensen met PTSS en depressie zijn doorgaans 'weggezakt' in die depressie doordat je als mens te lang onder te veel spanning hebt gestaan. En dat merk je in je hoofd. - Moed houden: dat kan prima herstellen!)

Wat ook zin kan hebben: als je psycholoog bij psyQ een brief schrijft aan "verzuimreductie" waarin een en ander wordt uitgelegd, dat het geen onwil of lui.igheid is van jouw kant, maar dat je er momenteel beroerd aan toe bent - en dat je "keurig" (je wilt heus!!!) bij psyQ verscheen, toen je bij verzuimreductie moest wezen...!

Sinds dit alles is mijn toestand alleen maar verergerd en heb ik er lichamelijke klachten bij gekregen. Ik heb nu dus de hele dag door hartkloppingen en is mijn hartritme verstoord. Ik wil het hier niet bij laten zitten. Ik heb altijd over mij heen laten lopen door mijn problemen, en dit vreet aan me. Ik word hier niet bepaald beter van en ik zak steeds verder weg.

Die lichamelijke klachten zijn wel belangrijk: een orthomoleculaire arts heeft er een goede remedie tegen (kijk eens op www.mbog.nl).
En idd: laat het hier niet bij zitten - de tijd dat je noodgedwongen over je heen moest laten lopen is voorbij.
Waarschijnlijk is dat een overlevingsmechanisme geweest - je doet, alsof je geen grenzen hebt, alles is altijd "goed". Dat kan in een akelige situatie iets zijn, dat je de minste schade oplevert.
Maar die situatie is nu voorbij.
Je hoeft niet meer te doen alsof: je bent een mens zoals ieder ander, je hebt grenzen en je hebt, zoals ieder mens respect nodig. En als je dat, helaas, niet krijgt van dit stelletje ^%#%*^$ dan kom je in het verweer.

de bedrijfsarts wil mij zo snel mogelijk weer aan het werk hebben.

Ja, het is een raar beroep: bedrijfarts, ik heb het nooit echt gesnapt.
Zo iemand wordt betaald, om idd tegen jou te zeggen, dat je zo snel mogelijk weer aan het werk moet.
...en dat wil nog wel eens haaks staan, op het feit, dat de man/ vrouw arts is en dus onder ede staat (nl. om jou te helpen).

En dan word mij verteld dat ik niet mee werk aan de re-integratie.

Brrrr.....
Dat mensen tot dat soort leugens in staat zijn (je werkt aan je herstel: je komt nl. bij psyQ en verder hebben ze er geen barst mee te maken).
Gezien je diagnose horen ze ook te weten, dat het eerder een kwestie van maanden is dan van dagen of weken.

Ik ben zo ver nu dat ik gedachtens heb liever dood te gaan dan ooit mijn werkgever nog te woord te moeten staan. Als ik dan de moed bij elkaar heb geraapt om het hem uit te leggen word ik in een hoek geschopt.

Helaas: een nieuw trauma er bij. Daar zat je niet op te wachten, maar het is helaas wel gebeurd. (Anno 2012 zijn er prima manieren om ook dit nieuwe trauma te verwerken, maar eerst maatregelen, dat het stelletje ^%#%*^$ tegengas krijgt.)

[ramona3]

Allereerst wil ik jullie bedanken voor de reactie, ik put hier weer wat energie uit. Alleen de wetenschap zelf dat er mensen zijn die me wél snappen en mij kunnen vertellen dat dit dus echt niet klopt geeft al weer wat moed. Ik begon me namelijk al wat schuldig te voelen door mijn geheugenprobleem.

Ik ga al mijn moed bij elkaar rapen om hier verder achteraan te gaan. Ik ben er pas ook achter gekomen dat mijn werkgever op hele smerige manieren al een aantal van mijn collega's heeft 'weggewerkt'(naar andere fillialen laten overplaatsen) omdat hij niet met hun overweg kon. Hij heeft het al flink wat mensen zuur gemaakt dus. En mij nu dus ook. Ik laat dit niet over mijn kant gaan. Ik ben in contact gekomen met een oud klasgenoot die in een soort gelijke situatie zat, heel toevallig had ook zij een PTSS. Zij heeft toen een advocaat ingeschakeld die gespecialiseerd is in dit soort situaties tussen werkgever en een 'geestelijk zieke/onstabiele' werknemer. Daar hoorde ik dus ook dat het dus vaker gebeurd dat werkgevers hun werknemers zelf hun ontslag laten tekenen omdat dat makkelijker voor ze is, of dat ze het hun zo moeilijk maken dat ze dat uiteindelijk uit zichzelf zullen doen.

Ik maak me er steeds bozer om hoe onmenselijk het is om mij het nog zuurder te maken dan dat ik het al heb. Ik word onrustig van deze boosheid, maar het geeft me des te meer reden hier mee door te gaan. Als ik me rug nu niet strek zal ik het nooit doen. Het zal mij zelfs denk ik ook nog een boost geven als ik nu voor mezelf opkom en er eindelijk begrip word getoond of in ieder geval de rust en het vertrouwen krijg wat ik nodig heb en verdien.

Ik hou de hele situatie hier up to date en zal zo nu en dan melden als er schot in komt en hoe het me af gaat.

In ieder geval heel erg bedankt voor het reageren!!

[Janneke]

Hoi Ramona,


Hartstikke goed...!!!!

Okee - dit soort dingen kost energie (dus let goed op jezelf, bespreek het ook met je psycholoog, etc.)
maar het is ook een uitstekende zaak. Je recht je rug, je laat niet over je lopen, je pakt aan in de butenwereld: alleen maar heel erg goed!!!

Met enig "moed, beleid en trouw" aangepakt, ondersteunt dit alleen maar je therapie/ herstel van ptss.
(Voelen, dat jij goed voor jezelf zorgt, voor jezelf opkomt, hindernissen uit de weg kunt ruimen - dat zet zoden aan de dijk in je verwerkingsproces!!!)

[Lost Soul]

Ik heb het hele verhaal eens gelezen maar een paar dingen vallen me op:

Waarom schrijf je de afspraken niet ergens duidelijk op? Schrijf ze in een agenda, zet ze op je bureaublad op je computer, zet ze in je telefoon, laat een alarm functie vroegtijdig op de betreffende dag op je telefoon afgaan zodat je weet waar en hoe laat je ergens moet zijn, plak een groot stuk papier op de koelkast en schrijf het daar op, vraag of je moeder je erbij wilt helpen om het te herinneren.

