Cassy

Eenzaamheid binnen een ASS relatie

Graag wil ik mijn verhaal doen. Ik ben 35 jaar en sinds 8 jaar heb ik een relatie met een man die, in mijn ogen, een aantal sterke autistische trekken heeft. Of hij het daadwerkelijk heeft, weet ik niet, hij wil er niks van weten. En eerlijk gezegd maakt het me ook niet zoveel uit of hij dat etiket nou wel of niet heeft, het gaat erom dat de situatie zoals hij is voor mij niet goed meer werkt.

Het autistische trekje dat ik het meeste waarneem en waar ik ook het meeste ‘last’ van heb is zijn emotionele blindheid. Ik heb nog nooit een emotie kunnen waarnemen bij hem, geen blijdschap, geen woede, geen verdriet, zelfs niet in extreme situaties. Hij is altijd neutraal en reageert overal neutraal op. Nu lijkt dat niet zo erg, maar daarnaast heeft hij ook geen oog voor mijn emoties, ook niet als ik heel verdrietig ben of heel erg blij. Geen arm om me heen, geen medeleven, geen empathie, geen troostende woorden.

Hij gaat heel erg op in zijn eigen wereld van werken, eten en slapen. Alles wat daarbuiten valt interesseert hem niet en hij doet ook geen moeite om zich ergens anders in te verdiepen. We hebben een dochter van 4 en ik regel de hele opvoeding. Ik bedenk en regel alles en voer het uit. Ik zorg met alle liefde voor mijn dochter, maar vind het ook voor haar heel vervelend dat haar vader zo weinig betrokken is bij haar.

En nu? Ik voel me eenzaam en afgestompt. Na ruim 8 jaar zonder emoties met iemand te hebben geleefd ben ik leeg en voel me eenzamer dan ooit. Ik heb vanalles geprobeerd om tot hem door te dringen, huilen, schreeuwen, negeren, praten, maar het helpt niet. Ik dring niet tot hem door en nu sta ik op een punt dat ik niet meer weet welke kant ik op moet. Aan de ene kant wil ik opgeven, want ik hou dit niet meer vol. Aan de andere kant wil ik niet opgeven, hij doet het immers niet expres en ik wil er alles aan doen om het te kunnen accepteren. Ik wil hem ook geen schuld toespelen, het is immers mijn keuze om bij hem te blijven. Ik zou willen dat ik het kon accepteren, maar het lukt me niet. Soms kan ik er tegen, steeds vaker niet meer.

Ik zou graag van andere ‘partners van’ willen horen hoe zij hiermee omgaan. Misschien kan ik er moed uit putten, misschien kan ik er iets van leren.

Cassy
crypt0read

Re: Eenzaamheid binnen een ASS relatie

Ik mag jouw vent wel :D

Maar de ander kun je niet veranderen. Dat moet hijzelf doen. Je zou hem kunnen aansporen om eens met een ASS-deskundigen te gaan praten? Verder zou ik als ik jou was hem proberen te accepteren zoals hij is.
Cassy

Re: Eenzaamheid binnen een ASS relatie

Ik mag jouw vent wel
Mag ik vragen waarom?
Maar de ander kun je niet veranderen. Dat moet hijzelf doen.
Dit wil ik ook niet. Ik heb het daar ook helemaal niet over in mijn verhaal. Ik wil een manier vinden om ermee om te gaan. Als ik hem kon veranderen had ik dit forum helemaal niet nodig.

