Beste Allemaal,
Ik heb me aangemeld omdat ik even gewoonweg niet meer weet hoe met mijn moeder om te gaan.
Mijn ouders zijn zo'n 10 jaar geleden gescheiden omdat mijn vader alcoholist is. Mijn moeder heeft toen na een huwelijk van ruim 35 jaar de stoute schoenen aangetrokken en een scheiding aangevraagd. Op zich een hele moedige keuze.
Ze heeft in dat opzicht geen makkelijk leven gehad, net zo min als ik en mijn broer. Mijn broer heeft als sinds meer dan 15 jaar het met iedereen voor gezien gehouden en zijn eigen weg in geslagen en komt niet bij zijn ouders of bij mij.
Ik heb mijn moeder bij haar scheiding opgevangen, heb haar geholpen om woonruimte te vinden en een nieuw leven te beginnen.
Helaas kort daarna ben ik zelf in scheiding geraakt, mijn baan kwijt geraakt en uiteindelijk ook een burn-out gehad.
In de periode na haar scheiding zijn wij een periode elkaars steun en toeverlaat geweest maar vanaf het moment dat ik na mijn scheiding in die burn-out terecht bent gekomen is mijn moeder zich in mijn leven gaan mengen. In beginsel met alle goede bedoelingen maar ze walste over mij heen, hield geen rekening met mijn gevoel of mijn wensen.
M'n huis (voormalig ouderlijk huis) werd opgeknapt op haar kosten maar ook op haar voorwaarden. Op zich heel lief en aardig van haar maar op dat moment was ik eigenlijk helemaal niet in staat op bob de bouwer in huis te spelen en te gronden, schilderen, witten en vloeren uit te zoeken e.d. Ik kon dat gewoon niet opbrengen, maar zij had het in haar hoofd en moest gebeuren, maar als ik durfde iets uit te zoeken wat niet in haar verwachting lag, dan had ik discussie dus ging ik maar akkoord met haar keuzes. Ik had ook gewoon de fut niet om tegen haar in te gaan.
Uiteindelijk na een moeizame rechtsproces omtrent mijn ontslag en scheiding ben ik weer opgekrabbeld en is het langzaam weer beter gegaan en ben ik me dus ook langzaam meer en meer gaan verzetten tegen mijn moeders bemoeizucht. Intussen heb ik sinds 6/7 jaar een lieve vriend maar ook hij irriteerde zich aan haar zorg- en bemoeizucht. Ze kwam om de haverklap in huis om de tuin te doen, om te poetsen en dan 'savonds kreeg ik telefoon met kritiek over wat ik wel/niet gedaan had in huis en een lijst met opdrachten.
Daar hebben we op een gegeven moment een stokje voor gestoken en aangeven dat wij niet meer willen dat ze in huis komt werken omdat ze mijn vriend daarbij stoort (hij studeerde en heeft een eigen bedrijf). Omdat dit voor haar een legitieme reden was is de echte reden nooit goed ten sprake gekomen. We hebben dit voordien wel eens gezegd maar dat liep dan altijd uit in ruzies en onbegrip en we hebben toen even de makkelijke weg gekozen.
Dit resulteerde wel in het feit dat zij zich nutteloos voelde t.o.v. mij. Ze voelde zich niet "nodig" en dat deed haar blijkbaar zeer en via omwegen bleef ze moeite doen om ons te "helpen". Dus om haar dan toch het gevoel te geven dat ze nuttig kan zijn voor ons hebben we de afspraak gemaakt dat zij onze was doet en ze ons daarmee echt zou helpen. Dit is voor langere tijd vrij goed gegaan.
Maar...
Toen raakte ik zwanger ruim een jaar geleden en ging ze dus oma worden, iets waar ze eigenlijk niet meer op durfde te hopen ging toch gebeuren.
Ik wilde haar op een leuke manier bij alles betrekken omdat ik begrijp hoeveel dit voor haar betekend. Ze zorgt dan ook 2 dagen voor ons kindje.
