Ik heb heel erg last van denken en filosoferen over het leven, dood enz. Dat kan me op een gegeven moment volledig in paniek brengen. Ook over bijvoorbeeld de tijd, ik blijf namelijk maar piekeren over het fenomeen tijd, hoe het werkt, wat het is, hoe het voorbij gaat, het besef dat momenten nooit meer terug komen, dat het maar voorbij blijft gaan en ik krijg er maar geen vat op. Vervolgens wordt ik ontzettend bang dat ik gek aan het worden ben.
Ook heb ik nazitten denken over leven & dood, van wat er mogelijk hierna zou kunnen zijn.
Op een gegeef moment probeerde ik me zelfs in te beelden hoe het zou zijn om dood te zijn, om niet meer te kunnen denken en te observeren. Daardoor raak ik in paniek, en vraag ik me af wat alles nog voor nut heeft als we toch komen te overlijden...
Naar aanleiding van deze filosofieën heb ik momenten, dat ik niet weet wat ik met mezelf aan moet...
nergens zin in en dus niet weten wat ik wil, ook het niet weten hoe ik me dan moet uiten, en dat maakt me stuk..
Ik probeer hieraan te ontsnappen door hobbies te nemen, skaten, tekenen, zelfs dans...
als ik het maar even vergeet. het kan hierdoor een week tot een maand goed gaan, maar dan kom ik iets kleins
tegen, al is het een bepaald woordje of de ligging van een bepaalde stoeptegel... waar door het filosoferen ik uiteindelijk terecht kom bij vragen over de dood of tijd. Zo vreemd allemaal...
Soms kan helemaal niks me meer schelen, en wil ik het liefs de hele dag op bed liggen...niets zijn.
Want het gevoel van incompleet zijn komt dan over me heen.
Ik word zo moe van het ertegen vechten... het is echt een zware last.
Tot nu weet niemand hiervan af omdat ik het in controle denk te hebben...
ook wil ik niet dat ze denken dat ik gestoord ben ofzo, of dat ik me maar aanstel...
maar wat moet ik hier nu mee?
alle reacties zijn welkom...