List

Doe ik hier verstandig aan?

Mijn vriend is gediagnosticeerd met het Syndroom van Asperger en heeft te kampen met een ernstige depressie en erg sterk gevoel door de rest van de wereld in de steek te zijn gelaten, wat hij hen dan ook zeer sterk verwijt. De korte versie van het verhaal is dat hij, ondanks dat hij inmiddels in de twintig is, nog steeds verwacht dat er een volwassene is/hoort te zijn die alle verantwoordelijkheid voor hem neemt, maar dat is natuurlijk niet het geval. Naar mate ik hem langer ken, ben ik steeds meer gaan zien dat hij onrealistische verwachtingen heeft van anderen en totaal niet waardeert wat ze wel voor hem proberen te betekenen. Ik zie dat er wel mensen zijn die hun best doen waar zij kunnen, maar hij lijkt niet te beseffen dat zij hun eigen leven niet compleet aan de kant willen (kunnen) zetten voor hem. Ik zie ook dat hij zich enorm veel aantrekt van wat anderen denken en z'n best doet zich in te leven in anderen, maar hij trekt vaak toch de verkeerde conclusies of blijft vast houden aan z'n eigen ideeën waardoor de wereld heel verwarrend voor 'm is en "uitbarstingen" van mensen totaal onverwacht komen.

Ik ben een schouder waarop hij kan steunen en de eerste in jaren waarbij 'ie zijn verhaal kwijt kan en toch gewoon gewaardeerd en geliefd blijft. Hij mag anderen dan wel op de zenuwen werken, maar ik geef ontzettend veel om 'm en vind 'm leuk zoals hij is. Ergens vraag ik me toch af of ik er goed aan doe tot nu toe die andere kant (de kant waarin ik vind dat hij verantwoordelijkheid voor zichzelf moet nemen, hoe rot dat ook is, en niet altijd anderen de schuld kan blijven geven) niet te laten zien. In het begin van onze relatie had ik het idee dat hij vooral iemand nodig had waar hij gewoon z'n ei bij kwijt kon, zonder een last te zijn, maar laatst zei hij letterlijk dat zijn ergste vrees was dat ik ook zou denken dat zijn diagnose terecht was. Ik geef 'm aan dat ik met hem mee leef als 'ie ergens mee zit en dat ik snap dat het naar voor 'm is als mensen niet doen wat voor hem het fijnste is - maar ik zie ook in dat hij het anderen niet gemakkelijk maakt en daar spreek ik emm niet op aan. Nu ben ik, sinds die opmerking van hem, bang dat als ik in de toekomst opmerkingen zou maken in de richting dat hij misschien ook niet altijd beseft hoe iets voor anderen is en daarmee problemen creëert, dat het dan als een extra groot onherstelbaar verraad zou voelen. Ik ben er namelijk inderdaad van overtuigd dat zijn diagnose klopt, om maar iets te noemen, en ik alhoewel dat voor mij niets uit maakt, zal dat voor hem natuurlijk een enorme klap zijn als hij daar achter zou komen en het voor de hand liggende verwijt dat ik hem dan zou hebben voorgelogen kan ik me ook wel iets bij voorstellen. Aan de andere kant ben ik nu de enige waarbij hij zich veilig voelt. Nu is mijn vraag aan jullie: doe ik hier goed aan? Moet ik doorgaan met me enkel begripvol op te stellen, omdat hij dat in niemand anders vindt, en het risico lopen dat hij zich daardoor in de toekomst erg verraden voelt (als hij naar mijn mening zal vragen, zal ik namelijk eerlijk antwoorden), of is het verstandiger (ook voor hem) als ik hem ook probeer duidelijk te maken dat hij een eigen verantwoordelijkheid heeft en onrealistische verwachtingen van mensen (waardoor hij zich dus ook door mij erg aangevallen - en mogelijk niet meer veilig - zou voelen)?
Black_unicorn

Re: Doe ik hier verstandig aan?

Hoi List,

ik denk dat je voor jezelf hier een evenwicht in moet zoeken.
Zolang hij zijn diagnose niet kan aanvaarden, gaat hij geen kritiek kunnen aanvaarden.
Wat vindt hij hier zo moeilijk aan? Het zou hem immers kunnen helpen om de wereld, de mensen om zich heen beter te kunnen begrijpen.