Je zou hem kunnen aansporen om eens met een ASS-deskundigen te gaan praten?
Dat is nou juist het probleem wat ik ook aangeef: hij wil er niks van weten. Hulpverlening is uitgesloten.
TheEmperor85

Re: Eenzaamheid binnen een ASS relatie

Cassy schreef:Dat is nou juist het probleem wat ik ook aangeef: hij wil er niks van weten. Hulpverlening is uitgesloten.
Dat probleem komt helaas vaker langs op dit forum.
Het draait er meestal op uit dat de man of voor het blok wordt gezet 'en nu ga je anders stop ik er mee' of de partner legt zich er bij neer.
Ik ken de gedachte er achter wel, het 'hulpverlening is voor mietjes' e.d.
Toch zullen er wel manieren zijn om iemand er toe te bewegen, als een relatie er onder lijdt kan dit toch alleen maar soelaas bieden.
Er zijn ook zelftestjes te vinden op internet. Daar kan geen enkele diagnose op gebaseerd worden,maar het kan een eerste stap zijn? Al is het alleen maar uit nieuwsgierigheid. Autisten zijn van nature erg nieuwsgierig ;)

Overigens zijn autisten niet emotieloos. Vaak zelfs in tegendeel.
Gebruikersavatar
momo
Berichten: 11684
Lid geworden op: 10 okt 2009 23:02
Locatie: momoland

Re: Eenzaamheid binnen een ASS relatie

Was het dan ooit anders? Je zegt al 8 jaar in die relatie te zitten en je hebt een kind van 4.

Was het in die tijd beter dat je daaraan begonnen bent of is er iets veranderd?
Of ben jij veranderd?
Frankly my dear, I don't give a damn...
Do or do not, there is no try... (Yoda)
Cassy

Re: Eenzaamheid binnen een ASS relatie

Overigens zijn autisten niet emotieloos. Vaak zelfs in tegendeel.
Je hebt gelijk. Ik heb dit verkeerd geformuleerd. Hij uit zijn emoties niet, waardoor het lijkt alsof ze er niet zijn.

Geloof me, zelfs de testjes op internet hoef ik niet mee aan te komen. Ik heb ooit geprobeerd hem zover te krijgen, maar dit ontaarde alleen maar in nog meer frustratie. Hij ontkent gewoon alles wat met autisme te maken heeft. Het ligt niet aan hem, punt uit. Autisme bestaat voor hem niet. Dat maakt het ook zo moeilijk, we kunnen er niet samen aan werken. We zijn ooit op het punt geweest dat ik zei: nu ga je er iets aan doen, anders stop ik ermee. Hij heeft er even iets mee gedaan, maar kwam tot de conclusie dat het niet op hem van toepassing was en hij er niks meer mee hoefde te doen. Voor hem was daarmee de kous af. Ik ben daarna gestopt met hem in die richting te duwen.

De eerste jaren van onze relatie was ik niet op de hoogte van deze vorm van autisme en heb ik heel wat keren aan mezelf getwijfeld en hoop gehad dat het zou verbeteren. Nu ik terug kijk met de wetenschap die ik nu heb, waren er altijd al signalen, alleen heb ik ze niet als zodanig herkend. Hij is niet veel veranderd de afgelopen jaren, het enige dat is veranderd is mijn vermogen om hiermee om te gaan.
Truusje

Re: Eenzaamheid binnen een ASS relatie

Hoi Cassy,

Ik kwam toevallig op jou berichtje en het is allemaal zó herkenbaar wat ik lees!
Jarenlang heb ik gedacht dat ik er met mijn man wel uit zou komen, dat ik het allemaal wel aan kan. Nu, 10 jaar verder heb ik uit pure nood aan de bel getrokken, want ik trek het echt niet meer. De zorgen zijn te groot en te complex. Maar die eenzaamheid waar ik uiteindelijk in beland ben, omdat mijn omgeving (familie, vrienden, kennissen) er helemáál niets van begrijpen is het aller ergst van alles.
Ik ben begin 2012 via via bij een hele goede psychologe terecht gekomen. Zij heeft voor mij een gesprek geregeld met een specialist op het gebied van autisme bij volwassenen. En dat was de eerste keer dat iemand tegen mij zei 'als HIJ niet wil meewerken, zorg dan in ieder geval dat JIJ er alles aan gedaan hebt wat je kunt doen!'. Vrouwtje, ik heb 10 jaar gevochten als een leeuw en ben op mijn kinderen na alles kwijtgeraakt wat maar van waarde was. Ik zit nu thuis met een onwillende partner, zonder werk, diep in de schulden, eenzaam (familie en vrienden hebben het zinkend schip verlaten) en psychisch helemaal in de knoop. Maar nog steeds heeft mijn partner er geen 'last' van en legt hij bijna alle schuld bij mij. Dus wat ik ermee wil zeggen is...... JIJ zal ergens moeten beginnen, want het is wat JIJ van JOU leven wilt.

