piotr

Angst angst bang bang

Hallo,

Ben me er van bewust dat ik al vanaf mijn geboorte denk ik 1 en al angst met me meedraag. Waarschijnlijk geerfd van mijn moeders kant. Moeder zat vaak in klinieken voor depressies, angst , verwaarlozing etc. Verder ben ik na de scheiding vanaf mijn 12e opgevoed door alleen mijn moeder die elke dag zat te roken en huilen op bed, zelfs soms overdag tot mijn 21e. Heb mezelf opgevoed en ken eigenlijk alleen maar angst. Angst om controle kwijt te raken, bang voor boosheid van anderen, voor agressie, voor woorden. Wil eigenlijk liever met lotgenoten praten dan in zon groep. Ik houd daar niet van ik ben ondertussen 42 en denk niet dat ik het nog kan veranderen in een groep. Ik wil het eigenlijk al heel mijn leven zelf doen. Het lukt echter niet zoals het moet als zijn er enkele kleine vorderingen gemaakt, bv door met groepen te gaan werken wat ik in mijn stoutste dromen nooit had kunnen bedenken. Ben een soort van begeleider van kleine trainingsgroepen. Kan vaak de angst verbloemen door extreem veel humor er in te gooien en dat is mijn redding dan ook vaak. Is er echter een dissident in de groep dan ben ik al snel de controle kwijt en wordt het een zooitje. Daar baal ik dan van. Verder durf ik niet naar cursussen, want daar heb ik al 1 a 2 keer een paniek aanval gekregen en een halve hyperventilatie aanval. De ellende van die laatste stoornis is dat ik dat nooit had totdat ik een keer flauw ben gevallen in een bus door oververmoeidheid en griep van die dag. Daarna durf ik al helemaal niet meer in kleine ruimtes en met meerdere mensen tegelijk iets te beginnen. Mijn relatie is nu net geeindgid ook al vooral door dit probleem, omdat mijn vriendin niet wil leven met iemand die van zijn huis een fort maakt en mensen weghoudt door angst (heb geen vrieden, maar ik houd de vrienden van mijn vriendin ook tegen, dus dat is inderdaad behoorlijk kwalijk). Nou ja, ik kan nu zo nog wel een uur doorgaan, maar misscghien komen er hierop ook enige reactie van mensen met deezlfde ervaring en wat te doen of die misschien smaen eens wat willen ondernemen. Samen sta je nl sterk denk ik. Ben blij dat er internet is, want dat helpt mensen enorm in de wereld. [027]
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Angst angst bang bang

Hoi Piotr,
rot hoor: je hebt bij wijze van sreken geen kans gehad toen je jong was: je moeder had al bakken problemen met zichzelf en kon jou niet echt geven, wat je nodig had.
piotr schreef:Wil eigenlijk liever met lotgenoten praten dan in zon groep.
Ja, daar zeg je een waar woord.
Het aantal hulpverleners, dat weinig van angst snapt, is helaas al erg groot. Verder is mijn ervaring, dat ook lang niet iedere groep ordentelijk veilig is. Iemand die bang is, hoort met respect te worden behandeld - en een klein beetje gepord, om dingen te proberen als dat aan de orde is, verder niet. (Naast goede info over wat angst wel is en wat zin heeft en geen zin heeft.) Ik heb groepen meegemaakt, waar bange mensen het zelf maar moesten uitzoeken, waar je verwijten naar je hoofd kon krijgen, etc.
piotr schreef:Ik wil het eigenlijk al heel mijn leven zelf doen.
Op zich heel erg goed: 'zelf aanpakken'! (Zij het, dat als het een keuze is vanut 'mijn ervaringen zijn matig, mijn vertrouwen is beperkt' dat er in dat opzicht nog werk is aan de winkel.)
piotr schreef:Het lukt echter niet zoals het moet als zijn er enkele kleine vorderingen gemaakt, bv door met groepen te gaan werken wat ik in mijn stoutste dromen nooit had kunnen bedenken. Ben een soort van begeleider van kleine trainingsgroepen. Kan vaak de angst verbloemen door extreem veel humor er in te gooien en dat is mijn redding dan ook vaak.
Hartstikke dapper!!!
Maar wel zwaar: je bent eigenlijk constant aan het vechten met iets, dat anderen niet mogen zien.
(Binnen bepaalde grenzen: groot gelijk, dat je het niet laat zien. Als gezegd: niet iedereen is te vertrouwen. Dus gevoelige info zoals 'ik ben bang' beter niet met iedereen delen...!)
Het zou zoveel makkelijker zijn, als je je angst de nek kon omdraaien. (Anno 2012 zijn daar goede technieken voor: hypnose, emdr, somatic experiencing en gespecialiseerde kinesiologie. Praten over angst heeft zin, als het gaat om info, verder niet.)
piotr schreef: Is er echter een dissident in de groep dan ben ik al snel de controle kwijt en wordt het een zooitje.
Ja, balen...!
(Is dat ook je angst voor controleverlies...?)
piotr schreef:Verder durf ik niet naar cursussen, want daar heb ik al 1 a 2 keer een paniek aanval gekregen en een halve hyperventilatie aanval. De ellende van die laatste stoornis is dat ik dat nooit had totdat ik een keer flauw ben gevallen in een bus door oververmoeidheid en griep van die dag. Daarna durf ik al helemaal niet meer in kleine ruimtes
Vreselijk hoor! Paniekaanvallen zijn gemene krengen, maar anno 2012 zijn er goede therapieen tegen..
piotr schreef: Mijn relatie is nu net geeindigd ook al vooral door dit probleem, omdat mijn vriendin niet wil leven met iemand die van zijn huis een fort maakt en mensen weghoudt door angst (heb geen vrieden, maar ik houd de vrienden van mijn vriendin ook tegen, dus dat is inderdaad behoorlijk kwalijk).
...de afdeling verwijten.
(ik snap haar kant wel: met vrienden over de vloer is het gezelliger - maar jij doet het ook niet voor de lol.)
Gebruikersavatar
Radius
Berichten: 827
Lid geworden op: 05 aug 2011 21:53

Re: Angst angst bang bang

Vervelend dat je angst ervoor gezorgd heeft dat je nu alleen bent komen te staan. Je bent echter niet de enige op wie angst zo'n invloed heeft. Vele mensen worden door angst tegengehouden bij het verwerkelijken van hun dromen en kiezen voor een 'veiliger' weg die eigenlijk niet de voorkeur heeft. Als je er goed over nadenkt is het eigenlijk best belachelijk dat een instinctieve reactie, bedoeld om ons tegen directe gevaren te beschermen, zo'n enorme invloed kan hebben op hoe ons leven verloopt.

Gelukkig dat je op je werk goed functioneert, en misschien dat therapie of bijvoorbeeld meditatiesessies je kunnen helpen om je privéomstandigheden te verbeteren. Bij een groepssessie meditatie bijvoorbeeld ben je heel erg op jezelf gericht zonder verplicht contact met anderen, terwijl je tegelijkertijd omringd wordt door anderen zodat je eraan kan wennen dat mensen weleens naar je zouden kunnen kijken. Als je onder deze omstandigheden leert door meditatie rust in jezelf te scheppen kan dat enorme voordelen bieden in sociale situaties. Naar mijn idee zeker het overwegen waard. Sterkte en succes!
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
piotr

Re: Angst angst bang bang

Janneke schreef:Hoi Piotr,
rot hoor: je hebt bij wijze van sreken geen kans gehad toen je jong was: je moeder had al bakken problemen met zichzelf en kon jou niet echt geven, wat je nodig had.
---------------
Ja ik vind het ook wel erg jammer, maar maak mijn moeder geen verwijten. Hulpverleners en familie daarentegen wel. Die hadden moeten ingrijpen bij een kind van 13 die tot zijn 18/21 in huis zit met een patient. Ook mijn moeder had veel meer begeleiding en hulp moeten hebben, maar ja das allemal verleden tijd. Als kind van 13 weet best veel en zie je alles maar heb je geen idee hoe de maatschappij werkelijk funcioneert zodat je ook niet zelf kunt ingrijpen op dat moment. Op de leeftijd die ik nu heb had ik dat zeker gedaan, met of zonder angst.

piotr schreef:Wil eigenlijk liever met lotgenoten praten dan in zon groep.
Ja, daar zeg je een waar woord.
Het aantal hulpverleners, dat weinig van angst snapt, is helaas al erg groot. Verder is mijn ervaring, dat ook lang niet iedere groep ordentelijk veilig is. Iemand die bang is, hoort met respect te worden behandeld - en een klein beetje gepord, om dingen te proberen als dat aan de orde is, verder niet. (Naast goede info over wat angst wel is en wat zin heeft en geen zin heeft.) Ik heb groepen meegemaakt, waar bange mensen het zelf maar moesten uitzoeken, waar je verwijten naar je hoofd kon krijgen, etc.
----------------------
Ik heb al wel hulpverleners gezien bij mijn moeder en in vele andere gevallen.Je moet echt mazzel hebben dat een echte topper tref, maar die kans is erg klein. Het gros van de hulpverleners weet niet of nauwelijks waar ze het over hebben of doen niets. Niets is makkelijker om zwakkere mensen niet te begeleiden en toch je geld te verdienen, dat zie je in de hele maatschappij. Ik zit zelf in de zorg en daar is het al niet anders.

piotr schreef:Ik wil het eigenlijk al heel mijn leven zelf doen.
Op zich heel erg goed: 'zelf aanpakken'! (Zij het, dat als het een keuze is vanut 'mijn ervaringen zijn matig, mijn vertrouwen is beperkt' dat er in dat opzicht nog werk is aan de winkel.)
--------------------
Ja ik ben daar ook best heel trots op , maar ik moet toch mijn vriendin hel erg bedanken dat zeme dit door de strot heft gedrukt. Zelf had ik het niet gekund. Zij heeft me notabene naar werk gestuurd om eigen boontjes te doppen ipv in een uitkering, zij heeft me gedwongen laten werken met groepen (omdat ze eiste dat ik deze baan aannam en niet mog laten schieten, wat ik vaak had gedaan voor deze baan). Kortom eigen werk maar onder dwang. Ik denk dat een vorm van dwang in mijn geval en soortgelijke gevallen niet verkeerd is. Maar ja wie of wat kan dat doen in nederland. Je hoeft hier nauwelijks iets te doen :)
piotr schreef:Het lukt echter niet zoals het moet als zijn er enkele kleine vorderingen gemaakt, bv door met groepen te gaan werken wat ik in mijn stoutste dromen nooit had kunnen bedenken. Ben een soort van begeleider van kleine trainingsgroepen. Kan vaak de angst verbloemen door extreem veel humor er in te gooien en dat is mijn redding dan ook vaak.
Hartstikke dapper!!!
Maar wel zwaar: je bent eigenlijk constant aan het vechten met iets, dat anderen niet mogen zien.
(Binnen bepaalde grenzen: groot gelijk, dat je het niet laat zien. Als gezegd: niet iedereen is te vertrouwen. Dus gevoelige info zoals 'ik ben bang' beter niet met iedereen delen...!)
Het zou zoveel makkelijker zijn, als je je angst de nek kon omdraaien. (Anno 2012 zijn daar goede technieken voor: hypnose, emdr, somatic experiencing en gespecialiseerde kinesiologie. Praten over angst heeft zin, als het gaat om info, verder niet.)
-------------
Het is werkelijk waar vreselijk zwaar en elk trainingsuurtje met groepen is bijna een wedstrijd tegen de mensen met de grootste bek. Kost een vermogen aan energie en ben denk ik daarom ook altijd vreselijk moe. Dacht dat het aan Diabetes of bloedarmoede lag, maar het moet wel dit soort werk zijn. Pluspunt is wel dat ik erook wel wat van leer. Het ergste zijn trouwens mannen. Bijna altijd waar je ook komt op het werk, bij de sportclub, in winkels op straat het zijn eigenlijk alleen maar mannen die ervoor zorgen dat men angstig wordt (of tenminste in mijn geval). Dat haantjesgedrag is zo vreselijk irritant en vermoeiend. Negatieve aandacht irritaties over eigen problemen in relaties en andere zorgen worden bijna voortdurend steeds door mannen naar voren gebracht. Wat is dat toch met testosteron. Zonder mannen in mijn groep of sportclub of waar dan ook was het al zoveel aangenamer om te leven :) Ik zal er maar om lachen maar in werkelijkheid kan ik ze wel wat doen,terwijl ik er notabene zlef 1 ben.
piotr schreef: Is er echter een dissident in de groep dan ben ik al snel de controle kwijt en wordt het een zooitje.
Ja, balen...!
(Is dat ook je angst voor controleverlies...?)

\-------------
ja controleverlies inderdaad en vernedering etc. In die groepen ben ik wel een baas, maar toch meestal een ander soort baas dan je verwacht. Wordt best vaak gepest, belachelijk gemaakt (voornamelijk door haantjes of door gefrustreerde mannetjes die geen eigen leven hebben en die een ander dat dan ook niet gunnen (ik ken hun achtergronden vanuit dossiers en vraaggesprekken)) Ik moet dan wel professionel blijven maar kan eigenlijk niet goed grenzen stellen omdat ik dat nooit gleerd heb van mijn ouders (moeder) waardoor bepaalde mensen daar steeds overheen gaan. Dat dan weer corrigeren lukt me niet echt nog. Ik moet daar wel wat aan doen anders worden problemen nog groter. Gelukkig is mijn baas een goede steuen en toeverlaat die me tot nu toe niet heeft klaten vallen. Heb alleen vermeld aan hem dat ik hyperventilatie aanvallen krijg op cursussen etc en paniekaanvallen kan krijgen (op papier). We hebben daar verder niet over gesproken, maar dan ben ik het wel kwijt in ieder geval en hij heeft daar niet negatief op gereageerd (ook al heeft hij er noioit met mij over gesporken). Heb zelfs een betaalde gedeeltelijke opleiding gefinancierd door hem (indirect) geruineerd door te spijbelen door mijn angst en paniek aanvallen. Had me de kop kunnen kosten. Nu probeer ik cuirsussen te vermijden en dat onderwerp ook, al moet ik zeggen dat ik van de week besloten heb met hem te praten over een bepaalde cursus en dat me dat nuttig leek. Hij reageerde daarenthousiast op door te zeggen dat hem dat leuk leek als ik dat ging doen. Nou makkelelijke kun je een baas niet hebben. Totaal geen dwang. Voor mij niet altijd even goed blijkt wel, maar ik zal dat zelfmoeten aanpakken dit najaar. :)
piotr schreef:Verder durf ik niet naar cursussen, want daar heb ik al 1 a 2 keer een paniek aanval gekregen en een halve hyperventilatie aanval. De ellende van die laatste stoornis is dat ik dat nooit had totdat ik een keer flauw ben gevallen in een bus door oververmoeidheid en griep van die dag. Daarna durf ik al helemaal niet meer in kleine ruimtes
Vreselijk hoor! Paniekaanvallen zijn gemene krengen, maar anno 2012 zijn er goede therapieen tegen..
piotr schreef: Mijn relatie is nu net geeindigd ook al vooral door dit probleem, omdat mijn vriendin niet wil leven met iemand die van zijn huis een fort maakt en mensen weghoudt door angst (heb geen vrieden, maar ik houd de vrienden van mijn vriendin ook tegen, dus dat is inderdaad behoorlijk kwalijk).
...de afdeling verwijten.
(ik snap haar kant wel: met vrienden over de vloer is het gezelliger - maar jij doet het ook niet voor de lol.)
-----------