Voor de telefoongesprekken zou je aan je werkgever kunnen vragen of ze je daarvoor op afgesproken tijden belt, noteer die tijden en zorg dat je dan ook daadwerkelijk bereikbaar bent.

Als je van de hele situatie werkt wilt maken dan zou ik daar eerst eens goed over nadenken. Heb je er iets aan om in je gelijk gesteld te worden? De werksfeer zal er flink onder te lijden krijgen en houdt er maar rekening mee dat de baas het niet zal vergeten. Bazen kunnen het je op een legale manier zodanig moeilijk maken dat je uit je eigen graag ontslag neemt.

Er nu werk van maken lijkt me ook niet erg verstandig omdat er dan gevraagd zal worden waarom je niet bereikbaar was en waarom je niet bent op komen dagen op afspraken. Je kunt dan natuurlijk zeggen: "het zit zus en zo", maar dat interesseert hun niet. Je moet het ook van je werkgever zijn kant bekijken. Hij neemt een werkkracht in dienst die geen werk kan verrichten en op hem (of gedeeltelijk) zijn kosten thuis zit. In Nederland is het dan zo dat je aan bepaalde eisen moet voldoen. Je moet je onder andere melden bij een bedrijfsarts en contact onderhouden met het bedrijf: doe dit dan ook want hier word je keihard op afgerekend als je het niet doet! Dit valt onder wetten en plichten en hier kun je niks tegen doen.

Ze zullen dan ook vragen waarom je niet aan deze twee dingen kunt voldoen door bijvoorbeeld te vragen: wat doe je dan de hele dag dat je zo'n druk schema hebt dat je hier geen gehoor aan kunt geven? Je bent voor die mensen een nummer, niks meer, niks anders, zij willen duidelijke antwoorden en ze willen niet horen "ik was even de kluts kwijt" want dat zien hun niet als acceptabel excuus maar als een smoes. Dus vraag jezelf goed af of je hier wel je gelijk in wilt halen want ik betwijfel het persoonlijk dat je je gelijk hierin zult behalen.

Een werkgever is verplicht bepaalde zaken te regelen in zo'n geval, maar na een bepaalde tijd veranderen die regels, je kunt niet jaren thuis zitten terwijl je baas maar door moet betalen. Het is dan ook begrijpelijk dat een baas zoiets heeft van: verdomme, deze werknemer kost me geld en ik krijg er geen werk voor terug, die moet ik kwijt zien te worden. Dat is ergens ook begrijpelijk want stel je voor je hebt 10 werknemers en 5 ervan zitten thuis, dan houdt het bedrijf ook niet lang stand en zorgt dat ook voor enorme frustratie bij de baas.

Stel jezelf de vraag: wil ik mijn gelijk behalen en wil ik dan ook nog bij dit bedrijf blijven werken? Dus met andere woorden: heeft het nut hier energie in te steken of zou je die energie beter in je eigen herstel kunnen stoppen?

Kort samengevat: schrijf je afspraken duidelijk op zodat je ze niet kunt vergeten (meteen opschrijven zodra je ze binnenkrijgt, niet laten liggen) en stel jezelf de vraag of je je energie hier wel aan wilt spenderen.

Succes en sterkte!

[Janneke]

Als je van de hele situatie werkt wilt maken dan zou ik daar eerst eens goed over nadenken. Heb je er iets aan om in je gelijk gesteld te worden? De werksfeer zal er flink onder te lijden krijgen en houdt er maar rekening mee dat de baas het niet zal vergeten. Bazen kunnen het je op een legale manier zodanig moeilijk maken dat je uit je eigen graag ontslag neemt.

Goed nadenken: ja graag.
De werksfeer is momenteel niet aan de orde, want 'ziek thuis'.
Wel is de manier waarop contact wordt gehouden verre van profesioneel en wil de werkgever geen last krijgen, dan dient de werkgever dit aan te pakken - daar is uiteindelijk ook de werkgever zelf mee gebaat.
"Zelf ontslag nemen vanwege een slechte werksfeer" is verreweg het stomste wat je kunt doen: bij onprofessioneel handelen van de kan van de werkever dien je actie te ondernemen - eindigt de zaak voor de kantonrechter/UWV (= ontbinding arbeidscontract) dan sta je als werknemer stukken sterker. (Wat meestal betekent geld mee en/of op kosten van de oude baas toeleiding naar nieuw werk.)

Er nu werk van maken lijkt me ook niet erg verstandig omdat er dan gevraagd zal worden waarom je niet bereikbaar was en waarom je niet bent op komen dagen op afspraken. Je kunt dan natuurlijk zeggen: "het zit zus en zo", maar dat interesseert hun niet.

Reken maar van jetje, dat het hun niet interesseert. Daar draait het nou juist om.
Het grote punt is, dat dat gebrek aan interesse onprofessioneel is.

In Nederland is het dan zo dat je aan bepaalde eisen moet voldoen. Je moet je onder andere melden bij een bedrijfsarts en contact onderhouden met het bedrijf: doe dit dan ook want hier word je keihard op afgerekend als je het niet doet! Dit valt onder wetten en plichten en hier kun je niks tegen doen.

Nou - wie ziek is, hoort behandeld te wordne als iemand die ziek is - dwz: wie in het ziekenhuis ligt met een gebroken been in tractie, mag niet worden afgerekend op "verschijnt niet op het kantoor van de arts " - idem dito voor psychische zaken (al is dat helaas lastiger aaan te tonen).

door bijvoorbeeld te vragen: wat doe je dan de hele dag dat je zo'n druk schema hebt dat je hier geen gehoor aan kunt geven?

Kalm laten vragen - dit is onprofessioneel gedrag en daar heb je geen boodschap aan.

want dat zien hun niet als acceptabel excuus maar als een smoes.

Dat kan idd de trieste waarheid zijn, maar daar hoef je je niet bij neer te leggen.

je kunt niet jaren thuis zitten terwijl je baas maar door moet betalen.

Daar zjn regels voor - het is meen ik 2 jaar. Trouwens: je zit in de ziektewet en die betaal je ook zelf hoor, dus zo zielig is die werkgever nou ook weer niet. (Die betaalt maar een deel van je ZW, is dus minder aan je kwijt dan als je zou werken.)

Het is dan ook begrijpelijk dat een baas zoiets heeft van: verdomme, deze werknemer kost me geld en ik krijg er geen werk voor terug, die moet ik kwijt zien te worden.

Andermaal: daar zijn regels voor en die hoort de werkgever ook naar eer en geweten te hanteren.

wil ik dan ook nog bij dit bedrijf blijven werken? Dus met andere woorden: heeft het nut hier energie in te steken of zou je die energie beter in je eigen herstel kunnen stoppen?