Als ik je ergens mee kan helpen om te BEGINNEN........
Jedidja

Re: Eenzaamheid binnen een ASS relatie

Hallo Cassy,
Ik heb niet zoveel tips voor je.... Alleen maar begrip en medeleven.
Dit omdat ikzelf in het zelfde vaarwater zit. Inmiddels zijn mijn man en ik 16 jaar samen.
Vanmorgen zijn wij voor het eerst samen naar de huisarts geweest voor een verwijzing om te laten testen of hij Asperger heeft. Al die voorgaande jaren waren tropen jaren, heftige jaren. Jaren van eenzaamheid omdat hij vrachtwagenchauffeur was en als hij eindelijk thuis kwam leefde hij in zijn eigen wereld. Met name in het begin was er natuurlijk die enorme verliefdheid waardoor de negatieve dingen van elkaar niet zo opvielen of omdat je ze gewoon negeert in een stuk verliefdheid. Door de jaren heen kom je er pas achter hoe eenzaam het huwelijk kan zijn als er geen wederzijds begrip is. Maar ook, hoe hard het werken is, als je werkelijk overal alleen voor staat. Wij hebben jaren van therapie achter ons liggen waarin we hebben leren communiceren met elkaar. Toch kwamen we telkens weer op hetzelfde punt uit. Nu begrijpen we waarom hij de geleerde zaken over communiceren/empathie niet KAN toepassen, ookal weet hij dat het zou moeten in een "normale" relatie. Voor de 3e keer staan we aan de afgrond...Wel of niet scheiden. Nu met het inzicht van Asperger is er de vraag... Wil ik dit? Kan ik dit? Waar haal ik de liefde vandaan om er voor hem te zijn? Bij wie kan ik mijn eenzaamheid kwijt? Middenin een rouwproces, jank ik werkelijk de hele dag door. Hier moeten we het dus mee doen.

Nogmaals, ik kan je geen tips geven. Alleen maar een virtuele bemoediging..... Je bent niet de enige. Er zijn meer partners die door een hel van eenzaamheid gaan en geen begrip krijgen van de buitenwereld. Ik wens je alle goeds toe om ook vooral te rouwen om alle gemis. Maar ik zou je willen aansporen om VOORAL ook goed voor jezelf te zorgen. Weg gaan en eigen hobbies hebben, de deur achter je dicht doen en zelf plezier maken is nodig om het thuis gezelliger te hebben.

Groet,
Jedidja
Cassy

Re: Eenzaamheid binnen een ASS relatie

Dank jullie wel voor de reacties. Dit begrip en deze herkenning geven me weer een beetje positieve energie.
Ik weet inmiddels ook dat het beste wat je nog kan doen is goed voor jezelf zorgen in een dergelijke relatie. Ik ga regelmatig weg, doe leuke dingen, ga alleen op vakantie, dagen weg enz. Deze zomer ben ik ook alleen met mijn dochter op vakantie geweest. Ik ben blij dat ik dat kan doen, maar tegelijkertijd vind ik het ook heel moeilijk. Vooral tijdens de vakantie met mijn dochter vond ik het heel confronterend om overal om me heen gezinnetjes te zien, vaders die leuk met hun kinderen bezig waren, moeders die eens rustig een boekje kunnen gaan lezen.. Mijn dochter die vraagt: 'mama, vinden die papa's het wel leuk om op vakantie te gaan?' Er waren momenten dat ik wel kon janken van ellende, zo eenzaam voelde ik me. Het kwam zo hard aan om te beseffen dat ik er echt alleen voor sta. Maar ik ga ermee door, voor mezelf en voor mijn dochter. Want zonder die leuke dingen is het niet vol te houden.
zeeuwtje

