zeeuwtje

autisme en gezin

Hoi allemaal,

Het gaat best goed met me. Ik heb nu een vast contract van mijn sociale werkplaats gekregen. :) Het is nog niet mijn droombaan, maar daar zoek ik samen met mijn jobcoach naar. Die ligt niet voor het oprapen. Maar toch ben ik blij dat ik op mijn huidige werkplek kan blijven.

Waar ik nu vaak over pieker is of ik later wel een gezin wil. Dit komt vooral omdat steeds meer leeftijdsgenoten kinderen krijgen. Met mijn autisme lijkt me dat toch lastig. Ook ben ik bang om het door te geven. Ik zou niet willen dat mijn kind hetzelfde mee moet maken als ik, vooral het onbegrip. Om het nog eens te beleven. En als het wel gezond zou zijn, kan ik dat dan wel aan? Ik ben bang van niet. Het hoeft natuurlijk niet fout te gaan, maar ik vind het toch een groot risico. Want stel dat het niet bevalt of ik het niet aan kan. Een kind kies je voor de rest leven. Je kan nooit meer terug. Ik doe al jaren vrijwillerswerk met kinderen en vind dat echt leuk. Maar dat zijn alleen de leuke dingen. Die hele verantwoordelijkheid en opvoeden denk ik dat te veel gaat zijn voor me. Ik zou het moeilijk vinden om veel tijd en rust te moeten inleveren. Ik weet niet of ik dat wel kan en wil. Het is toch iets anders dan een huisdier. Ik heb 2 hondjes, maar die hoeven alleen maar gezellig te zijn. Wel een klein beetje opgevoed natuurlijk. Een kind is toch wat anders. Die moet je opvoeden tot een goed mens en een toekomst kunnen geven. Je gaat er wel vanuit dat je dat samen met een partner doet, maar wat als die van je vandaan gaat? Dan moet je het zelf kunnen. En ik denk dat ik daar psychisch niet sterk genoeg voor ben. Ik weet dat ik negatief denk, want ik zie altijd problemen. Denk altijd: Stel nou dat, of Als dat... Wat ook komt door negatieve ervaringen in het leven. Heb ook weinig vertrouwen in mensen, zeker als het om zoiets groots gaat.
Het is nu nog niet aan de orde. Ben nog single en heb een gedeeltijke uitkering. Ik wil mijn rustige leventje (nog) niet opgeven. Dus voorlopig gebeurt het zeker nog niet.
Maar ik voel wel die druk als ik zulke dingen zie.
Hoe denken jullie hierover?
Hebben jullie een gezin en evt. een partner met autisme?
crypt0read

Re: autisme en gezin

Autisme is ontzettend erfelijk. En mijn beide ouders waren niet echt empathisch. Dat vond ik als kind echt vreselijk, omdat ik behoeftes had die niet door hun werden erkend. Terwijl ik diezelfde behoeftes zelf niet kon vervullen destijds. Van mijn moeder is weleens gezegd dat zij een vorm van asperger zou hebben. Mijn vader heeft totaal geen empathie, wil koste wat het kost controle houden en is ontzettend dominant en kan agressief zijn. Ikzelf kan mij slecht inleven in andere mensen en bij mij was als kind ook het één en ander van autisme vastgesteld.

Conclusie: ik zou mijn kind het niet aan willen doen om een non-empathische ouder te hebben. Dus ik neem geen kinderen. Denk jij dat jij het allemaal aankan? Het hebben van kinderen is allemaal niet zo rozekleurig als dat het soms lijkt.
zeeuwtje

Re: autisme en gezin

Ik ben geadopteerd als baby. Mijn adoptieouders wilden het beste voor me. En van hun kreeg ik wel begrip en aandacht. Dus dat zat bij mij wel goed. Mijn ouders waren heel beschermend voor me en ik voelde me veilig bij hun. Op mijn 21e zijn ze gescheiden. Dat ik met mijn vader bijna geen contact meer heb is een tweede. Die wil weinig meer van mij weten sinds mijn diagnose. Met mijn moeder heb ik nog steeds goed contact. Zij snapt het allemaal beter en mijn stiefvader ook. Die steunen mij goed en vinden het alleen maar rot voor me dat waar ik tegenaan loop.
Zelf ben ik helemaal niet zo empatisch. Als een bekende ernstig ziek is of dood is, stoor ik me eraan dat iedereen constant over praat. Dan heb ik zoiets van: "Ja het is jammer, maar we hebben nog een eigen leven ook". "Gaan we nog over iets leuks praten?"

Maar over kinderen. Ik heb nooit iets met baby's en peuters gehad. Als kind ook al niet. Dan zag ik buurkinderen met een peuter spelen of knuffelen. Dat heb ik nooit gedaan,want dat vond ik maar raar. Ik wou zelf spelen. Zo'n kleintje kan nog niet veel, dus ik zag het plezier daar niet van. Als ik ergens op kraamvisite ben met mijn moeder, wil ik ook nooit de baby vasthouden. Want dan moet je er tegen praten op zo'n piepstemmetje en dat voelt voor mij heel onnatuurlijk. Weet ook niet wat ik moet zeggen. Dan voel ik me daar echt zo zitten. Ik kan daar gewoon niet lief tegen doen. Maar ik zal ze ook nooit iets doen. Ze zeggen dat als je ze eenmaal zelf heb, je dan compleet veranderd. Maar daar ben ik niet zeker van. Ik ken mensen die zeggen blij te zullen zijn als de kinderen eindelijk de deur uit zijn. Dat ze weer eens met zijn tweeën weg kunnen. Of als ze het over mochten doen, dat ze nooit voor kinderen gekozen hadden. Dan vraag ik me af waarom zulke mensen kinderen hebben. Want je weet toch van tevoren dat je jaren aan een kind vast zit? Daar ben ik dus ook bang voor dat ik later zo zal denken.
Het is alleen omdat de meeste mensen ze wel nemen, dat ik ga twijfelen. Volgens hun is dat toch het mooiste wat bestaat. Ik hou van mijn rust en vrije tijd. Dus denk dat het voor mij toch erg zwaar gaat zijn. Het enige wat ik denk is dat ik later ook niemand zal hebben om op terug te vallen.
crypt0read

