Anbeleu

Geheugenverlies door stress?

Hey mensen,

Ik heb al een tijdje wat zitten rondkijken op dit forum en ik heb zin om mijn verhaal te doen.
Ik waarschuw nu al, het kan allemaal nogal onduidelijk zijn. Je ziet maar...

Ik ben dus een meisje van 20, met heel wat probleemsituaties thuis.
Eén van de grootste problemen is mijn moeder. Voor zover ik me kan herinneren, hebben we nooit een erg liefdevolle relatie gehad. Ze houdt ervan me te commanderen, te kleineren en uit te schelden. Ik heb een 10 jaar oudere zus, bij wie ze dat ook gedaan heeft. Mijn zus liet zich doen, maar ik heb een veel sterkere persoonlijkheid en ik verdedig mezelf. In mijn puberteit trok ik het mij heel erg aan en was ik diep gekwetst, ik belandde in een depressie. Ondertussen ben ik daar vanaf, gelukkig.
Ik heb zelf ongeveer de touwtjes in handen genomen, ik heb gevochten om qua hoger onderwijs zélf een keuze te maken (in het secundair onderwijs moest ik doen wat zij me beviel). Ze merkt dat ze de controle meer en meer kwijtraakt, dus ben ik nu maar een hindernis in haar leven. Dat gevoel heb ik toch. Al wat ik doe is fout, al mijn keuzes zijn fout, al mijn spullen die in huis liggen zijn "rommel" en worden soms weggegooid, mijn vrienden zijn niet welkom, ... Enfin, jullie snappen het wel.
Mijn vader is er ook nog, maar ja, die heeft de kwelling van mijn ma al 36 jaar moeten doorstaan, dus die 2 leven hier zowat naast elkaar. Ze praten amper, slapen apart, kijken nooit samen tv, ...
Echter, als er familie ofzo op bezoek is, dan is het de ideale moeder. Dan krijg ik alles gedaan en moet ik mijn handen niet uit de mouwen steken. Ik ben er dus van overtuigd dat ze nogal wat psychische issues heeft en dat ze die dus op mij uitwerkt.
Dat is het zowat kort samengevat. Als jullie meer willen weten, vraag maar raak.

Dan... In het gezin van mijn zus zijn er ook zeer ernstige problemen. Ik ben opvoedster/begeleidster in wording en merk dat haar kinderen (2 uit een eerste huwelijk, 1 uit het tweede) daar nogal verwaarloosd worden. Als toekomstig jeugdhulpverleenster, trek ik mij dat enorm aan. De kinderen hechten enorm veel waarde aan mij, dat merk je aan hun gedrag. Thuis spelen ze zo veel mogelijk op straat of met een playstation ofzo, maar bij mij houden ze van de affectie die ik hen geef, de aandacht, het samenspelen. Vrij logisch, dat moeten ze thuis allemaal missen.
Die situatie is nu ook al 4 jaar gaande en ik merk dat de kinderen meer en meer de slechte kant uitgaan in hun ontwikkeling.
Dat is ook al heel erg kort samengevat, alweer, vragen mag je stellen.

En nu nog 1 situatie... Op school heb ik enorm veel moeilijkheden. Niet qua motivatie, ik ben enorm gemotiveerd, want dit is mijn laatste kans. Als ik dit jaar niet voor AL mijn vakken geslaagd ben, mag ik niet verderstuderen van ma. Maar we krijgen enorm veel groepstaken op school (7 groepswerken om de 8 weken) en 9/10de van de mensen in mijn klas doet niets voor school, waardoor ik enorm veel werk op mij neem om geen punten kwijt te spelen. Maar daardoor heb ik geen tijd om te studeren. Ik sta onder studiebegeleiding en alle lectoren weten hoe onze klas werkt, dus ze houden er rekening mee.