Re: Eenzaamheid binnen een ASS relatie

Hey,

Het lijkt me inderdaad heel moeilijk om met iemand getrouwd te zijn die zo anders is dan jijzelf. Ik kan je helaas geen tips geven, maar wel wat herkenning. Ben zelf een vrouw van 27 en bij mij is autisme vastgesteld.
Ik denk ook dat je man niet expres zo weinig begrip en emotie toont. Maar dat het gewoon een onvermogen is of raar voelt voor hem.
Ik ben aan de ene kant heel gevoelig, vooral voor pijn. Bijv. bij bloedprikken lijk ik net een klein kind en zit dan soms ook te huilen. Terwijl ik weet dat de pijn maar kort is. Hetzelfde gevoel heb ik met een pleister verwijderen, vooral als er haartjes op die plek zitten. Vroeger gilde ik dan heel het huis bij elkaar. Kan er nog slecht tegen. Of als ik een verwijt krijg, is mijn hele dag verpest en krijg dan hoofdpijn. Kan slecht tegen kritiek en voel me dan aangevallen.

Maar mijn andere kant is dan weer hard. Zo heb ik echt nog nooit om iemand gehuild. En nee, ook niet stiekem in bed. Met mijn opa had ik een heel sterke band, omdat ik mijn andere grootouders maar kort gekend heb. Maar ik heb geen traan gelaten om zijn dood. Die mis ik dan wel op mijn manier, maar dat jankgevoel komt gewoon niet. Als ik anderen dan wel zie huilen, word ik zenuwachtig. Hetzelfde met mijn overleden hond. Terwijl mijn moeder en buurkinderen echt verdriet hadden, bleef ik neutraal. Als ik dat aan mensen vertel, zeggen ze soms dat ik geen warm hart heb. En die opmerking geeft me dan een rotgevoel. Want ik kan er niet aan doen dat ik die dingen niet voel.
Mijn blijdschap uit ik ook neutraal. Soms vragen anderen of ik het echt wel leuk vind Dat vind ik dan wel, maar ook neutraal. Ik vind zelden iets super. Maar ik vlieg nooit iemand om zijn nek of doe niet enthousiast genoeg in andermans ogen. Als ik dat wel probeer, voelt dat heel onnatuurlijk. Ik vind dat hele enthousiaste gedraag maar raar. Maar de meesten denken daar anders over.

Wel goed dat je dingen ook alleen met je dochter kan doen.
Caio

Re: Eenzaamheid binnen een ASS relatie

Cassy, een en ander wil natuurlijk niet zeggen dat je man autistisch is, er kunnen veel andere oorzaken zijn.
Dat hij weinig zin heeft om er ergens over te gaan praten is voorstelbaar.
Hoe ervaren anderen hem, zijn collega's op zijn werk bijvoorbeeld?
Als het echt een onoverkoombaar probleem voor je wordt kun je hem voor het blok zetten, óf je gaat naar een professional, óf we gaan uit elkaar. Soms leidt die weg naar de professional alsnog naar een scheiding.
Hoe is hij naar je dochtertje toe? Kan hij bv. wel een arm om haar heen slaan? En naar huisdieren?
Soms mag de man naar hen wel beschermend en lief optreden maar voelt hij zich sukkelig om dat met volwassen mensen te doen.
iris2012

Re: Eenzaamheid binnen een ASS relatie

Lieve Cassy,

Ik las je verhaal en wilde reageren omdat ik ontzettend veel herken. Ik zit 7 jaar in mijn relatie en heb twee dochters van 4 en 3 met deze man gekregen. Ook ik heb ontzettend lang aan mezelf getwijfeld en ben zelfs in een depressie geraakt omdat ik dacht dat het aan mij lag. Uiteindelijk ben ik begin dit jaar uitgekomen bij Asperger's bij mijn partner. Mede omdat zijn zoon uit een eerder huwelijk een aantal problemen heeft die mij sterk aan autisme deden denken.