Re: autisme en gezin

Natuurlijk heb je wel mensen om op terug te vallen. Je hebt sowieso mensen die ook kinderloos zijn, je kan je aansluiten bij een club, etc. Maar ik snap jou wel hoor. Je hebt niet met iedereen goed contact. Alleen een kind kan later ook van jou weglopen. Mijn moeder deed ondanks haar tekortkomingen haar best, maar ik wil echt helemaal niks van haar weten. Ik word agressief als ik aan haar denk, en ik zou niks liever willen dat zij later oud en eenzaam wordt. Wat overigens nu ook het geval is bij miljoenen bejaarden. Daar zitten genoeg eenzame ouderen bij die ook kinderen hebben, maar die kinderen hebben weer hun eigen leven en wippen af en toe even langs.
Sorry dat ik het zeg, maar jouw motivatie om kinderen te nemen vind ik een beetje zwakjes. Omdat iedereen het doet en omdat je bang bent om later eenzaam te worden, dat vind ik geen juiste reden om kinderen te nemen. Je moet kinderen nemen als je zeker weet dat je er goed voor kan zorgen, als je de mogelijkheid hebt om ervoor te zorgen, als je echt van kinderen houdt. Dat zijn goede redenen. Een kind opvoeden is niet niks. Ik heb dat zelf drie jaar lang geprobeerd, en ik kon het niet en ik vond het echt zwaar. Dat was een leerzame tijd waarin ik mijzelf keihard tegenkwam. Een ander verhaal wordt het natuurlijk als jij een man vindt die heel empathisch is, die om kan gaan met een kind dat autistisch is (grote kans dat jouw kind ook autistisch wordt) en die met zijn kinderwens de ruimte heeft om een kind op te voeden. Een kind werkt ook perfect om minder egocentrisch te worden 001_tongue
TheEmperor85

Re: autisme en gezin

'

De vader van Albert Einstein was ook zo autistisch als een bos prei,en kijk eens wat hij op de wereld heeft gezet: een autistisch genie ;)

Misschien ben ik er heel dubbel in, want ik vind dat zwakbegaafde mensen geen kinderen zouden moeten krijgen (aangezien 9 van de 10 van die kids op een zeker punt altijd bij Bureau Jeugdzorg terecht komen wegens verwaarlozing,mishandeling etc.) maar autisme vind ik iets anders. Ja, het is erfelijk, 40% kans dat je zoontje/dochtertje het ook krijgt.

Misschien is het omdat ik naar mezelf kijk, en naar m'n vriendin, wij kunnen beiden heel redelijk een normaal leven lijden. En natuurlijk geldt dat niet voor iedere autist. Maar vroege begeleiding doet wonderen, en een kind IS geen autist, het HEEFT autisme. Het is gewoon een mens, met een eigen karakter, een eigen wil, eigen kinderlijke verlangens. En dat labeltje, tja, daar kan aan gewerkt worden :)
Tussen nu en, 5 jaar? ben ik denk ik wel vader. Zijn/haar mama is dan onderweg om huisarts te worden,en zijn/haar papa is dan ondertussen advocaat. En nou en als we dan een autistisch gezinnetje zijn zonder een noemenswaardig sociaal leven. Daar heeft niemand iets mee te maken. Het is óns leven.
rareRuudje

Re: autisme en gezin

Ik heb klassiek autisme en ook bij mijn vader zie ik veel dezelfde autistische trekjes, al is bij hem nooit de diagnose gesteld.
Mijn oudere broer heeft anderhalf jaar geleden een kind gekregen. Het verschil tussen mijn neefje en mij als kind zijn alle autistische trekjes, waarvan mijn neefje er dus geen enkele vertoont. Autisme zou voor mij niet de reden zijn om geen kinderen te nemen, als het gaat om erfelijkheid. Ik zie het namelijk niet graag als soort enge ziekte. Ik heb nooit een kinderwens gehad en weet ook niet goed hoe ik met kinderen om moet gaan. Als je mij alleen zou laten met een baby, raak ik zwaar in paniek. Bang dat ik alles fout doe. Omdat ik homo ben, hoef ik mezelf hier ook verder niet druk om te maken. Wanneer ik hetero was geweest zou het nog steeds moeilijk zijn, omdat ik gewoon moeite heb met een relatie en samenwonen. Ik heb 2 keer samengewoond met een gewone vriend waar ik dus geen liefdesrelatie mee heb en heb gemerkt dat dit ideaal werkt. Samenwonen met iemand waar ik een relatie mee heb die verder gaat als vriendschap vergt op 1 of andere manier teveel energie. Ik voel gewoon teveel druk en het gaat keer op keer mis. Ik heb laatst 2 maanden een relatie gehad. Ging goed toen we elkaar enkel in het weekend zagen, maar toen hij vakantie had en 2 weken bij mij logeerde, liep het meteen mis.
Dit is mijn ervaring, maar dat hoeft natuurlijk niet voor elke autist hetzelfde te zijn. Je kunt dezelfde diagnose hebben en toch een heel ander gedrag en karakter.

Terug naar “Autisme spectrum stoornissen”