Nou jaze heeft het toch 12 jaar volgehouden met mij. Binnen een jaar had ze wel door dat ik goed kon faken op het sociale vlak. Daar ben ik best goed in,maar wat wil je als je je hele leven bang bent (geeerfd van moeders), en een vader hebt gehad die voor niemand bang was en alles deed wat hijzelf wilde (dat moet ergens diep van binnen zitten,want als ik ook maar iets van een biertje of 1 a 2 heb weet je niet meer wat je ziet, dan veranderd er iets waardoor ik bijna alles durf). Ben wel blij dat ik echter niet verslaafd ben, want niets is verleiderlijker dan elke keer een biertje te nemen per dag,want wat zou het dan mooier zijn zeg. Weet je misschien of er wel medicijnen zijn (welke soort bedoel ik eigenlijk en merknaam) die vergelijkbaar zijn met een nemen van een biertje (alcohol) zodat je angstniveau iets afgezwakt wordt. Het zou best wel eens kunnen dat dat net genoeg kan zijn om me over die drempel te helpen. Want het is gewoon eigenlijk een chemische fout in mijn hersenen die er voor zorgt dat ik nooit eens een keer ergens op mijn gemak kan zijn. Moet ook zeggen dat als ik mesnen heel goed ken,zoals mijn eigen ex, dat ik ook dan ineens echt mezelf ben en dan juist helemaal niet zo makkelijk ben en vrij dominant of eigenzinnig of hoe je het wilt noemen (vaders kant komt dan naar voren), dus dan kan het ineens toch zonder medicijnen. Onbekende situaties en vooral mensen zijn problemen. Sociale angststoornis volgens mijn vriendin. Dat moet het inderdaad zijn en iet anders. Ben ook wel een beetje verslavingsgevoelig overigens, maar ik denk dat dat ook vrtij dichtbij angst stoornissen staat. Een soort vluchtgedrag in drank, gokken, snoep ect kanje ook weg laten dwalen van angsten. Iets van uitstel. In mijn geval was het een gokverslaving.Ook heeft mijn vriendin dit onder dwang (ik ga weg als je niet stopt) afgeleerd groetendeels. Het blijft altijd wel in je hersenen aanwezig maar ik heb al jaren geen kasten aangeraakt. . Zo dit is weer even lekker om kwijt te kunnen en ik ben erg blij met toppers zoals jullie die hun eigen tijd willen geven om anderen te helpen. Geweldig [applaus]
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Angst angst bang bang

piotr schreef:
Janneke schreef:Hoi Piotr,
rot hoor: je hebt bij wijze van sreken geen kans gehad toen je jong was: je moeder had al bakken problemen met zichzelf en kon jou niet echt geven, wat je nodig had.
Ja ik vind het ook wel erg jammer, maar maak mijn moeder geen verwijten. Hulpverleners en familie daarentegen wel. Die hadden moeten ingrijpen bij een kind van 13 die tot zijn 18/21 in huis zit met een patient.
Ja, klopt - het zijn 2 verschillende dingen.
"Dat het zo gegaan is" is kennis en inzicht kan helpen om een en ander 'de nek om te draaien'.
En woede, teleurstelling etc. over dat de hulpverleners hebben geslapen - dat is iets anders.


piotr schreef: Ik heb al wel hulpverleners gezien bij mijn moeder en in vele andere gevallen.Je moet echt mazzel hebben dat een echte topper tref, maar die kans is erg klein. Het gros van de hulpverleners weet niet of nauwelijks waar ze het over hebben of doen niets.
Angst is geen emotie zoals woede en verdriet dat zijn: angst is een overlevingskwestie. Je lichaam neemt die beslissing en niet je geest (dus 'er over praten' kan nuttig zijn, maar je lichaam gaat vanwege dat praten niet anders beslissen). En er zijn technieken die dit gegeven serieus nemen, daar kun je iets aan hebben.

piotr schreef:maar ik moet toch mijn vriendin hel erg bedanken dat zeme dit door de strot heft gedrukt. Zelf had ik het niet gekund. Zij heeft me notabene naar werk gestuurd om eigen boontjes te doppen ipv in een uitkering, zij heeft me gedwongen laten werken met groepen (omdat ze eiste dat ik deze baan aannam en niet mog laten schieten, wat ik vaak had gedaan voor deze baan). Kortom eigen werk maar onder dwang. Ik denk dat een vorm van dwang in mijn geval en soortgelijke gevallen niet verkeerd is.
Enige duwtjes kunnen soms goed zijn.
Maar dwang verandert niet de beslissing van je lichaam om jou in alarmtoestand te brengen. (Of wel, maar dan niet in positieve zin.)
Ik houd niet zo van geklep van "dan zie je vanzelf wel, "dat er niets is, om bang voor te zijn"" - zo werken die dingen helaas niet.
piotr schreef: Het is werkelijk waar vreselijk zwaar en elk trainingsuurtje met groepen is bijna een wedstrijd tegen de mensen met de grootste bek. Kost een vermogen aan energie en ben denk ik daarom ook altijd vreselijk moe. Dacht dat het aan Diabetes of bloedarmoede lag, maar het moet wel dit soort werk zijn.
Je amygdala zet je lichaam in de toestand van vechten, vluchten of bevriezen. Dat IS loei- en loeizwaar. Logisch,dat je bek-af bent: niet alleenvan dat je psychisch aan de bak moet, maar je lichaam draait ook overuren.
piotr schreef:Pluspunt is wel dat ik erook wel wat van leer.
Ja, snel situaties herkennen en dan een strategie kklaar hebebn kan geen kwaad.
piotr schreef:Het ergste zijn trouwens mannen. Bijna altijd waar je ook komt op het werk, bij de sportclub, in winkels op straat het zijn eigenlijk alleen maar mannen die ervoor zorgen dat men angstig wordt (of tenminste in mijn geval). Dat haantjesgedrag is zo vreselijk irritant en vermoeiend. Negatieve aandacht irritaties over eigen problemen in relaties en andere zorgen worden bijna voortdurend steeds door mannen naar voren gebracht. Wat is dat toch met testosteron. Zonder mannen in mijn groep of sportclub of waar dan ook was het al zoveel aangenamer om te leven :) Ik zal er maar om lachen maar in werkelijkheid kan ik ze wel wat doen, terwijl ik er notabene zelf 1 ben.
Tja - de biologische functie van testosteron is knokken. Vooral met elkaar, om alvast te oefenen voor als er een roofdier verschijnt. Voor een boel manne is "gezellig stoeien" ook gewoon een aangename vorm van tijdverdrijf.
Als vrouw ben ik soms stomverbaasd: de ene dag heb ik ruzie met een man, zeg m waar het op staat, dat ik er van BAAL - de volgende dag komt hij vrolijk op me af, hoe of het gaat "zijn we kennelijk vriendjes" (want ik heb met m geknokt).
Vrouwen zijn daar veel subtieler in, tegen de tijd dat je iemand pittig de waarheid vertelt, is de relatie doorgaans al beschadigd (want zijn eerdere signalen genegeerd). Idealier heb je dan een goed gesprek en volgt opluchting.
Maar: denkbaar heb je of nare ervaringen meegemaakt met haantjesgedrag - of heeft je moeder op allerlei subtiele manieren laten blijken, dat zij bang was bij haantjesgedrag. (En dingen waar een ouder bang voor is, kunnen door een kind worden overgenomen. Zodat je zonder 1 eigen rotervaring toch fobisch reageert.)
piotr schreef:
Janneke schreef:
piotr schreef:Is er echter een dissident in de groep dan ben ik al snel de controle kwijt en wordt het een zooitje.
Ja, balen...!
(Is dat ook je angst voor controleverlies...?)
ja controleverlies inderdaad en vernedering etc.
Oej!! Dat is meer (en iets anders) dan wat de meeste psychologen verstaan onder controle verlies. (Dat gaat doorgaans over de controle over jezelf.) Dit gaat over hoe "stuurloos en machteloos" jij voor die groep staat.... (En uiteraard 'kun je er een grapje van maken' om erger te voorkomen, maar het gaat denk ik ten koste van jouw ego...)
piotr schreef: In die groepen ben ik wel een baas, maar toch meestal een ander soort baas dan je verwacht. Wordt best vaak gepest, belachelijk gemaakt (voornamelijk door haantjes of door gefrustreerde mannetjes die geen eigen leven hebben en die een ander dat dan ook niet gunnen (ik ken hun achtergronden vanuit dossiers en vraaggesprekken)
Nou, mijn respect voor jouw moed groeit met ieder regel die ik lees..!!
piotr schreef:Ik moet dan wel professionel blijven maar kan eigenlijk niet goed grenzen stellen omdat ik dat nooit gleerd heb van mijn ouders (moeder) waardoor bepaalde mensen daar steeds overheen gaan.
...puur logisch hier wordt een onmogelijk eis aan jou gesteld.
Je moet iets, wat jij niet kunt.
Als het gaat over professionaliteit: heb je ondersteuning op je werk...? Intervisie, supervisie, werkbegeleiding, dat soort dingen? Intervisie is in principe groepswerk met collega's, dus voor jou dubbel onveilig.(Alleen in een goede, vertrouwde groep kan inerisie veilig zijn. Als jij alleen tov. je baas een prettig gevoel hebt, heeft het weinig zin.) Maar supervisie is doorgaans individueel. (Dat werkt beter voor jou dan een opleiding, wat dus weer groepswerk is. - Je wordt al genoeg voor de leeuwen gegooid....)
piotr schreef:Nu probeer ik cuirsussen te vermijden en dat onderwerp ook, al moet ik zeggen dat ik van de week besloten heb met hem te praten over een bepaalde cursus en dat me dat nuttig leek. Hij reageerde daarenthousiast op door te zeggen dat hem dat leuk leek als ik dat ging doen. Nou makkelelijke kun je een baas niet hebben. Totaal geen dwang. Voor mij niet altijd even goed blijkt wel, maar ik zal dat zelfmoeten aanpakken dit najaar. :)
Ik wil best geloven dat het onderwerp nuttig kan zijn, maar de werkvorm is lastig voor jou.
Terwijl supervisie vertrouwen zou kunnen geven: je bent er individueel, de supervisor heeft zwijgplicht. (En bijna ieder gewetensvol mens in de hulpverlening heeft een supervisor. En: bijna iedereen heeft problemen. Dus voel je niet bezwaard.)


piotr schreef:Nou ja ze heeft het toch 12 jaar volgehouden met mij.
:knuffel: Een relatie van 12 jaar naar de knoppen: heel naar!!!
piotr schreef:(...) een vader hebt gehad die voor niemand bang was en alles deed wat hijzelf wilde (dat moet ergens diep van binnen zitten,want als ik ook maar iets van een biertje of 1 a 2 heb weet je niet meer wat je ziet, dan veranderd er iets waardoor ik bijna alles durf).
Ja, alcohol remt zelfkritiek en angst.
piotr schreef:Ben wel blij dat ik echter niet verslaafd ben, want niets is verleiderlijker dan elke keer een biertje te nemen per dag,want wat zou het dan mooier zijn zeg.
Er zijn betere maniern dan alcohol om dat doel te bereiken.
piotr schreef:Weet je misschien of er wel medicijnen zijn (welke soort bedoel ik eigenlijk en merknaam) die vergelijkbaar zijn met een nemen van een biertje (alcohol) zodat je angstniveau iets afgezwakt wordt. Het zou best wel eens kunnen dat dat net genoeg kan zijn om me over die drempel te helpen. Want het is gewoon eigenlijk een chemische fout in mijn hersenen die er voor zorgt dat ik nooit eens een keer ergens op mijn gemak kan zijn.
Ehhh - ten eerste: jouw hersenen doen keurig wat ze moeten doen. (Ja, je baalt er van, en terecht, maar er is niets chemisch fout met jou!!)
Jouw hersenen reageren netjes op wat je zoal waarneemt (groepsleden die jou vernederen, een baan, waarin je dingen moet die je niet kan, etc. Plus alle bagage die je van je moeder hebt geerfd "DIT is gevaarlijk", "DAT is gevaarlijk", etc.)
Dat je een hoog angstgehalte hebt is logisch.
Het beste is aanpakken met technieken die dit kunnen beinvloeden: hypnose, emdr, somatic experiencing en gespecialiseerde kinesiologie.
Om je een zetje in de goede richting te geven zou je L-glutamine kunnen slikken. (De betere drogist heeft het op de plank staan, vaak in verschillende merken. Het is een voeddingssupplement, ieder mens eet elke dag als het goed is L-glutamine (het is een aminozuur/ eiwit) maar een beetje extra kan geen kwaad (daarom is het niet receptplichtig).
piotr schreef:Moet ook zeggen dat als ik mesnen heel goed ken,zoals mijn eigen ex, dat ik ook dan ineens echt mezelf ben en dan juist helemaal niet zo makkelijk ben en vrij dominant of eigenzinnig of hoe je het wilt noemen (vaders kant komt dan naar voren), dus dan kan het ineens toch zonder medicijnen.
Ja, precies: er is echt niets mis met de chemie in jow hersenen: als er vertrouwen is, "ben je een ander mens".
piotr schreef:Onbekende situaties en vooral mensen zijn problemen. Sociale angststoornis volgens mijn vriendin. Dat moet het inderdaad zijn en niet anders. Ben ook wel een beetje verslavingsgevoelig overigens, maar ik denk dat dat ook vrtij dichtbij angst stoornissen staat. Een soort vluchtgedrag in drank, gokken, snoep ect kanje ook weg laten dwalen van angsten. Iets van uitstel. In mijn geval was het een gokverslaving.Ook heeft mijn vriendin dit onder dwang (ik ga weg als je niet stopt) afgeleerd groetendeels. Het blijft altijd wel in je hersenen aanwezig maar ik heb al jaren geen kasten aangeraakt. .
Verslavingsgevoeligheid is een van de aspecten van angst.
In de boekjes van de psychaters las ik ooit de volgende zin: "Angst kan nauwelijsk door een mens over langere tijd verdragen worden".
1) Daar IS angst ook helemaal niet voor. De basisvorm van angst is "Ohh, foute boel: dit geluid KAN een roofdier betekenen....!" en vervolgens MOET je iets doen. Mogelijk is het loos alarm, dat kan. Maar wij stammen af van mensen die iets deden, de mensen die gingen zitten af te wachten hebben geen nakomelingen nagelaten.)
2) En omdat angst in wezen onverdragelijk is, ga je idd dingen zoeken. Dat zoeken is terecht (tot de angst de nek is omgedraaid).
en van de makkelijker trucjes is: leg en kussen voor je stoel op de grond, en trappel daar op. Daarmee "zeg" je tegen jelichaam, dat je 'iets doet', nl. hard wegholt. Dat kan een nuttig iets zijn bij gevaar, dus kan de 'alarmbel' uit, de angst stopt. (Die tip komt van Peter Levine, hij heeft een paar hele goede boeken geschreven over angst.)
Of doe een paar cursussen Touch for Health.
Of google eens op "binaural": er zijn CD's in de handel, die op deze manier maken, dat je hersenen bijv.alfa golven gaan produceren, dwz. dat je rustiger wordt. (Hersengolven: dat zijn dingen die je op een machine ziet. Die golven vertellen iets over je hersenactiviteit: wie bang is, zit per definitie in betagolven. Om te ontspanen "moet" je alfa (of theta) golven aanmaken - en kan zo'n CD je een zetje geven. (Brainsync. hemisync, monroe, egosoft.)
3) En NEE, dat blijft NIET noodzakelijkerwijze altijd in je hersenen. (Tenminste: angst die je leven vergalt 'is' een andere angst dan de normale, gezonde alarmfunctie als er "echt" gevaar is. Het onderscheid is vrij lastig in woorden uit te drukken, maar ik hoop dat je me begrijpt.) Overigens: groepsleden die jou vernederen valt voor mij onder echte, terechte angst. Of in elk geval: een situatie, waarin je terecht "iets moet doen" - het zou goed zijn, als je sociale vaardigheden op dat gebied werden opgekrikt (bijv. cursus opnemen op video - nabespreken met supervisor, etc.)