Ik heb kort geleden mijn partner verteld dat ik niet meer met hem verder kan. Hij zal op korte termijn uit huis gaan. Van de vele moeilijke dingen in een relatie met AS, is een van de moeilijkste dingen voor mij dat ik het gevoel heb er totaal alleen voor te staan. Eigenlijk delen wij alleen de kinderen, en dan nog. Pappa leeft zijn eigen leven en woont toevallig bij ons in huis. Na de eerste verliefdheidsperiode (die al met al een jaar heeft geduurd), is in al die jaren zijn gezin (ik en/of de kinderen) nog nooit op de eerste plaats gekomen - altijd is er iets belangrijker: zijn ouders, zijn familie, zijn werk, zijn vrienden, zijn dit of dat, altijd is er iets waardoor hij hier niet (op tijd) kan zijn. Daarnaast leef ik emotioneel in mijn eentje en heb ik mij ook in mijn eentje uit mijn depressie moeten vechten. Als ik om hulp vroeg, kreeg ik voortdurend te horen: "Ik weet niet wat je van me wilt". Dit is wat men "mind blindness" noemt - hij heeft niet wat nodig is om te begrijpen welke behoeften een "normaal" mens in een relatie heeft. Je verwacht samen in een relatie te groeien, maar na 7 jaar staat hij nog op precies dezelfde plek. Hij heeft ook geen behoefte om zich te ontwikkelen, met of zonder mij.

Ik heb inmiddels met veel mensen gesproken die lange tijd in een relatie met een AS partner zitten. Wat daaruit voor mij naar voren is gekomen, is dat dit niet zal veranderen. Tenzij de partner met AS bereid is zijn (of haar) positie onder ogen te zien en er heel hard aan te werken, blijft de neurotypische partner degene die het leeuwendeel van de relatie en het gezin moet dragen en zich moet aanpassen. Het enige wat voor jou dus overblijft als jij in de relatie wilt blijven en jouw partner niet bereid is om zich te laten onderzoeken, is accepteren dat het zo zal zijn als het nu is, of bij hem weggaan.

Als je wilt blijven, is het van het grootste belang voor jouw eigen geestelijke (en uiteindelijk ook lichamelijke) gezondheid dat je niet geïsoleerd raakt en je eigen leven hebt. Wat je emotioneel niet aan steun in de relatie kunt krijgen, moet je daarbuiten zoeken. Familie, vrienden, je eigen bezigheden en hobbies, dat is waar jij je voldoening uit zult moeten halen. Het is accepteren dat je eigenlijk altijd samen in eenzaamheid zult blijven leven.

Wat je ook in overweging zult moeten nemen, is het feit dat jouw partner geen gezonde ouder-kindrelatie met je kindje kan opbouwen. Let wel: Ik zeg niet dat hij niet wil, maar dat hij niet kan. Buiten het feit dat je kindje zich verwaarloosd zal voelen (en kinderen zoeken de oorzaak altijd bij zichzelf, nooit bij de ouder), zal ze daardoor ook een deel van de emotionele en sociale opvoeding missen.

Zoek eens op childhood affective disorder of hechtingsstoornis (ik weet niet wat de NL term is voor CAD). Je kunt ook op Cassandra syndrome zoeken, daar vind je veel informatie die voor jezelf relevant (en waarschijnlijk herkenbaar) is. Helaas begint men pas net te onderzoeken/begrijpen welke invloed het op je heeft om samen te leven met een AS partner. Onthoud dat niet jij degene bent die emotioneel behoeftig is - jouw partner is niet in staat om te beantwoorden aan de gewone emotionele behoeften die een normaal mens heeft. Dit ligt dus NIET aan jou.

