Hey mensen,
Ik heb al een tijdje wat zitten rondkijken op dit forum en ik heb zin om mijn verhaal te doen.
Ik waarschuw nu al, het kan allemaal nogal onduidelijk zijn. Je ziet maar...
Ik ben dus een meisje van 20, met heel wat probleemsituaties thuis.
Eén van de grootste problemen is mijn moeder. Voor zover ik me kan herinneren, hebben we nooit een erg liefdevolle relatie gehad. Ze houdt ervan me te commanderen, te kleineren en uit te schelden. Ik heb een 10 jaar oudere zus, bij wie ze dat ook gedaan heeft. Mijn zus liet zich doen, maar ik heb een veel sterkere persoonlijkheid en ik verdedig mezelf. In mijn puberteit trok ik het mij heel erg aan en was ik diep gekwetst, ik belandde in een depressie. Ondertussen ben ik daar vanaf, gelukkig.
Ik heb zelf ongeveer de touwtjes in handen genomen, ik heb gevochten om qua hoger onderwijs zélf een keuze te maken (in het secundair onderwijs moest ik doen wat zij me beviel). Ze merkt dat ze de controle meer en meer kwijtraakt, dus ben ik nu maar een hindernis in haar leven. Dat gevoel heb ik toch. Al wat ik doe is fout, al mijn keuzes zijn fout, al mijn spullen die in huis liggen zijn "rommel" en worden soms weggegooid, mijn vrienden zijn niet welkom, ... Enfin, jullie snappen het wel.
Mijn vader is er ook nog, maar ja, die heeft de kwelling van mijn ma al 36 jaar moeten doorstaan, dus die 2 leven hier zowat naast elkaar. Ze praten amper, slapen apart, kijken nooit samen tv, ...
Echter, als er familie ofzo op bezoek is, dan is het de ideale moeder. Dan krijg ik alles gedaan en moet ik mijn handen niet uit de mouwen steken. Ik ben er dus van overtuigd dat ze nogal wat psychische issues heeft en dat ze die dus op mij uitwerkt.
Dat is het zowat kort samengevat. Als jullie meer willen weten, vraag maar raak.
Dan... In het gezin van mijn zus zijn er ook zeer ernstige problemen. Ik ben opvoedster/begeleidster in wording en merk dat haar kinderen (2 uit een eerste huwelijk, 1 uit het tweede) daar nogal verwaarloosd worden. Als toekomstig jeugdhulpverleenster, trek ik mij dat enorm aan. De kinderen hechten enorm veel waarde aan mij, dat merk je aan hun gedrag. Thuis spelen ze zo veel mogelijk op straat of met een playstation ofzo, maar bij mij houden ze van de affectie die ik hen geef, de aandacht, het samenspelen. Vrij logisch, dat moeten ze thuis allemaal missen.
Die situatie is nu ook al 4 jaar gaande en ik merk dat de kinderen meer en meer de slechte kant uitgaan in hun ontwikkeling.
Dat is ook al heel erg kort samengevat, alweer, vragen mag je stellen.
En nu nog 1 situatie... Op school heb ik enorm veel moeilijkheden. Niet qua motivatie, ik ben enorm gemotiveerd, want dit is mijn laatste kans. Als ik dit jaar niet voor AL mijn vakken geslaagd ben, mag ik niet verderstuderen van ma. Maar we krijgen enorm veel groepstaken op school (7 groepswerken om de 8 weken) en 9/10de van de mensen in mijn klas doet niets voor school, waardoor ik enorm veel werk op mij neem om geen punten kwijt te spelen. Maar daardoor heb ik geen tijd om te studeren. Ik sta onder studiebegeleiding en alle lectoren weten hoe onze klas werkt, dus ze houden er rekening mee.
Nu merk ik de afgelopen maanden al dat ik eeenorm veel dingen vergeet op korte én lange tijd. Ik was altijd al wel het vergeetachtig type, maar het was leefbaar vroeger.
Nu heb ik soms het gevoel dat mijn hoofd leeg is. Een goede vriend vertelde me deze week nog van "Ooh, weet je nog die ene keer in de zomer van 2008 dat we ... " en ik wist daar niets meer van, tot hij me alles in detail terug vertelde. Maar er zijn dus ook dingen die niet meer terugkomen. Ik heb ook last bij het studeren, ik kan mij maar moeilijk concentreren en neem meer pauzes dan studietijd. Volgens studiebegeleiding heb ik anders wel de goede leermethode.
Toen ik die vrouw van studiebegeleiding over al de zaken hierboven vertelde, zei ze dat ik misschien geheugenstoornissen had door de stress. Ze raadde me aan om er eens een arts over aan te spreken.
Dat ben ik dus gaan doen.
Die nam me niet echt serieus en moest eens goed lachen.
Hij zei dat ik wel geheugentests kon gaan doen bij een psycholoog, maar dat ik op mijn leeftijd nog geen geheugenprobleem KAN hebben.
Wat denken jullie?
Kan je door stress (of andere dingen, misschien iets erfelijk ofzo?) geheugenverlies krijgen op jonge leeftijd?
Ik ben van plan om toch een aantal geheugentests te gaan doen, maar ja, dan moet ik dat eerst nog uitgelegd krijgen aan mijn moeder...
Alvast bedankt!