Wat je vriendin heeft gedaan, is op zich nuttig: ze zorgde dat je stopte met het "gedrag gokken". Prima, dat heeft je denk ik veel problemen bespaard. Maar - gedrag is alleen maar het buitenste schilletje. Hoe prachtig het ook is, als je niet gokt; beter is het, als je het gokken niet meer nodig hebt.
piotr

Re: Angst angst bang bang

piotr schreef:maar ik moet toch mijn vriendin heel erg bedanken dat ze me dit door de strot heeft gedrukt. Zelf had ik het niet gekund. Zij heeft me notabene naar werk gestuurd om mijn eigen boontjes te doppen ipv in een uitkering te blijven. Zij heeft me gedwongen laten werken met groepen (omdat ze eiste dat ik deze baan aannam en niet mocht laten schieten, wat ik vaak had gedaan voordat ik deze baan kreeg). Kortom zelf al tijden aan het werk, maar onder dwang voor elkaar gekregen niet op eigen initiatief helaas. Ik denk dat een vorm van dwang in mijn geval en soortgelijke gevallen niet verkeerd is.
Enige duwtjes kunnen soms goed zijn.
Maar dwang verandert niet de beslissing van je lichaam om jou in alarmtoestand te brengen. (Of wel, maar dan niet in positieve zin.)
Ik houd niet zo van geklep van "dan zie je vanzelf wel, "dat er niets is, om bang voor te zijn"" - zo werken die dingen helaas niet.
--------------------
Ja dat werd en wordt vaak gezegd inderdaad. Helaas zijndat altijd mensen die dit zeggen die niet voelen of precies weten wat angst is. Denk misschien iets raars nu, maar het is bijna noodzakeijlk dat je mensen pas kunt helpen als je zlef ooit iets hebt ondervonden wat het onderwerp betreft als hulpverlener. Of dat je het van dichtbij hebt meegemaakt tijdens je opvoeding,anders kun je je nooit 100 prcent inleven denk ik bijna. Misschien geldt niet in alle gevallen, maar vast wel in vele. Mijn ex is psycholoog en is dat vooral geworden en heeft dat vooral bereikt omdat haar jongste zus zwaar ernstig beperkt is en dat ze zelf haar zus heeft zien opgroeien.
piotr schreef: Het is werkelijk waar vreselijk zwaar en elk trainingsuurtje met groepen is bijna een wedstrijd tegen de mensen met de grootste bek. Kost een vermogen aan energie en ben denk ik daarom ook altijd vreselijk moe. Dacht dat het aan Diabetes of bloedarmoede lag, maar het moet wel dit soort werk zijn.
Je amygdala zet je lichaam in de toestand van vechten, vluchten of bevriezen. Dat IS loei- en loeizwaar. Logisch,dat je bek-af bent: niet alleenvan dat je psychisch aan de bak moet, maar je lichaam draait ook overuren.
-------------
Ja die vermoeidheid is ook 1 van de ergste dingen naast de angst. Je hebt nergens zin in je trekt het gewoon niet en dat gaat dan weer ten koste van je prive leven blijkt wel weer. Zal binnenkort toch eens naar een arts gaan voor allerlei zaken en dan zal ik die vermoeidheid en die angst misschien ook eens meenenen. Maar ja je zult het wel raden, sociale angst zorgt erook voor dat ik al tijden niet naar een arts ga (terwijl dat op sommige vlakken al lang zou moeten, hoesten, lies, hoofpijnen, en al die andere zaken). Tandarts kent me ook niet overigens :) Das was ook wat in het verleden die angst voor tandartsen vreselijk. Ik ben denk ik al 20 jaar niet mer bij zo iemand geweest. Ik denk dat niet angst nu het probleem alleen is maar ook de financiele kant. Beetje een samenkomst van omstandigheden, wel ingezet overigens door angst van al jaren. Sociale angst is niet best.

piotr schreef:Pluspunt is wel dat ik er ook wel wat van leer.
Ja, snel situaties herkennen en dan een strategie klaar hebebn kan geen kwaad.
piotr schreef:Het ergste zijn trouwens mannen. Bijna altijd waar je ook komt op het werk, bij de sportclub, in winkels op straat het zijn eigenlijk alleen maar mannen die ervoor zorgen dat men angstig wordt (of tenminste in mijn geval). Dat haantjesgedrag is zo vreselijk irritant en vermoeiend. Negatieve aandacht irritaties over eigen problemen in relaties en andere zorgen worden bijna voortdurend steeds door mannen naar voren gebracht. Wat is dat toch met testosteron. Zonder mannen in mijn groep of sportclub of waar dan ook was het al zoveel aangenamer om te leven :) Ik zal er maar om lachen maar in werkelijkheid kan ik ze wel wat doen, terwijl ik er notabene zelf 1 ben.
Tja - de biologische functie van testosteron is knokken. Vooral met elkaar, om alvast te oefenen voor als er een roofdier verschijnt. Voor een boel manne is "gezellig stoeien" ook gewoon een aangename vorm van tijdverdrijf.
Als vrouw ben ik soms stomverbaasd: de ene dag heb ik ruzie met een man, zeg m waar het op staat, dat ik er van BAAL - de volgende dag komt hij vrolijk op me af, hoe of het gaat "zijn we kennelijk vriendjes" (want ik heb met m geknokt).
---------------------
Heel goed verwoord, ik herken dat inderdaad heel erg. Ik denk dat als ik dat soort mannetjes wel eens op hun plaatszou zetten dat ze dan nog wel zelfs extra graag "vriendjes" willen worden. Die mannen heb ik vaak een haat/liefde verhouding mee.Ze herkennen waarschijnlijk de angst bij mij en proberen me uit de tent te lokken terwijl ik vaak merk dat ze me dan eigenlijk ook op andere vlakken juist waarderen. Heel vreemd, ik zal wel veel vrouwelijke hormonen ergens hebben zitten die dat allemaal observeren en interpreteren. Ik reageer namelijk als een vrouw en ga niet knokken maar krop het op en neem afstenad van die lieden totdat het helemaal niet meer te herstellen valt. Lijkt op jouw verhaal over vrouwen. Heb ook eigenlijk geen vrienden maar had slechts 2 of 3 mensen die ik ontzettend waardeerde en die ik door en door kende en dat waren allebei vrouwen. En andersom was dat ook zo. Door die socilae angst ben ik al eigenlijk almen kennissenkwijtgeraakt en nu dus ook mijn vriendin en eerder al mijn grootste hartsvriendin en nog eens 2 a 3 meiden waarmee ik ook eenklik had. Meestalals gevolg van het verwaarlozen (in hun ogen) van relaties. Wat ze niet weten en wisten was dat de wrkelijke oorzaak weer die aartsvijand angst was. Niet komen opdagen op afspraken, niet komen bij verjaardagsfesten niet bij uitreikingen (ben zelfs weggebleven bij mijn eigen diploma uireikingen op 1 na in mijn hele leven). Jee als je dit zo leest zal je ook wel denken wat is dit allemaal. Maar ja daar is dit forum gelukkig welgoed voor. Je mioet het toch kwijt vind ik en als ie vrienden er niet zijn dan is gelukkig tegenwoordig het internet.

Vrouwen zijn daar veel subtieler in, tegen de tijd dat je iemand pittig de waarheid vertelt, is de relatie doorgaans al beschadigd (want zijn eerdere signalen genegeerd). Idealier heb je dan een goed gesprek en volgt opluchting.
Maar: denkbaar heb je of nare ervaringen meegemaakt met haantjesgedrag - of heeft je moeder op allerlei subtiele manieren laten blijken, dat zij bang was bij haantjesgedrag. (En dingen waar een ouder bang voor is, kunnen door een kind worden overgenomen. Zodat je zonder 1 eigen rotervaring toch fobisch reageert.)
----------------
Vanaf mijn kinheid ben ik al angstig en uiteraard ben ik ook best wel vaak gepest (waarschijnlijk weer daardoor). Kinderen zijn nog vele malen harder dan volwassenen uiteraard. Maar het zal ook vooral komen doordat mijn moeder zon enorme angsten heeft. Het is werkelijk niet te geloven hoe ze zich sociaal opstelt. Als een aangeschoten mus. Dat zie ik pas vanaf dat ik ongeveer 21 was (waarschijnlijk werd ik toen volwassen). En nju nog eens 20 jaar later herken je door allerlei ervaringen uiteraard nog veel meer.Zo zij mijn zus laatst nog toen ik vertelde dat mijn relatie uitwas en ik zei dat dit door oa angst kwam (wat zij nooit helemaal zeker wistal had ze wel een vermoeden gezien het feit dat ze me al mijn hele leven kent als een stille rustige verlegen (is eigenlijk niet zo, het is angst) dat ze een hekel had aan zwakheden bij mensne en dat dit vooralis gegroeid zo doordat mijn moeder zo extreem bang was en altijd opgenomen moest wordenin inrichting tijdelijk of voor langere tijd. Naast het feit dat mijn moeder angstig was is er ook wat anders.Waarschijnlijk heeft mijn vader mijnmoeder lichamelijk maar vooral geestelijk helemaal kapot gemaakt (mishandeld). Dit nog niet eens doordat hij een hekel aan haar had (denk ik) maar omdat ze zo tegengesteld moet zijngeweest aan mijn vader. Een aggressieve assertieve persoon met een stille verlegen angstige vrouw is vragen om mishandelingen etc denk ik. Mijn zus en ik kunnen het wel vergeven (ook al omdat hij tot zijn dood werkelijk niet begreep dat hij mijn moeder had mishandeld, hij zag het echt niet) maar vergeten kan ik het niet. Mijn moeder verteld vaak dat ze als puber en jong volwvele banenin een heleboel plaatsten heeft angenomen en gehad en dat zegt eigenlijk dat ze toch misschien anders is geweest. Haar moeder (mijn oma) was wel een halve dictator ook (frustraties en ergenissen over dood van kinderen etc denk ik) die dit misschien wel heeft aangewakkerd en mijn vader heeft denk ik de rest er helemaal uitgestampt bij mijn moeder.Ik baal ervan dat ik de laatste jaren dudielijk meer als mijn zus reageer op mijn moeder. Misschien is het een soort van uit elkaar groeien op sociale vlak (wat dan voor mij gunstig zou zijn,maar ik vind het eerder jammer). We zijn snel geirriteerd (vooral mij zus zoals ik eerderzei) door de angst,onnozelheid en naiviteittov van werkelijk alle mensen en in alle situaties in het leven dat we nauwelijks nog normaal kunnen communiceren zonder kortaf te zijn en te verbeteren.Dit deed ik eerder niet.
piotr schreef:
Janneke schreef:
piotr schreef:Is er echter een dissident in de groep dan ben ik al snel de controle kwijt en wordt het een zooitje.
Ja, balen...!
(Is dat ook je angst voor controleverlies...?)
ja controleverlies inderdaad en vernedering etc.
Oej!! Dat is meer (en iets anders) dan wat de meeste psychologen verstaan onder controle verlies. (Dat gaat doorgaans over de controle over jezelf.) Dit gaat over hoe "stuurloos en machteloos" jij voor die groep staat.... (En uiteraard 'kun je er een grapje van maken' om erger te voorkomen, maar het gaat denk ik ten koste van jouw ego...)
----------------
Ego is inderdaad niets van over :) Ach na 10 jaar werken op die manier went dat ook noig wel op een of andere vage manier. Al blijft het elke keer weer met dezelfde personen een strijd. Hoe groter de groep hoe groter de problemen overigens. Groepssamenstelling met alleen vrouwen is mestal wel te doen overigens. Alhoewel te assertieve dames ook niet makkelijk zijn.
piotr schreef: In die groepen ben ik wel een baas, maar toch meestal een ander soort baas dan je verwacht. Wordt best vaak gepest, belachelijk gemaakt (voornamelijk door haantjes of door gefrustreerde mannetjes die geen eigen leven hebben en die een ander dat dan ook niet gunnen (ik ken hun achtergronden vanuit dossiers en vraaggesprekken)
Nou, mijn respect voor jouw moed groeit met ieder regel die ik lees..!!
----------------------
Ik zei al dat ik het geweldig vind dat er iemand uitgebreidt bezig is met mijn verhaal. Moet je toch maar doen he. Ook respect :)
piotr schreef:Ik moet dan wel professionel blijven maar kan eigenlijk niet goed grenzen stellen omdat ik dat nooit gleerd heb van mijn ouders (moeder) waardoor bepaalde mensen daar steeds overheen gaan.
...puur logisch hier wordt een onmogelijk eis aan jou gesteld.
Je moet iets, wat jij niet kunt.
Als het gaat over professionaliteit: heb je ondersteuning op je werk...? Intervisie, supervisie, werkbegeleiding, dat soort dingen? Intervisie is in principe groepswerk met collega's, dus voor jou dubbel onveilig.(Alleen in een goede, vertrouwde groep kan inerisie veilig zijn. Als jij alleen tov. je baas een prettig gevoel hebt, heeft het weinig zin.) Maar supervisie is doorgaans individueel. (Dat werkt beter voor jou dan een opleiding, wat dus weer groepswerk is. - Je wordt al genoeg voor de leeuwen gegooid....)
--------------
Weet je ik heb de meest ideale baan voor mezelf uitgekozen en daarom wilik hier ook noooooit meer weg, ondanks die irritante groepjes. Ik werk met individuele mensen (wat overigens bijna altijd goed gaat ook al heb ik dan soms wel veel zenuwtrekjes zoals trillingen of slecht verwoorden van wat ik wil zeggen bij bepaalde mensen. Dit gebeurt meestal bij mensnen van mijn eigen leeftijf ofiets jonger (soort idee dat deze mesnen mij beter kennen dan die van een andere leeftijd, waardoor ik weer ongemerkt angstiger wordt) zonder enig probleem. Gek he, als er ook maar 1 extra persoon bijkomt vernderd het echter in een heel ander verhaal. Even over die intervisie etc.Daar doen we helemaal niets mee, want we zijn met zn tweeen. Mijn baas en ik is het bedrijf. Intervisie intercollegiaaal dit en dat, vergaderingen, niets van dat alles. Misschien zal je zeggen dat dit niet goed is voor mijn ontwikkeling (dat zij mijn vriendin overigens),maar ik vind dit wel prima. In een ander bedrijf zou ik op dit moment zeker niet kunnen functioneren. Wel wilik meer gaan doen met die cursussen zoals eerder gezgd,omdat ik het wel gehad met die angsten. Heb voor mezlef nu ook gezegd dat ik eigenlijk elke dag even uit moet naar het centrum van de stad of waar danook om zo in ieder geval meer met mesnen in aanraking te komen. Op mijn werk zie ik best veel mensen maar collegas heb ik dus niet en thjuis heb ik geen vrieden,dus dat is geen gezonde sociale kring zeker nu mijn vriendin weg gaat. Dat was mijn laatste houvast, dus dat betekent dat ik weer naar de situatie probeer terug te gaan zoals 12 jaren geleden. Toen had ik een stuk of 6 oppervlakkige kenniseen als vaste groep waar ik samen sociale contacten mee onderdhiled totdat mijn vrieidnin kwam. Daar was ik echt mezelf bij en de rest liet ik daarmo geleidelijk vallen. Niet eens puur doordat ikmijn vriendin had als houvast,maar nog meer omdat het zoals ik zei oppervlakkige kennissen waren en die kwamen niet in de buurt van mijn ex. Tja door die angsten kan ik niet echt mezelf zijn bij mensen waardoor je ook nooit echt vrienden kunt worden. Ik geef ze eigenlijk zelf d ekans niet. Maar ik moet zeggen dat dit ook gebeurt bij vele andere niet angstige mensen.Ik houdt niet van toneelspelen en de meeste mensen doen dat eigenlijk juist wel.Niemand is werkelijk zichzelf in een groep en zlefs niet als je ze oppervlakkig jent en daar heb ik niets mee. Blijft dan niet veel over waarschijnlijk omdat ik ze dan niet over een drempel breng, waarschijnlijk weer omdat ik dan bang ben om ze te verliezen omdat dan misschien gaat blijken dat die kennissen en ik niet bij elkaar passen. Bang om relaties te verliezen denk ik. Daardoor leer je mensen echter niet goed kennen. Dit bedenk ik nu terplekke maar dat zou best wel eens de waarheid kunnen zijn denk je niet?