Hoezo eigenlijk deze tegenstelling...?
Opkomen voor je rechten (en weten hoe het zit) en goed voor jezelf zorgen (en niet die ander, de werkgever in dit geval bij voorbaat maar alle gelijk van de wereld geven) zet zoden aan de dijk, zo is mijn ervaring.

[Lost Soul]

De werksfeer is momenteel niet aan de orde, want 'ziek thuis'.
Wel is de manier waarop contact wordt gehouden verre van profesioneel en wil de werkgever geen last krijgen, dan dient de werkgever dit aan te pakken - daar is uiteindelijk ook de werkgever zelf mee gebaat.
"Zelf ontslag nemen vanwege een slechte werksfeer" is verreweg het stomste wat je kunt doen: bij onprofessioneel handelen van de kan van de werkever dien je actie te ondernemen - eindigt de zaak voor de kantonrechter/UWV (= ontbinding arbeidscontract) dan sta je als werknemer stukken sterker. (Wat meestal betekent geld mee en/of op kosten van de oude baas toeleiding naar nieuw werk.)

De werksfeer is zeer zeker aan de orde, alle keuzes die nu genomen worden hebben invloed op de werksfeer bij terugkomst. Wat is het toch met jou en professioneel en onprofessioneel handelen? Er zijn afspraken gemaakt en daar dient men zich aan te houden. Zij is niet bereikbaar, wat kan (of beter gezegd: wat moet) de werkgever daar aan doen? Eens in de 4 weken moet ze contact opnemen, dat kun je dus in 1 week tijd doen. Dan heb je 5 dagen de tijd, in totaal 40 uur. In die 40 uur niet bereikbaar zijn is dan wel heel erg raar en dat kun je de werkgever niet kwalijk nemen. Dit is onprofessioneel handelen van de persoon in kwestie, ongeacht de reden hiervoor, want even de telefoon nemen en bellen is een kleine moeite. Desnoods laat je iemand anders even voor je bellen.

Zelf ontslag nemen is in de meeste gevallen een stom idee, maar soms noodzakelijk, al zeg ik erbij dat deze optie hier niet van toepassing hoeft te zijn. Geld mee krijgen gebeurd maar in sommige gevallen, in dit geval zijn afspraken al niet nagekomen dus de kans dat ze hier sterker in komt te staan acht ik dan ook heel erg klein.

Reken maar van jetje, dat het hun niet interesseert. Daar draait het nou juist om.
Het grote punt is, dat dat gebrek aan interesse onprofessioneel is.

Ik weet niet of je het doorhebt, maar we leven in Nederland en daar kraait geen hond naar. Ik zou zeggen begin een campagne ertegen en schrijf brieven naar de tweede kamer. Oh nee, wacht, die interesseert het ook totaal niet. We leven in een maatschappij die bestaat uit tal van wetten en regeltjes die niet nageleefd kunnen en zullen worden. Er zijn tal van mensen die daar mooie baantjes aan hebben te danken en die laten zich die baantjes niet afpakken, dus reken er maar niet op dat daar verandering in zal komen, de persoon in kwestie in zulke gevallen trekt daardoor vaak aan het kortste eind. De mening van de betroffen persoon doet hun niks.

Nou - wie ziek is, hoort behandeld te wordne als iemand die ziek is - dwz: wie in het ziekenhuis ligt met een gebroken been in tractie, mag niet worden afgerekend op "verschijnt niet op het kantoor van de arts " - idem dito voor psychische zaken (al is dat helaas lastiger aaan te tonen).

Slecht voorbeeld, want dit is aantoonbaar door officiële documenten die een arts kan opsturen. Plus in het ziekenhuis kun je telefoongesprekken voeren.

Kalm laten vragen - dit is onprofessioneel gedrag en daar heb je geen boodschap aan.

Hoezo onprofessioneel gedrag? Hun willen een duidelijke reden horen waarin zij zich zal moeten verdedigen, daar is niks onprofessioneel aan, zo zit het systeem nu eenmaal in elkaar. Zij verschijnt niet op een afspraak, hun willen weten waarom. Het is namelijk niet zo dat ze 's avonds laat een telefoontje krijgt dat ze 's morgens vroeg ergens moet verschijnen, dat krijg je meestal weken van tevoren al te horen. Het ligt dan voor een groot deel aan jezelf om deze afspraak na te leven. Als je chaotisch/verward/slordig daarmee om gaat, dan moet je dat niet bij hun zoeken. Hierboven gaf ik al tal van manieren aan om dit beter aan te pakken, daarmee kun je zoiets voorkomen. En laten we eerlijk zijn: als je een afspraak maakt met iemand, met wie dan ook, dan behoor je die na te komen, klaar. Dat heeft met mentaliteit en fatsoen te maken.

Dat kan idd de trieste waarheid zijn, maar daar hoef je je niet bij neer te leggen.

De vraag is: heeft het nut ertegenin te gaan? Heeft zij daar baat bij? Zo ja, hoe?

Daar zjn regels voor - het is meen ik 2 jaar. Trouwens: je zit in de ziektewet en die betaal je ook zelf hoor, dus zo zielig is die werkgever nou ook weer niet. (Die betaalt maar een deel van je ZW, is dus minder aan je kwijt dan als je zou werken.)

Klopt, die betaal je gedeeltelijk zelf, maar als zij niet werkt en de baas het moet betalen en er staat geen werk tegenover, dan kost het de baas altijd meer geld want er wordt geen werk voor verricht.

Andermaal: daar zijn regels voor en die hoort de werkgever ook naar eer en geweten te hanteren.

Juist, maar wordt dat in soortgelijke situaties nageleefd in Nederland? Of andere omringende landen? Of zelfs wereldwijd? Nee. Maakt iemand zich daar echt druk over behalve de betroffen partij? Nee. En zij die zich er al druk om maken, stichtingen en dergelijke, hebben geen zodanige invloed om er verandering in aan te brengen. Dan moet alles al uitgevochten worden bij een rechter en dan is het nog maar de vraag of je je gelijk krijgt.

Hoezo eigenlijk deze tegenstelling...?
Opkomen voor je rechten (en weten hoe het zit) en goed voor jezelf zorgen (en niet die ander, de werkgever in dit geval bij voorbaat maar alle gelijk van de wereld geven) zet zoden aan de dijk, zo is mijn ervaring.