Nu merk ik de afgelopen maanden al dat ik eeenorm veel dingen vergeet op korte én lange tijd. Ik was altijd al wel het vergeetachtig type, maar het was leefbaar vroeger.
Nu heb ik soms het gevoel dat mijn hoofd leeg is. Een goede vriend vertelde me deze week nog van "Ooh, weet je nog die ene keer in de zomer van 2008 dat we ... " en ik wist daar niets meer van, tot hij me alles in detail terug vertelde. Maar er zijn dus ook dingen die niet meer terugkomen. Ik heb ook last bij het studeren, ik kan mij maar moeilijk concentreren en neem meer pauzes dan studietijd. Volgens studiebegeleiding heb ik anders wel de goede leermethode.

Toen ik die vrouw van studiebegeleiding over al de zaken hierboven vertelde, zei ze dat ik misschien geheugenstoornissen had door de stress. Ze raadde me aan om er eens een arts over aan te spreken.
Dat ben ik dus gaan doen.
Die nam me niet echt serieus en moest eens goed lachen.
Hij zei dat ik wel geheugentests kon gaan doen bij een psycholoog, maar dat ik op mijn leeftijd nog geen geheugenprobleem KAN hebben.

Wat denken jullie?
Kan je door stress (of andere dingen, misschien iets erfelijk ofzo?) geheugenverlies krijgen op jonge leeftijd?
Ik ben van plan om toch een aantal geheugentests te gaan doen, maar ja, dan moet ik dat eerst nog uitgelegd krijgen aan mijn moeder...


Alvast bedankt!
Anbeleu

Re: Geheugenverlies door stress?

Oh ja, de dokter heeft me wel pillen voorgeschreven die geheugenstimulerend zouden moeten werken.
Maar ik weet niet of ik die wel ga nemen, vermits hij zo lacherig deed.
Misschien eerst verdere tips of de geheugentest afwachten...
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Geheugenverlies door stress?

Als ik je zo lees leef je op diverse gebieden in je leven op een zeer hoog stress niveau. Ik vind het dan ook niet zo verwonderlijk dat jij klachten krijgt als vergeetachtigheid. Immers heb je zoveel aan je hoofd en is de druk om te presteren immens. Je hoofd zit vol met eisen en voorwaarden die gehaald moeten worden. Het is bijna onmenselijk en ik wil je eigenlijk vragen om te kijken of je je leven niet iets anders zou kunnen inrichten waardoor je minder stressvol kan zijn want dit is gewoon ongezond.

http://www.gezondheidsplein.nl/topic/3433/Stress.html

Ik vind het knap wat je doet. En ik hoop dat je het redt. Maar ik vraag me wel af hoe lang jij dit zo nog vol gaat houden. Het is dat je jong bent en veel kan verstouwen maar het is roofbouw wat je pleegt op je lichaam en geest.

Het is jammer dat je moeder kennelijk wel weet hoe ze zich zou moeten gedragen (wat zich uit als er bezoek is) maar dat zij verder zich zo onhebbelijk en egocentrisch gedraagt als de visite weg is. Ik vraag me af of je vader of je zus hier wel eens over gesproken hebben met haar, over dit gedrag en dat het onacceptabel is ? Heb je zelf wel eens bepaalde gedragingen ter sprake gebracht, als in, graag zou ik het anders willen want dit werkt zo niet ? Ik snap niet dat je vader dit zo van haar accepteert en zich in een levende hel door dit huwelijk heen laat slepen.

Ik hoop echt dat je in staat zult zijn om je leven meer in eigen handen te nemen. Dat je meer regie kan krijgen over je leven en je omgeving (zijn er geen mogelijkheden om op jezelf te gaan ?). Probeer in ieder geval wat tijd en ruimte voor ontspanning in te bouwen in je leven. Muziek luisteren, sporten, gezellig kletsen of uitgaan, net wat jij leuk vindt. Je hebt dit echt nodig om je accu zo nu en dan even op te laden...anders ga je dadelijk nog veel meer klachten krijgen..

Sterkte meissie :knuffel:
Inzicht als Uitweg..
Anbeleu

Re: Geheugenverlies door stress?