Als je mijn persoonlijke mening vraagt, zou ik zeggen dat het geen zin heeft te hopen op verbetering. Jouw partner kan er inderdaad niets aan doen dat hij AS heeft maar hij zou wel verantwoordelijkheid voor zijn conditie kunnen nemen. Je hebt alle recht om een complete, gezonde, normale relatie te wensen. Die zul je met AS nooit krijgen, dat moet je onder ogen zien. Als je bent zoals ik, heb je van jongs af aan nooit geleerd grenzen te stellen. Voor mij is dat de reden geweest dat ik zo oneindig veel heb meegegeven, buiten alle redelijkheid. Toen ik voor mezelf begon op te komen, was ik volgens hem emotioneel behoeftig en hysterisch. Mijn partner begrijpt tot op de dag van vandaag niet wat ik mis in de relatie. En eigenlijk interesseert het hem ook niet echt, zolang ik maar niet teveel aan zijn hoofd zeur. Ik maak geen ruzie meer omdat ik het heb opgegeven, waardoor hij denkt dat het wel prima gaat tussen ons. Het totale gebrek aan emotioneel en relationeel inzicht is om gek van te worden (en dat word je er dus ook van).

Ik zou je willen aanraden een goede psycholoog met ervaring op het gebied van Asperger's te zoeken. Zorg dat je buiten de relatie voldoende steun en afleiding hebt, zodat je niet geïsoleerd raakt en je andere interesses levend houdt. Anders raak je geobsedeerd door de bizarre toestanden in je relatie (als ik het goed heb, sta je zo regelmatig met je mond open van ontsteltenis en onbegrip oftewel wat ik (en velen met mij) het "What the f*ck?-moment" ben gaan noemen. Sorry voor de uitdrukking). Nogmaals, het is echt van levensbelang dat je de banden met vrienden en familie in stand houdt.

Mocht je willen, dan kun je me ook privé mailen en kan ik je nog wat sites geven waar je misschien wat aan hebt.

Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid,

Liefs,
Iris
Cassy

Re: Eenzaamheid binnen een ASS relatie

Wat een verhelderende reacties weer.. Het doet me echt goed om hier begrip en herkenning te vinden. Mijn man is IT-er als beroep, hij werkt de hele dag met computers en dat is zijn lust en zijn leven. Hetgeen hij mij vertelt over zijn werk zijn vooral technische verhalen waar hij eindeloos over kan uitwijden en helemaal niet in de gaten heeft dat ik na twee zinnen de draad al kwijt ben. Hoe zijn collega's hem ervaren is moeilijk in te schatten. Puur technisch gezien is hij de ideale werknemer, hij rent en vliegt voor zijn baas, werkt bijna iedere dag over, werkt extra in de weekenden als het moet. Het enige dat hij altijd meekrijgt bij functioneringsgesprekken is dat zijn communicatie echt verbeterd moet worden, geen verrassing eigenlijk.

Ik probeer te snappen dat het geen onwil is bij hem en dat hij het niet doet om mij te kwetsen. Op zijn manier doet hij zijn best. Naar onze dochter kan hij wel genegenheid uiten en haar knuffelen, maar wel op zijn manier, best ruw en druk. Mijn dochter leert op school dat als iemand iets doet wat zij niet leuk vindt, zij 'stop, hou op' moet zeggen. Ik hoor dat regelmatig als hij met haar speelt, maar hij respecteert dat niet. Iedere keer opnieuw zeg ik tegen hem dat als ze dat zegt, hij moet stoppen, zodat zij erop kan vertrouwen dat we haar respecteren. Dat is ook meteen de grens die ik heb gesteld, zodra het belang van mijn dochter in het geding komt, grijp ik in. Anders niet meer. Ik kan voor mezelf zorgen, zij nog niet.

