Een privé-burnout, bestaat dit?
Geplaatst: 06 jun 2011 00:13
Goeienavond,
Reeds lange tijd voel ik me niet goed en volg ik dan ook therapie. Dit gaat van cognitieve therapie, over Gestaltt-therapie tot (momenteel) haptonomie. Die therapieën doen wel deugd, maar ik heb de indruk dat achter de feiten wordt nagelopen.
Die feiten zijn de volgende: ik heb helemaal geen succes in het leven: ondanks verschillende initiatieven slaag ik er niet in om een deftig sociaal leven uit te bouwen (ik ben ondertussen een 38-jarige vrijgezel, ik ben begonnen met die "uitbouw"-pogingen rond mijn 25e).
Dit heeft geresulteerd in verschillende stadia:
- woede-aanvallen tegenover mezelf (zonder blijvende lichamelijke schade)
- angst-aanvallen (als ik werd uitgenodigd of als ik me ergens had ingeschreven, werd ik zo bang dat ik terug naar huis reed)
- een volledige overgave: ik doe niets meer!
Mijn leven bestaat uit het volgende:
- overdag tijdens de week ga ik werken.
- tijdens de weekends ga ik mijn ouders bezoeken
- behalve werken heb ik een aantal vaste rituelen (telkens dezelfde supermarkt, frietkot, pizzahut, chinees, lunch garden): van die lijst is het onmogelijk geworden om af te wijken.
Een paar weken geleden heb ik mijn haptonome thuis uitgenodigd, wat mij verplichtte om mijn appartement op te ruimen. Daardoor ontstond een soort emotionele openheid. Doordat ik echter niet in staat ben om die openheid met iets op te vullen, is die openheid als een zware deur in mijn gezicht dichtgeslagen (ik slaag er niet eens meer in om de vuilniszak buiten te zetten).
Voor alle duidelijkheid: die dingen die ik wel nog doe (werken, ouders bezoeken, supermarkt, ...): dit zijn
- ofwel routineuze zaken
- ofwel extern verplichte zaken (vooral dit is enorm sterk)
maar van het moment dat ik ook maar iets anders moet doen: NEEN, er gebeurt niets.
Experimenten met anti-depressiva hebben niets uitgehaald (enkel Xanax helpt me soms om te kalmeren).
Als ik mijn eigen verhaal zo bekijk, lijkt het me een verhaal van iemand die burn-out heeft, maar dan niet tegenover het werk, maar tegenover het leven zelf. Is dat mogelijk en kan ik daarin een piste vinden om mij hieruit te (laten) halen? (zelf ben ik niet meer in staat mij ergens uit te sleuren)
Bedankt
Reeds lange tijd voel ik me niet goed en volg ik dan ook therapie. Dit gaat van cognitieve therapie, over Gestaltt-therapie tot (momenteel) haptonomie. Die therapieën doen wel deugd, maar ik heb de indruk dat achter de feiten wordt nagelopen.
Die feiten zijn de volgende: ik heb helemaal geen succes in het leven: ondanks verschillende initiatieven slaag ik er niet in om een deftig sociaal leven uit te bouwen (ik ben ondertussen een 38-jarige vrijgezel, ik ben begonnen met die "uitbouw"-pogingen rond mijn 25e).
Dit heeft geresulteerd in verschillende stadia:
- woede-aanvallen tegenover mezelf (zonder blijvende lichamelijke schade)
- angst-aanvallen (als ik werd uitgenodigd of als ik me ergens had ingeschreven, werd ik zo bang dat ik terug naar huis reed)
- een volledige overgave: ik doe niets meer!
Mijn leven bestaat uit het volgende:
- overdag tijdens de week ga ik werken.
- tijdens de weekends ga ik mijn ouders bezoeken
- behalve werken heb ik een aantal vaste rituelen (telkens dezelfde supermarkt, frietkot, pizzahut, chinees, lunch garden): van die lijst is het onmogelijk geworden om af te wijken.
Een paar weken geleden heb ik mijn haptonome thuis uitgenodigd, wat mij verplichtte om mijn appartement op te ruimen. Daardoor ontstond een soort emotionele openheid. Doordat ik echter niet in staat ben om die openheid met iets op te vullen, is die openheid als een zware deur in mijn gezicht dichtgeslagen (ik slaag er niet eens meer in om de vuilniszak buiten te zetten).
Voor alle duidelijkheid: die dingen die ik wel nog doe (werken, ouders bezoeken, supermarkt, ...): dit zijn
- ofwel routineuze zaken
- ofwel extern verplichte zaken (vooral dit is enorm sterk)
maar van het moment dat ik ook maar iets anders moet doen: NEEN, er gebeurt niets.
Experimenten met anti-depressiva hebben niets uitgehaald (enkel Xanax helpt me soms om te kalmeren).
Als ik mijn eigen verhaal zo bekijk, lijkt het me een verhaal van iemand die burn-out heeft, maar dan niet tegenover het werk, maar tegenover het leven zelf. Is dat mogelijk en kan ik daarin een piste vinden om mij hieruit te (laten) halen? (zelf ben ik niet meer in staat mij ergens uit te sleuren)
Bedankt