Mystica schreef:Als ik je zo lees leef je op diverse gebieden in je leven op een zeer hoog stress niveau. Ik vind het dan ook niet zo verwonderlijk dat jij klachten krijgt als vergeetachtigheid. Immers heb je zoveel aan je hoofd en is de druk om te presteren immens. Je hoofd zit vol met eisen en voorwaarden die gehaald moeten worden. Het is bijna onmenselijk en ik wil je eigenlijk vragen om te kijken of je je leven niet iets anders zou kunnen inrichten waardoor je minder stressvol kan zijn want dit is gewoon ongezond.

http://www.gezondheidsplein.nl/topic/3433/Stress.html

Ik vind het knap wat je doet. En ik hoop dat je het redt. Maar ik vraag me wel af hoe lang jij dit zo nog vol gaat houden. Het is dat je jong bent en veel kan verstouwen maar het is roofbouw wat je pleegt op je lichaam en geest.
Bedankt voor dat laatste. Voorlopig red ik me wel. Ik heb het de laatste 5 jaar ook al gered met maar 1 depressie en verschillende dipjes.
De stress kan ik redelijk goed aan, ik ben eraan gewend geraakt. Maar ik wist niet dat het dit soort gevolgen kon hebben.
Mystica schreef:Het is jammer dat je moeder kennelijk wel weet hoe ze zich zou moeten gedragen (wat zich uit als er bezoek is) maar dat zij verder zich zo onhebbelijk en egocentrisch gedraagt als de visite weg is. Ik vraag me af of je vader of je zus hier wel eens over gesproken hebben met haar, over dit gedrag en dat het onacceptabel is ? Heb je zelf wel eens bepaalde gedragingen ter sprake gebracht, als in, graag zou ik het anders willen want dit werkt zo niet ? Ik snap niet dat je vader dit zo van haar accepteert en zich in een levende hel door dit huwelijk heen laat slepen.
Mijn vader is het gewend hé. En hij moet er niet meer mee omgaan, vermits ze werkelijk naast elkaar leven.
Mijn zus en ik praten er veel over met elkaar. Maar ze is door het gedrag van mijn moeder op haar 16de weggegaan en bij haar eerste vriendje ingetrokken en zo van vriendje naar vriendje verhuisd. Da's dus ook niet echt het ideale leventje.
Ik ben eigenlijk de enige die mijn moeder erover aanspreekt dat ze vaak te ver gaat. Maar dan antwoordt ze in de stijl van "Ja, steek de schuld van uw problemen maar weer op mij!". Zij vindt zichzelf het slachtoffer. Misschien is ze ook wel het slachtoffer van iets, maar als naar de oorzaak van haar gedrag vraagt, geeft ze me weer een afsnauwend antwoord.
Mystica schreef:Ik hoop echt dat je in staat zult zijn om je leven meer in eigen handen te nemen. Dat je meer regie kan krijgen over je leven en je omgeving (zijn er geen mogelijkheden om op jezelf te gaan ?). Probeer in ieder geval wat tijd en ruimte voor ontspanning in te bouwen in je leven. Muziek luisteren, sporten, gezellig kletsen of uitgaan, net wat jij leuk vindt. Je hebt dit echt nodig om je accu zo nu en dan even op te laden...anders ga je dadelijk nog veel meer klachten krijgen..
Ik heb zowat al mijn vrijetijdsbestedingen (toneelspelen en muziek) moeten opgeven, omdat ik geen tijd meer heb sinds ik in het hoger onderwijs zit. Maar ik verwen mezelf nog elke dag met momenten van gitaar spelen, zingen, voor de spiegel staan acteren, schrijven, ...
Ik heb trouwens sinds een klein jaartje een vriend die me steunt en mee overeind houdt. We wonen wel 120 km van elkaar, maar we zien elkaar meestal 3 dagen per week. Hij wil tegen het einde van dit jaar naar de stad verhuizen waar ik studeer, zodat ik vaker bij hem terecht kan. Daar intrekken zou ik niet meteen doen, vermits we dan financieel niet toekomen. Maar de kans is groot dat m'n ma mij geen geld meer zal geven, van zodra ik thuis wegga. We hadden er gisteren nog ruzie over.