Klopt het dat hij moeite heeft met beeldspraak, met zich in te leven in de emoties, het standpunt van anderen? Zo ja, is het fijn dat je hiermee rekening houdt. Maar je kan dit niet volhouden als je jezelf blijft wegcijferen. Ook voor hem zou het fijn zijn als hij een beter contact heeft met andere mensen, niet?

Het is ook niet omdat je je uitspreekt over bepaalde gedragingen, dat dit een aanval betekent op zijn persoon. Maak dit heel duidelijk wanneer je hierover in gesprek gaat.

Zeker niet gemakkelijk en ik vind het heel mooi dat je er op die manier bent voor hem. Vergeet jezelf alleen niet hé!

Groetje,
Nish
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Doe ik hier verstandig aan?

Hoi List,
lastig parket...!
Ten eerste wat je vrind beteft: is hij momenteel in behandeling...? Want een ernstige depressie, dat is niet niets.
Een deel van wat je beschrijft, zou "puur" depressie kunnen zijn. (Je verschrikkelijk in de steek gelaten voelen, bijv.)
En: wie stevig depresief is, kan niet heel erg veel verantwoordelijkheid aan.
Jij als partner zit daarmee midde in een soort evenwichts spagaat.
Tuurlijk steun je je partner, maar het is ook zaak, om goed voor jezelf te zorgen.

Een aantal andere problemen hangen samen met het labeltje asperger. (Mijn schoonzus heeft het syndrom van Rett, ook de autisme groep - en als gevolg daarvan, en van mijn werk, heb ik weinig respect of begrip voor het label asperger - dan weet je dat.)
Veel mensen met het labeltje asperger hebben 'gaten' in hun ontwikkeling zitten (die vaak te repareren zijn!!) die idd maken, dat ze niet snappen, hoe anderen zich voelen. (Driekwart van menselijke communicatie is non verbaal.... Heel vaak wordt die hele dimensie niet meegenomen in het stellen van de diagnose.) Daardoor is het gewoon een feit, dat de wereld onoverzichtelijk is. En dat de mensne vaak onbegrijpelijk zijn (inclusief hun uitbarstingen...!).
Desondanks doet hij hartstikke zijn best om anderen te begrijpen (dat staat dus voor mij compleet buiten de scope van een autist...). En dat maakt het hartstikke frustrerend, als dat weer niet gelukt blijkt te zijn.

Terwijl de diagnose vaak ook wordt gepresenteerd als "iets wat in de hersenen zit" (daar ben ik het roerend mee eens) en wat "ongeneeselijk zou zijn'' - brrrr!!! Dat iemand dat vonnis niet aanvaard, is ook goed te begrijpen: het is loeizwaar: "die beperkingen zul je je leven lang houden".
Dat zaken zoals non verbale communicatie wortelen in motoriek, gaat men helaas aan voorbij. Dus dat goed motorisch onderzoek nodig is - en dat er daarna vaak heel veel winst te boeken valt door een gerichte aanpak. (Zie bijv. www.inpp.nl of www.novreflextherapie.nl)

Dat allerlei mensne "goedwillende dingen doen" is op zich natuurlijk positief, maar als dat het kernprobleem niet oplost, vind ik het realistisch, dat hij niet erg dankbaar is. Hoewel het mogelijk veel werk is, dat die ander heeft verzet...

En voorlopid zou ik als ik jou was, gewoon vasthouden aan "Ik ben een schouder waarop hij kan steunen, waarbij 'ie zijn verhaal kwijt kan en toch gewoon gewaardeerd en geliefd blijft. Hij mag anderen dan wel op de zenuwen werken, maar ik geef ontzettend veel om 'm en vind 'm leuk zoals hij is."
Als de depressie over is (en mogelijk de rest ook is angepakt) kun eje altijd nog met de ander kant voor de dag komen: dat hij een volwassen man is en zijn verantwoordelijkheid moet nemen.

Terug naar “Autisme spectrum stoornissen”