Opkomen voor je rechten is prima, maar niet altijd even verstandig. Ergens gelijk in hebben wilt niet altijd zeggen dat je dan ook je gelijk moet gaan halen. Ik geef geen van beide partijen gelijk want ze hebben allebei fouten gemaakt en zodoende komt er van het een het ander, maar uiteindelijk trekt zij aan het kortste eind.

Stel zij klaagt haar baas/het bedrijf aan en ze wint de uitspraak, wat gebeurd er daarna? Of haar contract wordt ontbonden of de werksfeer wordt zo ontiegelijk slecht (neem maar van mij aan dat je een bedrijf/baas niet moet aanklagen want dat hebben ze absoluut niet graag) dat ze vanzelf ontslag neemt omdat het ondraaglijk wordt en ze nog meer te lijden krijgt onder haar huidige situatie. Zij kan toch beter zelf (met behulp van haar moeder of anderen) initiatief tonen en het proberen op te lossen want voor de baas/het bedrijf is ze maar een nummer, na haar komt gewoon iemand anders. Dat is de keiharde werkelijkheid van de maatschappij waarin wij leven en werken.

Dit alles neemt natuurlijk niet weg dat de situatie ontzettend kl*te is. Ik weet ook dat we tal van regels en wetten hebben die dit moeten voorkomen maar die worden simpelweg niet nageleefd plus er zitten nog altijd mazen in het wetboek. Een baas/bedrijf kan het over een hele lange termijn uitspelen en hierbij de tegenpartij tal van problemen bezorgen. Wederom: gelijk hebben is een ding, gelijk halen een ander.

@ ramona3: wat heb je nog meer voor opties? Zou je bij dit bedrijf willen blijven werken? Wat voor functie heb je er?

[Janneke]

De werksfeer is zeer zeker aan de orde, alle keuzes die nu genomen worden hebben invloed op de werksfeer bij terugkomst.

Ja - daar heb je wel een punt, dat klopt.

Er zijn afspraken gemaakt en daar dient men zich aan te houden.

Idd: dat geldt ook voor de werkgever en de regels mbt het bejegenen van zieke werknemers.

Zij is niet bereikbaar

????
Dat beweert de werkgever ten onrechte - ze verscheen op het juiste tijdstip op de verkeerde plek.

In die 40 uur niet bereikbaar zijn is dan wel heel erg raar

Dat zou idd heel raar zijn, maar is niet aan de orde.

Zelf ontslag nemen is in de meeste gevallen een stom idee, maar soms noodzakelijk, al zeg ik erbij dat deze optie hier niet van toepassing hoeft te zijn. Geld mee krijgen gebeurd maar in sommige gevallen, in dit geval zijn afspraken al niet nagekomen dus de kans dat ze hier sterker in komt te staan acht ik dan ook heel erg klein.

Kleine correctie, grote gevolgen: de werkgever komt de afspraken (de geldende regels mbt. omgang met zieke werknemers) niet na.
De kans, dat je bij een geschil geld mee krijgt bij ontslag (...gesteld, dat het zo ver zou komen, waar nu nog niets over te zeggen is, misschien vliegt deze personeelsmeneer er over een paar weken uit wegens wangedrag) is zeker niet nul.

We leven in een maatschappij die bestaat uit tal van wetten en regeltjes die niet nageleefd kunnen en zullen worden.

????

Zelfs als dat zo zou zijn, dan nog zie ik geen enkele reden, om je neer te leggen bij deze cynische wijze van zien. Maar dat is persoonlijk, uiteraard. (Al kan het helpen, als je de wet en je rechten kent.)

Kalm laten vragen - dit is onprofessioneel gedrag en daar heb je geen boodschap aan.

Hoezo onprofessioneel gedrag?

Gewoon: er zijn regels voor en die hebben ze ruimschoots overtreden.
Dus allerlei ideeen a la: "Hun willen een duidelijke reden horen waarin zij zich zal moeten verdedigen" zijn niet eens aan de orde.
Weten hoe "het systeem nu eenmaal in elkaar zit" helpt.

En laten we eerlijk zijn: als je een afspraak maakt met iemand, met wie dan ook, dan behoor je die na te komen, klaar. Dat heeft met mentaliteit en fatsoen te maken.

Toe maar.
Dat iemand ziek is (ik reken nu even ptss onderziekte, voor de ziektewet is dat zo), maakt dat de gevolgen van dat ziek zijn (complete chaos in het hoofd) iemand tot onfatsoenlijk...??

Dat kan idd de trieste waarheid zijn, maar daar hoef je je niet bij neer te leggen.

De vraag is: heeft het nut ertegenin te gaan? Heeft zij daar baat bij? Zo ja, hoe?

Het is persoonlijk, maar ik zou zeggen:

jezelf laten voelen en ervaren, dat je
je kunt verweren tegen akelige mensen,
dat je je niet als vloerkleedje hoeft op te stellen,
dat jij niet bij voorbaat al fout zit,
dat je rechten hebt en daarvoor kunt opkomen -
dat spreekt een boel trauma's luid en duidelijk tegen.

Maakt iemand zich daar echt druk over behalve de betroffen partij? Nee. En zij die zich er al druk om maken, stichtingen en dergelijke, hebben geen zodanige invloed om er verandering in aan te brengen.

???
Misschien iets voor een ander topic, maar zo werkt het niet, hoor, in NL.
En er zijn echt niet alleen ideele stichtingen die hier achterheen zitten.

maar uiteindelijk trekt zij aan het kortste eind.

Self fulfiling prophecy...?

[ramona3]

Ik heb het hele verhaal eens gelezen maar een paar dingen vallen me op:

Waarom schrijf je de afspraken niet ergens duidelijk op? Schrijf ze in een agenda, zet ze op je bureaublad op je computer, zet ze in je telefoon, laat een alarm functie vroegtijdig op de betreffende dag op je telefoon afgaan zodat je weet waar en hoe laat je ergens moet zijn, plak een groot stuk papier op de koelkast en schrijf het daar op, vraag of je moeder je erbij wilt helpen om het te herinneren.