Hoe ik erin sta is helemaal afhankelijk van mijn eigen gemoedstoestand. Er zijn perioden dat ik er goed tegen kan en er zijn perioden dat ik wel kan janken van verdriet en eenzaamheid. Hoe dit verder gaat weet ik niet. Ik blijf goed voor mezelf en mijn dochter zorgen, maar wat de toekomst hierin zal brengen..ik weet het niet.
Petra

Re: Eenzaamheid binnen een ASS relatie

@Cassy: ik herken zoveel in jouw verhaal!! Jouw verhaal kon de mijne zijn, alleen met dit verschil dat mijn partner wél open staat voor therapie. We hebben al een heel traject doorlopen bij een psychiater. Er is een diagnose PDD-NOS met een afhankelijkheids stoornis. Bij de psychiater kwamen we niet verder omdat hij niet kan communiceren. Nu heeft hij therapie in de vorm van "Psycho Motorische therapie" Hierdoor proberen ze dat hij bij z'n gevoel kan komen. Helaas nog met bar weinig resultaat. Ik heb nu 6 jaar een relatie waarvan we 5 jaar samenwonen. In het begin het ik ook heel veel aan mezelf getwijfeld. Zo kun je jaren doorgaan voordat je tegen jezelf zegt "het ligt niet aan jou"! En dan begint het traject van zorgverlening. Nu zit ik ook op het punt dat ik weet dat er niet veel zal veranderen. Eenzaamheid en alles alleen regelen zal de toekomst zijn. Geen meeleven, geen inlevingsvermogen, vreemde rare (en geen!!) sociale contacten etc etc. Momenteel weet ik het ook even niet meer, vandaar dat ik nu op dit forum beland ben. Ik ga dit forum eens rustig doorlezen en ik hoop dat ik hier adviezen of informatie tegen kom waar ik wat mee kan. Cassy ik wens jou veel sterkte! Ik weet in wat voor situatite je zit. Dikke knuf!!
sientje

Re: Eenzaamheid binnen een ASS relatie

beste allemaal,

Ik heb alle verhalen gelezen en hier en daar wat gehuild. ZO herkenbaar allemaal!
Ik ben 44 jaar oud en 20 jaar samen met mijn man. We hebben 2 zoons, de oudste heeft Asperger, gediagnosticeerd op zn 8e. Hij is nu 14 jaar.
Voordat wij kinderen kregen had ik een bevredigende relatie met mijn man. Wat ik zo fijn vond, is dat hij me zoveel ruimte gaf en me lekker met rust liet (ik kwam uit een nogal verstikkende, heel emotionele relatie, dus dit was een verademing). Dat hij nogal chaotisch was en niet erg zelfstandig compenseerde hij met zijn humor en 'eigenheid'. Inmiddels voelt al die 'ruimte ' die hij mij geeft als eenzaamheid en is zijn onzelfstandigheid er nog steeds. Ik zorg voor hem. Maar we hebben ook 2 kinderen voor wie ik zorg. Ik wil een man die mij steunt en samen met mij de kinderen opvoedt. Die me troosten kan en begrip heeft, die naar me luistert en niet alleen zelf praat. Zo'n man heb ik niet.

Het doet pijn dat hij zich niet in mij kan verplaatsen en dat hij me niet kan zien zoals ik ben , maar wat ik echt verschrikkelijk vind is dat ook onze kinderen hem weinig lijken te interesseren. Hij heeft vooral last van ze en opvoeden is voor hem synoniem aan streng zijn en steeds alle regeltjes herhalen. Luisteren, plezier maken, genieten van bij elkaar zijn, ruimte geven om te groeien en de wereld te ontdekken.. al die dingen (en zoveel meer) heeft hij zijn jongens niet te bieden. Vooral met onze oudste zoon is er dagelijks ruzie waarin mijn man zich - in mijn ogen- verschikkelijk kinderachtig opstelt.
Ik weet best dat hij er niets aan kan doen, dus flink boos worden is eigenlijk niet eerlijk. Ik voel me machteloos en ontzettend alleen in dit huwelijk en in dit gezin. Ik sta op het punt het bijltje er bij neer te gooien en te scheiden. Dit leven wil ik niet meer. Mijn strijdlust is - na 20 jaar - op. Al die gesprekken, al die tranen, het heeft helemaal niets geholpen .
Ik wens iedereen op dit forum, inclusief mezelf veel sterkte en wijsheid.
Ik denk dat je niemands leven redden kunt, behalve dat van jezelf. Ga er voor, op een manier die voor jou het beste is!
eendracht

