fasemc

waarom maak ik mezelf kapot.

ik zit al een paar maanden, misschien al jaren niet lekker in mijn vel. Besloten om naar de huisarts te gaan met mijn vriendin in mei. Remeron werd voorgeschreven ( 30 mg ). Rond diezelfde tijd kreeg ik als 34 jarige de waterpokken. Ik ben een week goed ziek geweest, ik ben dan zo iemand die op internet alle mogelijke doemscenario's bekijk van mensen die op volwassen leeftijd waterpokken krijgen. Ik maakte mezelf zo paniekerig dat ik 5 dagen en nachten niet heb geslapen, bleef zelfs wakker met slaappillen die de arts had voorgeschreven, ik was echt een wrak. Zodra de waterpokken over waren ben ik gelijk gaan werken en begonnen met de remeron, ik was nog niet helemaal fit, maar als ik thuisbleef maakte ik mezelf en mijn vriendin helemaal gek met mijn gepieker. We verwachten na 4,5 jaar bezig te zijn geweest middels ivf in december een tweeling dus ik moet er voor haar zijn en haar niet opzadelen met mijn problemen. Ik heb voor mezelf lijkt het wel een deadline gesteld : in December ben ik beter...ik weet na maanden wel dat dat niet zo werkt...

De remeron sloeg in 1e instantie niet aan, ik sliep redelijk maar bleef maar malen en piekeren : "ik kom hier nooit meer vanaf " ,"zelfs mijn pillen helpen niet" ging echt van kwaad tot erger. Ik had nergens meer zin in en de medicijnen leker erger dan de kwaal. De dosis werd verhoogd naar 45 mg en nu na 2 weken gaat het nog steeds niet beter. Ik heb over 2 weken ivm vakantie een afspraak met een psycholoog. Ik sleep me nu echt de dagen door, maar mijn vertrouwen is tot een absoluut nulpunt gedaald. Als zelfs remeron 45 mg niet helpt, wat werkt dan wel ?

Ik zie mezelf al helemaal in het ziekenhuis liggen voor ECT die uiteraard ook wel niet zal werken, voel me ongelooflijk schuldig tegenover mijn vriendin, die al jaren met zo zwartgallige doemdenker moet leven.ik maak mezelf echt kapot met die gedachtes maar kan ze niet stoppen.

Er zijn wel momenten dat ik me redelijk voel, hoor. meestal 's avonds. Vaak als ik mijn ogen 'sochtends open doe begint het gepieker al, 's avonds gaat het iets beter. ( misschien de remeron ?). De gedachte aan de tweeling die komt vervult me ook van geluk, maar de opmerkingen van " dat wordt niet slapen, een zware tijd, je bent kapot enz enz" maakt me ook angstig. Ik wil zo graag beter worden, heb een beetje positief feedback nodig...
inactieve gebruiker

Hoi Fasemc.
Antidepressiva zijn in drie hoofdgroepen te verdelen. Tricyclisch, ssri en mao-remmer. Jij hebt een nog weer andere variant voorgeschreven gekregen de tetracyclische. Ze werken uiteraard alle anders.

Je moet mazzel hebben met een ad. Vaak moeten er uit die groepen (iedere groep heeft weer meerdere varianten) en hoofdgroepen verschillende geprobeerd worden om achter de voor jou meest geschikte ad te komen, en bij iedere ad moet je zeker acht weken wachten vooraleer je echt iets over de werking ervan kunt zeggen.

Maar verder is het echt niet zo dat depressiviteit overgaat door een pilletje. Een ad kan je helpen, kan je steunen in het te boven komen van je depressiviteit. Je zou moeten weten wat de oorzakelijke factoren van jouw depressie zijn, en daar zou dan natuurlijk ook iets mee gedaan moeten worden.
misschien speelt je verleden een rol, misschien je huidige relatie, misschien je werk...enzovoorts
heb je daar een idee over?
fasemc

bedankt voor je antwoord, Klaas. Ik weet dat een pysycholoog het niet met deze uitspraak eens zal zijn, maar ik denk dat het ook wel "in de aard van het beestje" zit. Op mijn werk heb ik het ook niet echt heel erg naar mijn zin, ga binnenkort eens kijken voor cursussen enzo om verder te komen of om iets anders te gaan doen maar dat voelt nu nog veel te zwaar allemaal.

Ik denk dat de spanning ivm de ivf pogingen, hopen dat het gelukt is enzo en de waterpokken ( doodziek en paniek ) de trigger zijn geweest. Zoals gezegd ben ik wel vaker somber, maar misschien was dat de spreelwoordelijke druppel. Ook had ik altijd bij medicijnen zoiets van dat het laatste redmiddel zou zijn. Ik weet wel dat het niet je problemen oplost, ik ga daarom ook praten, maar heb nu het gevoel dat het niks voor me doet en dat maakt me erg angstig en zorgt er dus op momenten voor dat ik denk er niet uit te kunnen komen...

We wachten maar af, op dit moment gaat het al wat beter, heel raar maar 's avonds ben ik een stuk positiever als overdag...
inactieve gebruiker

's avonds ben ik een stuk positiever als overdag...
dat is niet raar, maar eerder regel bij depressiviteit.

maar, wellicht is er in jouw geval geen sprake van een depressie... Misschien is dit een interessante site voor je om eens een beetje door te nemen: http://www.depri.be/index.html

Overigens dit klinkt allemaal erg aannemelijk:
ik denk dat het ook wel "in de aard van het beestje" zit. Op mijn werk heb ik het ook niet echt heel erg naar mijn zin, ga binnenkort eens kijken voor cursussen enzo om verder te komen of om iets anders te gaan doen maar dat voelt nu nog veel te zwaar allemaal.

Ik denk dat de spanning ivm de ivf pogingen, hopen dat het gelukt is enzo en de waterpokken ( doodziek en paniek ) de trigger zijn geweest. Zoals gezegd ben ik wel vaker somber, maar misschien was dat de spreelwoordelijke druppel.
Bij depressiegevoeligheid heb je inderdaad ook met de aard van het beestje te maken. Zeker weten. (ben zelf geen psycholoog btw)

Terug naar “Medicatie”