piotr schreef:Nou ja ze heeft het toch 12 jaar volgehouden met mij.
:knuffel: Een relatie van 12 jaar naar de knoppen: heel naar!!!
piotr schreef:(...) een vader hebt gehad die voor niemand bang was en alles deed wat hijzelf wilde (dat moet ergens diep van binnen zitten,want als ik ook maar iets van een biertje of 1 a 2 heb weet je niet meer wat je ziet, dan veranderd er iets waardoor ik bijna alles durf).
Ja, alcohol remt zelfkritiek en angst.
piotr schreef:Ben wel blij dat ik echter niet verslaafd ben, want niets is verleiderlijker dan elke keer een biertje te nemen per dag,want wat zou het dan mooier zijn zeg.
Er zijn betere maniern dan alcohol om dat doel te bereiken.
------------
Ja maar dat ene biertje brengt mij beter op het spoor. Die overdracht of juist remming van bepaalde stoffen wordt door die alcohol perfect geregeld eigenlijk. Mijn denkvermogen/handelingsvermogen wordt er beter door. Ikleg met alcohol heel makkelijk contacten, terwijl mijn kennissen vroeger bv. met drank op niet makkelijker contacten legden. Het verschil van wel of niet drinken is bij mij (angstige mensnen) vele malen groten dan bij de gem mens blijkbaar. Toch een teken dat je iets met een bepaalde stof zo goed kunt sturen dat je er als angstig mens zelfs sociaal prima mee zou kunnen functioneren. Endat is wat ik zeker wil. Ik baal enorm van die angst die nu zelfs mijn vriendin heeft afgepakt.Zo zie ik het. De reden is dudielijk. Ik hield vreidnen van haar tegen,hield uitjes tegen (sociale angsten zoals slikken in een restaurant en het kijken van mesnen naar je), zlefs het theater werrd vermeden op een gegeven moment (cabaret komisch) was een hele duidelijke bindende factor in onze relatie,daar hielden we enorm van. Maar ja door angstaanvallen,hyperventilatie in die grote drukke lawaaige zaal kon ik niet meer opbrengen. Nu vind ik zelf dat het de dlaatste tijd stukken beter ging,maar omdat we zo uit elkaar zijn gegroeid ziet ze dat al niet eens meer, omdat we nooit iets sman emeer doen. Erg jammer. Nou ja en dan nog de angst voor het zoeken naar werk (meer werk), omdat er financieel iets bij moest naast mijn 2 dagen part-time. Ikzou dan dus naar iets anders moeten zoeken. Een andere baan erbij van een dag desnoods met allemaal extra kansen op angsten. Ja dat hield me tegen en haar dus weer bozer. En ook intiem hield angst ons uit elkaar uiteraard.
piotr schreef:Weet je misschien of er wel medicijnen zijn (welke soort bedoel ik eigenlijk en merknaam) die vergelijkbaar zijn met een nemen van een biertje (alcohol) zodat je angstniveau iets afgezwakt wordt. Het zou best wel eens kunnen dat dat net genoeg kan zijn om me over die drempel te helpen. Want het is gewoon eigenlijk een chemische fout in mijn hersenen die er voor zorgt dat ik nooit eens een keer ergens op mijn gemak kan zijn.
Ehhh - ten eerste: jouw hersenen doen keurig wat ze moeten doen. (Ja, je baalt er van, en terecht, maar er is niets chemisch fout met jou!!)
----------
De overdracht van bepaalde stoffen is niet goed genoeg in ieder geval. Te veel, te vaak en op de verkeerde momenten. Histamine, adrenaline en al die hormonen brengen veel problemen.

Jouw hersenen reageren netjes op wat je zoal waarneemt (groepsleden die jou vernederen, een baan, waarin je dingen moet die je niet kan, etc. Plus alle bagage die je van je moeder hebt geerfd "DIT is gevaarlijk", "DAT is gevaarlijk", etc.)
Dat je een hoog angstgehalte hebt is logisch.
Het beste is aanpakken met technieken die dit kunnen beinvloeden: hypnose, emdr, somatic experiencing en gespecialiseerde kinesiologie.
-------------
Ik moet zeggen dat ik erg huiverig ben voor "alternatieve en/of experimentele geneeswijzes" etc, niets ten nadele van dat soort aanpak maar ik ben erg conservatief op dat vlak denk ik. Ik denk dat je er open voor moet staan wil dat werken en ik ben te sceptisch. En dan zou ik nogniet weten war te beginnen. Bij een arts misschien. Dat zou ik nog wel durven denk ik. Die kan je dan aansturen. Maar ja ook mijn ervaring met de medische wereld,zorg (zoals oa bij mijnmoeder) doen meook niet gemakklijk ergens heen gaan. Psychologen, therapieen, het is maar wie je treft.Er zit een heleboel troep tussen. De echte toppers zou je uiteraard willen hebben, maar die kenje toch niet in die wereld.

Om je een zetje in de goede richting te geven zou je L-glutamine kunnen slikken. (De betere drogist heeft het op de plank staan, vaak in verschillende merken. Het is een voeddingssupplement, ieder mens eet elke dag als het goed is L-glutamine (het is een aminozuur/ eiwit) maar een beetje extra kan geen kwaad (daarom is het niet receptplichtig).

Ik las dat dit je enrgielevel verhoogd. Dat zou goed zijn om ienieder geval mijn vermoeidhedente verminderen misschien. Dank je voor de tip. Kan het altijd een keer proberen :)Ik eet nauwelijks bonen, nooit kip, nooit vis en nooit rood vlees dus veel zal ik niet hebben in mijn lijf.
piotr schreef:Moet ook zeggen dat als ik mesnen heel goed ken,zoals mijn eigen ex, dat ik ook dan ineens echt mezelf ben en dan juist helemaal niet zo makkelijk ben en vrij dominant of eigenzinnig of hoe je het wilt noemen (vaders kant komt dan naar voren), dus dan kan het ineens toch zonder medicijnen.
Ja, precies: er is echt niets mis met de chemie in jow hersenen: als er vertrouwen is, "ben je een ander mens".
piotr schreef:Onbekende situaties en vooral mensen zijn problemen. Sociale angststoornis volgens mijn vriendin. Dat moet het inderdaad zijn en niet anders. Ben ook wel een beetje verslavingsgevoelig overigens, maar ik denk dat dat ook vrtij dichtbij angst stoornissen staat. Een soort vluchtgedrag in drank, gokken, snoep ect kanje ook weg laten dwalen van angsten. Iets van uitstel. In mijn geval was het een gokverslaving.Ook heeft mijn vriendin dit onder dwang (ik ga weg als je niet stopt) afgeleerd groetendeels. Het blijft altijd wel in je hersenen aanwezig maar ik heb al jaren geen kasten aangeraakt. .
Verslavingsgevoeligheid is een van de aspecten van angst.
In de boekjes van de psychaters las ik ooit de volgende zin: "Angst kan nauwelijsk door een mens over langere tijd verdragen worden".
---------------------------
Kijk dat zijn de echte toppers :) Die snappen het tenminste.
1) Daar IS angst ook helemaal niet voor. De basisvorm van angst is "Ohh, foute boel: dit geluid KAN een roofdier betekenen....!" en vervolgens MOET je iets doen. Mogelijk is het loos alarm, dat kan. Maar wij stammen af van mensen die iets deden, de mensen die gingen zitten af te wachten hebben geen nakomelingen nagelaten.)
2) En omdat angst in wezen onverdragelijk is, ga je idd dingen zoeken. Dat zoeken is terecht (tot de angst de nek is omgedraaid).
en van de makkelijker trucjes is: leg en kussen voor je stoel op de grond, en trappel daar op. Daarmee "zeg" je tegen jelichaam, dat je 'iets doet', nl. hard wegholt. Dat kan een nuttig iets zijn bij gevaar, dus kan de 'alarmbel' uit, de angst stopt. (Die tip komt van Peter Levine, hij heeft een paar hele goede boeken geschreven over angst.)
Of doe een paar cursussen Touch for Health.
Of google eens op "binaural": er zijn CD's in de handel, die op deze manier maken, dat je hersenen bijv.alfa golven gaan produceren, dwz. dat je rustiger wordt. (Hersengolven: dat zijn dingen die je op een machine ziet. Die golven vertellen iets over je hersenactiviteit: wie bang is, zit per definitie in betagolven. Om te ontspanen "moet" je alfa (of theta) golven aanmaken - en kan zo'n CD je een zetje geven. (Brainsync. hemisync, monroe, egosoft.)
------------

Soort mediteren. Moet zeggen dat ik heel goed helemaal niets kan doen. Zelfs zonder bijna niets te denken. Mensne noemen mij soms aartslui omdat ze vinden dat ik al bijna niets doe. Weten ook niet dat dit vooral door angst komt en ook door die extreme vermoeidheid, maar leg dat maar uit aan mensen die het niet snappen. Endat zijn er veel dus daar begin ik al niet eens aan. Laat ze maar denken dat ik lui ben. Maar met mijn vele vrije tijd (die ik echt nodig heb om te herstellen avn mijn werk (2 dagen van 12 uren i/d week) kan ik zo heerlijk ontspannen dat ik echt geen extra rust of iets dergelijks nodig heb.Ben altijd wel leeg in mijn hoofd als ik weer naar mijn werk moet (omdat ik dat al wel 10 jaar doe schhelt ook). Sorry overigens voor de verschrikkelijke spellings en taal fouten. Ook dat is iest zorgwekkends. Ik vond taal nooit belangrijk om te leren. Mesnen kunnen door taalgebruik vaak laten zien alsof ze intelligent zijn en vooral in deze huidige maatschappelijke tijd is taal het belangrijkste. Ik weet dat taal slechts een kelin onderdeel is van werkelijk intelligentie en heb daarom ook vaak geweigerd om toe te geven aan cursussen nederlands (al was het maar als opfrisser). Ik zei al zonder angst kan ik best koppig zijn. Lagere school 9's heb je dus niets aan blijkt wel als je volwassen bent, daar blijft niets van over :) En nogmaals sorry dat ik niets probeer te verbeteren in mijn verhaal, maar het is zoveel dat ik het zo maar laat. Je begrijpt het wel zag ik dus dat is toch het belangrijkste.
3) En NEE, dat blijft NIET noodzakelijkerwijze altijd in je hersenen. (Tenminste: angst die je leven vergalt 'is' een andere angst dan de normale, gezonde alarmfunctie als er "echt" gevaar is. Het onderscheid is vrij lastig in woorden uit te drukken, maar ik hoop dat je me begrijpt.) Overigens: groepsleden die jou vernederen valt voor mij onder echte, terechte angst. Of in elk geval: een situatie, waarin je terecht "iets moet doen" - het zou goed zijn, als je sociale vaardigheden op dat gebied werden opgekrikt (bijv. cursus opnemen op video - nabespreken met supervisor, etc.)
-----------------
Ja das niet goed he.Ik weet het wel,maar kan er helaas niets mee doen. Ken de drempels en grenzen niet en kan er ook niet mee omgaan. Soms reageer ik fel en dan komt er een orkaan terug en soms denk ik ik ben maar stil, maar dan houdt men ook niet op in zulke situaties. Er zal wel ergens een tussenweg zijn, die mijn inmiddels ex heel goed kent, maar dan moet je het ook nog zelf uitvoeren. Dat is een groot verschil. Ik weet dat mijn ex dit soort situaties beheerst als een echte topper. Zij is precies het tegenovergestelde van mij. Zij kickt op sdit soort situaties omdat ze helemaal geen enkele angst kent op het sociale vlak. Integendeel. Ikheb daar enorme bwondering voor en waarschijnlijk kies je ook vaak iemand daar op uit als partnernatuurlijk. Nou ja je ziet dat na 12 jaren relatie ik wel iets verder ben gekomen op het vlak van angst, mar veel is het ook niet zlefs met een deskundige in mijn huis :) ;-)

Wat je vriendin heeft gedaan, is op zich nuttig: ze zorgde dat je stopte met het "gedrag gokken". Prima, dat heeft je denk ik veel problemen bespaard. Maar - gedrag is alleen maar het buitenste schilletje. Hoe prachtig het ook is, als je niet gokt; beter is het, als je het gokken niet meer nodig hebt.[/quote]
-----------
Ik ben al zo blij dat ik daarmee gestopt ben,jemoet niet weten hoe moeilijk dat was. Ik hmoet zeggen dat ik dit niet van mezelf had verwacht. Ik ken mezelf ongehoord goed, maar deze gokacties was werkelijk totaal onverwachts. Nu snap ik wel na al die jaren dat ik fout was en wat de reden was. Angst omte werken (sociale fobie) vooral (was voor mijn huidige werk. Ik was zo onzeker in dei fase (was net afgestudeerd,kreeg net mijn huidige ex) en wist niet hoe ik haar het best kon behagen. Zij was een harde werkster die vind dat je moet knokkenom je geld te verdienen. Tja dan doe je wel eens wat en dan in combinatie met die angst ga je gokken blijkbaar. Had niet verwacht dat daar zo moeilijk mee te stoppen was.
Zo dat was weer een hele waslijst, maar ikbenblij dat ik het weer even op paier (computer ) kan zetten ergens. En dan met zulke prachtige antwoorden kun je natuurlijk niet stoppen , Groeten en bedankt alvast. Waarom weet je veel van dit soort stoornissen etc.?
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Angst angst bang bang

piotr schreef: Ja dat werd en wordt vaak gezegd inderdaad. Helaas zijndat altijd mensen die dit zeggen die niet voelen of precies weten wat angst is. Denk misschien iets raars nu, maar het is bijna noodzakeijlk dat je mensen pas kunt helpen als je zlef ooit iets hebt ondervonden wat het onderwerp betreft als hulpverlener. Of dat je het van dichtbij hebt meegemaakt tijdens je opvoeding,anders kun je je nooit 100 prcent inleven denk ik bijna. Misschien geldt niet in alle gevallen, maar vast wel in vele. Mijn ex is psycholoog en is dat vooral geworden en heeft dat vooral bereikt omdat haar jongste zus zwaar ernstig beperkt is en dat ze zelf haar zus heeft zien opgroeien.
Ken je dat bordje:"You need not to be mad to work here, but it certainly helps"....?