Dit heb ik natuurlijk allemaal al eens geprobeerd. Buiten het feit dat ik 2 keer niet verschenen ben wil ik wel even duidelijk maken dat ik alle andere keren er wél keurig was en ruim op tijd. Het gaat mij er allemaal om dat ondanks mijn problemen ik alles nog steeds zo goed mogelijk wil doen. En nu heb ik een fout gemaakt en word ik er op deze manier op afgestraft? Het is niet dat ik niet wil of dat ik lui ben maar zo word ik wel afgeschilderd. Ik heb in de tijd dat ik daar heb gewerkt alles voor dat bedrijf over gehad. Van iedereen stond ik 's ochtends als eerst voor de deur. Had ik ergens een afspraak plande ik dat in mijn vrije tijd. Ik heb in 7 maanden geen dag vakantie opgenomen. Ik was nooit ziek, sterker nog ik heb vaak genoeg met mijn hondsberoerde kop in die winkel gestaan, omdat er een fout in het rooster was gemaakt en ik toch echt moest komen werken. Ik heb hier nooit over geklaagd. En nu ben ik degene die in moeilijkheden zit en een fout maak en word ik daar op afgestraft op zo'n smerige manier. Dat doet pijn.

Heb je er iets aan om in je gelijk gesteld te worden?

Dus ja, ik heb er wel degelijk wat aan om in het gelijk gesteld te worden. Ik ben denk slechter af als ik dat niet doe want zo word ik alleen maar zieker.

[momo]

Je kan Lost Soul zijn raad opvolgen en verdergaan met je herstel, los van het feit wat die baas nu nog zegt of niet

of je kan doen als Janneke zegt en ertegenin gaan dmv een juridisch gevecht.

Ik heb lang genoeg in de echte wereld en bedrijfsleven gezeten om je nu al te zeggen welke van de twee het meest slaagkans heeft en het is zeker niet het tweede!

Je denkt dat je gelijk gaat halen, maar ik denk dat je je nog veel meer op de hals gaat halen.
En ja, het kan zijn dat je alles hebt gegeven voor dat bedrijf in die zeven maanden. Dat strekt jezelf tot eer.

Maar 7 maand of 7 jaar , het maakt niet uit hoor op het eind trek je als zij willen aan het korste eind. En dan kan je daarover balen of proberen er zoveel mogelijk uit te halen voor jezelf.Ga eens advies vragen bij je vakbond of iemand die je je opties kan uitleggen.

Dat geeft veel meer voldoening

[Lost Soul]

Dat beweert de werkgever ten onrechte - ze verscheen op het juiste tijdstip op de verkeerde plek.

Ten onrechte? Janneke alsjeblieft Ze was op het juiste tijdstip op de verkeerde plek, daar zeg je toch zelf dat het volledig terecht is wat de werkgever beweert. Volgens mij ben je nu iets door elkaar aan het halen.

Dat zou idd heel raar zijn, maar is niet aan de orde.

Naar mijn idee is dat wel zeker aan de orde, het kan nadelige gevolgen voor haar hebben als ze zich er niet aan houdt en geen goed excuus heeft.

Kleine correctie, grote gevolgen: de werkgever komt de afspraken (de geldende regels mbt. omgang met zieke werknemers) niet na.
De kans, dat je bij een geschil geld mee krijgt bij ontslag (...gesteld, dat het zo ver zou komen, waar nu nog niets over te zeggen is, misschien vliegt deze personeelsmeneer er over een paar weken uit wegens wangedrag) is zeker niet nul.

Zoveel werkgevers komen afspraken niet na, dat wil niet automatisch zeggen dat je uiteindelijk je gelijk voor de rechtbank haalt. Als het tot een rechtszaak komt en het bedrijf vraagt een ontslagvergunning aan, wat heeft ze dan bereikt? Laat haar een bepaalde som geld mee krijgen, wat heeft ze dan bereikt? Het is momenteel niet de beste tijd om werkloos te worden en al helemaal niet in haar situatie. Ze kan zich veel beter zoals momo hierboven al zegt zo goed mogelijk informeren en daarop gebaseerd een goed doordacht besluit nemen.

Zelfs als dat zo zou zijn, dan nog zie ik geen enkele reden, om je neer te leggen bij deze cynische wijze van zien. Maar dat is persoonlijk, uiteraard. (Al kan het helpen, als je de wet en je rechten kent.)

Wederom: wat heeft het voor nut om je gelijk in haar situatie te behalen? Een nederlaag kan ook een overwinning zijn. De wet en alle regels kunnen flink in haar nadeel gaan werken gezien alle gegeven informatie tot nu toe. Haar persoonlijke gezondheid en toestand is het belangrijkste punt in dit verhaal, ze moet het hele gebeuren met haar baas/het bedrijf daar niet boven gaan stellen. Althans dat zou ik niet doen als ik haar was.

Gewoon: er zijn regels voor en die hebben ze ruimschoots overtreden.
Dus allerlei ideeen a la: "Hun willen een duidelijke reden horen waarin zij zich zal moeten verdedigen" zijn niet eens aan de orde.
Weten hoe "het systeem nu eenmaal in elkaar zit" helpt.

Ik vraag me af hoelang jij al niet meer meedraait in het systeem. Als zij geen duidelijke reden kan geven, dan word dit genoteerd en daar zal ze nadelig op worden afgerekend. Of meen je nu werkelijk dat die mensen daar gaan zitten tegenover haar en gaan zeggen: "ach gossie meisie, vertel het ons, wat scheelt eraan, wat moeten wij doen om het allemaal dragelijker voor jou te maken?"

Toe maar.
Dat iemand ziek is (ik reken nu even ptss onderziekte, voor de ziektewet is dat zo), maakt dat de gevolgen van dat ziek zijn (complete chaos in het hoofd) iemand tot onfatsoenlijk...??

Ja, tot een bepaalde hoogte onfatsoenlijk. Ze had ook haar moeder kunnen vragen om even een telefoontje te plegen omdat haar hoofd in chaos verkeerd en zij het niet voor elkaar krijgt een goed lopend telefoongesprek op dat moment te realiseren. Dan weet het bedrijf tenminste iets. Jij ergert je toch ook als je met iemand afspreekt en die persoon laat dan helemaal niks van zich horen. Als ik ergens verhindert bij ben dan bel ik, en als ik daar om wat voor reden dan ook niet de mogelijkheid toe heb, dan probeer ik te regelen dat iemand anders even voor me belt of ik probeer het anders op te lossen. Je hebt dan ook nog de mogelijkheid dat je buiten je eigen macht om de afspraak niet na kunt komen, maar dat vind ik hier niet aan de orde.