Re: Eenzaamheid binnen een ASS relatie

Voor mij is dit hele verhaal heel herkenbaar, ik zit ook in dit "schuitje"..
ik voel me eenzaam, krijg geen emotionele steun, eigenlijk draait alles om hem en moet ik me daar maar inpassen. ik vermoedt dat hij asperger heeft.

ik zou graag contact hebben met jullie, om hierover te praten en elkaar tot steun te zijn. mijn ouders en een aantal familieleden weten dat dit speelt, maar begrijpen niet wat het inhoudt. eigenlijk verklaren de meesten mij voor gek, want hij is toch zo aardig? ja, bij anderen wel, maar thuis valt zijn masker af en hoeft hij zich niet aan sociale regeltjes te houden. ik heb wel gemerkt dat zijn gedragingen het laatste jaar erger worden, dit is ook waardoor ik dit ben gaan vermoeden en informatie ben gaan zoeken.

ik wens jullie allen veel sterkte!
Seet

Re: Eenzaamheid binnen een ASS relatie

Hallo allen,

Ik ben niet voor niets terecht gekomen op deze site. Als je in wanhoop verkeert, ga je op zoek.
Zoveel herkenbare dingen lees ik hier. 1e kerstdag is nu voorbij, ik heb me er doorheen geworsteld.
Dat is ook de reden dat ik weer op zoek ben naar informatie op internet. Ik kom hier zeker nog terug.
Alleen wil ik jullie laten weten dat het zeker geen onzin is wat jullie hier beschrijven. Ik heb heel veel begrip voor jullie ervaringen en ik wil deze graag met jullie delen.
lena32

Re: Eenzaamheid binnen een ASS relatie

Hallo,
Na deze verhalen gelezen te hebben, wil ik ook reageren op deze berichten.
ijn zoontje en mijn echtgenoot hebben waarschijnlijk een vorm van autisme.Mijn zoontje is getest en daar kwam autisme of adhd uit Mijn man is na 3 moeizame en eenzame jaren geef ik toe, bereid om zich te laten testen. Maar alleen als ik dat ook doe. Gaan we dus doen. Wat ik vooral heb geleerd is dat je leven zo is, zoals je het zelf beleefd. Ik heb ook geleerd dat mijn echtgenoot geweldige andere talenten heeft. Zoals neutraal blijven waar ik weer rustiger van word. En vaak merk ik bij hem, dat deze talenten niet in chaos aan bod komen.
Ik heb echt wel eens gedacht ik ga weg, pak mijn koffers. Dit is geen oplossing, want ondanks alles blijf ik wel van hem houden.Dit zul je voor jezelf ook na moeten gaan. Houden we van elkaar? Op welke manier dan ook
We proberen nu samen met onze ipger tot oplossingen te komen. En dit werkt heel goed. Brengt ons allemaal tot rust.
Zelfmedelijden is een slechte raadgever, toch ben je dit als echtgenote wel geneigd om te krijgen.Tenminste ik wel heb ik gemerkt. Soms helpt het mij om afstand te nemen en alles op een rijtje te zetten. Ook bij dagelijkse dingen. En blijven communiceren hoe moeilijk dat ook is. Boos worden helpt niet. En te veel verwachtingen creeeren al helemaal niet.
Hou in gedachten dat er meer mensen zoals jullie zijn. En dat er altijd ook voor jullie oplossingen zijn. Die moeten soms alleen nog gevonden worden

Terug naar “Autisme spectrum stoornissen”