Maar helaas gaat het sindsdien ook weer minder goed tussen ons. In de zwangerschap begon die vreselijke bemoei- en zorgzucht weer. Ze walste weer gewoon over mij heen en zij wist alles beter. Intussen hebben wij ook wat andere zaken thuis aangepakt en ook daar is ze zich vreselijk mee gaan bemoeien met allemaal zaken uit haar verleden.
Nu gingen wij daar steeds tegen in, lieten ons niet haar mening opleggen en namen niet altijd zomaar aan wat ze zei of het "zogenaamde advies" wat ze gaf werd weggewoven door ons.
En dit stoot haar dus gruwelijk tegen haar been. Ze kan niet met kritiek omgaan en kan er niet tegen dat wij niet naar haar "luisteren" en met luisteren bedoel ik dan, haar wens opvolgen.
Ze doet niet aan zelfreflectie en schiet bij elke kritiek in de zelfverdediging.
Ik heb afgelopen dagen hierover een ontzettende aanvaring met haar gehad en haar ook geconfronteerd met haar gedrag en hoe wij ons daarbij voelen, maar ze negeert het volkomen, draait de situatie om en verwacht eigenlijk dat wij schuld op ons nemen en ons gaan verontschuldigen voor ons gedrag dat wij niet haar mening, advies e.d. zouden accepteren.
Ik heb haar nu menig maal aangegeven dat ik het niet toe ga laten dat ze dit weer verdraait en dat ze zich iets er van aan moet gaan trekken en moet gaan leren te respecteren dat mensen, dus ook wij, soms een andere waarheid hebben dan zij en dus de dingen anders doen dan zij zou doen of anders denken dan zij. Dat ze eens moet ophouden te strijden om het gelijk maar eens neer moet kunnen leggen dat het ok is als je samen het niet eens raakt.
Waarbij zij gewoonweg is overgegaan tot uithalen naar mij toe met bewuste kwetsende opmerkingen.
Ergste daarvan vind ik dat ze mij vertelde dat ik haar vroeger als zo enorm kwetste en dat ik dat nu nog doe, dat vroeger ooit gezegd heb dat ze een oude moeder was en ik haar daar enorm mee gekwetst heb en hoe ik toch dat had kunnen doen terwijl ik zelf nu 38 ben en pas een kindje heb.
We praten hierbij dus toen ik 8 of 9 was in een situatie waarbij ik gepest werd door klasgenootjes omdat ik de oudste moeder had. Dat verwijt ze mij nu dus rekent ze mij nu aan.
Mijn mening op de situatie nu is dat mijn moeder dus een ontwikkeling heeft gemist in haar huwelijk waarin dat ze ook is gaan leren om naar zichzelf te moeten gaan kijken, concessies te moeten doen omdat ze altijd de alcohol als zondebok heeft kunnen gebruiken. Daarnaast is ze erg onzeker geraakt door de geestelijke mishandeling van mijn vader en heeft ze het heel erg nodig om "goed gevonden" te worden. Ze wilt continu schouderklopjes, waardering, soms zelf zo erg dat er anderen voor naar beneden haalt.
Maar ondanks dat ik kan zien waar sommige dingen vandaan komen, kan ik niet tot haar doordringen en neemt zij van mij ook niets aan. Dat is misschien ook teveel verwachting, ik ben tenslotte haar kind en nog steeds vaak een snotneus die moet luisteren in haar visie.
Maar ik ben nu ten einde raad, ik weet niet hoe nog met haar om te gaan zonder haar te kwetsen maar waarbij wij ook wel gewoon als een zelfstandig gezinnetje kunnen fungeren en in ons waarde gelaten worden.
Lang verhaal maar ik hoop dat er mensen zijn die mij wat advies en feedback kunnen geven over hoe ik hier nu het beste mee om zou kunnen gaan.