Ze moet zich eens in de 4 weken melden. 4 weken zijn 672 uur, tel daar 8 uur slaap vanaf per dag, dan blijven er 448 uur over om bijvoorbeeld een afspraak te maken met je moeder voor het geval er iets tussenkomt of als het niet lukt, een blaadje op de koelkast te hangen, het hele huis vol te hangen met reminders en ga zo maar door. Als je zelfs dan nog zo extreem chaotisch (of slordig of nalatig) bent dat je niet belt, de afspraak niet na komt of wat dan ook, dan moet ik toch echt de schuld bij de desbetreffende persoon zoeken en dan voornamelijk aanspraak maken op haar fatsoen. Als ze daadwerkelijk zo chaotisch zou zijn als jij hierboven beschrijft in je voorbeeld, dan zou ze naar mijn idee 7 dagen de week in een kliniek doorbrengen want dan kun je naar mijn idee niet meer functioneel presteren op wat voor gebied dan ook. Maar dit is gelukkig niet het geval.

Het is persoonlijk, maar ik zou zeggen:

jezelf laten voelen en ervaren, dat je
je kunt verweren tegen akelige mensen,
dat je je niet als vloerkleedje hoeft op te stellen,
dat jij niet bij voorbaat al fout zit,
dat je rechten hebt en daarvoor kunt opkomen -
dat spreekt een boel trauma's luid en duidelijk tegen.

De situatie rustig overdenken en zichzelf goed informeren, daar heeft ze veel meer aan, dan voorkomt ze bepaalde dingen die jij hierboven beschrijft.

Self fulfiling prophecy...?

Zij focust zich nu alleen maar op haar gelijk halen, ze moet veel ruimer denken dan dat. Ze moet haar voordeel uit de situatie halen.

[Lost Soul]

Dit heb ik natuurlijk allemaal al eens geprobeerd. Buiten het feit dat ik 2 keer niet verschenen ben wil ik wel even duidelijk maken dat ik alle andere keren er wél keurig was en ruim op tijd. Het gaat mij er allemaal om dat ondanks mijn problemen ik alles nog steeds zo goed mogelijk wil doen. En nu heb ik een fout gemaakt en word ik er op deze manier op afgestraft? Het is niet dat ik niet wil of dat ik lui ben maar zo word ik wel afgeschilderd.

Dat je je best wilt doen en jezelf ervoor geeft is een sterk positief punt, maar laat jezelf niet teveel meeslepen door de situatie. Is er een bepaalde reden waarom je zo goed wilt presteren? Een bepaalde druk ergens door/van? Wat is je motivatie in dit geheel?

Ik heb in de tijd dat ik daar heb gewerkt alles voor dat bedrijf over gehad. Van iedereen stond ik 's ochtends als eerst voor de deur. Had ik ergens een afspraak plande ik dat in mijn vrije tijd. Ik heb in 7 maanden geen dag vakantie opgenomen. Ik was nooit ziek, sterker nog ik heb vaak genoeg met mijn hondsberoerde kop in die winkel gestaan, omdat er een fout in het rooster was gemaakt en ik toch echt moest komen werken. Ik heb hier nooit over geklaagd. En nu ben ik degene die in moeilijkheden zit en een fout maak en word ik daar op afgestraft op zo'n smerige manier. Dat doet pijn.

Ik heb 12 jaar bij een bedrijf gewerkt waar op een gegeven moment zo goed als geen waardering meer werd geschonken aan het personeel voor het gedane werk. Daar heb ik me nooit wat van aangetrokken. Ik heb er altijd het beste van gemaakt en mezelf daarbij altijd op de eerste plaats gezet maar me daarbij ook volledig ingezet voor het bedrijf. In die 12 jaar ben ik maar 3 keer kort ziek geweest, waarvan het langst 1 week, toen kreeg ik ze ook nog van de dokter erover dat ik me veel eerder had ziek moeten melden. Ik heb vaak dubbele diensten gedraaid maar enkel en alleen als ik het zelf verantwoord vond, de mening van mijn baas boeide me daar niet bij. Ik ben ook vaak genoeg gaan werken terwijl ik beter een dagje thuis had kunnen blijven om uit te zieken. Ik ben altijd zeer flexibel geweest. Weet je wat ik in al die jaren ben geweest? Onnozel! De rest wordt net zo behandeld alleen zijn die meerdere keren per jaar ziek, trekken ze zich niks aan van het bedrijf, ze werken hun uren en verder niks, hebben lak aan alle regels en doen waar ze zin in hebben. Heeft mij dat waardering of iets bezorgd? Nee. Trok ik mij daar iets van aan? In het begin een beetje omdat ik probeerde te achterhalen waarom. Het is een levensles die jij nu ondergaat. Je bent gewoon een nummer. Na jou komt gewoon iemand anders. Zet jezelf ten alle tijden op de eerste plaats, maak je niet te druk over zaken waar je toch geen invloed op hebt, maak er het beste van en probeer voor jezelf een aangename werkplek te creëren. Dat zal zeer zeker pijn doen, maar wat heb je daar aan? Er zijn mensen die 40 jaar bij hetzelfde bedrijf hebben gewerkt die iedere dag met goede zin naar hun werk gingen en op het laatst net voor hun pensioen worden ze eruit gegooid en kijkt geen hond meer naar ze om. Zo is het leven. Zorg dat je zelf sterk in je schoenen staat, dan kun je zulke klappen prima incasseren en er ver boven staan. Pas dan laat je een indruk achter bij een bedrijf waar ze nog lang aan zullen denken. Tenzij ze natuurlijk zo arrogant en egoïstisch zijn dat zelfs dat hun nog niet boeit.

Dus ja, ik heb er wel degelijk wat aan om in het gelijk gesteld te worden. Ik ben denk slechter af als ik dat niet doe want zo word ik alleen maar zieker.

Dus als de werksfeer compleet verpest wordt of als je ontslagen wordt/ontslag neemt dan wordt de situatie beter? Volgens mij wordt je dan pas zieker.

Als ik in jouw situatie verkeerde met jouw leeftijd, dan zou ik waarschijnlijk ook zo denken, maar je hebt snel een verkeerd besluit gemaakt. Laat je goed informeren en maak een wijs besluit.

[Janneke]

Dit heb ik natuurlijk allemaal al eens geprobeerd. Buiten het feit dat ik 2 keer niet verschenen ben wil ik wel even duidelijk maken dat ik alle andere keren er wél keurig was en ruim op tijd.

Precies - en dat "moet je gewoon even regelen" met een brief van je psycholoog.

En verder (wellicht ten overvloede)
iedere actie (telefoontje etc.) van je werkgever, wordt door jou in de toekomst op papier gesteld, gecopieerd en 1 copie gaat naar je werkgever.
Heel braaf, volgens het protocol: "Geachte zo en zo, vandaag/ gister hebben we telefonisch contact gehad. Ik wil bij deze bevestigen, dat er dit is besproken, (etc.).... Hoogachtend, ondertekening".
(Eventueel kun je expliciet in zo'n brief zeggen, dat je X hebt gezegd, en nu op papier nog even nader wil toelichten, omdat je niet zeker weet, of een en ander goed en duidelijk is overgekomen.)
enadruk in de gesprekken/ brieven, dat je werk aan je herstel en dat er geen sprake is van onwil: je wilt heus aan het werk maar momenteel ben je helaas "nog te ziek".)