Je hoeft niet per se angst ervaren te hebben (vind ik, ik gun mijn angststoornis aan bijna ;) niemand) om een goede hulpverlener te zijn, maar ik schrik er vaak van, hoe weinig psychologen weten over angst.
Basisgegevens: angst is lichamelijk. Het begint met je amygdala (die 24 uur pd actief is) die altijd alle input van je zintuigen filtert op de vraag "Kan dat wat ik nu zie, hoor, etc. gevaar betekenen...?" Zo ja, dan gaat je lichaam 'in alarm', de stresshormonen gaan je bloed in, etc. Dit gebeurt al, voordat je visuele cortex (of je auditieve cortex etc.) weet, wat de amygdala gezien heeft. ("Als je nou maar goed denkt, kun je niet schrikken" is dus kolder.)
Dat betekent grosso modo 5 dingen:
je spieren inclusief je hart worden erg actief (je moet inmmers kunnen weghollen of vluchten)
je spijsvertering gaat plat (dat soort processen, daar hebben we nu even geen tijd voor - en het kost normaliter veel energie)
je zintuigen gaan wagenwijd open (nuttig: veel info uit je omgeving. Maar: als je dus 'snachts wakker schrikt, hoor je bij wijze van spreken die eikeboom, die 100 meter verderop staat en die je anders nooit hoort...)
en je vermogen om logisch, analytisch te denken wordt geremd (omdat denken te langzaam is om te overleven en bovendien veel energie kost)
je licham zet haar schrikreflexen in (je schouders gaan omhoog, je pupillen verwijden zich, je oogbollen gaan iets naar buiten, etc.etc.).
En: in de oertijd enzo was het bedoeld, om tijdig de roofdieren te ontkomen, anno nu is het helaas vaak zo, dat 'stress' uren, dagen, weken maanden, jaren aanhoudt. Dat kost je wat, het is een zware belasting.

En dit soort zaken staat gewoon in de leerboeken... Niets alternatiefs aan ofzo, gewoon feitenmateriaal.
piotr schreef: Ja die vermoeidheid is ook 1 van de ergste dingen naast de angst. Je hebt nergens zin in je trekt het gewoon niet en dat gaat dan weer ten koste van je prive leven blijkt wel weer.
Bewust ontspannen heeft zin, dwz.: doe dingen die jou energie geven op veilige momenten, ga op yoga, dat soort zaken.



piotr schreef: Door die socilae angst ben ik al eigenlijk almen kennissenkwijtgeraakt en nu dus ook mijn vriendin en eerder al mijn grootste hartsvriendin en nog eens 2 a 3 meiden waarmee ik ook eenklik had. Meestalals gevolg van het verwaarlozen (in hun ogen) van relaties. Wat ze niet weten en wisten was dat de werkelijke oorzaak weer die aartsvijand angst was. Niet komen opdagen op afspraken, niet komen bij verjaardagsfeesten niet bij uitreikingen (ben zelfs weggebleven bij mijn eigen diploma uireikingen op 1 na in mijn hele leven).
Huuuu - sociale angst, het is idd niet best...!
Maar gosh, wisten je vrienden niet, dat je bang was, of wisten ze nauwelijks ho eontzettend ver het monster was doorgewoekerd...?

piotr schreef:Vanaf mijn kinheid ben ik al angstig en uiteraard ben ik ook best wel vaak gepest (waarschijnlijk weer daardoor).
Denkbaar een vicieuze cirkel/ spiraal.
piotr schreef:Maar het zal ook vooral komen doordat mijn moeder zo' n enorme angsten heeft.
En ja, dat kun je dan als kind letterlijk overnemen.
(Dat valt ook wel weer ongedaan te maken, maar dat gaat niet vanzelf.)
piotr schreef: (dat mijn zus, J.) een hekel had aan zwakheden bij mensne en dat dit vooral is gegroeid zo doordat mijn moeder zo extreem bang was en altijd opgenomen moest worden in inrichting tijdelijk of voor langere tijd.
denkbaar heeft je zus ooit besloten "Ik word NIET zoals mijn moeder...!!!!" en houdt ze zich daar keurig aan.
piotr schreef:Naast het feit dat mijn moeder angstig was is er ook wat anders.Waarschijnlijk heeft mijn vader mijnmoeder lichamelijk maar vooral geestelijk helemaal kapot gemaakt (mishandeld).
Ze had helaas redenen om bang te zijn.
piotr schreef: Dit nog niet eens doordat hij een hekel aan haar had (denk ik) maar omdat ze zo tegengesteld moet zijngeweest aan mijn vader. Een aggressieve assertieve persoon met een stille verlegen angstige vrouw is vragen om mishandelingen etc denk ik.
Eh....
Ook al trouw je een partner, die compleet anders is dan jij: van je vader uit is het geen argument om akelig te doen (trouw dan een partner met wie je kunt "sparren").
Van je moeder uit gezien is het al helemaal geen vragen om ellende. Ik ben dan wel feministe, maar het rollenpatroon, dat de man fysiek langer moet zijn, hoger opgeleid, ouder, etc.etc. dat is echt og steeds niet weg. Het huwelijk van jouw ouders was wellicht wel redelijk extreem in het stereotype, maar dat hoeft niet tot geweld te leiden. Ik ben het wel met je eens, dat ze zich in een kwetsbare positie heeft gebracht, maar tja, iedere NLse vrouw die voor 1954 trouwde in gemeenschap van goederen, gaf haar handelingsbekwaamhed op.
piotr schreef:Haar moeder (mijn oma) was wel een halve dictator ook (frustraties en ergenissen over dood van kinderen etc denk ik) die dit misschien wel heeft aangewakkerd
Tja - kennelijk zat je moeder thuis al onder de plak en veranderde haar huwelijk daar weinig aan.
piotr schreef:Ik baal ervan dat ik de laatste jaren dudielijk meer als mijn zus reageer op mijn moeder. Misschien is het een soort van uit elkaar groeien op sociale vlak (wat dan voor mij gunstig zou zijn,maar ik vind het eerder jammer). We zijn snel geirriteerd (vooral mij zus zoals ik eerderzei) door de angst,onnozelheid en naiviteit tov van werkelijk alle mensen en in alle situaties in het leven dat we nauwelijks nog normaal kunnen communiceren zonder kortaf te zijn en te verbeteren. Dit deed ik eerder niet.
Bedenk ook, dat haar angst en kwetsbaarheid (...naiviteit lees ik als een combi van "ze heeft eigenlijk nooit het roer van haar leven zelf in handen gehad - en denkt ook maar niet te veel na want dat is te pijnlijk"...) iets met jou (en je zus) doen. Denkbaar brengt het je eigen angst omhoog, en groot gelijk, dat je dat niet wilt.
(Heb je je eigen angst de nek omgedraaid, dan kun je makkelijker met begrip etc. reageren.)
piotr schreef:Even over die intervisie etc. Daar doen we helemaal niets mee, want we zijn met zn tweeen. Mijn baas en ik is het bedrijf. Intervisie intercollegiaaal dit en dat, vergaderingen, niets van dat alles.
Dat scheelt.
Maar, als gezegd: supervisie is doorgaans individueel. Jij en een door jou uitgekozen psycholoog oid die supervisie geeft. Dus die route staat open en juist mensen uit kleienere bedrijen hebben daar behoefte aan. (Bij een groter trainingsbureau gebeurt veel intervisie bij het koffiezetapparaat, als de sfeer goed is.)

piotr schreef: Tja door die angsten kan ik niet echt mezelf zijn bij mensen waardoor je ook nooit echt vrienden kunt worden. Ik geef ze eigenlijk zelf de kans niet. Maar ik moet zeggen dat dit ook gebeurt bij vele andere niet angstige mensen.Ik houdt niet van toneelspelen en de meeste mensen doen dat eigenlijk juist wel.Niemand is werkelijk zichzelf in een groep en zlefs niet als je ze oppervlakkig jent en daar heb ik niets mee. Blijft dan niet veel over waarschijnlijk omdat ik ze dan niet over een drempel breng, waarschijnlijk weer omdat ik dan bang ben om ze te verliezen omdat dan misschien gaat blijken dat die kennissen en ik niet bij elkaar passen. Bang om relaties te verliezen denk ik. Daardoor leer je mensen echter niet goed kennen. Dit bedenk ik nu terplekke maar dat zou best wel eens de waarheid kunnen zijn denk je niet?
Hee, tjonge - interessant...!
En idd: niemand die verstandig is, laat meteen altijd en bij iedeeen het achterste van de tong zien. Maar iemand eerst oppervlakkig leren kennen - en dan iets meer samen gaan doen etc. is langs wegen der geleidelijkheid.
piotr schreef: Ja maar dat ene biertje brengt mij beter op het spoor. Die overdracht of juist remming van bepaalde stoffen wordt door die alcohol perfect geregeld eigenlijk. Mijn denkvermogen/ handelingsvermogen wordt er beter door. Ik leg met alcohol heel makkelijk contacten, terwijl mijn kennissen vroeger bv. met drank op niet makkelijker contacten legden. Het verschil van wel of niet drinken is bij mij (angstige mensnen) vele malen groten dan bij de gem mens blijkbaar.
Klopt.
En als we het hebben over 1 biertje, het zij zo.
Maar als gezegd: als je alcohol gaat drinken om je angst te beteugelen, dan wordt het griezelig.
piotr schreef: Toch een teken dat je iets met een bepaalde stof zo goed kunt sturen dat je er als angstig mens zelfs sociaal prima mee zou kunnen functioneren.
Klopt, maar glutamine werkt beter in dit opzicht. Geen koppijn de volgende dag, iet drnken, niet overmoedig, geen verslaving.
piotr schreef: De overdracht van bepaalde stoffen is niet goed genoeg in ieder geval. Te veel, te vaak en op de verkeerde momenten. Histamine, adrenaline en al die hormonen brengen veel problemen.
Dat geloof ik grif - er zijn mensen die deprressief worden als ze te veel histamnine binnenkrijgen, etc.
piotr schreef:
Janneke schreef:Jouw hersenen reageren netjes op wat je zoal waarneemt (groepsleden die jou vernederen, een baan, waarin je dingen moet die je niet kan, etc. Plus alle bagage die je van je moeder hebt geerfd "DIT is gevaarlijk", "DAT is gevaarlijk", etc.)
Dat je een hoog angstgehalte hebt is logisch.
Het beste is aanpakken met technieken die dit kunnen beinvloeden: hypnose, emdr, somatic experiencing en gespecialiseerde kinesiologie.
Ik moet zeggen dat ik erg huiverig ben voor "alternatieve en/of experimentele geneeswijzes".
OK, verstandig.
Maar even heel feitelijk: hypnose en emdr zijn ruim verkrijgbaar op het reguliere erf en hebben hun werkzaamheid en nut ten overvloede bewezen.
Somatic experiencing is (helaas nu nog) marginaal, maar de ontwikkelaar Peter Levine is een gewone (amerikaanse) arts/ psychotherapeut.
Alleen gespecialiseerde kinesiologie geldt doorgaans als alternatief.
piotr schreef:Ik denk dat je er open voor moet staan wil dat werken en ik ben te sceptisch.
Nee hoor: skeptisch zijn werkt juist resultaatverhogend.
piotr schreef:En dan zou ik nog niet weten waar te beginnen. Bij een arts misschien. Dat zou ik nog wel durven denk ik. (...)Er zit een heleboel troep tussen. De echte toppers zou je uiteraard willen hebben, maar die ken je toch niet in die wereld.
Er zijn zat artsen die hypnose en/of emdr doen, dus dat is een optie.
De gouden regel is: heb eerst aan de telefoon, en daarna in real life, een kennismakingsgesprek. En daarin bepaal JIJ, of je een goed gevoel hebt bij deze persoon. Zo nee: benen maken.
En schrap dingen als "dat weet ik toch niet" uit je woordenboek. ;)
Dat je het nu niet weet: d'accord.
Maar je kunt je huiswerk doen (debroepsverenigingen voot hypnose en emdr zoeken, je kunt op deze site vragen om adressen (kijk onder "ervarigen met de hulpverlening" een sop het topic 'de witte lijst' etc.).
piotr schreef:Moet ook zeggen dat als ik mesnen heel goed ken,zoals mijn eigen ex, dat ik ook dan ineens echt mezelf ben en dan juist helemaal niet zo makkelijk ben en vrij dominant of eigenzinnig of hoe je het wilt noemen (...), dus dan kan het ineens toch zonder medicijnen.
Joepie...!
Denkbaar: zo ben je nou echt.
(Wellicht heeft het zin, daar een beetje aan te polijsten, maar dat is secundair.)
Als er vertrouwen is - en dat kun jij zo voelen, dan IS dit er...!!!
piotr schreef:(...) mediteren. Moet zeggen dat ik heel goed helemaal niets kan doen. Zelfs zonder bijna niets te denken. Mensne noemen mij soms aartslui omdat ze vinden dat ik al bijna niets doe. Weten ook niet dat dit vooral door angst komt en ook door die extreme vermoeidheid, maar leg dat maar uit aan mensen die het niet snappen.
;) Uit hersenonderzoek blijkt, dat er grote verschillen zijn tussen "niets doen" en meditatie.
aar de overeenkomsen zijn er idd ook: op een stoel oid zitten, liggen, etc. en verder niets doen in de buitenwereld.
piotr schreef:
Janneke schreef: (..) Overigens: groepsleden die jou vernederen valt voor mij onder echte, terechte angst. Of in elk geval: een situatie, waarin je terecht "iets moet doen" - het zou goed zijn, als je sociale vaardigheden op dat gebied werden opgekrikt (bijv. cursus opnemen op video - nabespreken met supervisor, etc.)
Ja das niet goed he.Ik weet het wel,maar kan er helaas niets mee doen. Ken de drempels en grenzen niet en kan er ook niet mee omgaan. Soms reageer ik fel en dan komt er een orkaan terug en soms denk ik ik ben maar stil, maar dan houdt men ook niet op in zulke situaties.
Dat kun je dus leren middels supervisie. Dat dus individueel is en dus beter werkt dan in een groep. (En sowieso: jij krijgt alle aandacht, dat is ook efficient.) Qua kosten: overleg met je baas: jij gaat er beter door werken, dus zou hij het horen te betalen.
piotr

