ik zit al een paar maanden, misschien al jaren niet lekker in mijn vel. Besloten om naar de huisarts te gaan met mijn vriendin in mei. Remeron werd voorgeschreven ( 30 mg ). Rond diezelfde tijd kreeg ik als 34 jarige de waterpokken. Ik ben een week goed ziek geweest, ik ben dan zo iemand die op internet alle mogelijke doemscenario's bekijk van mensen die op volwassen leeftijd waterpokken krijgen. Ik maakte mezelf zo paniekerig dat ik 5 dagen en nachten niet heb geslapen, bleef zelfs wakker met slaappillen die de arts had voorgeschreven, ik was echt een wrak. Zodra de waterpokken over waren ben ik gelijk gaan werken en begonnen met de remeron, ik was nog niet helemaal fit, maar als ik thuisbleef maakte ik mezelf en mijn vriendin helemaal gek met mijn gepieker. We verwachten na 4,5 jaar bezig te zijn geweest middels ivf in december een tweeling dus ik moet er voor haar zijn en haar niet opzadelen met mijn problemen. Ik heb voor mezelf lijkt het wel een deadline gesteld : in December ben ik beter...ik weet na maanden wel dat dat niet zo werkt...
De remeron sloeg in 1e instantie niet aan, ik sliep redelijk maar bleef maar malen en piekeren : "ik kom hier nooit meer vanaf " ,"zelfs mijn pillen helpen niet" ging echt van kwaad tot erger. Ik had nergens meer zin in en de medicijnen leker erger dan de kwaal. De dosis werd verhoogd naar 45 mg en nu na 2 weken gaat het nog steeds niet beter. Ik heb over 2 weken ivm vakantie een afspraak met een psycholoog. Ik sleep me nu echt de dagen door, maar mijn vertrouwen is tot een absoluut nulpunt gedaald. Als zelfs remeron 45 mg niet helpt, wat werkt dan wel ?
Ik zie mezelf al helemaal in het ziekenhuis liggen voor ECT die uiteraard ook wel niet zal werken, voel me ongelooflijk schuldig tegenover mijn vriendin, die al jaren met zo zwartgallige doemdenker moet leven.ik maak mezelf echt kapot met die gedachtes maar kan ze niet stoppen.
Er zijn wel momenten dat ik me redelijk voel, hoor. meestal 's avonds. Vaak als ik mijn ogen 'sochtends open doe begint het gepieker al, 's avonds gaat het iets beter. ( misschien de remeron ?). De gedachte aan de tweeling die komt vervult me ook van geluk, maar de opmerkingen van " dat wordt niet slapen, een zware tijd, je bent kapot enz enz" maakt me ook angstig. Ik wil zo graag beter worden, heb een beetje positief feedback nodig...