Dit zelfde doe je ook bij eventueel "gepest en getreiter" van de werkgever. Iedere minder ideale actie wordt 1) door jou op schrift gesteld
2) jij houdt ene copie, maar de werkgever krijgt er ook een.

Zijn die brieven niet voldoende, om de werkgever tot ander gedrag te brengen (...dat is net niet het doel van de brieven - het nadrukkelijke doel van de brieven is de feitelijke gang van zaken vastleggen!!)
dan helpen ze als de zaak voor de kantonrechter komt.

Zorg je niet voor een dossier, door zelf die brieven te sturen, dan krijg je idd wat Momo voorspelt en waar het defaitisme van Lost soul over gaan.
Als jij niet je rechten kent en deze weg niet bewandelt, delf je heel simpel het onderspit. Je recht halen is niet heel erg moeilijk, maar deze kennis is wel noodzakelijk.

Voor nog meer duidelijkheid: "gelijk halen" of "een proces aanspannen" zijn niet aan de orde!!
(Maar als een werkgever de bullebak uithangt, kan dat idd zijn, om te kijken of iemand zo stom is, om zelf ontslag te nemen. Gun m die lol niet: bij iedere treiterij krijgt hij een brief met de feiten er in. Punt.)

Wordt het jou als je weer werkt, ooit te gortig, ga je in de ziektewet, dat mag bij verstoorde arbeidsverhoudingen. - En op dat moment IS er dus een juridisch conflict. Waarin jij er dus voor moet zorgen, dat de feiten luid en dudelijk op tafel liggen: korte, feitelijke brief/ brieven met de gang van zaken. (Want in die zin hebben Momo en Lost Soul gelijk: dat krijg je idd niet op een presenteerblaadje.)
Wat vervolgens het UWV of de kantonrechter er van vinden, dat is een 2e, maar als je netjes het dossir hebt opgebouwd, heb je een behoorlijke kans op "geld mee bij ontslag".

Het gaat mij er allemaal om dat ondanks mijn problemen ik alles nog steeds zo goed mogelijk wil doen.

Dat is een uitstekende eigenschap!!

En nu heb ik een fout gemaakt en word ik er op deze manier op afgestraft? Het is niet dat ik niet wil of dat ik lui ben maar zo word ik wel afgeschilderd. Ik heb in de tijd dat ik daar heb gewerkt alles voor dat bedrijf over gehad. Van iedereen stond ik 's ochtends als eerst voor de deur. Had ik ergens een afspraak plande ik dat in mijn vrije tijd. Ik heb in 7 maanden geen dag vakantie opgenomen. Ik was nooit ziek, sterker nog ik heb vaak genoeg met mijn hondsberoerde kop in die winkel gestaan, omdat er een fout in het rooster was gemaakt en ik toch echt moest komen werken. Ik heb hier nooit over geklaagd. En nu ben ik degene die in moeilijkheden zit en een fout maak en word ik daar op afgestraft op zo'n smerige manier. Dat doet pijn.

Heel erg rot!
Dat jij je met hart en ziel hebt ingezet - en dan zo behandeld te worden!!
(Maar: de verwijten horen niet thuis is de brief naar de werkgever: je houdt het feitelijk: helaas is het vanwege je ziekte 2x mis gegaan, zie brief psycholoog. Hoogachtend, ondertekening.)

[Janneke]

Kleine correctie, grote gevolgen: de werkgever komt de afspraken (de geldende regels mbt. omgang met zieke werknemers) niet na.
De kans, dat je bij een geschil geld mee krijgt bij ontslag (...gesteld, dat het zo ver zou komen, waar nu nog niets over te zeggen is, misschien vliegt deze personeelsmeneer er over een paar weken uit wegens wangedrag) is zeker niet nul.

Zoveel werkgevers komen afspraken niet na, dat wil niet automatisch zeggen dat je uiteindelijk je gelijk voor de rechtbank haalt.

Als gezegd: zorg dus zelf voor verslaglegging. Schrijf een brief met de feiten, houd een copie. Herhaal dat bij ieder telefoontje. (En ook bij "mislukte telefoontjes" zoals "u stond wel op mijn telefoon, maar hebt geen voiceail achtergelaten. Er is dus eigenlik geen contact geweest. Vriendelijke groet, Ramona".)

Als het tot een rechtszaak komt en het bedrijf vraagt een ontslagvergunning aan, wat heeft ze dan bereikt?

Dat ze op een fatsoenlijke manier van een rotbaas af is, met een goede kans op geld mee. Dat is beter dan dde route zelf ontslag nemen en dan bijstand met strafkorting.

Laat haar een bepaalde som geld mee krijgen, wat heeft ze dan bereikt?

Een trauma goed verzorgd: "Ik ben de deurmat niet!"
...en mogelijk op kosten van de werkgever toeleiding naar nieuw werk.

De wet en alle regels kunnen flink in haar nadeel gaan werken gezien alle gegeven informatie tot nu toe.

Ik zie dat dus niet zo.
Ik lees geen onwil, alleen een bullebak van een werkgever en een werknemer die vanwege ziekte een paar blunders maakt.
De wet is reuze coulant op dat punt - maar dat moet je dus wel weten.

Haar persoonlijke gezondheid en toestand is het belangrijkste punt in dit verhaal, ze moet het hele gebeuren met haar baas/het bedrijf daar niet boven gaan stellen. Althans dat zou ik niet doen als ik haar was.

Zou ik ook niet doen, maar ik zie geen tegenstelling.
De zaak correct juridisch aanpakken en daardoor jezelf laten voelen en ervaren, dat die bullebak het laatste woord niet heeft, kan reuze ondersteunend werken.
(Het is net geen traumaverwerking, maar zet wel zoden aan de dijk.)

Gewoon: er zijn regels voor en die hebben ze ruimschoots overtreden.
Dus allerlei ideeen a la: "Hun willen een duidelijke reden horen waarin zij zich zal moeten verdedigen" zijn niet eens aan de orde.
Weten hoe "het systeem nu eenmaal in elkaar zit" helpt.

Ik vraag me af hoelang jij al niet meer meedraait in het systeem.