Re: Angst angst bang bang

piotr schreef: Door die socilae angst ben ik al eigenlijk almen kennissenkwijtgeraakt en nu dus ook mijn vriendin en eerder al mijn grootste hartsvriendin en nog eens 2 a 3 meiden waarmee ik ook eenklik had. Meestalals gevolg van het verwaarlozen (in hun ogen) van relaties. Wat ze niet weten en wisten was dat de werkelijke oorzaak weer die aartsvijand angst was. Niet komen opdagen op afspraken, niet komen bij verjaardagsfeesten niet bij uitreikingen (ben zelfs weggebleven bij mijn eigen diploma uireikingen op 1 na in mijn hele leven).
Huuuu - sociale angst, het is idd niet best...!
Maar gosh, wisten je vrienden niet, dat je bang was, of wisten ze nauwelijks ho eontzettend ver het monster was doorgewoekerd...?
---------------
Mijn vriendin (ex dus) is de enige die werkelijk weet wat er bij mij speelt. Ze ziet mijn angst overal op feestjes en in het openbaar. Van simpel een vraag stellen in een winkel, afrekenen bij de kassa of praten op feestjes. Overal ziet ze dat ik me als een zwak schaap sta te gedragen :) De andere vriendinnen hebben het nooit doorgehad evenals mijn gewezen mannelijke kennissen ooit. Mijn eerder beste vriendin en bijna maatje voor het leven die ik nog steeds met pijn in mijn hart mis zei tegen mij eens, hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat iemand die slim is, grappig is en er niet onaantrekkelijk uitziet nog geen vriendin heeft. Dat was in het studentenhuis waar we samen woonden met een paar anderen. Ze kon niet vermoeden dat ik mijn tranen moest tegenhouden en niet kon zeggen dat angst de oorzaak was. Zelfs zij kon niet bevatten wat er aan de hand was. Het enige dat ze zei was of ik misschien verklegen ben als het om praten met meiden gaatr. Nou dan zat ze in ieder geval aardig in de buurt> dat is uiteraard de hoofdreden dat ik geen schijn van kans maak in gesprekken. Ik klap al dicht bij de eerste de beste aardige meid. Blijkbaar kom ik pas los als ik met ze samenwoon in studentenverband of iets dergelijks zodat ik ze langzaam aan kan gaan vertrouwen. Door dat vertrouwen volgt ineens een andere sfeer. Mijn ex heb ik ook al uit een studenhuis. Pas als ze beter leren kennen kom ik lops en dan kan ik blijkbaar heel makkelijk vriendinnen krijgen. Jammer dat ik dat niet kan met een simpel eenmalig gesprekje, dat zou het leven zoveel mooier maken. Ik ben helemaal gek op vrouwen namelijk en kan er wel uren mee praten, zelfs zonder dat ik er direct iets verder mee zou willen. Ik ben juist gek op die levensverhalen ipv al die totaal onzinnige gesprekken over autos, techniek en meer van die crap. Ik heb daar zo weinig mee. Wel zonde want een normale vriendschap met andere mannen valt dan nauwelijks op te bouwen. Alleen met een paar zweverige filosofen kkan ik mee optrekken, maar ook dat bevalt me niet, omdat ik juist hel;emaal niet zweverig ben maar heel nuchter ook al houdt ik juist wel van filosofische vraagstukken en de pscyche van de mens. Nou ja laat ook maar ik sla al weer door.

piotr schreef: (dat mijn zus, J.) een hekel had aan zwakheden bij mensne en dat dit vooral is gegroeid zo doordat mijn moeder zo extreem bang was en altijd opgenomen moest worden in inrichting tijdelijk of voor langere tijd.
denkbaar heeft je zus ooit besloten "Ik word NIET zoals mijn moeder...!!!!" en houdt ze zich daar keurig aan.
piotr schreef:Naast het feit dat mijn moeder angstig was is er ook wat anders.Waarschijnlijk heeft mijn vader mijnmoeder lichamelijk maar vooral geestelijk helemaal kapot gemaakt (mishandeld).
Ze had helaas redenen om bang te zijn.
piotr schreef: Dit nog niet eens doordat hij een hekel aan haar had (denk ik) maar omdat ze zo tegengesteld moet zijngeweest aan mijn vader. Een aggressieve assertieve persoon met een stille verlegen angstige vrouw is vragen om mishandelingen etc denk ik.
Eh....
Ook al trouw je een partner, die compleet anders is dan jij: van je vader uit is het geen argument om akelig te doen (trouw dan een partner met wie je kunt "sparren").
Van je moeder uit gezien is het al helemaal geen vragen om ellende. Ik ben dan wel feministe, maar het rollenpatroon, dat de man fysiek langer moet zijn, hoger opgeleid, ouder, etc.etc. dat is echt og steeds niet weg. Het huwelijk van jouw ouders was wellicht wel redelijk extreem in het stereotype, maar dat hoeft niet tot geweld te leiden. Ik ben het wel met je eens, dat ze zich in een kwetsbare positie heeft gebracht, maar tja, iedere NLse vrouw die voor 1954 trouwde in gemeenschap van goederen, gaf haar handelingsbekwaamhed op.
-------------------------------
Ik bedoel het iets anders denk ik. Heb moeite om perfect te verwoorden wat ik bedoel. Weer dat gebrek aan taalsontwikkeling mijnerzijds. Ik heb dat vanaf de lagere school totaal verwaarloosd, owaarschijnlijk omdat ik op de lagere school zo braaf was dat ik vanaf mijn 13e totaal anarchistisch ben geworden en niets meer heb gedaan wat ik niet echt wilde. Taal was daar 1 onderdeel van. Duits, frans engels nederlands heb ik geen aandacht meer aan gbesteed. Heb alleen van nederlands spijt, omdat men vaak denkt dat als iemand een taal niet goed beheerst dat diegene dan dom is. Dat is echter een totale misvatting, omdat taal slecht 1 onderdeel is van intelligentie. In onze huidige maatschappij doet men ons geloven dat taal echter alles is en zegt over je IQ. Je hoieft de tv alleen maar aan te zetten en de 1 na de andere pipo verteld hoe alles wel moet en hoe alles niet moet van journalist tot andere media, die zlefs hooguit een hbo studie hebben gevolgd. Maar even terugkomend op het antwoord. Ik neem mijn vader zodanig niets kwalijk, omdat hij niet het vermogen had om in te schatten wat mijn moeders karakter inhield. Het was eerder pure wanhoop en moedeloosheid van zijn kant vermoedt ik. Mijn zus, die zelf erg geemancipeerd is denkt daar zelfs zo over. Zij zegt zelfs letterlijk dat mijn moeder net zoveel schuld heeft als mijn vader dat het zo ver heeft moeten komen. Dat gaat mij echter te ver. Ik beschuldig ook nu weer eerder de familie van mijn moeder dan mijn vader ervan dat ze niet hebben ingegrep[en. De hele familie van mijn moeder woonde in dezelfde plaats als wij en die van mijn vader totaal ergens anders. Die hele familie wist best wel wat er ongeveer aan de hand was. Zij hadden moeten ingrijpen nadat mijn vader al zoveel keer over de schreef was gegaan. Mijn vader had al een verleden met fysiek geweld. Mijn moeder zei een paar jaren geleden terug nog dat we zelfs een jkeer verhuisd zijn , niet omdat er geen werk meer was, maar puur en alleen omdat mijn vader de directeur van de melkfabriek een vuistslag had verkocht. Dat heeft hij weer van zijn hele familie geleerd, want die familie van hem vocht al van jongs af aan met elkaar op elk feest zei mijn moeder. Het liep altijd uit de hand. Een soort van Flodder familie maar dan agressiever, maar ook heel hecht overigens. Ze staan wel altijd voor elkaar klaar en dat kun je van de zogenaamde beeschaafde familie van mijn moeder nou niet bepaald zeggen. Ze zeggen van alles maar doen niets als het erop aan komt. Rara waar komt dat vandaan.
piotr schreef:Haar moeder (mijn oma) was wel een halve dictator ook (frustraties en ergenissen over dood van kinderen etc denk ik) die dit misschien wel heeft aangewakkerd
Tja - kennelijk zat je moeder thuis al onder de plak en veranderde haar huwelijk daar weinig aan.
piotr schreef:Ik baal ervan dat ik de laatste jaren dudielijk meer als mijn zus reageer op mijn moeder. Misschien is het een soort van uit elkaar groeien op sociale vlak (wat dan voor mij gunstig zou zijn,maar ik vind het eerder jammer). We zijn snel geirriteerd (vooral mij zus zoals ik eerderzei) door de angst,onnozelheid en naiviteit tov van werkelijk alle mensen en in alle situaties in het leven dat we nauwelijks nog normaal kunnen communiceren zonder kortaf te zijn en te verbeteren. Dit deed ik eerder niet.
Bedenk ook, dat haar angst en kwetsbaarheid (...naiviteit lees ik als een combi van "ze heeft eigenlijk nooit het roer van haar leven zelf in handen gehad - en denkt ook maar niet te veel na want dat is te pijnlijk"...) iets met jou (en je zus) doen. Denkbaar brengt het je eigen angst omhoog, en groot gelijk, dat je dat niet wilt.
(Heb je je eigen angst de nek omgedraaid, dan kun je makkelijker met begrip etc. reageren.)
------------
Helemaal perfect gezegd. Moet awel een waarheid als een koe zijn en waarschijnlijk zit er ook wel een vorm van angst bij mijn zus, want dat heb ik wel eens een keer gezien. Alleen slaat bij haar de angst om in pure agressie. Dat is meer een trekje van de vader. Heb daar zelf ook een handje van overigens. Moet mezelf elke keer bij angst en bepaalde situaties corrigeren door niet aggresief te worden. Maar dat komt voort uit een soort vluchtgedrag. Je ziet het ook bij dieren zoals honden en katten. Die kunnen puur door angst of onzekerdheid ineens omslaan. Dan is het of vluchten of toeslaan.

piotr schreef: Tja door die angsten kan ik niet echt mezelf zijn bij mensen waardoor je ook nooit echt vrienden kunt worden. Ik geef ze eigenlijk zelf de kans niet. Maar ik moet zeggen dat dit ook gebeurt bij vele andere niet angstige mensen.Ik houdt niet van toneelspelen en de meeste mensen doen dat eigenlijk juist wel.Niemand is werkelijk zichzelf in een groep en zlefs niet als je ze oppervlakkig jent en daar heb ik niets mee. Blijft dan niet veel over waarschijnlijk omdat ik ze dan niet over een drempel breng, waarschijnlijk weer omdat ik dan bang ben om ze te verliezen omdat dan misschien gaat blijken dat die kennissen en ik niet bij elkaar passen. Bang om relaties te verliezen denk ik. Daardoor leer je mensen echter niet goed kennen. Dit bedenk ik nu terplekke maar dat zou best wel eens de waarheid kunnen zijn denk je niet?
Hee, tjonge - interessant...!
En idd: niemand die verstandig is, laat meteen altijd en bij iedeeen het achterste van de tong zien. Maar iemand eerst oppervlakkig leren kennen - en dan iets meer samen gaan doen etc. is langs wegen der geleidelijkheid.
piotr schreef: Ja maar dat ene biertje brengt mij beter op het spoor. Die overdracht of juist remming van bepaalde stoffen wordt door die alcohol perfect geregeld eigenlijk. Mijn denkvermogen/ handelingsvermogen wordt er beter door. Ik leg met alcohol heel makkelijk contacten, terwijl mijn kennissen vroeger bv. met drank op niet makkelijker contacten legden. Het verschil van wel of niet drinken is bij mij (angstige mensnen) vele malen groten dan bij de gem mens blijkbaar.
Klopt.
En als we het hebben over 1 biertje, het zij zo.
Maar als gezegd: als je alcohol gaat drinken om je angst te beteugelen, dan wordt het griezelig.
--------------
Ik weet het . Gelukkig heb ik wel de hersenen om te weten dat ik mezelf kapot maak met weer een verslaving. Dat wil ik absoluut niet ook al sluipt dat gevaar altijd om de hoek en gaat het nooit 100 procent weg. Dat is onmogelijk.

piotr schreef: De overdracht van bepaalde stoffen is niet goed genoeg in ieder geval. Te veel, te vaak en op de verkeerde momenten. Histamine, adrenaline en al die hormonen brengen veel problemen.
Dat geloof ik grif - er zijn mensen die deprressief worden als ze te veel histamnine binnenkrijgen, etc.
piotr schreef:
Janneke schreef:Jouw hersenen reageren netjes op wat je zoal waarneemt (groepsleden die jou vernederen, een baan, waarin je dingen moet die je niet kan, etc. Plus alle bagage die je van je moeder hebt geerfd "DIT is gevaarlijk", "DAT is gevaarlijk", etc.)
Dat je een hoog angstgehalte hebt is logisch.
Het beste is aanpakken met technieken die dit kunnen beinvloeden: hypnose, emdr, somatic experiencing en gespecialiseerde kinesiologie.
Ik moet zeggen dat ik erg huiverig ben voor "alternatieve en/of experimentele geneeswijzes".
OK, verstandig.
Maar even heel feitelijk: hypnose en emdr zijn ruim verkrijgbaar op het reguliere erf en hebben hun werkzaamheid en nut ten overvloede bewezen.
Somatic experiencing is (helaas nu nog) marginaal, maar de ontwikkelaar Peter Levine is een gewone (amerikaanse) arts/ psychotherapeut.
Alleen gespecialiseerde kinesiologie geldt doorgaans als alternatief.
piotr schreef:Ik denk dat je er open voor moet staan wil dat werken en ik ben te sceptisch.
Nee hoor: skeptisch zijn werkt juist resultaatverhogend.
piotr schreef:En dan zou ik nog niet weten waar te beginnen. Bij een arts misschien. Dat zou ik nog wel durven denk ik. (...)Er zit een heleboel troep tussen. De echte toppers zou je uiteraard willen hebben, maar die ken je toch niet in die wereld.
Er zijn zat artsen die hypnose en/of emdr doen, dus dat is een optie.
De gouden regel is: heb eerst aan de telefoon, en daarna in real life, een kennismakingsgesprek. En daarin bepaal JIJ, of je een goed gevoel hebt bij deze persoon. Zo nee: benen maken.
En schrap dingen als "dat weet ik toch niet" uit je woordenboek. ;)
Dat je het nu niet weet: d'accord.
Maar je kunt je huiswerk doen (debroepsverenigingen voot hypnose en emdr zoeken, je kunt op deze site vragen om adressen (kijk onder "ervarigen met de hulpverlening" een sop het topic 'de witte lijst' etc.).
piotr schreef:Moet ook zeggen dat als ik mesnen heel goed ken,zoals mijn eigen ex, dat ik ook dan ineens echt mezelf ben en dan juist helemaal niet zo makkelijk ben en vrij dominant of eigenzinnig of hoe je het wilt noemen (...), dus dan kan het ineens toch zonder medicijnen.
Joepie...!
Denkbaar: zo ben je nou echt.
(Wellicht heeft het zin, daar een beetje aan te polijsten, maar dat is secundair.)
Als er vertrouwen is - en dat kun jij zo voelen, dan IS dit er...!!!
----------
Was het er maar altijd. Ben zo jalioers op mensen zoals Johan Derksen. En dan bedoel ik niet zijn beledigingen en walgelijke opmerkingen over anderen, maar wel die totale controle van hem. Mijn ex zou er zo naast kunnen zitten. Alleen maakt zij geen misbruik van haar kracht maar maakt ze er positief gebruik van. Ongehoord knap is dat. Ze werkt met verstandelijk beperkten en dat is toch triest ddat ik daar niet eens een keer mijn waardering over uitgesproken heb terwijl ze dat zo verdient. Ik lijk inderdaad wat dat betreft wel op haar vader. Oo k een man die geen complimenten kan uitdel;en maar alleen maar sneren naar juist degene die hij zo waardeert...zijn vrouw en kinderen. Ik zal er alles aan doen om dat te voorkomen bij mijn kinderen en mijn evt nieuwe vriendin en ook bij mijn ex. Ben nu al 3 weken samen terwijl we uit elkaar zijn, maar heb tot nu toe geen enekel sneer uitgedeeld. Complimenet heb ik inmiddels gegeven via briefjes om enigzins te laten blijken dat het ook anders had gekund.
piotr schreef:(...) mediteren. Moet zeggen dat ik heel goed helemaal niets kan doen. Zelfs zonder bijna niets te denken. Mensne noemen mij soms aartslui omdat ze vinden dat ik al bijna niets doe. Weten ook niet dat dit vooral door angst komt en ook door die extreme vermoeidheid, maar leg dat maar uit aan mensen die het niet snappen.
;) Uit hersenonderzoek blijkt, dat er grote verschillen zijn tussen "niets doen" en meditatie.
aar de overeenkomsen zijn er idd ook: op een stoel oid zitten, liggen, etc. en verder niets doen in de buitenwereld.
------------
Ik snap wat je bedoeld, maar ik ontspan heerlijk als ik op een bank lig, in een badje in de tuin of gewoon aan het tuinieren ben. Ik word heel onrustig van ontspanninsoefeningen :)
piotr schreef:
Janneke schreef: (..) Overigens: groepsleden die jou vernederen valt voor mij onder echte, terechte angst. Of in elk geval: een situatie, waarin je terecht "iets moet doen" - het zou goed zijn, als je sociale vaardigheden op dat gebied werden opgekrikt (bijv. cursus opnemen op video - nabespreken met supervisor, etc.)
Ja das niet goed he.Ik weet het wel,maar kan er helaas niets mee doen. Ken de drempels en grenzen niet en kan er ook niet mee omgaan. Soms reageer ik fel en dan komt er een orkaan terug en soms denk ik ik ben maar stil, maar dan houdt men ook niet op in zulke situaties.
Dat kun je dus leren middels supervisie. Dat dus individueel is en dus beter werkt dan in een groep. (En sowieso: jij krijgt alle aandacht, dat is ook efficient.) Qua kosten: overleg met je baas: jij gaat er beter door werken, dus zou hij het horen te betalen.[/quote]
-----------------
Ik heb al een opleiding verpest van hem van bijna 1500 euro. Ik ga hem zeker niet lastig vallen met vragen over betalingen etc. Ik heb hem een cursus voorstel gedaan en daar reageerde hij enthousiat op, nu wil ik alleen zien dat hij dat voor me gaat betalen, Dit gaat niet over mijn problemen met angst etc, maar meer heeft puur met mijn werk te maken (professioneel). Mijn probleem met angst wil ik wel zelf betalen als de kosten niet de pan uit rijzen. Misschien zijn een paar onderhoudsbeurten en evaluaties op bepaalde tijden wel geschikten en godekoper. Een soort van updaten van de situatie op dat moment. Een coach zou heel ghoed passsen naar mijn mening. Heb niets met die groepssessies. Je moet het uiteindelijk toch zelf doen. Mocht dit niet baten dan kun je altijd nog die groeptrainingen doen, waar je dan verplicht moet gaan spreken voor een groep etc. IOk heb wel zon idee dat als ik voor een groep durf te dpreken dat dan alle drempels wegvallen. Uiteraard heb ik in mijn verleden bijna alle spreekbeurten gespijbeld., Ik kwam daar altijd nog mee weg, maar de angst om toch aan de beurt te komen heeft mijn hele schollgaande jeugd verpest letterlijk. Die angst van een keer aan de bneurt te komen voor al die vakken was ondragelijk. Heb mijn middelbare school ook helemaal verpest daardoor. Ben gewoon gestopt op mijn 18e met de hAavo, TERWIJL IK ZELFS MET SPIJBELEN VAN MAANDEN IN TOTAAL SAMEN nog op koers lag om een diploma te halen. Ik leerde eigenlijk altijd alles uit de boeken thuis en ben de helft van tijd niet op scholen geweest denk ik. Puur door die angst om ooi t voor een klas te moeten staan. Heb dat geloof ik in totaal iets van 3 keer gedaan in mijn leven en dat zal een puur laagterecord zijn denk ik van iemand die eerst havo/atheneum, daarna mavoen daarna havo en daarna hbo heeft doorlopen. Puur door al die ellende heb ik nooi t echt kunnen sturderen aan een universiteit. Als je de helft van de tijd er niet bent kun je de atheneum niet doorlopen, maar kun je nog wel net door de mavo en bijn adoor de havo heen glippen. Was al veels te oud om via de propedeuse HBO nog naar een universiteit te gaan, omdat ik aal een vermogen aan studieschuld had en heb. Baal ik wel van, want daar ligt toch meer mijn hart. Dewetenschap, onderzoek enzovoort allemaal gemiste kansen. Gelukkig kan ik met deze baan toch enigzins voldoening vinden. ;-)
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Angst angst bang bang

