Hoi YutaYuneYunesson,
ik ken het woord beelddenken als het gedachtegoed van Nel Ojemann, die een serie cursussen (verwant aan touch for health) hiervoor opzette. Ook schreef ze een aantal boeken hierover. Dus behalve die artikelen, is er denk ik wel meer te ''krijgen'. Zij is zelf overleden, maar haar bureau bestaat nog (
http://www.ojemann.nl/bureauojemann.html#signaleerders).
In teren van NLP ben ik een uiterst visueel ingesteld persoon (en wat er mis zou zijn met beelddenken is mij dan ook nooit helder geworden). (Gekoeterwaal over dat je in taal zou horen te denken is inmiddels in de neurowetenschappen achteerhaald - maar het is op zich wel handig als je je beelden vroeger of later in woorden kunt omzetten.)
Verder: eigenlijk vind ik pdd-nos (en zoveel te meer mcdd) eigenlijk geeneens een diagnose.
Een diagnose is voor mij een verhaal met kop en staart, dat niet alleen herhaalt wat je al weet (nl. dat de dingen iet van het lijen dakje gaan) maar ook beschrijft, hoe het nou precies zit (en daarmee een weg toont, hoe je iets kunt veranderen).
Zo ben ik (niet om redenen van beelddenken) bij het inpp over de vloer geweest. Pdd.nos is letterljk, dat er iets - wellicht veel - in je ontwikkeling niet goed is gegaan. Het inpp begint netjes bij het begin van je ontwikkeling als mens. Wat bij jou mij heel erg zinnig lijkt: als op je 5e al een ontwikkelingsstoornis gezien kon worden, dan zit dat m toch waarschijnlijk in die allereerste stappen. (En niet in latere, schoolsere dingen zoals "je denkt te veel in beelden, daarom lees je niet goed.") Zijn aan het begin stapjes overgeslagen, dan werkt dat soms erg tegen je op een later tijdstip... (Mogelijk denk jij te veel in beelden, omdat de integratie van je ander zintuigen niet makkelijk verloopt - bijvoorbeeld omdat babyreflex atnr of tlr stoort. Zo'n soort verhaal is een diagnose - en het is in termen van het inpp te verhelpen ook.)
Vwb. diagnose: ik heb bijna 2 uur allerlei bewegingen *moeten* uitvoeren, hinkelen, stilstaan, liggen, je omdraaien, weer opstaan, tekenen, in de verte kijken en dan weer nabij - noem maar op.
En een paar dagen later kreeg ik per mail een rapport: echt met kop en staart: "dit" babyreflex is nog aanwezig, dat reflex heeft als functie 'zus' en als het na je 5e levensjaar nog aanwezig is, heb je doorgaans moeilijkheden met 'dit en dat'.
Daar heb je tenminste nog eens iets aan. Ten eerste: erkenning.
En: het leuke is, dat het inpp ook oefeningen heeft, om te zorgen, dat de babyreflexen ""verdwijnen"" zodat die moeilijkheden met 'dit en dat' verdwijnen of in ek geval veel minder worden.
Ik vond het een openbaring...! (
http://www.novreflextherapie.nl/reacties.html of
www.inpp.nl)
YutaYuneYunesson schreef:In iedergeval heb ik ervaren dat door deze vooroordelen vele deuren voor mij zijn gesloten, omdat andere voor mij uit maken: dat ik iets niet zou kunnen en daarnaast worstel ik met het probleem dat ik zelf inzie welke problemen ik heb, alleen word daar door andere heel anders tegen aangekeken, waardoor ik naar mijn mening niet de hulp krijg die ik nodig heb.
Het is toch werkelijk om uit je vel te springen...!
We leven in 2012 en niet in de bevoogdende 1950er jaren. "Nee, mevrouwtje, ik ben de arts en ik bepaal, waar u last van hebt...!"