Lauging out loud as i roll on the floor...
Ik doe al zo'n dertig jaar betaalde arbeid.
En jij...?

Als zij geen duidelijke reden kan geven, dan word dit genoteerd

Die passiviteit: daar zit m de crux.

(Maar jij denkt geloof ik, dat ik denk, dat de werkgever zo lief is, om een objectief verslag te schrijven. Nee, helaas, lange ervaring heeft ook mij geleerd, dat dat vaak niet zo is. Maar dat is dus geen argument: je zorgt zelf voor een goede verslaglegging.)

Je hebt dan ook nog de mogelijkheid dat je buiten je eigen macht om de afspraak niet na kunt komen, maar dat vind ik hier niet aan de orde.

Ik dus wel.
Fikse ptss plus depressie geven helaas wel vaker "hersens die stil staan, zodat je niet kunt denken".
Dat moet ze even regelen met haar psycholoog, maar Ramoma heeft de wet aan haar kant.

Zij focust zich nu alleen maar op haar gelijk halen, ze moet veel ruimer denken dan dat. Ze moet haar voordeel uit de situatie halen.

2 dingen
De woede die Ramona voelt, is volstrekt terecht en dat uiten is alleen maar goed. - Maar: hier op het forum, bij haar vrienden, in therapie.

Naar de werkgever toe alleen heel feitelijk zijn in de brief/ brieven. (Geen verwijten, wel opschrijven, dat je altijd van goede wil bent geweest en dat nu ook nog bent. Etc.)

[Janneke]

Maar 7 maand of 7 jaar , het maakt niet uit hoor op het eind trek je als zij willen aan het korste eind.

Brrr....
Nog zo'n self fulfilling prophecy.

Ramona, trek het je niet te veel aan, svp!

Een cursus wets- en rechtskennis doet misschien meer dan een therapie tegen depressie.

(En okee - je moet als werknemer wel de bereidheid hebben, goed voor jezelf te zorgen en de verslaglegging te doen - als je dat zelf laat versloffen trek je idd aan het kortste eind. Maar dat is dan je eigen fout.
Al kun je daarmee je cynisme wel voeden:"Zie je wel: het interesseert niemand iets, alles is pet, niets..., niemand...(etc. etc.)"

[Felix]

Gelukkig heb ik toch nog vervoer en begeleiding kunnen regelen naar delft toe en heb ik daar een spreekuur gehad.

Je kunt dus toch meer dan je denkt!
Ik zou er alles uithalen waar je recht op hebt.
Maar, je zou er ook goed aan doen je een beetje in de werkgever te verplaatsen, die heeft jou gehuurd om te werken, niet om thuis te zitten. En als je dat allemaal niet serieus genoeg neemt, je bent onbereikbaar, je gaat niet naar de bedrijfsarts maar gaat wel weer even iets kopen met je moeder dan is het echt wel voorstelbaar dat men je ongeloofwaardig begint te vinden. Jij hebt als zieke bepaalde plichten waaraan je moet voldoen.
Je behandelaars kunnen misschien officieel verklaren dat het zo slecht met je gaat dat je niet aan je ziektewetverplichtingen kunt voldoen, wie weet helpt dat bij de bedrijfsarts.

[katleen]

hey ramona ,
ik kan me goed voorstellen dat je je boos , ontgoocheld , teleurgesteld , misbegrepen , onrechtmatig behandeld , ... voelt.
en ja , het is k.t dat werkgevers op deze manier omgaan met werknemers.
maar soms is het verstandig om je `oorlogen` te kiezen : je zal (jammer genoeg) nog meer in je leven oplopen tegen situaties waar het totaal fout of oneerlijk eraan toegaat. en dan moet je inderdaad keuzes maken : ga ik hier tegen vechten of ga ik `gewoon` verder met de kennis en wijsheid die ik uit die situatie meeneem.
ik kan niet voor jou zeggen wat jij in deze situatie moet doen. ik wil je alleen de raad geven om goed af te wegen of het allemaal de moeite waard is. en dat kan enkel jij voor jezelf bepalen. daarvoor wens ik je dan ook veel wijsheid en inzicht toe.

[TheEmperor85]

'

Hoi Ramona,

Wilde graag zeggen dat er veel mensen op dit forum met je mee voelen, en zich goed kunnen voorstellen/ herinneren hoe je je nu moet voelen.
Helaas zijn werkgevers vaak van het type tunnelvisie, en hebben niet zoveel op met 'al dat psychologische gedoe'. En dan kom je vanzelf een keer op de padstelling die nu ingenomen is.

Het is hier al een paar keer besproken, dus ik zou je willen vragen hoe je zelf tegenover een eventuele gang naar de rechtbank staat? Het wordt je in dit topic door de één min of meer opgedrongen (zonder enkele juridische reden) en door de ander sterk afgeraden (zonder enkele juridische reden).

Mocht je het inderdaad overwegen, let dan wel dat het waarschijnlijk uit gaat draaien op zogeheten 'mediation'. En dat is helaas vaak meer in het voordeel voor een werkgever dan voor jou aangezien een werkgever simpelweg meer geld heeft om een mediator (lees:advocaat) in te huren.

Mocht je niet op het schikkingsvoorstel ingaan dan wordt het alsnog een rechtzaak. Je staat betr. je huidige ziekte zeer sterk aangezien de diagnose officieel gesteld is, je er medicijnen voor slikt én in behandeling ben (wat rechters belangrijk vinden, dan is er licht aan het eind van de tunnel).
Maar we weten allemaal wat je werkgever dan aan gaat dragen: ze komt haar afspraken niet na. En hoe begrijpelijk dat vanuit jouw positie ook is, juridisch gezien kan dit uitgelegd worden als 'het opzettelijk/doelmatig belemmeren van je herstel' en als je werkgever een gewiekste advocaat heeft zal dit zeer waarschijnlijk de doorslag geven in het vonnis. En dan heeft het secuur opschrijven van alle gebeurtenissen ook niet zoveel zin meer (al is dat altijd belangrijk!).

Ik ben nog geen volleerd meester in de Rechten, nog lang niet, maar als je er benieuwd naar bent wil ik wel eens voor je kijken hoe soortgelijke zaken zijn afgelopen (in eerste aanleg) en ik wil ook wel eens rondvragen voor je bij mijn rector, begeleiders en medestudenten.
Als deze optie je uberhaupt interesseert natuurlijk. Kan me ook voorstellen dat je helemaal geen zin in de hassle heb, met je depressieve hoofd.
Hoe het ook zij : STERKTE!

[momo]

offtopics verwijderd