Hallo Forum,
Ik weet dat dit een verschrikkelijk lang verhaal is en ik hoop dat jullie het willen lezen. Maar ik wil zo graag delen waarmee ik zit. Ik wil dit graag van me afschrijven. Ik ben 19-jarig meisje (en een tweeling).
Minderwaardigheid en pesten:
Ik heb altijd een minderwaardigheidsgevoel gehad. Al vanaf toen ik klein was had ik angst voor 'alles dat vreemd was'. Bang om niet geaccepteerd te worden of dat ze me niet mochten. Eigenlijk dan ook weer bang om verlaten te worden. Dat begon dus al op de peuterspeelzaal. Ik denk dat dat tweeling zijn daarin wel een rol heeft gespeeld. Ik trok me heel erg op aan mijn tweelingzus, en als zij er niet was, dan was ik niks. In groep 1, toen mijn tweelingzus naar een andere groep ging, heb ik elke dag in de klas staan huilen en hoopte ik dat mijn moeder me zou halen. Ik was bang voor de vreemde klasgenootjes. De juffrouw werd boos en zette me dan altijd op de gang. Maar niemand leek me te begrijpen. Alle juffrouwen leken boosaardig te zijn en me gewoon niet te mogen. Na een tijd werd ik ook gepest door jongens in de buurt en het duurde niet lang of ik ook gepest werd in de klas. Ik mocht ook nooit meespelen. Mijn tweelingzus had daar geen last van. Ook niet toen we later weer bij elkaar in de klas kwamen. Wat was ik trouwens blij dat zij er weer was. Ik had ondertussen een 'bozige en norse' uitstraling gecreëerd. Misschien heb ik die altijd wel gehad. Ik denk dat de juffrouwen daar nooit doorheen keken. Dat daarachter veel meer zat. En dat bevestigde alleen maar hoe stom ik was. Ik had 1 hoofdmeester. Alleen die leek met te begrijpen. Hij was tenminste aardig. Thuis begreep mijn moeder mij denk ik ook niet. Als ik zei dat de jongens in de buurt weer iets stoms naar me hadden geroepen, zei ze dat ik maar iets leuks terug moest roepen. Vriendinnen maken vond ik ook erg lastig.
Ondertussen ging het pesten door en ze grepen niet in. Op de middelbare school werd het alleen maar erger. Er werd altijd achter mijn rug om geroddeld. Ik mocht niet meelopen. Ik was lelijk, werd uitgeroepen als "hoer", "stille willie", enz. Genegeerd en niet geaccepteerd. Foto's waar ik opstond werden uitgelachen. Natuurlijk vond ik mijzelf dan ook lelijk.
Ouders:
Mijn ouders hebben me nooit begrepen. Of in ieder geval dat nooit getoond. Ik heb ze dit dan ook nooit helemaal verteld. Ze wimpelen het altijd af en hebben altijd een negatieve lading aan mijn gedrag gehangen. Als ik niks durfde te zeggen, bijvoorbeeld tijdens een verjaardag, werden ze eerder boos. Je moet meer praten! "Je moet meer bewegen (terwijl ik sowieso 2x per week sport). Oh, ze hebben natuurlijk jou gevraagd, want jij doet het wel. Ja, je moet niet zo lang achter de computer zitten. Je moet meer met andere mensen gaan doen." Ja ik weet het. Ik MOET. Ik kan hier zo boos om worden. Het geeft mij het gevoel dat ik niet goed genoeg ben. Dat het niet goed is wat ik doe. Ik heb het wel eens gezegd, dat ik de dingen niet wil horen...
Ik heb gewoon heel erg het idee dat mijn moeder mij niet eens leuk vindt. Dat ik in haar ogen niks waard ben en niet goed genoeg ben. Het voelt zo, ja, liefdeloos...
Van mijn vader moest alles op zijn manier. Overal heeft hij kritiek op. Op het afwassen van de borden. Waar de afstandsbediening hoort te liggen...enzovoort.
Mijn tweelingzus:
Nou ja. Zij was overal beter in. Sport, vrienden maken...Al heeft ze ook een slechte periode gehad (psychiater). Met haar heb ik het wel altijd goed kunnen vinden.
Mijn zusje:
Ik heb een zusje die er toevallig erg goed uitziet. En mijn moeder heeft ook gezegd dat ik er minder leuk uitzie. En dat ik er niet altijd goed uitzie zonder make-up. Hoe kan je dit als moeder zeggen? Ik vind mezelf er ook minder leuk uitzien dan mijn tweelingzus. Toen iemand, die ons al heel lang niet gezien had, dacht dat ik mijn zusje was, lachte mijn moeder dat idee weg. Want nee, natuurlijk lijken we niet op elkaar. Als we op vakantie zijn, kijkt iedereen mijn zusje na. Bekenden vertellen aan mijn ouders hoe mooi mijn zusje is. Ik haat dit zo erg. Als ik voor de spiegel sta, komt mijn zusje er soms bij staan en kijkt ze met zo'n hoofd...alsof ze vindt dat ze mooier is. Oké, ik geef toe dat het zo is. Maar het idee dat ze zo over mij denkt haat ik! We kunnen het ook totaal niet met elkaar vinden. Als ze mijn kamer binnenkomt heb ik gewoon zin om te zeggen dat ze op moet hoepelen. Ik kan niet accepteren dat we zo verschillend zijn. Alhoewel ik dat wel moet doen. Misschien gaan we op vakantie met het gezin. Eigenlijk wil ik dat niet. Omdat ik me dan weer lelijker voel dan de rest en dat zo van invloed is op mijn humeur. Ik vind het zo erg dat ik persé mooi wil zijn of eruit wil zien hoe ik eruit zou willen zien.
School:
Ook op school wil ik goed zijn. Als ik faal, denk ik meteen dat ik de studie niet aankan en zit ik in de put. Terwijl ik alle toetsen heb gehaald...
Eigenlijk wil ik overal goed in zijn...ik wil en durf niet te falen.
Ondertussen gaat het beter. Ik ben vorig jaar alleen met een groepsreis op vakantie gegaan en dat heeft me echt meer naar mezelf gebracht. Ik word niet meer gepest. Mijn minderwaardigheidscomplex is helaas niet echt afgezakt. Ik ben nog steeds bang dat ik niet aardig ben en er niet leuk uitzie. Ik vind dat ik er nors en arrogant uitzie. Ook al zeggen sommigen van niet. Ik vermijd spiegels en oppervlakken waarin je jezelf kunt zien, zoals ramen. Ik zou zo graag willen dat ik mezelf meer accepteer. Dat ik fouten accepteer. Het lijkt alsof alles nu boven komt. Dat ik eindelijk durf toe te geven dat niet alles aan mijzelf heeft gelegen. Nooit niet. Ik wil niet meer zo moeilijk denken.
Naar een psychiater wil ik eigenlijk niet. Wat vinden jullie wat ik moet doen?
Groetjes,
AlaisX