Een andere optie is idd alleen gaan wonen en een soort studentenleefloon aanvragen. Daar ga ik me vrijdag eens voor informeren, of dat financieel haalbaar is.

Bedankt voor je reactie. :)

xx
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Geheugenverlies door stress?

Je moeder zal ongetwijfeld best zo haar redenen hebben waarom zij zich zo vreselijk gedraagt als dat ze doet. Echter dat is geen excuus om het te doen. Volwassen mensen hebben de macht van de keuze. En met die keuze kan je beslissen om je leven anders in te richten of hulp te zoeken, net als jij dat nu ook hebt als volwassene.

Zeggen dat problemen altijd bij een ander liggen is een psychologische vluchtreactie van je moeder om niet naar zichzelf en haar eigen problemen en oorzaken te kijken. En zo te lezen doet ze dit dus al heel lang en durft ze zichzelf niet onder ogen te komen en hetgeen haar zo maakt niet te verwerken...of zich te laten helpen hiermee. Het is of iets uit haar jeugd of het is een psychische stoornis maar meestal wordt het een, een combinatie van beiden op den duur. Dus er gebeuren schadelijke dingen in je jeugd en als je die niet goed verwerkt en je denkpatronen heelt, dan ga je dit als vanzelf overnemen en weer toepassen in je latere leven met alle schadelijke gevolgen van dien en ga je psychische stoornissen ontwikkelen. Vaak zie je schadelijk gedrag hierdoor van generatie op generatie overgaan.

Waarschijnlijk is het gedrag van je moeder een afspiegeling van ellende die zij heeft meegemaakt. Maar nogmaals geen excuus voor haar om jou, je zus en je vader zo te behandelen als dat ze doet. Daarom adviseer ik je ook om indien mogelijk, zo snel mogelijk uit die psychisch schadelijke en belastende omgeving weg te gaan, als het je lukt. Hoe langer zoiets duurt, hoe meer schade wordt aangericht en je hebt zo te lezen al genoeg te verduren gehad.

Fijn dat je zo'n lieve vriend hebt in ieder geval.
Inzicht als Uitweg..
Anbeleu

Re: Geheugenverlies door stress?

Uhu, wat je daar zegt is volledig waar. Maarja, zij heeft geen hulp nodig he. Zegt ze.

En ja, ik doe m'n best om weg te geraken, maar 't is niet simpel met enorm weinig geld.
M'n vriend is trouwens jammer genoeg niet zo'n geweldige planner, dus zijn verhuis zal nog wel een paar keer uitgesteld worden, hem kennende. Vandaar dat ik naar andere oplossingen zoek, tijdelijk.


Wat denk jij trouwens van de geheugenkwestie? Tests of niet? Pillen nemen of niet?

Nogmaals bedankt.
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Geheugenverlies door stress?

Pillen lijken me geen oplossing tegen overbelasting. Dat is meer symptoombestrijding.

Ik zou het een tijdje aankijken en proberen je belasting wat terug te schakelen.

Je kan het altijd laten testen. Dat is op zich wel handig want dan heb je een objectieve uitslag en vergelijkingsmoment voor later, als je denkt dat het minder of erger wordt.

En graag gedaan hoor :knuffel:
Inzicht als Uitweg..
Anbeleu

Re: Geheugenverlies door stress?

Die pillen vond ik ook al een slecht plan ja.

Geen idee hoe ik mezelf minder kan belasten... De problemen van m'n zus en de situatie met m'n ma kan ik niet zomaar even van me afzetten.
En schoolwerk, tja, daar geraak ik ook niet onderuit...

Ik ga een uurtje per week (meestal) praten met een schoolpsychologe of iemand van studiebegeleiding. Daar kan ik m'n verhaal wel kwijt, maar er zijn altijd flarden die ik me niet meer herinner of waar ik gebeurtenissen door elkaar sla. Dat is dan zooo vreselijk confronterend en frustrerend. Wil ik m'n leven vertellen en weet ik meer dan de helft niet meer...

Kan ik beter naar een "echte" psycholoog gaan?

En sorry dat ik zoveel vragen stel. :p

Terug naar “Stress, angsten en fobieën”