piotr schreef: Mijn vriendin (ex dus) is de enige die werkelijk weet wat er bij mij speelt.
Hm, dat klinkt naar geheimen en isolatie - leuk is anders...!
piotr schreef:Ze ziet mijn angst overal op feestjes en in het openbaar. Van simpel een vraag stellen in een winkel, afrekenen bij de kassa of praten op feestjes. Overal ziet ze dat ik me als een zwak schaap sta te gedragen :)
Sommige hotemetoten zeggen: "The problem is, how you feel about the problem". Zo zijn er ook mensnne die zich schamen voor het feit, dat ze een alergie hebebn, een mputatie hebben moetne ondergaan en noem maar op.
piotr schreef:Mijn eerder beste vriendin en bijna maatje voor het leven die ik nog steeds met pijn in mijn hart mis zei tegen mij eens, hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat iemand die slim is, grappig is en er niet onaantrekkelijk uitziet nog geen vriendin heeft. Dat was in het studentenhuis waar we samen woonden met een paar anderen. Ze kon niet vermoeden dat ik mijn tranen moest tegenhouden en niet kon zeggen dat angst de oorzaak was.
En schaamte is en pijnlijk eemotie... Misschien even pijnlijk als angst.
piotr schreef:Blijkbaar kom ik pas los als ik met ze samenwoon in studentenverband of iets dergelijks zodat ik ze langzaam aan kan gaan vertrouwen. Door dat vertrouwen volgt ineens een andere sfeer. Mijn ex heb ik ook al uit een studenhuis. Pas als ze beter leren kennen kom ik lops en dan kan ik blijkbaar heel makkelijk vriendinnen krijgen.
Hm, nuttige informatie, alleen: na je studententijd zij deze dingen lastiger.
piotr schreef:Jammer dat ik dat niet kan met een simpel eenmalig gesprekje, dat zou het leven zoveel mooier maken.
... maar persoonlijk pieker ik er niet over, om aan de hand van 1 simpel gesprekje mijn levenspartner uit te zoeken.
piotr schreef:
piotr schreef: (dat mijn zus, J.) een hekel had aan zwakheden bij mensne en dat dit vooral is gegroeid zo doordat mijn moeder zo extreem bang was en altijd opgenomen moest worden in inrichting tijdelijk of voor langere tijd.
denkbaar heeft je zus ooit besloten "Ik word NIET zoals mijn moeder...!!!!" en houdt ze zich daar keurig aan.
piotr schreef: Ik bedoel het iets anders denk ik. Heb moeite om perfect te verwoorden wat ik bedoel. Weer dat gebrek aan taalsontwikkeling mijnerzijds.
;) Gewoon oefenen...!!!
piotr schreef: Ik neem mijn vader zodanig niets kwalijk, omdat hij niet het vermogen had om in te schatten wat mijn moeders karakter inhield. Het was eerder pure wanhoop en moedeloosheid van zijn kant vermoedt ik. Mijn zus, die zelf erg geemancipeerd is denkt daar zelfs zo over. Zij zegt zelfs letterlijk dat mijn moeder net zoveel schuld heeft als mijn vader dat het zo ver heeft moeten komen. Dat gaat mij echter te ver. Ik beschuldig ook nu weer eerder de familie van mijn moeder dan mijn vader ervan dat ze niet hebben ingegrep[en. De hele familie van mijn moeder woonde in dezelfde plaats als wij en die van mijn vader totaal ergens anders. Die hele familie wist best wel wat er ongeveer aan de hand was. Zij hadden moeten ingrijpen nadat mijn vader al zoveel keer over de schreef was gegaan. Mijn vader had al een verleden met fysiek geweld. Mijn moeder zei een paar jaren geleden terug nog dat we zelfs een jkeer verhuisd zijn , niet omdat er geen werk meer was, maar puur en alleen omdat mijn vader de directeur van de melkfabriek een vuistslag had verkocht. Dat heeft hij weer van zijn hele familie geleerd, want die familie van hem vocht al van jongs af aan met elkaar op elk feest zei mijn moeder. Het liep altijd uit de hand. Een soort van Flodder familie maar dan agressiever, maar ook heel hecht overigens. Ze staan wel altijd voor elkaar klaar en dat kun je van de zogenaamde beeschaafde familie van mijn moeder nou niet bepaald zeggen. Ze zeggen van alles maar doen niets als het erop aan komt. Rara waar komt dat vandaan.
Woorden als schuld, verantwoordelijkheid, "goed/fout/beter" etc. zijn op zichzelf al ingewikkeld - en hoeveel je er precies mee opschiet is een volgende.
Voor je eigne ontwikkeling kan het wel zin hebben, te weten "wat er fout ging". Je vader was niet bst in inschatten: heb jij een idee, hoe goed jij dat kunt...?
Je moeder had geen enkele mogelijkheid, zich te verweren - kun jij dat..?
Je vader had geen andere middelen dan de vuisten als hij zich gerustreerd voelde - heo doe jij in dat soort situaties...? (Idealiter probeer je ze uiteraard te voorkoen, maar stel dat je er in verzeilt...?)
En ook niet onbelangrijk: in staat zijn, om je angst (die je idealiter de nek om hebt gedraaid, maar stel dat het jou weer komt treiteren) niet laten omslaan in agressie, maar doe er iets assertiefs mee.
piotr schreef: Gelukkig heb ik wel de hersenen om te weten dat ik mezelf kapot maak met weer een verslaving. Dat wil ik absoluut niet ook al sluipt dat gevaar altijd om de hoek en gaat het nooit 100 procent weg. Dat is onmogelijk.
Eh - waarom denk je,dat dat onmogelijk is...?

piotr schreef:(mijn ex, J.) werkt met verstandelijk beperkten en dat is toch triest ddat ik daar niet eens een keer mijn waardering over uitgesproken heb terwijl ze dat zo verdient. Ik lijk inderdaad wat dat betreft wel op haar vader. Oo k een man die geen complimenten kan uitdel;en maar alleen maar sneren naar juist degene die hij zo waardeert...zijn vrouw en kinderen. Ik zal er alles aan doen om dat te voorkomen bij mijn kinderen en mijn evt nieuwe vriendin en ook bij mijn ex. Ben nu al 3 weken samen terwijl we uit elkaar zijn, maar heb tot nu toe geen enekel sneer uitgedeeld. Complimenet heb ik inmiddels gegeven via briefjes om enigzins te laten blijken dat het ook anders had gekund.
De optimist zegt dat: "Beter laat dan nooit".
(De realist kan jou daar niet mee beloven, dat et weer goed komt tussen julie, maar deoefening is en blijft nuttig.)
Gosh, wat doet het met jou, om complimenten te geven ipv. sneren...?
piotr schreef: ik ontspan heerlijk als ik op een bank lig, in een badje in de tuin of gewoon aan het tuinieren ben. Ik word heel onrustig van ontspanninsoefeningen :)
Ja, als je "ontspaningsoefenng" beperkt tot wat aan het slot van een yogales gebeurt...
Voor sommge mensen is hard hollen een ontspaningsoefening. (Als ik een tijd heb lopen haasten, omdat ik letterlijk de trein van 11.38 met hebben,dan is het een opluchting, om op gegeven moment gewoon naar dat station te draven...!)
piotr schreef: Ik heb al een opleiding verpest van hem van bijna 1500 euro. Ik ga hem zeker niet lastig vallen met vragen over betalingen etc. Ik heb hem een cursus voorstel gedaan en daar reageerde hij enthousiat op, nu wil ik alleen zien dat hij dat voor me gaat betalen
?????

Okee - als jij je niet senang voelt bij "nog een keer geld vragen", dan kan ik dat nog snappen.
(Ik ben het er niet op voorhand mee eens: een werkgever hoort gewoon bepaalde kosten te betalen, punt uit.)
...dus je zou bijv. een jaar op eigen kosten supervisie kunnen doen - en na een jaar, als blijkt dat het voor jou goed werkt, hem vragen de kosten over te nemen.

Maar om nou weeer een cursus te gaan doen, op zijn kosten, met dus kans op "meer van hetzelfde" en weer dezelfde afknapper - nee. Ik volg je niet.
piotr schreef:Dit gaat niet over mijn problemen met angst etc, maar meer heeft puur met mijn werk te maken (professioneel). Mijn probleem met angst wil ik wel zelf betalen als de kosten niet de pan uit rijzen.
Hm... Het klinkt op zich redelijk: "mijn baas hoeft niet te betalen voor mijn prive problemen". (Sommige bazen denken daar echt heel anders over, maar dat laat ik nou maar.)
Ik stelde geen therapie voor, maar supervisie. Dat is net iets anders.
En hoe je het wendt of keert: je bent ook bang op je werk. In die zin IS het een prfessioneel probleem: het maakt jouw functioneren minder, dan het zou kunnen zijn. Zou je van je supervisor tips en technieken krijgen om bepaalde situaties in de cursussen die je geeft, makkelijker, handiger te hanteren, dan gaat de kwaliteit van je werk vast met sprongen vooruit.
piotr schreef:Misschien zijn een paar onderhoudsbeurten en evaluaties op bepaalde tijden wel geschikten en godekoper. Een soort van updaten van de situatie op dat moment. Een coach zou heel ghoed passsen naar mijn mening.
Ja, precies. Noem het hoe je het noemen wilt, coach, supervisor, maakt niet uit.
piotr schreef:Ok heb wel zon idee dat als ik voor een groep durf te spreken dat dan alle drempels wegvallen.
...en dat is nou exact het werk dat je doet...! (Okee, er zijn verschillen met de spreekbeurten op de lagere school, maar toch.)
piotr

Re: Angst angst bang bang

Janneke schreef:
piotr schreef: Mijn vriendin (ex dus) is de enige die werkelijk weet wat er bij mij speelt.
Hm, dat klinkt naar geheimen en isolatie - leuk is anders...!
---------------
Ja heb met mijn zus gesproeken over het uit elkaar gaan (ook al niet zo'n prater als het over intiemere zaken gaat en heb zo een beetje laten dooraschemeren dat angst een grote rol heeft gespeeld in dit verhaal danwel niet alles heeft bepaald. De verschillen in karakters waren niet het probleem geloof ik)
piotr schreef:Ze ziet mijn angst overal op feestjes en in het openbaar. Van simpel een vraag stellen in een winkel, afrekenen bij de kassa of praten op feestjes. Overal ziet ze dat ik me als een zwak schaap sta te gedragen :)
Sommige hotemetoten zeggen: "The problem is, how you feel about the problem". Zo zijn er ook mensnne die zich schamen voor het feit, dat ze een alergie hebebn, een mputatie hebben moetne ondergaan en noem maar op.
-------------
ja ik erger me dood aan mezelf op die momenten en denk hup kom op met die hap en doe eens normaal zoals je kunt zijn thuis. Maar ja doen en denken dat is het probleem.
---------------
piotr schreef:Mijn eerder beste vriendin en bijna maatje voor het leven die ik nog steeds met pijn in mijn hart mis zei tegen mij eens, hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat iemand die slim is, grappig is en er niet onaantrekkelijk uitziet nog geen vriendin heeft. Dat was in het studentenhuis waar we samen woonden met een paar anderen. Ze kon niet vermoeden dat ik mijn tranen moest tegenhouden en niet kon zeggen dat angst de oorzaak was.
En schaamte is en pijnlijk eemotie... Misschien even pijnlijk als angst.
------------
ja ik heb ook angst om te huilen en om te blozen. Ik kan daar helemaal niet tegen. Je moest me zien toen ik de dag nadat mijn vriendin het uitmaakt bij haar vader die zich ook kapot was geschrokken en me vroeg hoe het ging. Ik leek wel een speenvarken zon gepiep, dat was geen huilen maar net een speenvarken. Moet er ook wel om lachen. Weet nog wel dat toen mijn vader overleed in zijn bed in het ziekenhuis en mijn zus er naast zat te huilen, dat z evroeg, hoe kan het dat je niet huilt. Dat had natuurlijk te maken met de relatie van hem met mijn moeder in hun leven, maar dat huilen had ik wel gedaan in de bus naar het ziekenhuis toe. Ik ben zelfs hard weggerend van mijn werk, met een secretaresse achter me aan schreeuwend wat er aan de hand was. Die schrok zich kapot en wist niet wat er aan de hand was. Ik ben gewoon weggevlucht en heb gezegd dat mijn vader overleden was. Ze heeft toen alle afspraken gecancelled de schat.

-----------------------
piotr schreef:Blijkbaar kom ik pas los als ik met ze samenwoon in studentenverband of iets dergelijks zodat ik ze langzaam aan kan gaan vertrouwen. Door dat vertrouwen volgt ineens een andere sfeer. Mijn ex heb ik ook al uit een studenhuis. Pas als ze beter leren kennen kom ik lops en dan kan ik blijkbaar heel makkelijk vriendinnen krijgen.
Hm, nuttige informatie, alleen: na je studententijd zij deze dingen lastiger.
------------
ja precies hoe kom je in hemelsnaam langer in contact met vrouwen. Op een date en via deie datingsites is dat totaal onmogelijk. Ik ben zelfs op mijn 28e nog bewust in een studenhuis gaan wonen om zo evt in aanraking te komen met een meid. Nou ja dat is dus mijn inmiddels ex geworden die toen 18 was. Toch gek hoe je dat kunt verzinnen he.
------------------
piotr schreef: (dat mijn zus, J.) een hekel had aan zwakheden bij mensne en dat dit vooral is gegroeid zo doordat mijn moeder zo extreem bang was en altijd opgenomen moest worden in inrichting tijdelijk of voor langere tijd.
denkbaar heeft je zus ooit besloten "Ik word NIET zoals mijn moeder...!!!!" en houdt ze zich daar keurig aan.
piotr schreef: Ik bedoel het iets anders denk ik. Heb moeite om perfect te verwoorden wat ik bedoel. Weer dat gebrek aan taalsontwikkeling mijnerzijds.
;) Gewoon oefenen...!!!
piotr schreef: Ik neem mijn vader zodanig niets kwalijk, omdat hij niet het vermogen had om in te schatten wat mijn moeders karakter inhield. Het was eerder pure wanhoop en moedeloosheid van zijn kant vermoedt ik. Mijn zus, die zelf erg geemancipeerd is denkt daar zelfs zo over. Zij zegt zelfs letterlijk dat mijn moeder net zoveel schuld heeft als mijn vader dat het zo ver heeft moeten komen. Dat gaat mij echter te ver. Ik beschuldig ook nu weer eerder de familie van mijn moeder dan mijn vader ervan dat ze niet hebben ingegrep[en. De hele familie van mijn moeder woonde in dezelfde plaats als wij en die van mijn vader totaal ergens anders. Die hele familie wist best wel wat er ongeveer aan de hand was. Zij hadden moeten ingrijpen nadat mijn vader al zoveel keer over de schreef was gegaan. Mijn vader had al een verleden met fysiek geweld. Mijn moeder zei een paar jaren geleden terug nog dat we zelfs een jkeer verhuisd zijn , niet omdat er geen werk meer was, maar puur en alleen omdat mijn vader de directeur van de melkfabriek een vuistslag had verkocht. Dat heeft hij weer van zijn hele familie geleerd, want die familie van hem vocht al van jongs af aan met elkaar op elk feest zei mijn moeder. Het liep altijd uit de hand. Een soort van Flodder familie maar dan agressiever, maar ook heel hecht overigens. Ze staan wel altijd voor elkaar klaar en dat kun je van de zogenaamde beeschaafde familie van mijn moeder nou niet bepaald zeggen. Ze zeggen van alles maar doen niets als het erop aan komt. Rara waar komt dat vandaan.
Woorden als schuld, verantwoordelijkheid, "goed/fout/beter" etc. zijn op zichzelf al ingewikkeld - en hoeveel je er precies mee opschiet is een volgende.
Voor je eigne ontwikkeling kan het wel zin hebben, te weten "wat er fout ging". Je vader was niet bst in inschatten: heb jij een idee, hoe goed jij dat kunt...?
Je moeder had geen enkele mogelijkheid, zich te verweren - kun jij dat..?
Je vader had geen andere middelen dan de vuisten als hij zich gerustreerd voelde - heo doe jij in dat soort situaties...? (Idealiter probeer je ze uiteraard te voorkoen, maar stel dat je er in verzeilt...?)
En ook niet onbelangrijk: in staat zijn, om je angst (die je idealiter de nek om hebt gedraaid, maar stel dat het jou weer komt treiteren) niet laten omslaan in agressie, maar doe er iets assertiefs mee.
---------
Helemaal gelijk. Ik probeer het zeker te doen. Niet makkelijk he :)
=--------------
piotr schreef: Gelukkig heb ik wel de hersenen om te weten dat ik mezelf kapot maak met weer een verslaving. Dat wil ik absoluut niet ook al sluipt dat gevaar altijd om de hoek en gaat het nooit 100 procent weg. Dat is onmogelijk.
Eh - waarom denk je,dat dat onmogelijk is...?
---------
Nou ja, vriendin bewwert ook dat als je eenmaal verslavingsgevoelig bent, dat je dat de rest van je leven blijft. Je kunt het afleren en wegstoppen, maar zal je altijd wel achtervolgen. Ik denk dat dat wel juist is.
---------------

piotr schreef:(mijn ex, J.) werkt met verstandelijk beperkten en dat is toch triest ddat ik daar niet eens een keer mijn waardering over uitgesproken heb terwijl ze dat zo verdient. Ik lijk inderdaad wat dat betreft wel op haar vader. Oo k een man die geen complimenten kan uitdel;en maar alleen maar sneren naar juist degene die hij zo waardeert...zijn vrouw en kinderen. Ik zal er alles aan doen om dat te voorkomen bij mijn kinderen en mijn evt nieuwe vriendin en ook bij mijn ex. Ben nu al 3 weken samen terwijl we uit elkaar zijn, maar heb tot nu toe geen enekel sneer uitgedeeld. Complimenet heb ik inmiddels gegeven via briefjes om enigzins te laten blijken dat het ook anders had gekund.
De optimist zegt dat: "Beter laat dan nooit".
(De realist kan jou daar niet mee beloven, dat et weer goed komt tussen julie, maar deoefening is en blijft nuttig.)
Gosh, wat doet het met jou, om complimenten te geven ipv. sneren...?
=---------------
Heb moeite met complimenten geven. Weet niet wat dat is. Heb zelf nooit complimenten gehad misschien. Als ik ze krijg ga ik blozen of zeg ik niets terug en dat vind ik vervelend.
--------------

piotr schreef:Dit gaat niet over mijn problemen met angst etc, maar meer heeft puur met mijn werk te maken (professioneel). Mijn probleem met angst wil ik wel zelf betalen als de kosten niet de pan uit rijzen.
Hm... Het klinkt op zich redelijk: "mijn baas hoeft niet te betalen voor mijn prive problemen". (Sommige bazen denken daar echt heel anders over, maar dat laat ik nou maar.)
Ik stelde geen therapie voor, maar supervisie. Dat is net iets anders.
En hoe je het wendt of keert: je bent ook bang op je werk. In die zin IS het een prfessioneel probleem: het maakt jouw functioneren minder, dan het zou kunnen zijn. Zou je van je supervisor tips en technieken krijgen om bepaalde situaties in de cursussen die je geeft, makkelijker, handiger te hanteren, dan gaat de kwaliteit van je werk vast met sprongen vooruit.
piotr schreef:Ok heb wel zon idee dat als ik voor een groep durf te spreken dat dan alle drempels wegvallen.
...en dat is nou exact het werk dat je doet...! (Okee, er zijn verschillen met de spreekbeurten op de lagere school, maar toch.)[/quote]

Dank je weer :)
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Angst angst bang bang

piotr schreef:Ze ziet mijn angst overal op feestjes en in het openbaar. Van simpel een vraag stellen in een winkel, afrekenen bij de kassa of praten op feestjes. Overal ziet ze dat ik me als een zwak schaap sta te gedragen :)
piotr schreef:
Janneke schreef: Sommige hotemetoten zeggen: "The problem is, how you feel about the problem". Zo zijn er ook mensnne die zich schamen voor het feit, dat ze een alergie hebben, een amputatie hebben moeten ondergaan en noem maar op.
ja ik erger me dood aan mezelf op die momenten en denk hup kom op met die hap en doe eens normaal zoals je kunt zijn thuis. Maar ja doen en denken dat is het probleem.
Ja - de "trap onder k*nt" methode is beruct bij angst: die werkt soms wel, maar zelden tot nooit langdurig.
piotr schreef: ja ik heb ook angst om te huilen en om te blozen. Ik kan daar helemaal niet tegen. Je moest me zien toen ik de dag nadat mijn vriendin het uitmaakt bij haar vader die zich ook kapot was geschrokken en me vroeg hoe het ging. Ik leek wel een speenvarken zon gepiep, dat was geen huilen maar net een speenvarken. Moet er ook wel om lachen.
Het lijkt me werkelijk alles behalve om te lachen.
(Ja, dat het "geen geluid" was, geloof ik grif.)
Maar wat mededogen met jezelf kan wellicht geen kwaad.
piotr schreef:
Janneke schreef: Gelukkig heb ik wel de hersenen om te weten dat ik mezelf kapot maak met weer een verslaving. Dat wil ik absoluut niet ook al sluipt dat gevaar altijd om de hoek en gaat het nooit 100 procent weg. Dat is onmogelijk.
Eh - waarom denk je, dat dat onmogelijk is...?
Nou ja, vriendin beweert ook dat als je eenmaal verslavingsgevoelig bent, dat je dat de rest van je leven blijft. Je kunt het afleren en wegstoppen, maar zal je altijd wel achtervolgen. Ik denk dat dat wel juist is.[/quote]
Eh, heb je dat dan uitgeprobeerd...?
NEE.
Ja, je hebt je gokgedrag stopgezet. Op zich prima, maar de angts (die je verslavingsgevoelig maakt) zit er helaas nog volop.
Dus nu geen akelige verhalen "over hoe machteloos je wel niet bent, dit gaat NOOOOOOIT meer over" slikken voor zoete koek!!!!!
Eerst de angst goed weg zien te krijgen - en daar anog eens kijken, hoe makkelijk(of moeilijk) het dan blijkt, om niet verslaafd te raken.

piotr schreef: Heb moeite met complimenten geven. Weet niet wat dat is. Heb zelf nooit complimenten gehad misschien. Als ik ze krijg ga ik blozen of zeg ik niets terug en dat vind ik vervelend.
Oefenen, man, gewoon oefenen...!
uiteraard staat het haaks op schaamte, maar verder went het heel snel en voelt het heerlijk. Je ego is er dol op!!!
En in die zn helpt het, om je angsten de nek om te draaien. (Uiteraard: het werkt het beste, als de comlimenten eerlijk zijn gemeend. Dan is het tevens nuttige info, over wat je goed doet - en dat je dat kunt proberen uit te bouwen.)
hoos

Re: Angst angst bang bang

Piotr,

Mijn angstklachten zijn drastisch verminderd sinds ik ben begonnen met (dagelijks) mediteren. Zie ook mijn reactie onder het bericht "na lang afzien angstaanvallen, chronische hyperventilatie" door jens.

Sterkte.
piotr

Re: Angst angst bang bang

hoos schreef:Piotr,

Mijn angstklachten zijn drastisch verminderd sinds ik ben begonnen met (dagelijks) mediteren. Zie ook mijn reactie onder het bericht "na lang afzien angstaanvallen, chronische hyperventilatie" door jens.

Sterkte.
Bedankt voor de info. Ik zal er eens naar kijken. Moet wel zeggen dat ik erg huiverig ben voor alles wat te maken heeft met ontspanningsoefeningen, mediteren, hypnose etc. Ben zelf erg nuchter, conservatief of hoe je het ook mag noemen op dat vlak. Maar ik zal eens kijken waarom en hoe het heeft geholpen heeft bij jou :) Zelf ben ik nu bezig om dingen aan te pakken na mijn relatie die ik andrs niet of nauwelijks durfde. Ben al bijna elke dag bezig om dingen te doen buitenshuis. Een soort verplichte stap naar buiten om mensen te ontmoeten. Kermis, markt, winkel,maakt me niet uit als ik maar onder de mensen kom om me in het sociale leven te begeven en te oefenen net zolang tot het allemaal meer normaal wordt voor mijn gevoel. Heb het idee dat dit ook wel iets beter gaat, maar zelfs nu blijk ik een aanjager nodig te hebben, nl mijn kind. Lijk wel andre van duin. Die vertelde ooit ook dat hij leed aan angsten. Die mensen overleven door humor te gebruiken en/of door mensen naast zich te hebben die hen begeleiden (zonder dat die personen dat eigenlijk weten). Met een aanjager naast me voel ik mij stukken sterker en beter. Klinkt misschien gek, maar zo werkt het in mijn geval wel.
hoos

Re: Angst angst bang bang

Ik heb zelf ook altijd erg afwijzend gestaan tegen meditatie en andere "vage" methodes. Maar het heeft echt zeer positieve effecten. Kijk ook maar eens naar de resultaten van wetenschappenlijk onderzoek naar de werking van de methode ontwikkeld door Kabat-Zin.
hoos

Re: Angst angst bang bang

Dmv Mindfulness meditatie kun je jezelf trainen om zoveel mogelijk aanwezig te zijn in het huidige moment en je niet steeds te laten meevoeren in eindeloze gedachtenstromen. Door te gaan zien dat gedachten "slechts gedachten zijn" en meestal weinig zeggen over de werkelijkheid, neem je veel van de oorzaken van angst en depressie weg.
piotr

Re: Angst angst bang bang

Ben op zoek geweest naar L-Glutamine bij een drogist ,maar ze kennen het niet.. Zal eens bij een apotheek kijken wat daar te halen valt. Uiteraard was de rij te lang en durfde ik niet te wachten,dus overmorgen maar weer eens proberen. :eek:
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Angst angst bang bang

Tja - het valt onder de voedingssupplementen en dat is som slastig.

(Ooit inforeerde ik bij de apotheek "...of ze ontzuurde vitamine C hadden? (calcium/ magnesium ascorbaat)".

De apotheker hoort te weten wat dat is (maar hij/zij was niet aanwezig) - de assistentes waren allemaal flabberghasted - en van een van de andere klanten kreeg ik de tip, drie straten verderop bij de drogist te proberen....
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Angst angst bang bang

...je kunt een drogist ook bellen, hoor, of ze het o het schap hebben staan, of wellicht bestellen kunnen.
piotr

Re: Angst angst bang bang

Janneke schreef:...je kunt een drogist ook bellen, hoor, of ze het o het schap hebben staan, of wellicht bestellen kunnen.
Ja bekllen, ook zie iets. Belle in het openbaar of in gezelschap. Not done met angst. Goede oefening overigens, want ik heb hier op mijn werk al weer 2 nummers liggen die ik nog niet gebeld heb omdat ik er nog niet aan toe was. Kan ik morgen naast die 2 nummers ook eens voor de gein een paar drogisten of apotheken gaan proberen :)

Terug naar “Stress, angsten en fobieën”